Ξεφυλλίζοντας το «Great Reset» του Klaus Martin Schwab αναρωτιέσαι, αν αυτος ο άνθρωπος είναι όντως αυτό που δηλώνει, διότι πέρα από το πάντα δυστοπικό φόρουμ του Davos στο οποίο «προΐσταται», ο άνθρωπος αυτός δηλώνει και οικονομολόγος!
Αναζητώντας μακροοικονομικές και μικροοικονομικές προσεγγίσεις σ’ αυτό το «πόνημα» δεν βρίσκεις τίποτα στηριγμένο στην οικονομική επιστήμη και στην τεκμηρίωση που πρέπει να περιβάλλει κάθε πρωτοποριακή μελέτη, όπως ο ίδιος βάλθηκε να πείσει τον κόσμο ότι είναι η «Μεγάλη επανεκκίνηση»
Αναζητώντας μια βάση για να δικαιολογήσω την πολυθρύλητη «4η βιομηχανική επανάσταση», συνάντησα έννοιες όπως ψηφιακός μετασχηματισμός της οικονομίας και μια νέα άκρως αυθαίρετη και δυστοπική ορολογία προσδιορισμού του ανθρώπου σαν πρωταγωνιστικο δρών υποκείμενο σε αυτόν τον μετασχηματισμό
Απουσιάζει πλήρως η εναλλακτική πρόταση της παραγωγικής διαδικασίας, όπως ορίζεται από την οικονομική επιστήμη παίρνοντας όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις υπόψιν
Δεν μιλάμε λοιπόν για «βιομηχανική επανάσταση» – όσο ο ίδιος και οι «φίλοι» του κι ‘αν προσπαθούν να μας πείσουν περι του ακριβούς της ορολογίας – αφού δεν ορίζεται πουθενά η επανάσταση στην βιομηχανία και στην παραγωγική διαδικασία, που θα πρωτοτυπούσε και θα άνοιγε νέους ορίζοντες στις ήδη από πολλές δεκαετίες εγκαθιδρυμένες έννοιες της οικονομικής επιστήμης
Ξεφυλλίζοντας αυτό το βιβλίο και γνωρίζοντας τι ακριβώς «διευθύνει» ο κ Schwab, αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ μιλάμε για την επιχείρηση θεωρητικοποίησης αυτού που από το 2016 έχω προσδιορίσει σαν «Νέα Φεουδαρχία», διατυπώνοντας την άποψη τότε ότι η υπερσυγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια θα μας οδηγήσει στην λογική κατά την οποία λίγοι άνθρωποι που θα κατέχουν σε συντριπτικό ποσοστό τον παγκόσμιο πλούτο, θα έχουν την δύναμη της επιβολής του τρόπου αλλά και της διάρκειας της ζωής δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, κάτι που μόνο μια μορφή φεουδαρχίας μπορεί να επιβάλλει απαξιώνοντας ταυτόχρονα όλες τις μέχρι σήμερα παραδεκτές κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές αξίες, ιδιαίτερα στον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο που χαρακτηρίζονταν και ανεπτυγμένος!
Στην βάση αυτή εξηγείται μόνο αυτή η δυστοπική λογική που διατρέχει αυτό το βιβλίο, που δεν διστάζει να διαστρέψει αξίες, όπως ο άνθρωπος, η ενεργός δρώσα συμμετοχή του στην οικονομική διαδικασία και στην ενεργό και πρωταγωνιστική του παρουσία στον κοινωνικό μετασχηματισμό που ορίζει την πρόοδο μας
Έχω υποστηρίξει στο παρελθόν με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία (2015) και στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών (2016), ότι «το άπλωμα» της ισλαμοτρομοκρατίας στην Ευρώπη είχε συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι εντάσσονται στο πλαίσιο του ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ των ευρωπαϊκών κοινωνιών στη βίαιη αποδοχή των κανόνων της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Φεουδαρχίας, που αποτελεί τον άξονα της λογικής των «παγκοσμιοποιητών».
