Για πρώτη φορά το μεταπολιτευτικό σύστημα στήνει ένα εξουσιαστικό δίπολο, με πρώτο πυλώνα τη σημερινή κατ’ επίφαση αριστερά και δεύτερο την κλασική δεξιά. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και των δύο, είναι η ετερογονία πράξης και θεωρίας. Ειδικά για την κυβέρνηση αληθεύει ότι, για να κυριαρχήσει στην πράξη υπηρέτησε αυτό που αντιπάλευε, άσκησε δηλαδή μια νεοφιλελεύθερη πολιτική στο όνομα του σοσιαλιστικού της προτάγματος, νομιμοποιώντας μια ιστορική για την Ελλάδα παραδοξολογία. Για την πολιτική της δεξιάς δεν χρειάζεται να κάνουμε λόγο.
Σε αντίθεση με τα γραφικά success stories και οι δύο υπέγραψαν και είναι δεσμευμένοι να υπηρετήσουν Μνημόνια μέχρι το 2060. Αυτό σημαίνει ότι θα αφαιμάζουν το λαό για να σώζουν τις Τράπεζες και τις πολυεθνικές, θα απομυζούν τη νεότερη γενιά για να στήνεται μια ελληνικότατη επενδυτική και τουριστική αποικία. Και οι δύο όμως νοιάζονται για την πατρίδα άσχετα αν δεν έμεινε τίποτα άλλο να ξεπουλήσουν, νοιάζονται για τον πολίτη άσχετα αν του αφαίρεσαν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Νοιάζονται φυσικά και για τους εξοπλισμούς, τις βάσεις του ΝΑΤΟ, τις αγαστές σχέσεις με τον ιμπεριαλισμό στον τομέα της ενέργειας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τους δανειστές, τις αποκρατικοποιήσεις, νοιάζονται φυσικά και για το περιβάλλον.
Μέσα από όλα αυτά αναδύεται όμως και ο ορισμός της σύγχρονης κανονικότητας. Είναι κανονικό ο κ. Τσίπρας να θεωρεί ιστορική στιγμή την υπογραφή των Υδρογονανθράκων (άσχετα αν εκλέχτηκε για το αντίθετο), ο κ. Φλαμπουράρης να οδύρεται ότι έκανε τα πάντα για το ξεπούλημα του “Ελληνικού” (άσχετα αν εκλέχτηκε για το αντίθετο), ο κ. Τσακαλώτος να θλίβεται που δεν πρόλαβε να θίξει ζήτημα Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (άσχετα αν εκλέχτηκε για το αντίθετο) και για να μην ξεχνάμε τα καθ’ ημάς, οι κ.κ. Παυλίδης – Βάκη να βαφτίζουν “αναβάθμιση” τη συγχώνευση των πανεπιστημίων (άσχετα αν εκλέχτηκαν για το αντίθετο).
Μια ασύλληπτη παράνοια μέσα στην οποία τα νεότερα παιδιά θα μεγαλώσουν, έχοντας ως δεδομένη μέθοδο ανέλιξης στην προσωπική και επαγγελματική τους πορεία, τη διγλωσσία και την υποκρισία. Σημασία λοιπόν δεν έχει τι κάνεις, αλλά τι θα ήθελες να κάνεις, και αυτό θα είναι το συγχωροχάρτι σου. Αρκεί να υπηρετείς μια ανώτερη ιδέα όπως αυτή της δίκαιης κοινωνίας και ας πράττεις το αντίθετο για να κυριαρχήσεις. Όσα πανεπιστήμια όμως και αν αναβαθμιστούν, η παραπάνω κληρονομιά δυστυχώς πάντοτε θα υπερτερεί ως βιωματική παιδεία.
Γιατί λοιπόν να ψηφίσει κανείς το νέο δικομματικό σύστημα που στην ουσία απενεχοποιεί τη νεοφιλελεύθερη πολιτική προς όφελος της δεξιάς και ακροδεξιάς τάσης; Αφού κανείς δεν θέλει να συγκρουστεί με τα Μνημόνια και τις Τράπεζες, αφού κανείς δεν δρομολογεί για τη χώρα ένα πλάνο εξόδου από την κρίση με οικονομική και νομισματική αυτοτέλεια, αφού κανείς δεν τολμά να υψώσει το ανάστημά του στον εγχώριο καπιταλισμό. Επομένως πόσο πραγματικό είναι το δίλημμα ότι αν φύγει ο κ. Τσίπρας θα πάρει τη θέση του ο κ. Μητσοτάκης που είναι χειρότερος; Όσο και το δίλημμα να προτιμήσω την ασπιρίνη ενός πετσοκομμένου 13ου μισθού (μέσα στον δεκαετή κυκεώνα των περικοπών και της υπερφορολόγησης) ή να ξεχάσω μια για πάντα τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Ο νέος αυτός δικομματισμός έχει το μάτι στραμμένο το πολύ μέχρι την επόμενη ημέρα, στη λογική του ό,τι προλάβουμε και αρπάξουμε. Εκμεταλλεύεται δε την ηττοπαθή ψυχολογία των πολιτών, επενδύοντας στο συναίσθημα της σιγουριάς της δυστυχίας, που πότε εκφράζεται με εκδικητική και πότε με αγανακτισμένη ψήφο. Ποιο όμως από τα δυο κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ μπορεί να μας πείσε ότι κατεβαίνει στις εκλογές με το μάτι στραμμένο στο μέλλον, αφού και τα δυο προτιμούν τα αχαρτογράφητα νερά των Μνημονίων; Που προτιμούν την τσιμεντοποίηση των οικοσυστημάτων, τις εξορύξεις Υ/Α, το ξεκλήρισμα των κρατικών κερδοφόρων υποδομών, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, επειδή έτσι όρισαν οι δανειστές και το παράνομο ΤΑΙΠΕΔ; Που υποτάσσονται “από ανάγκη” τα αχαρτογράφητα νερά της κοινωνικής και οικονομικής σήψης του καπιταλισμού, πού ήδη αρχίζει και καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη για να επιβιώσει;
