Οι Λαοί της ευρωζώνης βρίσκονται υπό καθεστώς γκεμπελικής προπαγάνδας, ότι αν καταστραφεί το ευρώ, θα έρθει ανάποδα ο κόσμος, λες και αυτό δεν έχει συμβεί. Αυτός ο φόβος αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει την Ευρώπη. Ποιά είναι τα κατασκευαστικά λάθη της της ευρωζώνης.
- Με την αποδοχή του κοινού νομίσματος, ενός ξένου νομίσματος, οι χώρες της ευρωζώνης απώλεσαν οικειοθελώς, το δικαίωμα να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, εμπορική πολιτική, εισοδηματική πολιτική (μισθοί) και συναλλαγματική πολιτική, που την ασκεί, σε κάθε χώρα του κόσμου, η κυβέρνηση της χώρας. Τι σημαίνουν τα παραπάνω.
- Η άσκηση ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής σημαίνει ότι η κάθε κυβέρνηση να μπορεί να θέτει τα επιτόκια της στο ύψος που αυτή επιθυμεί, χωρίς να γίνεται έρμαιο των αγορών. Αν η χώρα είναι σε ύφεση έχει ανάγκη από χαμηλά επιτόκια και αν είναι σε φάση μεγάλης ανάπτυξης (σε μπουμ) τότε έχει ανάγκη από υψηλά επιτόκια. Η κυβέρνηση ανάλογα του οικονομικού κύκλου, θέτει τα επιτόκια εκεί που αυτή νομίζει. Στην ευρωζώνη αυτό αποκλείεται. Το κράτος δεν μπορει να ορίσει τα επιτόκια του στα δάνεια του, που λόγω ευρώ είναι σε ξένο νόμισμα, και ούτε γνωρίζει αν θα έχει την προσφορά χρηματος που έχει ανάγκη από την ΕΚΤ.
- Η άσκηση ανεξάρτητης δημοσιονομικής πολιτικής σημαίνει ότι η κυβέρνηση ανεξαρτήτως των αγορών, ορίζει αυτή, στο επίπεδο που επιθυμεί τις δαπάνες της, και πόσο χρήμα θα αφαιρέσει από την οικονομία με την φορολογία που θα επιβάλλει. Όταν η οικονομία είναι σε ύφεση και η χώρα έχει ανεργία, κάθε χώρα, εκτός από τα χαμηλά επιτόκια, έχει ανάγκη από μεγάλες δημόσιες δαπάνες. Εφ’ όσον η κυβέρνηση ασκεί ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, με άλλα λόγια εκδίδει το νόμισμα της, μπορεί να δαπανήσει όσο απαιτείται για να οδηγήσει την χώρα στην ανάπτυξη. Όταν φτάσει σε φάση πλήρους απασχόλησης μπορει να φορολογήσει και να αφαιρέσει χρήμα, για να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό και να προστατεύσει την αξία του νομίσματος. Αυτό στην ευρωζώνη απαγορεύεται ή επιτρέπεται, με την σύμφωνη γνώμη των αγορών που σημαίνει ότι κάθε χώρα θα είναι εσαεί χρεωμένη και σε διαρκή λιτότητα.
- Η παράδοση της συναλλαγματικής πολιτικής σημαίνει ότι οι χώρες της ευρωζώνης παρέδωσαν το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτει κάθε κυβέρνηση στον κόσμο, να μπορεί να μεταβάλει την ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματός της, με στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων του εξωτερικού τομέα. Λόγω ευρώ αυτό δεν μπορεί να το κάνει και έτσι η λυση είναι η προσφυγή στη λιτότητα.
- Η δασμολογική πολιτική ασκείται από κάθε κυβέρνηση στον κόσμο για να προστατεύσει την εγχώρια παραγωγή. Αυτό το όπλο δεν είναι διαθέσιμο πιά στην ευρωζώνη, αφού υπάρχει κοινή δασμολογική πολιτική η οποία δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες κάθε ευρωπαϊκής οικονομίας ξεχωριστά.
