Έχω γράψει στο παρελθόν για την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, αποκαλώντας την «την πιο επιτυχημένη στρατιωτική επιδρομή αυτού του αιώνα».
Έχω περιγράψει τη δράση της Χαμάς ως στρατιωτική επιχείρηση, ενώ το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του την έχουν χαρακτηρίσει τρομοκρατική ενέργεια της ίδιας κλίμακας με αυτό που συνέβη εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.
«Η διαφορά μεταξύ των δύο όρων», σημείωσα,
«είναι νύχτα και μέρα — χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου ως τρομοκρατικές ενέργειες, το Ισραήλ μεταφέρει την ευθύνη για τις τεράστιες απώλειες στη Χαμάς, μακριά από τις υπηρεσίες του στρατού, ασφάλειας και πληροφοριών. Εάν, ωστόσο, το Ισραήλ παραδεχόταν ότι αυτό που έκανε η Χαμάς ήταν στην πραγματικότητα μια επιδρομή —μια στρατιωτική επιχείρηση— τότε η ικανότητα του ισραηλινού στρατού, των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών θα τεθεί υπό αμφισβήτηση, όπως και η πολιτική ηγεσία που είναι υπεύθυνη για την επίβλεψη και διευθύνει τις δραστηριότητές τους».
Η τρομοκρατία χρησιμοποιεί στρατηγικές που επιδιώκουν τη νίκη μέσω της φθοράς και του εκφοβισμού – για να φθείρουν έναν εχθρό και να δημιουργήσουν μια αίσθηση ανικανότητάς του. Οι τρομοκράτες από τη φύση τους αποφεύγουν την αποφασιστική υπαρξιακή σύγκρουση, αλλά επιδιώκουν μια ασύμμετρη μάχη που αντιπαραθέτει τις δυνάμεις τους με τις αδυναμίες των εχθρών τους.
Ο πόλεμος που έχει κυριεύσει το Λεβάντε από τις 7 Οκτωβρίου 2023, δεν είναι μια παραδοσιακή αντιτρομοκρατική επιχείρηση. Η σύγκρουση Χαμάς-Ισραήλ έχει μετατραπεί σε σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και του λεγόμενου άξονα αντίστασης που περιλαμβάνει τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τους Ανσαρουλάχ (τους “Χούθι” της Υεμένης), τις Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης, δηλαδή πολιτοφυλακές του Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Είναι ένας περιφερειακός πόλεμος απ’ όλες τις απόψεις και πρέπει να αξιολογηθεί ως τέτοιος.
Ο Πρώσος στρατηγός Carl von Clausewitz σημείωσε στο κλασικό του έργο, Περί του Πολέμου, ότι «ο πόλεμος δεν είναι απλώς μια πολιτική πράξη, αλλά ένα πραγματικό πολιτικό όργανο, μια συνέχεια της πολιτικής συναναστροφής, μια πραγματοποίηση του ίδιου στόχου με άλλα μέσα».
Από καθαρά στρατιωτική άποψη, η επιδρομή της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023, ήταν μια σχετικά μικρή εμπλοκή, στην οποία συμμετείχαν μερικές χιλιάδες μαχητές από κάθε πλευρά.
Ως παγκόσμιο γεωπολιτικό γεγονός, ωστόσο, δεν έχει το αντίστοιχό του στη σύγχρονη Ιστορία.
Η επιδρομή της Χαμάς πυροδότησε μια σειρά από ποικίλες αντιδράσεις, μερικές από τις οποίες ήταν σχεδιασμένες, όπως η προσέλκυση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στη Γάζα, όπου θα παγιδεύονταν σε έναν αιώνιο πόλεμο που δεν μπορούσαν να κερδίσουν, πυροδοτώντας τα διπλά ισραηλινά δόγματα: Την “ντιρεκτίβα Αννίβα” που διέπει τη στρατιωτική απάντηση στη σύλληψη ομήρων και της ισραηλινής πρακτικής της συλλογικής τιμωρίας, του «Δόγματος Dahiya».
Και τα δύο αυτά δόγματα αποκαλύπτουν τον IDF στον κόσμο ως το αντίθετο του «πιο ηθικού στρατού του κόσμου» αποκαλύπτοντας τη δολοφονική πρόθεση που είναι ριζωμένη στο DNA του IDF, μια τάση για βία κατά αθώων που ορίζει τον ισραηλινό τρόπο πολέμου και, κατ’ επέκταση, το ισραηλινό έθνος.
Πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ ήταν σε θέση να συγκαλύπτει τον πραγματικό του χαρακτήρα στον έξω κόσμο, πείθοντας όλους εκτός από μια χούφτα ακτιβιστών ότι οι ενέργειές του στη στόχευση «τρομοκρατών» ήταν ισορροπημένες και ανθρωπιστικές.
Σήμερα ο κόσμος αναγνωρίζει το Ισραήλ ως το γενοκτονικό κράτος του απαρτχάιντ που είναι στην πραγματικότητα.
Οι συνέπειες αυτού του νέου παγκόσμιου διαφωτισμού είναι εμφανείς.
Αλλάζοντας το «πρόσωπο της Μέσης Ανατολής»
Ο Πρόεδρος Joe Biden, στις 9 Σεπτεμβρίου 2023, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της G20 στην Ινδία, ανακοίνωσε μια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία, τον Οικονομικό Διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης ή IMEC, έναν προτεινόμενο σιδηροδρομικό, θαλάσσιο, πετρελαϊκό και ψηφιακό καλωδιακό διάδρομο που συνδέει την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, σχολιάζοντας την ανακοίνωση του Μπάιντεν, χαρακτήρισε το IMEC «ένα έργο συνεργασίας που είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία μας» που «μας μεταφέρει σε μια νέα εποχή περιφερειακής και παγκόσμιας ενοποίησης και συνεργασίας, πρωτοφανούς και μοναδικής στο εύρος της”, προσθέτοντας ότι “θα φέρει σε πέρας ένα όραμα πολλών ετών που θα αλλάξει το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής και του Ισραήλ”.
Αλλά επειδή ο κόσμος βλέπει τώρα το Ισραήλ ως εγκληματική επιχείρηση, η IMEC πρακτικά έχει πάψει να υπάρχει και οι σκοποί – το μεγαλύτερο έργο συνεργασίας στην ισραηλινή ιστορία που θα άλλαζε τη Μέση Ανατολή – πιθανότατα δεν θα τελεσφορήσει ποτέ.
Πρώτον, η Σαουδική Αραβία, βασικός παίκτης στο σχέδιο, έχοντας επενδύσει 20 δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτό, λέει ότι δεν θα προχωρήσει στην εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ, που είναι απαραίτητη για να προχωρήσει το έργο, μέχρι να τελειώσουν οι πόλεμοι και να αναγνωριστεί ένα παλαιστινιακό κράτος από το Ισραήλ, κάτι που Η Κνεσέτ ψήφισε νωρίτερα φέτος ότι δεν θα συμβεί ποτέ.
Η κατάρρευση του IMEC είναι μόνο μέρος του οικονομικού πλήγματος 67 δισεκατομμυρίων δολαρίων που δέχτηκε το Ισραήλ από τη στιγμή που ξεκίνησε η σύγκρουση στη Γάζα.
Ο τουρισμός μειώνεται κατά 80%. Το νότιο λιμάνι του Εϊλάτ δεν λειτουργεί πλέον λόγω της εκστρατείας κατά της ναυτιλίας που διεξάγουν οι Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Κόλπο του Άντεν. Η σταθερότητα του εργατικού δυναμικού έχει διαταραχθεί από τον εκτοπισμό δεκάδων χιλιάδων Ισραηλινών από τα σπίτια τους λόγω των επιθέσεων της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, καθώς και από την επιστράτευση περισσότερων από 300.000 εφέδρων. Όλα αυτά συνδυάζονται για να δημιουργήσουν μια τέλεια καταιγίδα δολοφονικών για την οικονομία προβλημάτων, τα οποία θα μαστίζουν το Ισραήλ όσο συνεχίζεται η τρέχουσα σύγκρουση.
Το συμπέρασμα είναι ότι, ανεξέλεγκτο, το Ισραήλ ατενίζζει την οικονομική κατάρρευση. Οι επενδύσεις μειώνονται, η οικονομία συρρικνώνεται και η εμπιστοσύνη για ένα οικονομικό μέλλον έχει εξατμιστεί. Εν ολίγοις, το Ισραήλ δεν είναι πλέον το ιδανικό μέρος για να συνταξιοδοτηθείτε, να δημιουργήσετε οικογένεια, να εργαστείτε… ή να ζήσετε. Η βιβλική «γη που ρέει γάλα και μέλι», αν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει πια.