Θεωρούσα από τότε ότι αυτό εντάσσονταν σε μια μορφής πείραμα που μέσα από την προπαγάνδα του φόβου και του αίματος θα ανάγκαζε μεγάλα κομμάτια της δρώσας και παραγωγικής ευρωπαϊκής κοινωνικής βάσης, για παράδειγμα, να συνθηκολογήσει στα νέα δεδομένα, δηλαδή να δεχτεί τον ρόλο της αναλώσιμης ανθρωπομάζας που θα πειθαρχούσε στην λογική της διάσωσης της οικονομικής «φούσκας» που είχε και έχει κατακλύσει τον άλλοτε Δυτικό κόσμο, σαν αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης χρηματοπιστωτικής μετατροπής της οικονομικής βάσης της «ανεπτυγμένης» Δύσης
Άλλωστε ,να επαναλάβω, η υπερσυγκέντρωση του πλούτου της παγκόσμιας κοινωνίας σε λίγα χέρια και λίγους ανθρώπους παραπέμπει αβίαστα και προοπτικά σε ένα καθεστώς «Νέας φεουδαρχίας», όπου οι λίγοι θα μπορούν να καθορίζουν την τύχη και τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η υπόθεση της επιδημίας Covid19 και ότι βιώνουμε έως σήμερα σε ένα μεγάλο μήκος και πλάτος στην υφήλιο , δείχνει ακόμα-κατά την άποψή μου- ότι κάποιο «αόρατο χέρι», κάποια δύναμη έξω και πάνω από τα πλαίσια των κρατικών οντοτήτων στον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο κυρίως, έχει τη δυνατότητα να ευτελίσει στην κυριολεξία έννοιες όπως κράτος , αστική δημοκρατική κουλτούρα , ατομικά δικαιώματα, επιστήμη ,δίκαιο και κάθε έννοια που διαμόρφωνε την κοινωνική συνοχή, όπως αυτή είναι καθιερωμένη στις οριζόμενες σαν «οργανωμένες» κοινωνίες του «πολιτισμένου κόσμου».
Κι αυτό το «χέρι» δεν λαμβάνει υπόψη του καθόλου και κανένα μέρος του πλαισίου μέσα απ’ το οποίο πορεύτηκε αυτος ο «πολιτισμένος» κόσμος, ιδιαίτερα μετα από την ωδίνη του Β παγκόσμιου πολέμου και όσα επιχειρήθηκαν να θεσμοθετηθούν μετα από αυτόν, για την αποφυγή παρόμοιων εμπειριών μπροστά στην επίτευξη του κυρίαρχου στόχου, που είναι ο απόλυτος έλεγχος για λογαριασμό των λίγων, της οικονομίας, της πολιτικής και φυσικά των ανθρώπων σαν διαδικασίες και υποκείμενα απολύτως μεταβλητά και ακραία αναλώσιμα
Όσοι παρασύρονται στην προπαγάνδα της τρομοκράτησης γύρω από την δημόσια υγεία πιστεύοντας σε προσωρινή κρίση ελέω ενός κορωνοϊού, πλανώνται πλάνη μεγάλη.
Για τον γράφοντα αυτές τις γραμμές η επιδημική κρίση, όπως και η άλλοτε ισλαμοτρομοκρατία, αποτελούν ένα «από τα μακριά χέρια» του «μεγάλου αδελφού», όπως συνήθισαν κάποιοι να αποκαλούν σχηματικά το «εγχείρημα» της παγκοσμιοποίησης και της δυστοπίας που την ακολουθεί, για την επιβολή των μεθόδων της στον Δυτικό κόσμο, μεθόδων που θα ανέτρεπαν όλες τις παραδεκτές πολιτικοκοινωνικές και οικονομικές αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενεές γενεών.
Νομίζω ότι το γενικότερο σχέδιο για να επιτευχθεί η υποταγή των κοινωνιών ιδιαίτερα του (άλλοτε) Δυτικού κόσμου έρχεται μέσα από τον φόβο.
Ο ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ των ευρωπαϊκών κοινωνιών στα «παγκοσμιοποιημένα πρότυπα» που είναι και πρότυπα που ευνοούν την «νεοφεουδαρχική αντίληψη» θέλουν την , σε όσο το δυνατόν εύλογο και σύντομο χρόνο, κοινωνικοοικονομική «Κινεζοποίηση» της Δύσης και τη διάλυση κάθε πλαισίου προστασίας και δικαιωμάτων των πολιτών.
