Ας αρχίσουμε λίγο διαφορετικά σήμερα παραθέτοντας αποσπάσματα από το περιοδικό Lady like αλλά και από την συνέντευξη της Αχτσιόγλου στο Κεντρικό Δελτίο του MEGA και συγκεκριμένα στη Ράνια Τζίμα
«Το σύνολο που φόρεσε η Έφη Αχτσιόγλου είναι η «φρέσκια» αρχή που χρειάζεται η γκαρνταρόμπα μας.
Η απλότητα που έχουν κάποιοι μίνιμαλ συνδυασμοί ρούχων δεν μπορεί παρά να μας γοητεύει και να μας υπενθυμίζει πως όταν μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ένα απλό outfit, εκπέμπει και αυτοπεποίθηση. Αυτοπεποίθηση και κομψότητα εξέπεμπε και το σύνολο που φόρεσε η Έφη Αχτσιόγλου με την εμφάνιση που έκανε στο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο έθεσε την υποψηφιότητά της για την προεδρία του κόμματος. Για την περίσταση, η πολιτικός, απέδειξε πώς μέσα από διαχρονικά κομμάτια, σωστή εφαρμογή και προσοχή στις αναλογίες των ρούχων, μπορεί κανείς να αποδώσει ένα πραγματικά μοναδικό σύνολο.»
Το παραπάνω απόσπασμα όπως και τα επαινετικότατα σχόλια του περιοδικού Lady like δεν ανήκει σε εμάς ούτε και τα διθυραμβικά σχεδόν σχόλια για την εμφάνιση της Αχτσιόγλου στο κομματικό (!) Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκουν σε Life Style περιοδικό που «ανυψώνει», υπερεκθειάζοντας την Έφη Αχτσιόγλου όχι σαν «πρότυπο αριστερής πολιτικής» αλλά σαν Life Style Woman, τυπικό εκπρόσωπο του Νεοφιλελευθέρου Φεμινισμού όπου ο συνδυασμός ακριβού και «εξεζητημένα απλού» γούστου ενδυματολογικά με προσεκτικά και λεπτομερειακά περιποιημένη εμφάνιση, θεοποιείται σε βάρος οποιωνδήποτε άλλων προσόντων. Η εικόνα για τις Νεοφιλελεύθερες Φεμινίστριες, είτε «κεντροδεξιάς» είτε (δήθεν) «αριστερής» προέλευσης, αποτελεί το Α και το Ω της επιτυχίας στον πολιτικό στίβο. Γνωστά μανεκέν έχουν παρελάσει από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, ήρθε και η Αχτσιόγλου – για να μην νιώθει και συμπλέγματα κατωτερότητας η «Αριστερά»…– να «εγκαινιάσει» και την παρέλαση των «Αριστερών Μανεκέν». Εδώ υπάρχει το απλό ερώτημα:
Συμφωνεί η Αχτσιόγλου με την «Μανεκενοποίηση της Αριστεράς»; Μήπως όχι, μήπως διαφωνεί; Τότε γιατί ούτε μια φορά – ούτε μια…– δεν διαμαρτυρήθηκε στα Μέσα Ενημέρωσης που προβάλλουν τα ενδυματολογικά της γούστα και μάλιστα σε θριαμβευτικό τόνο; Εσείς διαβάσατε κάποια διαμαρτυρία της;
