“Παρά τις περιπέτειες που πέρασε η χώρα, κρατήθηκε στον πυρήνα της ευρωζώνης, είναι μια χώρα που δεν έχει ελλείμματα, έχει εξυγιάνει τα οικονομικά της και δημιουργεί προϋποθέσεις για ένα πολύ καλό come back” δήλωσε προ ολίγων ημέρων ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν ξέρω αν η παραπάνω δήλωση αποτελεί μια γραμμή άμυνας στο κυβερνητικό αφήγημα μπροστά στις σοβαρότατες δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο ζήτημα της ρύθμισης του ελληνικού χρέους.
Έχω την εντύπωση όμως ότι, μετά και το νέο πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε προ ολίγων ημερών στη Βουλή, το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου οφείλει να είναι πολύ πιο προσεκτικό στις πολιτικές αιχμές, καθώς φιλοτεχνεί το δικό του success story. Να έχει στο μυαλό του πως έχει ενώπιόν του ένα λαό που δεν υπέστη απλά περιπέτειες, αλλά κυριολεκτική αφαίμαξη επί επτά συναπτά έτη. Και που δε νομίζω να έχει ακόμη ως απόλυτη προτεραιότητα την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Με αυτά τα δεδομένα, νομίζω πως μικρή σημασία έχει, σε τελική ανάλυση, ποια εκδοχή όσον αφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους θα επιλέξει το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Ούτε το ποιος θα αναλάβει το ρόλο του «κακού μπάτσου» στην όλη υπόθεση. Άλλωστε, σε όλη την μνημονιακή περίοδο έχουμε δει να εναλλάσσονται (και δη με μεγάλη επιτυχία) σε αυτόν πάρα πολλοί: από τους «συνήθεις υπόπτους», Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και Πολ Tόμσεν, μέχρι το Γερούν Ντάισελμπλουμ ή ακόμη και το Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Όσα αναθέματα κι αν ρίξουμε, όμως, στο Γερμανό υπουργό Οικονομικών και τους δορυφόρους του εντός του Eurogroup, ένα πράγμα παραμένει αδιαμφισβήτητο: ότι η χώρα έχει βουλιάξει ακόμη περισσότερο, και μάλιστα εις το διηνεκές, στο μνημονιακό δόγμα με νέα σκληρά μέτρα, τα οποία στην ουσία έρχονται να αποτελειώσουν τα κατώτερα στρώματα. Και τούτο αποτελεί αυτή τη φορά αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Τσίπρα και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι σαφές πως το κυβερνητικό επιτελείο είχε επενδύσει στη διευθέτηση του χρέους προκειμένου να λειτουργήσει ως αντίβαρο στο νέο σκληρό πακέτο μέτρων. Άλλωστε, το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, με απαρχή τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, είχε στη βάση του το συγκεκριμένο ζήτημα. Πιθανότατα ήλπιζαν πως αυτή ήταν η κατάλληλη συγκυρία: να φορέσει ο Αλέξης Τσίπρας γραβάτα, μπας και ξεχάσουν οι Έλληνες πολίτες τη θηλιά, η οποία έχει σφίξει επικίνδυνα πλέον στο λαιμό τους.
Μόνο που, όπως αποδεικνύεται, καλό θα ήταν να έχουν υπόψη τους ότι τέτοιου είδους success story σπάνια έχουν αίσιο τέλος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ας ρωτούσαν τον Αντώνη Σαμαρά…
Κάπως έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να βρίσκεται στο απόλυτο τέλμα. Μπορεί να ισχυριστεί πως κράτησε τη χώρα στο ευρώ, μπορεί να υποστηρίζει πως εξαφάνισε τα ελλείμματα, ίσως και να θεωρούν κάποιοι στο εσωτερικό της πως μπορούν να «γυρίσουν το παιχνίδι». Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότεροι ξέρουν πολύ καλά πως, με δεδομένη την οριστική απομάκρυνση από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Κι αυτό, δυστυχώς για τους ίδιους (αλλά κυρίως για τον ελληνικό λαό), δεν αλλάζει, ακόμη κι αν έχουν απέναντί τους αυτή τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