Σε αυτό το σχέδιο και με δεδομένη την δραματική γήρανση του πληθυσμού στον «ανεπτυγμένο» Δυτικό κόσμο περιλαμβάνεται και η αλλοίωση των κοινωνικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών μέσα από την αλλοτρίωση, τον εκμαυλισμό, την φτωχοποίηση και την πληθυσμιακή ετερογένεια στην βάση της άναρχης κατευθυνόμενης και πολυθρύλητης πολυπολιτισμικότητας, που αποτελεί τον ολετήρα εθνών και θέτει σε αμφισβήτηση όλες τις αξίες -ατομικές και κοινωνικές- που συγκρότησαν τον πολιτισμό του Δυτικού κόσμου με την ευρεία και την στενή έννοια του όρου
Το σχέδιο ήταν καλά «στημένο» και περιελάμβανε τη διάλυση των κρατών της Μ Ανατολής, σε πρώτη φάση, προκειμένου εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών που ξεριζώθηκαν βίαια από τον τόπο τους να έρθουν στην Ευρώπη, προκειμένου να επιτευχθεί η δεύτερη εξελικτική φάση της «παγκοσμιοποιημένης λογικής » που θέλει τη δημιουργία ΕΟΖ (Ειδικών Οικονομικών Ζωνών) σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, που για αυτούς αποτελεί την «ήπειρο- πείραμα» των αντικοινωνικών επιδιώξεών τους.
Ο πειθαναγκασμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην βίαιη προσαρμογή τους στον «Παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό» οδηγείται μέσα από τον τρόμο και το αίμα, προκειμένου να τιθασευτούν οι αντιδράσεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων της εργασίας, και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα, στην βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, όπως αυτή ήταν μέχρι τώρα παραδεκτή στη Γηραιά Ήπειρο .
Αυτό το «μοντέλο» και τα αποτελέσματα που παράγει προορίζεται να αποτελέσει την μορφή του νέου κόσμου του «παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου» χωρίς ταυτότητα, χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά, έρμαιο των θελήσεων της «κάστας των ηγεμόνων» του πλανήτη, των Νεοφεουδαρχών δηλαδή
Η εργαλειοποίηση του προσφυγικού ζητήματος , ένα δεύτερο παράδειγμα, σαν στόχο είχε και έχει τη διοχέτευση μουσουλμανικών πληθυσμών στην ευρωπαϊκή παραγωγική διαδικασία, προκειμένου να απομειώσουν το κόστος της εξαρτημένης εργασίας και να διαλύσουν κάθε έννοια του κράτους πρόνοιας, όπως αυτό ήταν παραδεκτό μέχρι σήμερα στη συνείδηση των ευρωπαίων πολιτών.
Αντίστοιχη είναι η «λογική» που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ με τους λατινογενείς πληθυσμούς και έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο
Ο απελπισμένος πρόσφυγας, ο άνθρωπος που ξεριζώθηκε βίαια από τον τόπο του και είδε το κράτος του να διαλύεται ή αναγκάζεται να εγκαταλείψει την χώρα του μην μπορώντας να εξασφαλίσει όρους επιβίωσης σε αυτήν, μπορεί να εργαστεί στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, προκειμένου να εξασφαλίσει υποτυπώδεις συνθήκες ζωής.
Αυτό ακριβώς θέλουν και οι «παγκοσμιοποιητές-δυστοπιστές» διαμορφώνοντας και στην Ευρώπη και στον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο μια «νέο φεουδαρχική» αντίληψη για την εξαρτημένη εργασία, στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να ζει για να εργάζεται και να αμείβεται τόσο, ώστε να μην μπορεί να ζήσει!
Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας, η οποία προωθείται σε ολόκληρη την Ευρώπη, για την οποία οι έννοιες αυτές υπήρξαν θεμέλια πολιτικού πολιτισμού και κοινωνικής συνοχής, περνάει ήδη στις χώρες-πειράματα , όπως για παράδειγμα στη χώρα μας από την εποχή της επιβολής των μνημονίων, που δεν αποτελεί ξεχωριστό σχέδιο στην προσπάθεια επιβολής της δυστοπικής «νέας πραγματικότητας».