Ούτε τα ενθουσιαστικά σχόλια διαφόρων sites για την εμφάνισή της στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, σε εκδήλωση στο Ζάππειο τον Μάιο του 2020 ή στην Εκδήλωση για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία – το 2018 η πρώτη και τρίτη εμφάνιση – εστιασμένα αποκλειστικά όχι στις «πολιτικές της δηλώσεις» αλλά μόνο στην ευειδή της εμφάνιση που χαρακτηρίστηκε «εντυπωσιακή» (και όχι μόνο) από το Star.gr (25/6/2018), μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, το πολιτικό σκέλος πάει περίπατο και απομένει μόνο η «αποκλειστική, γνήσια εμφάνιση» όπως αυτή κατασκευάστηκε. Εάν μέσω αυτής της εμφάνισης, «τελείως αθώα και απονήρευτα» προκαλούμε το βλέμμα όλων, εγκλωβίζουμε το βλέμμα τους και κατασκευάζουμε μια «εικόνα ιλουστρασιόν» που ταιριάζει μάλλον σε μανεκέν και μοντέλο αλλά όχι σε πολιτικό και δη της Αριστεράς (!) τότε χάνεις και εσύ προσωπικά σαν πολιτικός αλλά κυρίως η «Αριστερά» την οποία υποτίθεται εκπροσωπείς. Βέβαια, υπάρχουν οι αντιρρήσεις και είναι μάλλον οι παρακάτω:
(α) ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ– «Δεν έχω δικαίωμα να ντύνομαι όπως θέλω;». Εννοείται. Αλλά σαν celebrity, σαν μανεκέν, σαν μοντέλο, σαν ηθοποιός. Όχι σαν εκπρόσωπος της «Αριστεράς» ! Όχι γιατί η Αριστερά είναι «σεμνότυφη» ή «πουριτανική», «συντηρητική» και δεν ξέρουμε τι άλλο. Απλούστατα, η Αριστερά έχει «Ηθικούς Κώδικες» που στοχεύουν στην Κοινωνική και Πολιτική Συνείδηση, στην «Ηθική αναβάθμιση», στην Πολιτιστική Ανωτερότητα. Ένα ντύσιμο φινετσάτο και προσεγμένο, στοχεύει στην προσοχή της Συλλογικότητας δηλαδή του κοινού στο Πολιτικό Μήνυμα και αποφεύγει τον τονισμό σωματικών προσόντων και ενδυματολογικών προτιμήσεων. Ένα τέτοιο προσεγμένο ντύσιμο στοχεύει στον τονισμό των Ανθρώπινων χαρακτηριστικών μιας Γυναικείας Προσωπικότητας και όχι στον υπερτονισμό των Φυλετικών (Γυναικείων) χαρακτηριστικών. Αν στοχεύουμε στο Ανθρώπινο Σύνολο – και το οποίο αποτελείται από γυναίκες αλλά εξίσου και από άνδρες– τότε εξυψώνουμε τα κοινά και στα δυο φύλα Ανθρώπινα προσόντα δηλαδή ευφυΐα, πνευματικότητα, πολιτισμένη συμπεριφορά και εφόσον είμαστε και «Αριστερή Πολιτικός» (υποτίθεται…) προσθέτουμε και την ιδεολογική μαχητικότητα, την κοινωνική, ταξική συνειδητοποίηση. Αυτά, εάν είμαστε «Αριστερή». Η τουλάχιστον, εάν έτσι ισχυριζόμαστε…
Εάν όχι, τονίζουμε μόνο τα Φυλετικά (Γυναικεία) χαρακτηριστικά, απευθυνόμαστε δηλαδή μόνο στο 50% του πληθυσμού που είναι οι Γυναίκες. Χρησιμοποιούμε το Φύλο (sex) για να «κάνουμε πολιτική», απευθυνόμαστε κυρίως ή αποκλειστικά στις γυναίκες, με λίγα λόγια γινόμαστε «Σεξίστριες» γιατί μέσω των Χαρακτηριστικών του Φύλου (Κυρίως εξωτερικών, σωματικών και ενδυματολογικών) προσπαθώντας να εντυπωσιάσουμε και να αιχμαλωτίσουμε το βλέμμα, κατασκευάζουμε μια Persona που στηρίζεται κυρίως στην Εικόνα αλλά όχι στην Προσωπικότητα. Γιατί η Προσωπικότητα ενώ συμπεριλαμβάνει την Εικόνα, την ξεπερνά γιατί τότε μόνο γίνεται Προσωπικότητα. Και ερχόμαστε σε μια δεύτερη ερώτηση– αντίρρηση στα όσα υποστηρίζουμε.