Αυτό είναι ένα υπαρξιακό πρόβλημα για το Ισραήλ.
Για να υπάρχει μια βιώσιμη «εβραϊκή πατρίδα», τα δημογραφικά στοιχεία υπαγορεύουν ότι πρέπει να υπάρχει μια ευδιάκριτη εβραϊκή πλειοψηφία στο Ισραήλ. Υπάρχουν μόλις 10 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στο Ισραήλ. Περίπου 7,3 εκατομμύρια είναι Εβραίοι. άλλα 2,1 εκατομμύρια είναι Άραβες (οι Δρούζοι και άλλες μη αραβικές μειονότητες αποτελούν το υπόλοιπο.)
Υπάρχουν περίπου 5,1 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι υπό κατοχή, αφήνοντας μία αναλογία περίπου 50-50 όταν εξετάζουμε τα συνδυασμένα σύνολα μεταξύ Αράβων και Εβραίων. Υπολογίζεται ότι 350.000 Ισραηλινοί έχουν δεύτερη υπηκοότητα σε χώρα της ΕΕ, ενώ περισσότεροι από 200.000 έχουν δεύτερη υπηκοότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ομοίως, πολλοί Ισραηλινοί ευρωπαϊκής καταγωγής μπορούν εύκολα να υποβάλουν αίτηση για διαβατήριο απλώς αποδεικνύοντας ότι είτε αυτοί, οι γονείς τους ή ακόμα και οι παππούδες τους διέμεναν σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Άλλο 1,5 εκατομμύριο Ισραηλινοί είναι ρωσικής καταγωγής, με πολλούς από αυτούς να έχουν ρωσικά διαβατήρια σε ισχύ.
Ενώ οι κύριοι λόγοι για τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος διπλής υπηκοότητας είναι η ευκολία και η οικονομία, πολλοί θεωρούν το δεύτερο διαβατήριο ως «ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο» – ένα μέρος για να τρέξετε εάν η ζωή στο Ισραήλ γίνει μη βιώσιμη.
Η ζωή στο Ισραήλ πρόκειται σύντομα να γίνει μη βιώσιμη.
Απόδραση από το Ισραήλ
Το Ισραήλ είχε ήδη υποφέρει από ένα αυξανόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα που προέρχεται από τη δυσαρέσκεια με τις πολιτικές της κυβέρνησης Νετανιάχου – περίπου 34.000 Ισραηλινοί εγκατέλειψαν οριστικά το Ισραήλ μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου 2023, κυρίως σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις δικαστικές μεταρρυθμίσεις που θεσπίστηκαν από τον Νετανιάχου.
Ενώ σημειώθηκε έξαρση της μετανάστευσης αμέσως μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου 2023 (περίπου 12.300 Ισραηλινοί μετανάστευσαν μόνιμα τον μήνα μετά την επίθεση της Χαμάς), ο αριθμός των μόνιμων μεταναστών το 2024 ήταν περίπου 30.000, μια πτώση από το προηγούμενο έτος.
Αλλά τώρα το Ισραήλ βομβαρδίζεται σχεδόν σε καθημερινή βάση από μη επανδρωμένα αεροσκάφη μεγάλου βεληνεκούς, ρουκέτες και πυραύλους που εκτοξεύονται από τη Χεζμπολάχ, τις πολιτοφυλακές στο Ιράκ και τους Χούθι στην Υεμένη. Η επίθεση με βαλλιστικούς πυραύλους του Ιράν την 1η Οκτωβρίου έδειξε με σαφήνεια σε όλους τους Ισραηλινούς ότι σ την πραγματικότητα δεν υπάρχει βιώσιμη άμυνα έναντι αυτών των επιθέσεων.
Επιπλέον, εάν η σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν συνεχίσει να κλιμακώνεται (και το Ισραήλ έχει υποσχεθεί αντίποινα τεράστιων διαστάσεων), το Ιράν έχει δηλώσει ότι θα καταστρέψει τις κρίσιμες υποδομές του Ισραήλ – σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, μονάδες αφαλάτωσης νερού, κέντρα παραγωγής και διανομής ενέργειας – με λίγα λόγια, το Ισραήλ θα πάψει να μπορεί να λειτουργεί ως σύγχρονο εθνικό κράτος.
