Ζ.Κωνσταντοπούλου και Γ.Βαρουφάκης δυο όψεις του ίδιου νομίσματος του λαϊκισμού, της αλαζονείας, της εγωπάθειας και της απολιτικής μυθολογίας.
Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά – κοιτάμε μπροστά». Η «Πλεύση Ελευθερίας» οφείλει σε μεγάλο βαθμό την -δημοσκοπική για την ώρα- επιτυχία της σε αυτό το σύνθημα που αποϊδεολογικοποιεί το πολιτικό της διάβημα. Εμφανίζεται σαν ένα αντισυστημικό κόμμα που, όμως, το σύστημα το προβάλλει και το βοηθά.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η υπόσχεση της αλλαγής του κόσμου με αγάπη είναι ωραία και ανώδυνη. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατάφερε με τις καρδούλες να παρουσιαστεί σαν μια πολιτική αρχηγός ευχάριστη για όλους: Για όσους θέλουν να διαμαρτυρηθούν, να διαφοροποιηθούν ή να εκτονωθούν αλλά και για εκείνους που θα έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης την επόμενη μέρα των εκλογών.
Δεσμεύεται για δυναμική αντιπολίτευση, αξιοποιώντας τα προνόμια που της δίνει η ιδιότητά της ως πρώην ΠτΒ, αλλά μέχρι στιγμής δεν συγκρούεται περισσότερο με τη ΝΔ απ ό,τι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να ελπίζει ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, εφόσον καταφέρει να εκλεγεί, θα κάνει δύσκολη βασικά τη ζωή του Αλέξη Τσίπρα παρά τη δική του.
Τα περισσότερα ΜΜΕ την έχουν τόσο πολύ συμπαθήσει ώστε δεν πέρασε άσχημα ούτε με τον αναβρασμό στο κόμμα της μετά τις παρεμβάσεις της στα ψηφοδέλτια για να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι και να εκλεγούν οι δικοί της άνθρωποι.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν παρενέβαινε στις λίστες ο Αλ. Τσίπρας για να βάλει συγγενείς και φίλους σε εκλόγιμες θέσεις για να καταλάβει το μέγεθος της προστασίας που απολαμβάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Την Κυριακή το βράδυ ένα από τα συμπεράσματα που θα έχουν ενδιαφέρον θα αφορά την τύχη της “Πλεύσης Ελευθερίας”, γιατί θα δείξει πόσο πέτυχε η συνταγή της Ζωής Κωνσταντοπούλου: ούτε αριστερά ούτε δεξιά, με μια καρδούλα μπροστά στην κάμερα και με μαστίγιο στο κόμμα.