(β) ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ – «Τα σχόλια που άκουσα, είναι σεξιστικά και χαρακτηρίζονται από τοξική αρρενωπότητα». Εδώ όμως γίνεται μια λαθροχειρία, μια παραποίηση του όρου «Σεξισμός». Γιατί, ρωτάμε, είναι ή δεν είναι «Σεξισμός» να προβάλλονται μόνο τα εξωτερικά «προσόντα», αυτά της Γυναικείας Εικόνας δηλαδή αποκλειστικά τα «προσοντικά χαρακτηριστικά» του Φύλου; Το να προβάλλουμε δηλαδή τα Γυναικεία χαρακτηριστικά «ομορφιάς, εμφάνισης, ενδυματολογικής περιποίησης κλπ.», δηλαδή το να κάνουμε μια «Ολιστικού τύπου Επικέντρωση» στα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Φύλου, δεν είναι Σεξισμός; Τι είναι δηλαδή; «Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς»;
Αλλά και αυτό το πολλάκις ρηθέν «Τοξική Αρρενωπότητα» τι σημαίνει; Όποιος φέρει αντίρρηση σε μια Γυναίκα Πολιτικό είναι «Σεξιστής με Τοξική Αρρενωπότητα»; (Η Ε. Αχτσιόγλου την πρώτη μέρα του Συνεδρίου κατηγόρησε τον Παύλο Πολάκη για κάτι παρόμοιο). Μήπως θα πρέπει δηλαδή, να μην φέρουμε ποτέ αντίρρηση σε μια Γυναίκα και να πιστεύουμε πάντα ό,τι λέει; Ας θυμόμαστε πως εκτός από την «Τοξική Αρρενωπότητα» υπάρχει η εξίσου αρνητική «Τοξική Θηλυκότητα» που λέει απλά το εξής «Είμαι Γυναίκα, ό,τι και να ισχυριστώ είναι αλήθεια, έχω πάντα δίκιο και εσύ σαν Άνδρας πρέπει να υποτάσσεσαι». Πολύ τοξικός Φεμινισμός μας φαίνεται, γι’ αυτό ακριβώς βρίσκεται σε παρακμή και αποδρομή, ακόμη και στις ανεπτυγμένες Αγγλοσαξονικές χώρες, δεχόμενος σφοδρή κριτική. Μόνο στην Ελλάδα ήρθε «εισαγόμενος» και καθυστερημένα, ως συνήθως.
Εάν λοιπόν θέλεις να είσαι «Αριστερή Πολιτικός», φέρνεις σε μια ισορροπία τα εσωτερικά και εξωτερικά χαρακτηριστικά της Προσωπικότητας και όχι «υπερτονίζοντας μονόπλευρα» μόνο τα δεύτερα, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Μια Αριστερή Πολιτικός είναι σεμνή – με την κοσμοθεωρητική και όχι θρησκευτική έννοια– χωρίς υπερ–ματαιοδοξία αμφιβόλου στάθμης «βεβαιότητες» («Είμαι σίγουρη πως θα είμαι Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ») και εννοείται, χωρίς την παραμικρή σκιά απειλών π.χ. για το μέλλον των Πολάκη και Παππά. Η αύρα της Αριστερής Πολιτικού διαθέτει άρωμα πνευματικότητας Έλλης Αλεξίου, ηρωισμό Μίρκας Γκίνοβα και θαρραλέα, επαναστατική φωνή Μαρίας Δαμανάκη του Πολυτεχνείου 1973. «Κουβαλά» επίσης το εκπληκτικό μυαλό αλλά και τον ηρωισμό της Ρόζας Λούξεμπουργκ,
την τόλμη της Κλάρας Τσέτκιν και την επαναστατικότητα της Ντολόρες Ιμπαρούρι (Πασιονάριας).
