Πολιτική “εσχάτης προδοσίας” ακολουθεί το ελληνικό κατεστημένο: στηρίζει την Τουρκία σε Συρία και Λιβύη, αδιαφορεί για το κουρδικό ζήτημα
Το μέλλον του Αιγαίου και της Κύπρου παίζεται αυτήν την περίοδο στη Συρία και τη Λιβύη. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα, θα υποχρεωθούν να την αντιληφθούν αργότερα με εθνικές περιπέτειες, με εθνικές υποχωρήσεις και εθνικούς ακρωτηριασμούς. Τότε, όμως, ίσως να είναι πολύ αργά!
Μια ματιά και μόνο στο χάρτη μπορεί να κάνει άμεσα αντιληπτό ότι όποιοι ελέγχουν τη Συρία και τη Λιβύη, ελέγχουν την Ανατολική Μεσόγειο. Και όποιοι ελέγχουν την Ανατολική Μεσόγειο, ελέγχουν σε σημαντικό βαθμό τη Βόρειο Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την κεντρική Ασία, εν μέρει τα Βαλκάνια και φυσικά και ίσως το σπουδαιότερο, τους οδικούς και θαλάσσιους δρόμους που συνδέουν τρεις ηπείρους: την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική.
Η Τουρκία, πολύ ευφυέστατα και προετοιμασμένη από καιρό και αποφασισμένη για μια μεγάλη γεωπολιτική στρατηγική, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, μετά την κατοχή της Βόρειας Κύπρου, έχει εισβάλλει στρατιωτικά και με μισθοφόρους στη Συρία και στη Λιβύη, με στόχο να αποκτήσει τον έλεγχο τους.
Η Τουρκία διάβασε άριστα το στρατηγικό κενό επικυριαρχίας που άφησε πίσω της υποχωρώντας η Δύση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Τουρκία αντελήφθη τη μεγάλη στρατηγική σημασία αυτού του κενού και εκδήλωσε χωρίς δισταγμό την απόφαση και τη σθεναρή βούλησή της να το καλύψει.
Η Τουρκία ξέρει πολύ καλά πως αν κυριαρχήσει στη Συρία και τη Λιβύη, γίνεται κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη, παγκόσμιος παίχτης και ο αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας στην περιοχή.
Με τη Συρία και τη Λιβύη υπό την υψηλή επικυριαρχία της, τα νεοθωμανικά σχέδια της σύγχρονης Τουρκίας θα έχουν αρχίσει να γίνονται ρεαλιστική προοπτική.
Η Τουρκία με τις υψηλές φιλοδοξίες της στην ευρύτερη περιοχή πουλάει στη γερασμένη και οπισθοχωρούσα Δύση, ένα ρόλο που θα εξυπηρετεί όχι μόνο τα δικά της συμφέροντα αλλά και θα διαφυλάττει και θα διεκπεραιώνει με την ισχύ της και την οικονομική της διείσδυση και τα συμφέροντα της ανήμπορης Δύσης στη νευραλγική αυτή περιοχή.
Για την Τουρκία, μετά τον έλεγχο της Συρίας και της Λιβύης, η “υπόλοιπη” Κύπρος θα είναι απλώς “μεζές” και η Ελλάδα θα κινδυνεύει να μετατραπεί σε δορυφόρο προς τεμαχισμό.
Η “εσχάτη προδοσία” του ελληνικού κατεστημένου
Η τραγωδία για την Ελλάδα, εν μέσω αυτών των συνταρακτικών εξελίξεων, είναι ότι διαθέτει ένα υποτελές και ξεπλυμένο πολιτικό κατεστημένο, το οποίο ξεπουλάει, βουλιάζει και αποδιαρθρώνει την ελληνική οικονομία, ενώ παράλληλα ενσπείρει την ανημπόρια και τον φόβο στον ελληνικό λαό για την εξ’ ανατολών απειλή.
Η Ελλάδα αντί να ασκήσει μια μεγάλη και ανοιχτή πολιτική στην περιοχή χωρίς φοβίες και στη βάση μιας εθνικής ανεξάρτητης πολιτικής και πολυδιάστατης στρατηγικής εξωτερικών προσανατολισμών, μια ανοιχτή πολιτική αρχών και αξιών και υλοποίησης των νόμιμων δικαιωμάτων της, έχει αυτοπεριοριστεί και αιχμαλωτισθεί σε ένα ρόλο κομπάρσου και δορυφόρου της παρηκμασμένης και σε βαθιά κρίση Δύσης, κάνοντας μια πολιτική τραμπάλας ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον.
Οι ανιστόρητες και ελεγχόμενες ελληνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα της τελευταίας δεκαετίας, έχουν γυρίσει την πλάτη στους Κούρδους της Τουρκίας και κυρίως στο δημοκρατικό μαχόμενο κίνημα της Συρίας, συνεχίζοντας την προδοτική πολιτική που οδήγησε στην παράδοση Οτσαλάν, αντί να στηρίξουν τον κουρδικό λαό και ιδιαίτερα να εκδηλώσουν ένα ρόλο γέφυρας για τη συνεργασία των Κούρδων με τη Συρία του Άσαντ.
