Γράφουν
Η απόδοση όλων των δυσκολιών της στιγμής σε ένα μόνο αίτιο ήταν μια πρακτική ήδη γνωστή στην αρχαία Ρώμη. Εκείνη την εποχή, ο Κάτων ο Πρεσβύτερος έκλεινε όλες τις αγορεύσεις του στη Σύγκλητο, ανεξαρτήτως θέματος, απαιτώντας να καταστραφεί η Καρχηδόνα. Πιο πρόσφατα, το 1984, η δημόσια τηλεόραση ανέθεσε στον ηθοποιό Ιβ Μοντάν την παρουσίαση μιας εκπομπής με τίτλο «Ζήτω η κρίση!» (Vive la crise!), με σκοπό να κάνει τους Γάλλους να κατανοήσουν ότι όλα τους τα βάσανα προέρχονταν από το κράτος πρόνοιας –και επομένως μια κοινωνική εκκαθάριση θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως καθολική θεραπεία. Στη συνέχεια, η τρομοκρατία έγινε το καθημερινό στοιχειό, ο νέος μαγικός πίνακας που θα εξαφάνιζε όλα τα υπόλοιπα, όπως κάνουν τα παιδιά που τον χρησιμοποιούν για να σβήνουν και να γράφουν. Εξάλλου, μέσα σε μία ώρα από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, οι Βρετανοί δημόσιοι υπάλληλοι έλαβαν το εξής μήνυμα από τη σύμβουλο ενός υπουργού: «Αυτή είναι μια πολύ καλή μέρα για να περάσουμε χωρίς πρόβλημα όλα τα μέτρα που πρέπει να λάβουμε». Αρκεί να τα φορτώσουμε στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ακόμη και όταν δεν είχαν καμία σχέση με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Πάμε παρακάτω: στη Ρωσία πλέον κάθε πρόβλημα είναι αποτέλεσμα των δολοπλοκιών της Δύσης. Ενώ για τη Δύση πάντα «φταίει η Μόσχα».
Το ίδιο ισχύει και για την πτώση του βιοτικού επιπέδου. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν κατηγορεί ασταμάτητα τον «φόρο του Πούτιν» στα τρόφιμα και την ενέργεια για την απότομη αύξηση του πληθωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο δε ομόλογός του Εμμανουέλ Μακρόν ισχυρίζεται ότι οι σημερινές δυσκολίες των φτωχότερων συμπατριωτών του μπορούν να εξηγηθούν από την «πολεμικήοικονομία». Αν είναι έτσι όμως, τότε εδώ και σαράντα χρόνια οι Γάλλοι δεν έχουν γνωρίσει ειρήνη. Διότι το τέλος της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών χρονολογείται από το 1982, όταν ο Φρανσουά Μιτεράν και ο υπουργός του Ζακ Ντελόρ έκαναν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις το μεγαλύτερο δώρο που είχαν λάβει ποτέ από το κράτος. Από τότε, οι εργαζόμενοι δεν έχουν λάβει καμία απολύτως ανταποδοτική προσφορά, αντίθετα η αγοραστική δύναμή τους μονίμως ακρωτηριάζεται. Εκείνη την εποχή ωστόσο, η Ουκρανία και η Ρωσία εξακολουθούσαν να ανήκουν στην ίδια χώρα και ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει τη γενέτειρά του, το Λένινγκραντ…
Εν ολίγοις, η «πολεμική οικονομία» θα παρατείνει και θα επιταχύνει την εξαθλίωση των φτωχότερων, την ίδια στιγμή που τα κέρδη των εταιρειών του παρισινού χρηματιστηριακού δείκτη CAC 40 (160 δισεκατομμύρια ευρώ το 2021) μόλις συνέτριψαν το ρεκόρ όλων των εποχών, που είχε σημειωθεί πριν από δεκαπέντε χρόνια. Με δυο λόγια, όλα έχουν αλλάξει, εκτός από την παγκόσμια ιεραρχία μεταξύ μερισμάτων και μισθών. Και την αποφασιστικότητα των κυβερνήσεων να ευνοήσουν τα πρώτα. Ολιγάρχες όλων των χωρών ενωθείτε…
Ο μαγικός πίνακας λειτουργεί επίσης και για το περιβάλλον. Η αναβίωση της παραγωγής άνθρακα, η θυσία των μεταφορών εμπορευμάτων μέσω σιδηροδρόμου, η υδραυλική ρωγμάτωση, η ψηφιακή ρύπανση, η διαφημιστική κραιπάλη των εμπόρων πολύτιμων λίθων στον Τύπο και στους τοίχους: και σε αυτά τα πεδία, η ζωή συνεχίζεται. Άραγε και εδώ «εξαιτίας του Πούτιν»; Έτσι, το κράτος θα προσφέρει ανεμιστήρες και μπουκάλια νερό στους φτωχότερους και εκπτώσεις στη βενζίνη σε όσους δεν κάνουν τα ψώνια τους με ποδήλατο. Τα «μέτρα έκτακτης ανάγκης» διαδέχονται το ένα το άλλο –τα επείγοντα μέτρα θα πρέπει να περιμένουν.
Πηγή: Le Monde diplomatique