Αλλιώς, ας το «παίξει Τοξική Φεμινίστρια» που πολεμά μονίμως τους «σεξιστές άνδρες» με ασύστολο μισανδρισμό, προβάλλει το ματαιόδοξο εγώ της και «κατακτά» επίζηλες θέσεις λόγω εμφάνισης, ομορφιάς κλπ. Σε αυτή την περίπτωση είναι instagramer, influencer, celebrity αλλά όχι Αριστερή Πολιτικός. Ξέρετε, εκτός από την Πολιτική υπάρχει και το Modeling ! Δείτε τι έπαθε η Σάνα Μαρίν, πρώην Πρωθυπουργός της Φιλανδίας που παραιτήθηκε κακήν κακώς, μπερδεύοντας την Πολιτική με το Life Style και τα ξέφρενα πάρτι !
Και επειδή ακούσαμε πολλά περί «Τοξικής αρρενωπότητας» και «δυσκολιών των γυναικών στη καριέρα τους» όπως φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξη της Έφης Αχτσιόγλου:
« Οι άντρες ξεκινάνε από ένα σημείο και αποδεικνύουν ή δεν αποδεικνύουν την ικανότητά τους και εκτιμώνται ή δεν εκτιμώνται. Η γυναίκα ξεκινάει από κάτω. Προσπαθεί να κάνει το βήμα για να φτάσει στο ««μηδέν»«, να δείξει δηλαδή ότι δεν υπολείπεται του άντρα στην αντίστοιχη θέση.»
Απαντάμε, παραθέτοντας παράγραφο από προηγούμενο άρθρο μας:
«Όλοι οι άνθρωποι και κυρίως άνδρες που βρεθήκαν δίπλα της, είτε σαν μέντορας, είτε σαν πρόεδρος κόμματος είτε σαν σύζυγος, είτε σαν συνάδελφος–υπουργός, όλοι μα όλοι την προώθησαν βοηθώντας την «με το παραπάνω» και μάλιστα «υπέρ το δέον». Καλύτερα να μην παραπονιέται.
Ο Αλέξης Τσίπρας την προώθησε στο κόμμα με το παραπάνω, δίνοντάς της θέσεις–κλειδιά. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το ίδιο – και με το παραπάνω– υποστηρικτικός. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, λειτούργησε σαν Μέντορας συγγράφοντας μαζί της άρθρο για τις «Συλλογικές Συμβάσεις επί Μνημονίων», προσκαλώντας την στις Βρυξέλλες και διορίζοντάς την στο Υπουργείο Εργασίας μόλις ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση. Το 2016, ο Κατρούγκαλος, σε ηλικία 31 ετών την «εκτοξεύει» στην θέση της Υπουργού Εργασίας ως το τέλος της Κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτός που καθόρισε την εξέλιξή της και χωρίς αυτόν η Έφη των Γιαννιτσών θα είχε «άλλη εξέλιξη».»
Αλλά και για την πολιτική στάση της Αχτσιόγλου παραθέτουμε απόσπασμα από άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου.
«Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου– προφητικά– ήδη από το 2016 για Κατρούγκαλο–Αχτσιόγλου
«Μάλιστα, το 2012 είχαν δημοσιεύσει από κοινού τη μελέτη «Μνημονιακές Πολιτικές και Εργατικό Δίκαιο» στην Επιθεώρηση Δικαίου. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, η εν λόγω δημοσίευση είναι ανάμεσα σε εκείνες που έχουν διαγραφεί από την προσωπική της ιστοσελίδα. Φαίνεται πως η πρώτη κίνηση της νέας υπουργού ήταν να προσποιηθεί ότι διαγράφει μέρος του παρελθόντος της. Του αντιμνημονιακού παρελθόντος της όπως αυτό εκφραζόταν κυρίως μέσω του twitter, όπου ο λογαριασμός της διαγράφηκε το βράδυ που ανακοινώθηκε η υπουργοποίησή της.