Σε εκείνο το σημείο, τα ασφαλιστήρια συμβόλαια θα εξαργυρωθούν καθώς εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινοί που έχουν διπλά διαβατήρια θα ψηφίσουν με τα πόδια τους. Η Ρωσία έχει ήδη πει στους πολίτες της να φύγουν. Και αν εκατομμύρια άλλοι Ισραηλινοί που πληρούν τις προϋποθέσεις για ευρωπαϊκά διαβατήρια επιλέξουν να ασκήσουν αυτήν την επιλογή, το Ισραήλ θα αντιμετωπίσει τον απόλυτο εφιάλτη του – μια απότομη πτώση του εβραϊκού πληθυσμού που παραμορφώνει τη δημογραφική ισορροπία αποφασιστικά προς τους μη Εβραίους, αφαιρώντας κάθε νόημα από την ιδέα μιας αποκλειστικής πατρίδας για τους Εβραίους.
Το Ισραήλ γίνεται γρήγορα μη βιώσιμο, τόσο σαν ιδέα (ο κόσμος κουράζεται γρήγορα από τη γενοκτονική πραγματικότητα του Σιωνισμού) όσο και στην πράξη (δηλαδή οικονομική και δημογραφική κατάρρευση).
Η μεταβαλλόμενη οπτική από τις ΗΠΑ
Αυτή είναι η τρέχουσα πραγματικότητα του Ισραήλ — σε ένα χρόνο, από την «αλλαγή του προσώπου της Μέσης Ανατολής» έγινε ένας μη βιώσιμος παρίας του οποίου η μόνη σωτηρία είναι το γεγονός ότι έχει τη συνεχή υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών που το στηρίζουν στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά.
Και εδώ είναι το σημαντικότερο σημείο.
Αυτό που έκανε το Ισραήλ ελκυστικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες – το στρατηγικό πλεονέκτημα ενός φιλοαμερικανικού εβραϊκού θύλακα σε μια θάλασσα αραβικής αβεβαιότητας – δεν είναι πλέον τόσο σταθερό όσο προηγουμένως. Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει προ πολλού και τα γεωπολιτικά οφέλη που προέκυψαν από τη σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ δεν είναι πλέον εμφανή.
Η εποχή της αμερικανικής μονοπολικότητας εξασθενεί και αντικαθίσταται γρήγορα από μια πολυπολικότητα με κέντρο βάρους τη Μόσχα, το Πεκίνο και το Νέο Δελχί. Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες προσαρμόζονται σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, βρίσκονται σε έναν αγώνα για τις καρδιές και τα μυαλά του «παγκόσμιου νότου» – του υπόλοιπου κόσμου εκτός ΕΕ, του ΝΑΤΟ και μιας χούφτας φιλοδυτικών χωρών του Ειρηνικού.
Η ηθική διαύγεια που επιδιώκει να φέρει η αμερικανική ηγεσία στην παγκόσμια σκηνή χάνει σημαντικά τη λάμψη της από τη συνεχιζόμενη αδιαμφισβήτητη υποστήριξή της στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ έχει, με τις ενέργειές του μετά την 7η Οκτωβρίου του 2023, αυτοπροσδιοριστεί ως ένα γενοκτονικό κράτος εντελώς ασυμβίβαστο με οποιαδήποτε έννοια διεθνούς δικαίου ή τις βασικές αρχές της ανθρωπότητας.
Ακόμη και ορισμένοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος αναγνωρίζουν ότι το σύγχρονο Ισραήλ έχει γίνει η ζωντανή εκδήλωση του ίδιου κακού που χρησίμευσε ως δικαιολογία για τη δημιουργία του – της βάναυσας ρατσιστικής ιδεολογίας της ναζιστικής Γερμανίας.
Το Ισραήλ είναι ριζικά αντίθετο σε όλα όσα αντιπροσωπεύει ο σύγχρονος πολιτισμός.
Ο κόσμος σταδιακά αναγνωρίζει αυτήν την πραγματικότητα.
Το ίδιο κάνουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Προς το παρόν, το φιλοϊσραηλινό λόμπι δίνει μάχη οπισθοφυλακής, ρίχνοντας το βάρος του πίσω από πολιτικούς υποψηφίους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αγοράσει τη συνεχή υποστήριξη των Αμερικανών ευεργετών του.
Αλλά η γεωπολιτική πραγματικότητα υπαγορεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, τελικά, δεν θα αυτοκτονήσουν για λογαριασμό ενός ισραηλινού κράτους που έχει χάσει κάθε ηθική νομιμότητα στα μάτια του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου.
