Μεγάλες και περίεργες συγκρούσεις και ανακατατάξεις φαίνεται ότι βρίσκονται σε εξέλιξη στο καθεστώς της Τρίπολης.
Χθες, έγραψα ότι οι δηλώσεις από την Ανατολική Λιβύη του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων της χώρας, Ακίλα Σάλεχ, για επανεξέταση του Τουρκολυβικού μνημονίου από μια μελλοντική κυβέρνηση εθνικής ενότητας στη Λιβύη, βάζουν “φουρνέλο” στο τελευταίο.
Οι εξελίξεις που ακολούθησαν αποτελούν καταπέλτη για τις τουρκολυβικές σχέσεις.
Συγκεκριμένα, ο υπουργός Εξωτερικών του καθεστώτος της Τρίπολης, Μοχάμαντ Σιάλα, με δηλώσεις του υπογράμμισε ότι “θα επιδιώξει να προχωρήσει σε σύναψη συμφωνίας για τον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων με την Ελλάδα και την Μάλτα“. Πρόσθεσε, επίσης, ότι προτίθεται να “παγώσει” τις έρευνες για υδρογονάνθρακες σε περιοχές που θεωρούνται αμφισβητούμενες, σε αυτές δηλαδή που η Τουρκία ήθελε να στείλει γεωτρύπανα!
Οι δηλώσεις αυτές, μετά και τις δηλώσεις του Ακίλα Σάλεχ, μοιάζουν να τινάζουν στον αέρα και να πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων τόσο το Τουρκολυβικό μνημόνιο όσο και την ισχυρή επιρροή της Τουρκίας στη Δυτική Λιβύη.
Το ερώτημα είναι αν ο υπουργός Εξωτερικών της Τρίπολης εκφράζει και τη βούληση του καθεστώτος στη Δυτική Λιβύη ή αν οι δηλώσεις του είναι μέρος των σφοδρών συγκρούσεων με φιλότουρκες δυνάμεις, οι οποίες ασκούν ισχυρή επιρροή και επιδιώκουν να πάρουν τον έλεγχο και την εξουσία στη Δυτική Λιβύη.
Πάντως, προκαλεί ερωτήματα το γεγονός ότι οι δηλώσεις του ΥΠΕΞ της Τρίπολης, Μοχάμαντ Σιάλα, μεταδόθηκαν, σύμφωνα με το slpress.gr, από το επίσημο τουρκικό πρακτορείο Anadolu.
Ότι και να συμβαίνει, πάντως, είναι βέβαιον ότι ο Ερντογάν υφίσταται ένα βαρύτατο πλήγμα από όσα συμβαίνουν στη Δυτική Λιβύη, το οποίο μπορεί και να αποβεί, ανάλογα με την έκβαση των συγκρούσεων στην Τρίπολη, μοιραίο ακόμα και για το καθεστώς Ερντογάν.
Όπως έχω τονίσει επανειλημμένα, αυτές τις ώρες η Ελλάδα θα έπρεπε να εγκαταλείψει την πολιτική κατευνασμού και του ναρκοθετημένου, παγιδευτικού διαλόγου με την Τουρκία, που νομιμοποιεί τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της και να δραστηριοποιηθεί ενεργητικά για να στηρίξει την δοκιμαζόμενη Κύπρο, να προωθήσει τις σχέσεις της με τη Συρία και να υποβοηθήσει τον φιλειρηνικό αγώνα του λιβυκού διδύμου Σάλεχ-Χαφτάρ, το οποίο προωθεί τη συμφιλίωση στη χώρα αυτή, την ανεξαρτησία της από τον τουρκικό έλεγχο και τον σεβασμό από την πλευρά της του Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Δυστυχώς, η υποτελής Ελλάδα των Μητσοτάκη-Τσίπρα όχι μόνο δεν μοιάζει ικανή να κινηθεί στις παραπάνω κατευθύνσεις και να αξιοποιήσει τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει το καθεστώς Ερντογάν αλλά δυστυχώς, δεν πρέπει να φανεί καθόλου παράδοξο ότι μπορεί να συζητήσει με την Τουρκία ακόμα και θέμα μερικής αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και του Έβρου, υπό την απαράδεκτη φόρμουλα της απόσυρσης των “επιθετικών” οπλικών συστημάτων.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.
Παναγιώτης Λαφαζάνης