Η Εφη Αχτσιόγλου ενώ υπογράφει την υπουργοποίησή της (photo Nikos Libertas / SOOC) Η κίνησή της αυτή προκαλεί ερωτήματα, καθώς ό,τι γράφεται στο Διαδίκτυο δεν σβήνεται ουσιαστικά. Πηγή: Protagon.»
Κίνηση που δεν την λες «συνεπή», «σταθερή» κλπ. κλπ. αλλά βαθύτατα οπορτουνιστική, προσαρμοστική στα κυρίαρχα συμφέροντα και καιροσκοπική.
Ας κλείσουμε με μια κριτική για το νομοσχέδιο που υπέγραψε η Έφη Αχτσιόγλου το 2017.
«Οι νόμοι 4512/2018 και 4564/2018 ονομάστηκαν «Νόμοι Αχτσιόγλου–Βρούτση» καθώς αποτυπώνουν τη θεσμική σύμπλευση των μνημονιακών συγκυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και ΝΔ–ΠΑΣΟΚ στο αντεργατικό οπλοστάσιο. Με το νόμο 4512 η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου κατάφερε να ξεπεράσει τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης της ΝΔ στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Ενώ με το νόμο 4564 έθεσε σε εφαρμογή τις «Διατάξεις για τον κατώτατο μισθό», του ν.4172/2013 του Γιάννη Βρούτση, υπουργού Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις!» (Από άρθρο του Γιώργου Μούσγα στην ιστοσελίδα Ατέχνως).
Ο άλλος, ο Στέφανος Κασσελάκης, κύριος διεκδικητής και βασικός αντίπαλος της Έφης Αχτσιόγλου έχει τρία μειονεκτήματα/ (ίσως) πλεονεκτήματα.
Η Αχτσιόγλου έχει όλα τα Συστημικά Μέσα Ενημέρωσης – μα όλα σας λέμε!– με το μέρος της. Την υποστηρίζουν παθιασμένα και μανιωδώς από την πρώτη στιγμή με απίστευτο πάθος και σταθερότητα. Και μάλιστα –το «παράξενο της Ιστορίας» – την υποστηρίζουν τα Μέσα Ενημέρωσης του Συστήματος που κατασπάραζαν Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή τον Τσίπρα, σιγοψήνοντάς τον σε μπάρμπεκιου Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο.
Αντίθετα, ο Κασσελάκης έχει απέναντι του όλα τα Συστημικά Μέσα από το Πρώτο Θέμα έως το Συγκρότημα, την ώρα που «προσκύνημα» στην Αχτσιόγλου κάνουν ο ίδιος ο Μητσοτάκης, ο Πορτοσάλτε, ο Στέφανος Χίος, ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ, ο Μαραντζίδης, όλο το Φεμινιστικό Λόμπυ με τα έντυπά του, η Καθημερινή και πολλοί άλλοι. Ο Κασσελάκης έχει «αρνητική πρωτιά» στα Συστημικά Μέσα παίζοντας όμως στο γήπεδο με ομάδα δικιά του αλλά με διαιτητή τον Μητσοτάκη που κλείνει το μάτι στην Αχτσιόγλου.
Επίσης, μεγάλο τμήμα του Κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικότερα του τμήματος αυτού που ποζάρει σαν «αριστερό», σφυροκοπά τον Κασσελάκη σαν «Αμερικανοκίνητο» και Instagrammer! Βέβαια, πάει πολύ ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου και οι σουπερ–επαναστάτες της Ομπρέλας που υπηρετήσαν 4,5 χρόνια συνεπέστατα το Τρίτο Μνημόνιο, νομοθέτησαν τους Ηλεκτρονικούς Πλειστηριασμούς, έκοψαν από τους φτωχότερους των Συνταξιούχων το ΕΚΑΣ και νομοθέτησαν μέτρα εναντίον της Απεργίας και των Συλλογικών διαπραγματεύσεων όπως η Αχτσιόγλου, να έρχονται σήμερα και να παριστάνουν τα «αριστερά λεβεντόπαιδα» εναντίον των Εφοπλιστών, του Μεγάλου Κεφαλαίου κλπ. Μπορούν να μας πουν εάν νομοθέτησαν εναντίον των Ολιγαρχιών και των Εφοπλιστών, έστω ένα μέτρο; Απλούστατα, δεν υπάρχει!