Υπάρχουν οικονομικές συνέπειες που συνδέονται με την αμερικανική υποστήριξη προς το Ισραήλ, ειδικά στην αυξημένη βαρυτική έλξη του φόρουμ των BRICS, του οποίου ο αυξανόμενος αριθμός μελών και υποψήφιων προς ένταξη κρατών αποτελεί πραγματικό κατάλογο των εθνών που αντιτίθενται θεμελιωδώς στο ισραηλινό κράτος.
Η βαθαίνουσα κοινωνική και οικονομική κρίση στην Αμερική σήμερα θα δημιουργήσει μια νέα πολιτική πραγματικότητα όπου οι Αμερικανοί ηγέτες θα υποχρεωθούν από την εκλογική πραγματικότητα να αντιμετωπίσουν προβλήματα που εκδηλώνονται στο αμερικανικό έδαφος.
Η ημέρες που το Κογκρέσο μπορεί να διαθέτει δισεκατομμύρια δολάρια χωρίς αμφισβήτηση για να επιβλέπει πολέμους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν το Ισραήλ, πλησιάζουν στο τέλος τους.
Το περίφημο ρητό του Τζέιμς Κάρβιλ, «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» αντηχεί τόσο έντονα σήμερα όσο όταν το έγραψε το 1992. Για να επιβιώσει οικονομικά, η Αμερική θα πρέπει να προσαρμόσει τις εγχώριες και διεθνείς προτεραιότητές της, απαιτώντας τη συμμόρφωση όχι μόνο με την βούληση του αμερικανικού λαού, αλλά με μια νέα, βασισμένη στο νόμο διεθνή τάξη που απορρίπτει σε μεγάλο βαθμό τη συνεχιζόμενη ισραηλινή γενοκτονία.
Εκτός από τους σκληροπυρηνικούς Σιωνιστές που θα κρατηθούν στο μη εκλεγμένο «κατεστημένο» της δημόσιας διοίκησης, του ακαδημαϊκού κόσμου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι Αμερικανοί θα έλκονται προς μια νέα πολιτική πραγματικότητα όπου η αδιαμφισβήτητη υποστήριξη προς το Ισραήλ δεν θα είναι πλέον αποδεκτή.
Αυτή θα είναι η χαριστική βολή για το Ισραήλ.
Η τέλεια θύελλα της παγκόσμιας απόρριψης της γενοκτονίας, της συνεχόμενης αντίστασης από την πλευρά του «άξονα αντίστασης» υπό την ηγεσία του Ιράν, της οικονομικής κατάρρευσης και της επανευθυγράμμισης των αμερικανικών προτεραιοτήτων θα έχουν ως αποτέλεσμα την ακύρωση του Ισραήλ ως βιώσιμης πολιτικής οντότητας. Το χρονοδιάγραμμα για αυτήν την ακύρωση υπαγορεύεται από τον ρυθμό κατάρρευσης της ισραηλινής κοινωνίας — θα μπορούσε να συμβεί σε ένα χρόνο ή θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας.
Θα έρθει όμως.
Το τέλος του Ισραήλ.
Και όλα ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου 2023 — την ημέρα που άλλαξε τον κόσμο.
Σημείωση Ίσκρα:
Η ανάλυση του Scott Ritter είναι ενδιαφέρουσα και φωτίζει πλευρές που συνήθως παραμένουν στο σκοτάδι. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύουμε ότι το τέλος του “Ισραήλ” θα έρθει στα πεδία των μαχών και σίγουρα δε θα περιμένει τη μέρα που οι πολιτικοί της Αμερικάνικης αυτοκρατορίας θα αρχίσουν να καθορίζουν την πολιτική τους με βάση τις επιθυμίες των ψηφοφόρων τους. Και βέβαια δε θα κάνει δέκα χρόνια να έρθει (σε αυτό το σημείο, πιθανότατα εν αγνοία του, ο Ritter είναι πιο “αισιόδοξος: για την τύχη του μορφώματος από κορυφαίους αξιωματούχους του, που είχαν ήδη πριν την έναρξη της Καταιγίδας του αλ Άκσα εκφράσει την αμφιβολία τους για το αν θα υπάρχει στην 80ή επέτειο της ίδρυσής του, το 2028 δηλαδή).