Αναρωτηθείτε, πού βρισκόταν το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα- με όσα ελαττώματα και υστερήσεις είχε, πριν η χώρα «σπρωχτεί» στον «κύκλο θανάτου του αέναου χρέους»- και πού βρέθηκε τώρα, όπου πανθομολογείται η διάλυση κάθε έννοιας πρόνοιας και περίθαλψης.
Το ΔΝΤ, ένα τρίτο παράδειγμα, αποτέλεσε και αποτελεί εργαλείο προώθησης της «παγκοσμιοποιημένης οικονομίας». Είναι γνωστός ο ρόλος του πλέον και στην περιθωριοποίηση της γεωοικονομικής ζώνης του νότου της Ευρώπης
Αυτός ο Παγκοσμιοποιημένος μπούσουλας της αποπαραγωγικοποίησης και της εξάρτησης στα «νεοφεουδαρχικά» σχέδια αφορά ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και τον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο .
Άλλωστε η «Μεγάλη επανεκκίνηση» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από δρώσες κοινωνίες και από κρατικές οντότητες
Η «4η βιομηχανική επανάσταση» δεν θέλει την παραγωγική διαδικασία, όπως την γνωρίζαμε έως σήμερα και ίσως δεν θέλει καν τον άνθρωπο συμμετέχοντα σε αυτήν!
Στη Γερμανία υπάρχουν ήδη φωνές «οικονομολόγων» οι οποίοι βάζουν επιτακτικά ζητήματα μείωσης των συντάξεων και περιορισμού της κοινωνικής πρόνοιας και περίθαλψης, με επιχείρημα το κρατικό οικονομικό έλλειμμα. Πρόκειται για «επιστήμονες» – κι έχουμε πολλούς από δαύτους- που εξαργυρώνουν την «επιστημοσύνη» εις το όνομα της εξυπηρέτησης των αφεντικών τους και του μοντέλου που βάλλει ευθέως εναντίον της οικονομίας και της κοινωνίας της Ευρώπης. Ουσιαστικά αποτελούν μίσθαρνα όργανα και φερέφωνα των εντολέων τους.
Αυτή την «επιστημοσύνη» την ξανασυναντάμε και στην υπόθεση της επιδημίας Covid19.
Τυχαίο;…δεν νομίζω !
Ένα πρόσχημα που επίσης χρησιμοποιείται για την αλλαγή της έμψυχης παραγωγικής βάσης αλλά και της θεμελίωσης της πολυπολιτισμικότητας σαν μορφή του νέου κοινωνικού μοντέλου της «κοινωνίας χυλού», με πραγματική όμως βάση, είναι η γήρανση του πληθυσμού στον Δυτικό κόσμο .
Είναι γνωστή η δυσαρέσκεια των Γερμανών βιομηχάνων, ένα τέταρτο παράδειγμα, στους χειρισμούς των γερμανικών κυβερνήσεων στο προσφυγικό ζήτημα με το επιχείρημα ότι στην επόμενη εικοσαετία θα χρειαστούν εκατομμύρια εργατικά χέρια που δεν υπάρχουν !!
Η υπόθεση της επιδημίας covid19 είναι η αρχή του τελευταίου σχεδίου του «τμήματος της ελίτ του υπερσυγκεντρωμένου πλούτου» που οραματίζεται την «Νέα Φεουδαρχία» βαφτίζοντάς την «Παγκόσμια διακυβέρνηση»
Η εκτίμησή μου είναι ότι μέσα από τις επιχειρούμενες πολιτικές «δημόσιας υγείας» επιδεινώνεται η ήδη αδυνατισμένη παραγωγική βάση του (άλλοτε) δυτικού κόσμου και αδρανοποιούνται κοινωνικοοικονομικά πολύ μεγάλα κομμάτια της δυτικής κοινωνίας
Ταυτόχρονα επιτυγχάνεται η επιδιωκόμενη αλλοίωση της δυτικής αστικοδημοκρατικής κουλτούρας προς ένα μοντέλο που ευνοεί το «νεοφεουδαρχικό όνειρο» της «Παγκόσμιας διακυβέρνησης» και περιλαμβάνει ενδιαμέσως την αυταρχική πολιτική έκφραση με μανδύα κοινοβουλευτισμού (κοινοβουλευτική ολιγαρχική έκφραση).