Το τρίτο μειονέκτημα του Κασσελάκη – εκτός από τα Μέσα Ενημέρωσης και τον Κομματικό ΣΥΡΙΖΑ– είναι ο μικρός χρόνος εκστρατείας που είχε και η ελλιπής αναγνωσιμότητα από το ευρύ κοινό.
Για την «Αμερικανοφιλία» του Κασσελάκη, μπορούμε να πούμε πως εξυπηρετικότερη Κυβέρνηση των συμφερόντων των Αμερικανών δεν υπήρχε έως το 2019 από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015–19. Την ξεπέρασε μόνο η Νέα Δημοκρατία περιόδου 2019–23. Άλλωστε, οι πρώτοι που έδιωξαν Ρώσους Διπλωμάτες ήταν οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ το 2017–18, όπως παραδέχτηκε περηφανευόμενη μάλιστα, η κ. Όλγα Γεροβασίλη σε τηλεοπτικό σταθμό. Συνεπώς, ούτε και στον αντι–Ρωσισμό έχει το COPYRIGHT η Κυβέρνηση της ΝΔ.
Ο Κασσελάκης υποτίθεται είναι «εκτεθειμένος» γιατί μιλά πολύ για ιδιωτική οικονομία (Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ, καταστρώνει σχέδια «Σοσιαλιστικής Επανάστασης» από το πρωί έως το βράδυ…). Όμως μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι η παρακάτω. Ο Κασσελάκης, όντας πιο ειλικρινής από τους ψευδο-αριστερούς αντιπάλους του, προσπαθεί να «γειώσει» τον ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα που όντως εκφράζει. Δηλαδή στην Πραγματικότητα ενός light Καπιταλισμού με οργανωμένο Κοινωνικό Κράτος και ανεπτυγμένη Μεσαία και Μικρή Επιχειρηματικότητα χωρίς «Γραφειοκρατικά προσκόμματα».
Αυτό άλλωστε επιθυμεί και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τις πομφόλυγες του Ευκλείδη περί «Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» (Ας μας εξηγήσει ο Τσακαλώτος σαν «Μωυσής με τις Δέκα Εντολές» τι εστί Δημοκρατικός Σοσιαλισμός μήπως και εμείς οι άσχετοι κατανοήσουμε τα λεγόμενά του).
Έχουμε επίσης την αμυδρά εντύπωση πως ο Κασσελάκης ταιριάζει περισσότερο με τις «Ταξικές Προδιαγραφές» του ΣΥΡΙΖΑ. Κλασσικός Μικροαστός είναι ο HOMO SYRIZAIKUS, μικροαστός όλων των αποχρώσεων από τις πάνω μερίδες της Μικροαστικής Τάξης και τμήματα της Μεσοαστικής Τάξης έως τους παραδοσιακούς Μικροαστούς ακόμα και τους Λούμπεν Μικροαστούς. Τι νομίζετε πως απασχολεί την συντριπτική πλειοψηφία των Μικροαστών; Η οικονομική διατήρηση της ζωής τους και ει δυνατόν, η βελτίωσή της. Δηλαδή η οικονομική βόλεψη και η κοινωνική άνοδος. Ουσιαστικά ο Κασσελάκης προσπαθεί να ταιριάξει το «Κοινωνικό Είναι» του ΣΥΡΙΖΑ με το Πολιτικό του Στίγμα. Δηλαδή «το Κοινωνικό Είναι και το Πολιτικό Είναι να ταυτίζονται». Γιατί μέχρι σήμερα η Κοινωνική Φύση/Ταξική διαστρωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν σε «ρήξη» με την Πολιτική του Στόχευση. Ένα τυπικό Μικροαστικό συνοθύλευμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που παρίστανε την «Ριζοσπαστική Αριστερά»
