Σύστημα – κατεστημένο – καθεστώς, λέξεις που προσιδίαζαν πάντα στην αστική δημοκρατία, αλλά χρησιμοποιούνται επιλεκτικώς, αναλόγως του βαθμού αποστροφής ως προς ό,τι χαρακτηρίζουν. Ο Πούτιν λόγου χάριν είναι «καθεστώς», ενώ η Μέρκελ είναι «κατεστημένο». Όσο για
το «σύστημα» (μια κάπως ευφημιστική κρυπτωνυμία του καπιταλισμού), τώρα αντιμετωπίζει (και μπροστά του «δικαιώνεται») το νεόκοπο δημιούργημά του, το «αντισύστημα». Ο Ομπάμα ήταν το σύστημα, ο Τραμπ είναι το «αντισύστημα»,
όπως και «αντισύστημα» εμφανίζεται να είναι η Ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις. Στην πραγματικότητα ο νεοφιλελευθερισμός, η κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες μορφή του καπιταλισμού,αποτυπώνεται πολιτικώς περισσότερο πλέον με το αντισύστημα παρά με το σύστημα.
Η οικονομία της αρπαγής και εν τω άμα οικονομία της αρπαχτής μορφοποιούνται πλέον σε έναν πολιτικό ζόφο που προελαύνει παντού. (Στην Ιταλία η Λέγκα του Βορρά ανέτρεψε τον συσχετισμό της με τους Μπεμπεγκρίλους στο 35% υπέρ της, από 17% στο οποίο ήταν όταν οι Μπεμπεγκρίλοι ήταν εκείνοι στο 35%). Σε πολλές χώρες της Ευρώπης η αποξένωση των πολιτών από την πολιτική
λαμβάνει διαστάσεις μίσους – είτε του μίσους της συλλήβδην απόρριψης, είτε του μίσους τηςεκδικητικής συμμετοχής. Η εκδοχή (ακόμα και η ανάγκη) της ανατροπής του συστήματος, έχει πλέον υποκατασταθεί από το αίτημα της συμμετοχής στη λεηλασία – κάτι που κάνει τις απελπισμένες (και από την εφιαλτική συμπεριφορά της ενσωματούμενης Αριστεράς) μάζες, ευεπίφορες στην ακροδεξιά δημαγωγία.
Τζουτζέδες και τζερεμέδες – αυτού του είδους οι πολιτικοί είναι πλέον οι προσλαμβανόμενοι ως υπηρετικό προσωπικό του συστήματος. Έτσι σήμερα η Αριστερά που Γονάτισε υποδέχεται με νταούλια και ζουρνάδες τους θείους απ’ το Τσικάγο με τα ντόλαρς, ενώ άμυαλα και ανέμελαυποθηκεύει στο ενδεχόμενο του διαμελισμού τη χώρα,
καθιστώντας τον κ. Πάιατ (τον εξ Ουκρανίας δολιοφθορέα) Αφεντικό των Διαταγών προς Άπαντες. Αμερικανοί, Νατοϊκοί στρατηγοί, έχουν τώρα στο τσεπάκι τους την Ελλάδα (προςχρήσιν στα νιτερέσα που έχουν ανοίξει με την Τουρκία).
Κατά τα άλλα (δηλαδή σ’ αυτό το μοτίβο) ο Τσίπρας και οι συν αυτώ δημαγωγίσκοι εξακολουθούν να εμπαίζουν τους «ετερόκλητους όχλους» με κρίσιμα θέματα όπως φερ’ ειπείν τηναναστολή του Νόμου Κατρούγκαλου. Κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί, διότι αντιβαίνει τις αποφάσεις που έχει καταγράψει η Ενωσιακή Γραφειοκρατία.
Διότι, ως γνωστόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει Σύνταγμα, ούτε κάποιας άλλης μορφής «καταστατικό». Λειτουργεί με βάση τη νομολογία που δημιουργούν οι πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνουν τα όργανά της. Όπερ έδει δείξαι (για τον Νόμο Κατρούγκαλου) θα έλεγε κανείς,
αν η λογική δεν απουσίαζε απ’ αυτήν τη χώρα, αιχμάλωτη στη Μπαρμπαριά και δουλικό στην Εθνοφυλακή Νεμπράσκας…
*Πηγή: topontiki.gr
