Αφού δεν ήταν η ελληνική μάχη κατά της ευρωπαϊκής εξουσίας με το απάνθρωπο πρόσωπο αυτή που θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας, έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι η ιταλική. Έτσι κι αλλιώς η αριστερο-δεξιά κυβέρνηση των Αθηνών, η οποία, καθώς γρήγορα και ταπεινωτικά υποτάχθηκε– αν και ξεκίνησε επικά την εκστρατεία εναντίον των γερμανοκρατούμενων Βρυξελλών – έχει καταστεί παράδειγμα προς αποφυγή και για τους αριστερούς και για τους δεξιούς της Ευρώπης. Σε κάποιους μάλιστα, όπως ο ηγέτης του Γαλλικού ΚΚ Ζαν Λικ Μελανσόν, προκαλεί αποστροφή.
Δεν είναι λίγα εκείνα τα οποία διακυβεύονται στη σύγκρουση Ρώμης-Βερολίνου δια μέσου των άχρωμων διαδρόμων του επιβλητικού κτιρίου της Κομισιόν στη βελγική πρωτεύουσα. Έχουν να κάνουν με το μέλλον της ιταλικής οικονομίας, η οποία κάθε άλλο είναι για πέταμα καθώς παραμένει τρίτη σε μέγεθος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέλος του πανίσχυρου διεθνούς g-7. Άρα οι όποιες ανακατατάξεις στις ιταλικές τράπεζες ανοίγουν το δρόμο για θεαματικές μεταβολές στην παγκόσμια οικονομία.
Ήδη έχει κοστίσει πολλά στη γείτονα η παγκοσμιοποίηση και η πρακτική εφαρμογή της με την κατάργηση της λιρέτας και την υιοθέτηση του ευρώ. Με την πολιτική της κεντροαριστεράς και ιδίως επί κυριαρχίας Ρομάνο Πρόντι κλονίστηκαν κολοσσοί, εξαφανίστηκαν κάποιοι άλλοι, ενώ οι σημαντικότεροι από αυτούς που ακόμα κυριαρχούν έχουν ως συνιδιοκτήτη το ιταλικό δημόσιο.
Αυτό είναι που ενοχλεί τη Γερμανία, η οποία δεν κρύβει την όρεξή της για τα ιταλικά φιλέτα: ο ενεργειακός κολοσσός ΕΝΙ, ο οποίος ετοιμάζεται για γεωτρήσεις στα κυπριακά «οικόπεδα» και η εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος ENEL (με σφραγίδα του δημοσίου και οι δύο), σε μια εποχή που παίζονται τεράστια συμφέροντα στη ΝΑ Μεσόγειο, αποτελούν εξαιρετική λιχουδιά. Η FIAT επίσης, η οποία έχει συγχωνευτεί με την αμερικανική CHRYSLER, διατηρεί ζηλευτή θέση τόσο στην ιταλική οικονομία όσο και στην ευρωπαϊκή, ενώ ο κατασκευαστικός όμιλος Ferruzzi κατέχει τα σκήπτρα στον τομέα του. Σημαντικό ρόλο παίζει και η σιδηροδρομική βιομηχανία, ενώ καθόλου αμελητέα δεν είναι η κυριαρχία της ιταλικής εμπορικής ναυτιλίας στο Ιόνιο και το Αιγαίο.
Στην ψυχροπολεμική (προς το παρόν) σχέση των δυο χωρών κυριαρχούν από τη μεριά τα ψυχρά και δηλητηριωδώς διατυπωμένα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου για την αντοχή των ιταλικών τραπεζών και από την άλλη οι καυτές δημόσιες προειδοποιήσεις των Ιταλών πολιτικών για επικείμενο Αρμαγεδδώνα στην περίπτωση που οι Βρυξέλλες, δηλαδή το Βερολίνο, επιχειρήσει να επιβάλλει στη χώρα τους «πρόγραμμα διάσωσης» ανάλογο με εκείνο της Ελλάδας.
Το οποίο την κατέστρεψε οριστικά. Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει το ιταλικό τραπεζικό σύστημα με τον ποταμό Ρουβίκωνα, τον οποίο έτσι και τον διαβεί όποιος έχει φιλοδοξίες ανοίγει το δρόμο για την κατάληψη της Ρώμης. Μόνο που αυτή τη φορά ο διεκδικητής δεν είναι Ιταλός, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας, αλλά Γερμανός (και όποιος από πίσω του προλάβει να πάρει μέρος από τη λεία).
Ένα από τα εγκλήματα που διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας υποκύπτοντας στις απαιτήσεις του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ είναι που, αντί να βάλει φωτιά στα τόπια, απαρνήθηκε τον πατριωτικό ρόλο της παράταξής του. Το ίδιο έπραξαν και τα άλλα (πλην του ΚΚΕ και όσων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησαν, έφυγαν και σήμερα είναι στη ΛΑΕ) δημοκρατικά κόμματα όταν το καλοκαίρι του 2015 υπερψήφιζαν το τρίτο μνημόνιο για να σωθεί τάχαμου το ευρώ.
Το ευρώ- προς το παρόν- σώθηκε αλλά χάθηκε ολόκληρη η δημόσια περιουσία είτε στον επιχειρηματικό είτε στον παραγωγικό τομέα και τα ενεργειακά ή μεταφορικά δίκτυα. Η Ελλάδα έχει τελειώσει. «Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ουδέν έστι», έλεγε ο ιστορικός Ξενοφώντας, δηλαδή δεν είναι σπίτι, δεν είναι πολιτεία τα σκόρπια οικοδομικά υλικά. Κατά 26% μειώθηκε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων διαπιστώνει το ίδιο το ΔΝΤ, ενώ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το δημόσιο χρέος καλπάζει μετρώντας ήδη τα 360 δις ευρώ και ξεπερνώντας το 200% του ΑΕΠ, ποσά και ποσοστά κατά πολύ μεγαλύτερα από εκείνα τα οποία έβαλαν την Ελλάδα στον «μηχανισμό σωτηρίας».
Όταν οι παραδοσιακές δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις παραδώσουν τα όπλα, την υπεράσπιση του πατρώου εδάφους θα αναλάβουν άλλοι. Νομοτελειακά. Εξάλλου στην πολιτική συμβαίνει ο,τι και με τη φύση: και οι δύο απεχθάνονται τα κενά. Στην Ιταλία βρέθηκε να κυβερνά μια ετερόκλιτη συμμαχία σκληρών δεξιών και νεόφυτων ποικιλώνυμων πολιτικών δυνάμεων. Κι ο,τι δεν έκανε η ελληνική αριστερή (με δεξιές βούλες) κυβέρνηση, το κάνει η ιταλική δεξιά συμμαχία (χωρίς αριστερές βούλες). Επειδή λοιπόν οι σημερινές κυρίαρχες είτε συντηρητικές είτε προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης πάνω-κάτω την ίδια υποταγή έχουν επιδείξει προς το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, ευνοούνται παρόμοια πολιτικά φαινόμενα με της Ιταλίας και σε άλλες χώρες. Η πρώτη μεγάλη σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης θα καταγραφεί στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου.