Θα πρέπει να μην λησμονούμε ότι ο μετα – άνθρωπος είναι ένα ον και ίσως ένας αριθμός για τη «νεοφεουδαρχική μορφή » της «νέας κοινωνίας» που «οραματίζονται» οι ανά τον κόσμο δυστοπιστές
Ο στόχος, όσο αφορά την ηγεμονία του κόσμου, έγκειται στο γεγονός της αδρανοποίησης και τελικά της «συνθηκολόγησης» – όπως ελπίζουν τα κέντρα της δυστοπίας- της Κίνας
Άλλωστε η οικονομική δύναμη της Κίνας, που από τους ιδίους τους «οραματιστές» της νέας-φεουδαρχίας γιγαντώθηκε, έχει αρχίσει να δημιουργεί στα «γεράκια» της παγκοσμιοποίησης τρόμο, αφού πλέον καθίσταται η δύναμη με τον καθοριστικότερο ρόλο στην παγκόσμια γεωοικονομία
Το ουσιαστικό αντίβαρο στον οικονομικό πόλεμο που βρίσκεται εδώ και σχεδόν μια 10ετια σε εξέλιξη, είναι ότι οι Νεοφεουδάρχες – Παγκοσμιοποιητές μέσα από την απομείωση της αγοραστικής δυνατότητας εκατομμυρίων καταναλωτών του Δυτικού κόσμου, ελπίζουν ότι θα επιτύχουν την «συνθηκολόγηση» της οικονομικής υπερδύναμης (αυτή είναι η ρεαλιστική αποτύπωση στα πρώτα 22χρονια του 21ου αιώνα) της Κίνας, στα τερατώδη, για τις ανθρώπινες κοινωνίες ,σχέδιά τους
Βασικός καπιταλιστικός κανόνας, ήταν και παραμένει ότι, πέρα από την παραγωγή είναι και η κατανάλωση των παραγόμενων προϊόντων
Όταν λοιπόν μειώνεις την αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών, χτυπάς ευθέως την δύναμη που παράγει τα προς κατανάλωση προϊόντα
Στην παραπέρα οικονομική αποδυνάμωση των δυτικών κοινωνιών είχαν πολύ σημαντικό ρόλο την τελευταία διετία τα lockdowns με πρόσχημα την υγειονομική κρίση, όπως την επικαλέστηκαν και την εκτέλεσαν μια σειρά Δυτικών κυβερνήσεων
Στο σύνολο των πολιτικών που βάζουν απέναντι τα παραγωγικά τμήματα των Δυτικών κοινωνιών, έρχεται να προστεθεί και η ενεργειακή κρίση σαν αποτέλεσμα της δυστοπίας που μεγιστοποιήθηκε τα τελευταία δυο χρόνια, ελέω covid19 και την προκαλούμενη από τα ίδια κέντρα (ΗΠΑ -ΝΑΤΟ) γεωπολιτική κρίση με γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά
Όλα αυτά σε μια απέλπιδα προσπάθεια διάσωσης της «φούσκας» των «λογιστικών εγγραφών» του (φαινομένου) χρήματος
Η Κίνα δεν προσήλθε στην δυστοπική ατζέντα του Davos και δεν αποτέλεσε τον σύμμαχο στην θρυλούμενη «παγκόσμια διακυβέρνηση»
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ένα «αντίβαρο» που θα την αποδυναμώσει, ακόμα κι ‘αν αυτό στοιχήσει ανυπέρβλητα στις κοινωνίες του (άλλοτε) δυτικού κόσμου
Μόνο η οργανωμένη αντίδραση και η καθολική άρνηση των ευρωπαϊκών και γενικότερα των δυτικών κοινωνιών σε αυτού του τύπου τα «μοντέλα» μπορεί να αναστείλει τα σχέδια των παγκόσμιων «τεράτων».
Μόνο η ανατροπή του υπάρχοντος δυτικού πολιτικού σκηνικού των πολιτικών υπάλληλων και υπηρετών του στόχου της νέας φεουδαρχίας μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια εκείνων που θέλουν την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμη, ταυτοποιώντας την με το καταναλωτικό προϊόν
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος όμως ότι εξελικτικά και μπροστά στην αδηφάγο λογική του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μπορούμε να αποφύγουμε έναν Παγκόσμιο όλεθρο.
