Αρματωμένες μνήμες
Σαν σήμερα, στις 23 Απρίλη 1827 ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής, αφήνει την τελευταία του πνοή ο αρχιστράτηγος της επανάστασης, παλιός συμμαχητής του Κατσαντώνη και πρώην οπλαρχηγός Αγράφων Γιώργης Καραϊσκάκης, μετά από θανατηφόρο τραύμα που δέχθηκε κατά τη διάρκεια συμπλοκής του με εχθρικές δυνάμεις στο Π. Φάληρο. Από πλήθος ιστορικών πηγών και ερευνητών υποστηρίζεται επίμονα ότι ο έντιμος μα απείθαρχος αγωνιστής πιθανόν να πήγε από “ύποπτο βόλι” της συνασπισμένης κλίκας των Εγγλέζων Κόχραν-Τσώρτς και Μαυροκορδάτου. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικά τα λόγια που είπε ο γιος της καλογριάς -σύμφωνα με τον Ν. Κασομούλη- στους συναγωνιστές του λίγο πριν ξεψυχήσει: “Γνωρίζω τον αίτιον, και αν ζήσω παίρνομεν όλοι το χάκι (εκδίκηση), ειδέ και πεθάνω, ας μου κλάσει τον π…… και αυτός”.
Στην άσβεστη μνήμη του μια χούφτα στίχοι από ένα παραδοσιακό δημοτικό…
“Τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα
δεν πρέπει να πουλιώνται,
μον’ πρέπει τους στην εκκλησιά
εκεί να λειτουργειώνται.
Πρέπει να κρέμουντ’ αψιλά
σ’ αραχνιασμένο πύργο,
να τρώει σκουριά το σίδερο
κι η γης τον αντρειωμένο.”
 |
| Τα άρματα του Καραϊσκάκη στο Μουσείο της Μονής Προυσού στην Ευρυτανία! |
*Πηγή: eyrytixn.blogspot.gr
Στη μνήμη του Γεωργίου Καραϊσκάκη:
Της καλογριούλας γιε,
έλα στα όνειρά μας
κι έτσι ματωμένος
πες μας,στρατηγέ,
πόσο απέχει ο θάνατος
απ’ τη λευτεριά μας.
Το τραγουδούσαμε επί χούντας,νομίζω.