- Η εισοδηματική πολιτική ασκείται αναλόγως της ανταγωνιστικότητας της κάθε μιάς οικονομίας. Οίκοθεν νοειται ότι όταν εχεις να αντιμετωπίσεις την Γερμανία, διότι περί αυτού πρόκειται, θα πρέπει οι μισθοί να ισοδυναμούν με μία κούπα ρύζι για να μπορούμε να βρίσκουμε ευρώ.
- Τέλος η ΕΚΤ που ανέλαβε την εκδοση του ευρώ και την προστασία της αξίας του από τον πληθωρισμό (σημερα τι κάνει;) απεδείχθη όχι μονο ανεπαρκής, αλλά μετέτρεψε το τραπεζικό σύστημα σε καζίνο. Η χωρίς κριτήρια παροχής πιστώσεων το έκανε κέντρο κερδοσκοπίας και διαφθοράς που οδήγησε κράτη και πολίτες σε χρέη δυσβάσταχτα, και όταν κατέρρευσε απαίτησε οι Λαοί της Ευρώπης να το σώσουν.
- Τόνιζε ο Κέϋνς ‘οι κερδοσκόποι δεν δύνανται να βλάψουν ως φυσαλίδες επί σταθερού ρεύματος επιχειρηματικότητας. Η κατάσταση καθίσταται όμως σοβαρά όταν η επιχειρηματικότητα καθίσταται μια φυσαλίδα εις τον κυκεώνα της κερδοσκοπίας. Όταν η κεφαλαιουχική ανάπτυξη μιας χώρας καθίσταται υποπροϊόν της δραστηριότητας μιας χαρτοπαικτικής λέσχης (εννοεί τραπεζικό σύστημα ), τότε η δουλειά δεν γίνεται καλά’. Με αλλά λόγια, αν οι κερδοσκόποι απωλέσουν την εμπιστοσύνη τους για ένα κερδοφόρο μέλλον ή η πίστη των τραπεζών που δανείζουν εξασθενήσει, τότε η καταστροφή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου είναι αναπόδραστη και ‘ενώ η εξασθένηση της μιας είναι αρκετή για να προκαλέσει κατάρρευσιν, η ανάρρωσης απαιτεί την αναγέννηση αμφοτέρων. Πράγματι η εξασθένηση της πίστεως αρκεί να προκαλέσει κατάρρευσιν, αλλά η ενίσχυση της, αν και αποτελεί αναγκαίον όρον αναρρώσεως δεν αρκεί.’
Τι αρκεί? Μετά από είκοσι χρόνια ευρώ και δώδεκα μνημονίων, με όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες χειρότερους παρά ποτέ σε περίοδο ειρήνης, από ιδρύσεως του Νέου Ελληνικού Κράτους, η επάνοδος στο Εθνικό Νόμισμα αποτελεί αδήριτο γεγονός. Χωρίς αυτό, κανένας στόχος του Έθνους δεν μπορει να πραγματοποιηθεί. Όλα τα άλλα έπονται με αποφάσεις δημοκρατικές του Λαού. Οι εθνικές και πατριωτικές δυνάμεις που προβάλλουν άλλα αιτήματα ως προτεραιότητες, ας καταλάβουν μια και καλή, ότι χωρις Εθνικό Νόμισμα δεν μπορουν να υλοποιήσουν κανένα τους στόχο που έχουν κατά νου, και όταν λέω κανέναν, το εννοώ.
Η επανασύνδεση των κρατικών δαπανών και των τραπεζικών πιστώσεων με την πραγματική οικονομία, επενδύσεις, κατανάλωση, ρευστότητα και την Κεντρική Τράπεζα υπό κοινωνικό έλεγχο, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την απελευθέρωση της χώρας από την οικονομική εξάρτηση. Δεν υπάρχει χειρότερη εξάρτηση. Από την οικονομική ιστορία αυτό μάθαμε. Οι Τραπεζίτες και οι κεφαλαιούχοι σιχαίνονται την ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική που επιδιώκει επενδυτικές δαπάνες και χαμηλά επιτόκια. Αμφότερες τους αποστερούν την ανεξέλεγκτη εξουσία τους. Αλλά αυτό είναι το δικό τους συμφέρον αλλά όχι δικό μας, των Λαών της Ευρώπης. Κάτι πρέπει να κάνουμε!
Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος
spyridonstalias@hotmail.com