Μακάρι οι σημερινές συνθήκες να έφερναν στο προσκήνιο μια σοβαρότερη αντιμνημονιακή Αριστερά ενωμένη και λιγότερη παθογενή. Αυτό όμως δεν αρκεί για να απολέσουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτές τις μικρότερες δυνάμεις, μιας και η πορεία των προοδευτικών ανθρώπων περνάει υποχρεωτικά από την πάλη για το δίκαιο και την ελευθερία. Τα διδάγματα από τη διαχειριστική πλέον κεντροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και την ταριχευμένη μεθοδολογία των εξ αποκαλύψεως επαναστάσεων, είναι αμφότερα μεγάλα, και όσο περίεργο και αν ακούγεται ελπιδοφόρα. Διότι η Αριστερά ή θα είναι ενωμένη και ανατρεπτική από τη φύση της, ή δεν θα υπάρχει. Αυτό θα δώσει το έναυσμα για μια ακόμα αρχή, αυτή τη φορά σε πιο ουσιαστική βάση. Όλα είναι δρόμος. όλα είναι αγώνας για το αυτονόητο.
Έχουμε λοιπόν 10 λόγους για να μη στηρίξουμε το νέο δικομματισμό σε αυτές τις εκλογές :
- Η υποταγή δεν μπορεί να αποτελεί όραμα για τις επόμενες γενιές.
- Δεν θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση, ίσα ίσα θα τη βουτούν όλο και βαθύτερα στο ψέμα του ευρωμονόδρομου, στο ψέμα της αναπόφευκτης χρεοκοπίας.
- Το όποιο πολιτικό τους σχέδιο θεωρεί νομοτέλεια, το δανεισμό και την αέναη υποταγή στα διεθνή συμφέροντα.
- Από αυτήν την πολιτική χάνουν οι μικροί και κερδίζουν οι μεγάλοι που αποτελούν το 1% του ελληνικού πληθυσμού.
- Οποιαδήποτε υπόνοια ανάπτυξης θα εξαρτάται αποκλειστικά από την κερδοφορία των πολυεθνικών και το ξεπούλημα της δημόσιας γης και περιουσίας.
- Τίποτα δεν θα μείνει έξω από την επόμενη Συνταγματική Αναθεώρηση μέσα στην οποία θα ενσωματωθούν όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονιακών δεσμεύσεων.
- Η κοινωνική συνοχή με όλες τις παραμέτρους στον τομέα της Εργασίας, της Υγείας και της Παιδείας, θα αποτελούν μέχρι το 2060 περισσεύματα των πλαστών πλεονασμάτων.
- Η καταστροφή του περιβάλλοντος θα λογίζεται ως παράπλευρη απώλεια.
- Αυτό το σύστημα εξαθλίωσης και υποταγής θα ενεργοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα φασιστικά και ακροδεξιά αντανακλαστικά, το δε μεταναστευτικό, η ξενοφοβία ο σεξισμός και η ομοφοβία, θα αποτελούν πεδίο εκτόνωσης του μίσους ενός συντηρητικού κατεστημένου.
- Η λογική της ανατροπής και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα, πρέπει να μείνει ζωντανή και να ανασυγκροτηθεί σε νέα βάση από τις πραγματικές αντιμνημονιακές προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.
Τέλος, με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες, η ΛΑΪΚΉ ΕΝΟΤΗΤΑ μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση για τα επόμενα βήματα εξόδου από την κρίση. Γνωρίζει καλά τις πολιτικές ρήξης με το κατεστημένο, έχει τις πιο επεξεργασμένες προγραμματικές θέσεις και ουδέποτε ζήλεψε καρέκλες και θώκους εξουσίας. Παρότι πολεμήθηκε με μένος από το σύστημα, παρότι ποινικοποιήθκε ο αγώνας του πολιτικού του αρχηγού, είναι εδώ για να μη χαθεί η μνήμη, για να μη χαθεί η ελπίδα της ανατροπής. Ακόμα και οι λοιπές δυνάμεις της αριστεράς τόσο το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και αν διαφωνούμε με τη σεχταριστική μεθοδολογία, πρέπει να ενισχυθούν, όχι μόνο για την πολυπόθητη προοπτική συνολικής συνεργασίας εν καιρώ Μνημονίων, αλλά γιατί ο αγώνας τους είναι αν μη τι άλλο ανιδιοτελής. Επ’ ουδενί λοιπόν μη ξεγελαστεί ο λαός με το ψευτοδίλημμα του νέου δικομματισμού. Θα είναι χαμένη ψήφος.
*Ο Λάμπρος Ντούσικος είναι υποψήφιος Βουλευτής Κέρκυρας της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
