Απεβίωσε σήμερα ο πολιτικός Κωνσταντίνος Αλαβάνος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Καταγόταν από την Τήνο. Αποφοίτησε αριστούχος από τη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή και, επίσης, αριστούχος από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχε εκλεγεί Πρόεδρος της ΔΕΣΠΑ (Διοίκουσας Επιτροπής Συλλόγων του Πανεπιστημίου Αθηνών) τα τελευταία χρόνια πριν τη δικτατορία του 1967. Κατά τη διάρκεια της χούντας ως μαχόμενος δημοκρατικός δικηγόρος εξορίσθηκε δύο φορές, στη Γρανίτσα Ευρυτανίας και στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν ιδρυτικό μέλος της ΕΜΕΠ (Εταιρίας Μελέτης Ελληνικών προβλημάτων) που εξελίχθηκε σε φυτώριο του επερχόμενου αντιδικτατορικού κινήματος. Το 1973, ως μαχόμενος δημοκρατικός δικηγόρος των φοιτητών, αμέσως μετά την εξέγερση και κατάληψη της Νομικής της Αθήνας από το σπουδαστικό κίνημα, συνελήφθη, φυλακίσθηκε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ και μετά στο ΚΕΣΑ (Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιωτικής Αστυνομίας), όπου βασανίστηκε με εξοντωτικό τρόπο. Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, σε ηλικία μόνο 28 ετών, αναδείχθηκε σε υφυπουργό Δημοσίων Έργων στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Εξελέγη βουλευτής το 1974 και το 1977 με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Μετά το 1981, επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ανέλαβε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού κατά τη διάρκεια της υπουργίας της Μελίνας Μερκούρη. Από το 1997 μέχρι το 2001 διατέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1. Από το 2003 μέχρι το 2008 ήταν Διευθυντής της Τηλεόρασης της Βουλής των Ελλήνων, όπου ανέδειξε τον σταθμό σε πολύ αξιόλογο πολιτιστικό τηλεοπτικό κέντρο.
Ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος διακρίνονταν για την οξύνοιά του, τη μόρφωσή του, τη ρητορική του δεινότητα, την αγωνιστικότητα ταυτόχρονα με τη διαλλακτικότητά του. Την τελευταία πενταετία πλήττονταν από τη νόσο πάρκινσον, που επιδεινωνόταν σταδιακά, ενώ την αντιμετώπιζε με στωικότητα και πνευματικότητα. Άφησε σήμερα τα ξημερώματα, ήρεμα, την τελευταία του πνοή στα χέρια της συζύγου του, Πατρίτσιας Αδαμοπούλου, που στάθηκε σταθερά δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια, όπως και η κόρη του Λουκία Αλαβάνου.