Ακόμα χειρότερα το ελληνικό κατεστημένο διέκοψε από το 2012 τις διπλωματικές σχέσεις με τη μαχόμενη Συρία του Άσαντ, δεν τολμάει ούτε και σήμερα να τις αποκαταστήσει πλήρως, ενώ στην πράξη συντάσσεται εγκληματικά με το δυτικό άξονα Ε.Ε-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, ο οποίος στηρίζει τον Τούρκο εισβολέα στη Συρία, στο όνομα της ανάσχεσης της ρωσικής επιρροής.
Πολύ χειρότερα η Ελλάδα στη Λιβύη επιμένει δουλοπρεπώς να αναγνωρίζει το καθεστώς των Αδελφών Μουσουλμάνων του Σάρατζ στην Τρίπολη. Ένα καθεστώς ανδρεικέλων του Ερντογάν που κατέφυγε στη υπογραφή του παρανόμου Τουρκολυβικού μνημονίου, το οποίο ισοδυναμεί με ευθεία πολεμική ενέργεια σε βάρος της χώρας μας.
Καμία χώρα και η χειρότερη αποικία, δεν θα συνέχιζε να αναγνωρίζει ένα καθεστώς ανδρεικέλων, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τον λιβυκό λαό ούτε ελέγχει τη Λιβύη και το οποίο θα προέβαινε σε τόσο απεχθή και ξεδιάντροπη εχθρική ενέργεια αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.
Το αποκορύφωμα της δουλοπρέπειας είναι ότι κύκλοι του διπλωματικού και του πολιτικού κατεστημένου στη χώρα μας, έφτασαν σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να επικρίνουν μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το καθεστώς Σάρατζ, δεν κάνει τίποτα για να εμποδίσει την απεριόριστη στρατιωτική και υλική στήριξη της Τουρκίας στην κυβέρνηση της Τρίπολης, ότι, τάχα, αυτή η κυβέρνηση βοηθάει στη Λιβύη τον αγώνα των Χαφτάρ-Σάλεχ και να χαρακτηρίζουν οι άθλιοι αυτοί κύκλοι ότι η χώρα μας τάχτηκε με τη λάθος πλευρά στη Λιβύη! Ο δωσιλογισμός σε αυτόν τον τόπο δεν έχει όρια.
Η αλήθεια φυσικά είναι ότι η Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό κατεστημένο, υπό την υψηλή καθοδήγηση του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρυ Πάιατ, έχουν διατηρήσει αυστηρή “ουδετερότητα” απέναντι στη λιβυκή σύγκρουση, πράγμα που αυτονόητα σημαίνει ότι στηρίζουν τον Σάρατζ και κατ’ επέκταση τις τουρκικές επιδιώξεις στη Λιβύη.
Και αυτά για να μην αναφερθώ στην εξοργιστικά ψυχροπολεμική στάση που κρατάει η Ελλάδα απέναντι σε μια μεγάλη δύναμη, με βαρύνοντα ρόλο στην περιοχή, όπως είναι αυτή της Ρωσίας.
Ουδέποτε χώρα στον πλανήτη, ακόμα και οι χειρότερες αποικίες, δεν είχαν βάλει με τόση αγριότητα τα ίδια τα χέρια τους για να βγάλουν τα μάτια τους. Ουδέποτε η Ελλάδα είχε ακολουθήσει, εκτός περιόδων ξένης κατοχής, μια τόσο προδοτική πολιτική για τα εθνικά της συμφέροντα και τα γνήσια και νόμιμα συμφέροντα του λαού της.
Αν δεν τους ανατρέψουμε, τότε θα είμαστε υπόλογοι μεγάλων περιπετειών και ίσως υπόλογοι μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής.
Να αφυπνιστούμε τώρα. Δεν υπάρχει καιρός. Αύριο θα είναι αργά, ίσως πολύ αργά και ίσως να βρεθούμε προ απρόσμενων τετελεσμένων γεγονότων.
Υ.Γ: Είναι πολύ κακός οιωνός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Ερντογάν, ξέχασε να αναφερθεί στις πρωτοφανείς επιθετικές προκλήσεις της Άγκυρας. Προφανώς δεν το έκανε, προκειμένου να διευκολύνει και να προωθήσει έναν ελληνοτουρκικό διάλογο, ο οποίος εν μέσω τουρκικών απειλών, προκλήσεων και απίστευτων διεκδικήσεων και χωρίς προϋποθέσεις σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου για τη διεξαγωγή του, θα ισοδυναμεί περισσότερο με ένα είδος παράδοσης της χώρας. Ο δρόμος που άνοιξε ο Μητσοτάκης είναι ότι χειρότερο για την πατρίδα μας. Δεν είναι δίαυλος επικοινωνίας, είναι δίαυλος παράδοσης.
Π.Λ