Ποιον «Σοσιαλισμό» θέλουν όταν βλέπουν την Εργατική Τάξη με το Τηλεσκόπιο του Γαλιλαίου και ποια Νεολαία όταν έχουν 1% στα Πανεπιστήμια, χωρίς Συνδικάτα, Περιφέρειες κλπ.;
Ο Κασσελάκης τους λέει «Ήρεμα παιδιά, φτιάξτε πρώτα ένα αστικό κράτος της προκοπής, γίνετε Ευρωπαϊκή χώρα γιατί είστε Άγρια Βαλκάνια και δημιουργήστε έναν Καπιταλισμό με λιγότερους Κομπραδόρους και Ολιγάρχες μαζί με ένα Οργανωμένο Κοινωνικό Κράτος». Είναι νεοφιλελεύθερος; Πάντως, όχι περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3ου Μνημονίου, μήπως επίσης είναι πιο Αμερικανόφιλος; Εντάξει, μην τρελαθούμε κιόλας, οι Συμφωνίες για τις Αμερικανικές Βάσεις διαπραγματεύτηκαν και συμφωνηθήκαν την περίοδο 2015–19. Μήπως είναι πιο «ανάλγητος κοινωνικά»; Θα μας πουν σε λίγο, πως είναι «Κοινωνική ευαισθησία» οι Ηλεκτρονικοί Πλειστηριασμοί που καθιερώθηκαν το 2018 μετά πολλών επαίνων από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, το κόψιμο του ΕΚΑΣ που εξαθλίωσε χιλιάδες Συνταξιούχους, η υποθήκευση της Δημόσιας Περιουσίας έως το 2115, η κατάργηση των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, ο περιορισμός της Απεργίας και άλλα «Επαναστατικά Μέτρα του Προλεταριάτου που οικοδομούσε τον Σοσιαλισμό από το 2015 με στόχο την Αταξική Κοινωνία»… Για γέλια η για κλάματα; Εσείς διαλέγετε!
Με όλα τα παραπάνω, ο Κασσελάκης παρουσιάζεται σαν ο πιο ρεαλιστής και προσγειωμένος στο «Συλλογικό Ασυνείδητο των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ» (Μικροαστοί που αποζητούν οικονομική βελτίωση και ει δυνατόν κοινωνική άνοδο). Πλάκα-πλάκα, ίσως εάν εκλεγεί θίξει περισσότερα συμφέροντα απ΄ότι νομίζουμε γιατί, υποψιαζόμαστε, πως οι άλλοι Ολιγάρχες κάπου δεν τον «γουστάρουν» καθόλου ή τον φοβούνται κιόλας, σαν ανταγωνιστή. Αντίθετα με τους φορείς της «Αριστερής Παρακαταθήκης» που αποδείχθηκαν πολύ-πολύ υπάκουα παιδιά στους Ολιγάρχες τους οποίους δεν έθιξαν καθόλου, τουναντίον στράγγισαν τα Μικρομεσαία Στρώματα κάνοντας «κομπόδεμα αποθεματικού» 37 δις για το οποίο παινεύονται κιόλας! Αυτοί, οι δήθεν «Αριστεροί», υπήρξαν Υπουργοί της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υπέγραψαν Μνημόνια, εφάρμοσαν Ηλεκτρονικούς Πλειστηριασμούς, κόψιμο ΕΚΑΣ, βάζοντας την υπογραφή τους φαρδιά –πλατιά σαν Υπουργοί. Τουλάχιστον ο Κασσελάκης, ό,τι και να λέμε, δεν βαρύνεται με υπογραφές σαν Υπουργός γιατί δεν υπήρξε. Αντίθετα με αυτόν, οι πρώτοι, οι «Αριστεροί», έχουν βάλει υπογραφές οριστικές, αμετάκλητες και βαριά στιγματισμένες, ό,τι και να λένε…
Nuntiusweb