Η πρωτιά της Ν.Δ στις σημερινές εκλογές με το ερώτημα της αυτοδυναμίας ή όχι και με δεύτερο και καταϊδρωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται από πολλούς αναλυτές ότι επισφραγίζει τη νέα κανονικότητα της Ελλάδας, την οποία οι κυρίαρχοι κύκλοι θεωρούν ότι σταδιακά μπορεί να διασφαλίσει την αναπτυξιακή απογείωση της και τη βήμα το βήμα βελτίωση της θέσης του λαού, σε συνθήκες ασφάλειας της χώρας.
Τίποτα, όμως, δεν δείχνει ότι η προπαγάνδα της θετικής κανονικότητας είναι βάσιμη και ότι η Ελλάδα, θα πορευτεί σε συνθήκες ανοδικής ευημερίας και ασφάλειας, έστω και με μεγάλες ανισότητες.
Αντίθετα, η νέα μετεκλογική “κανονικότητα” της χώρας θα προσομοιάζει με την κατάσταση μίας οιονεί αποικίας των Βρυξελλών, που θα τελεί υπό κηδεμονία αορίστου χρόνου, θα σφραγίζεται από εσαεί στασιμότητα έως υποτονική ανάπτυξη, μεγάλη ανεργία και εκτεταμένη φτώχεια και εξαθλίωση, ενώ θα ζει υπό διαρκή ανασφάλεια και συνεχή συμπίεση, έως ακρωτηριασμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Ερώτημα είναι αν αυτή η νέα “κανονικότητα”, όπου ο λαός θα έχει προσαρμοσθεί σε μία ζωή της κατώτατης υποστάθμης και σε μία χώρα “δορυφόρο“, θα συμπεριλαμβάνει στη νέα Βουλή δύο σχετικά νέα κόμματα, όπως του Γ. Βαρουφάκη και του Κυρ. Βελόπουλου ως συμπληρωματικές παραφυάδες, το μεν πρώτο, του ΣΥΡΙΖΑ και το δεύτερο, της Δεξιάς στις πιο ακραίες, εθνικά και κοινωνικά αυτοκτονικές και πλέον επικίνδυνες εκφράσεις της.
Και τα δύο τελευταία αυτά “κομματικά” παραρτήματα του συστήματος, στην “κεντροαριστερή” και την ακροδεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, με τις υπεκφυγές, τις αοριστίες, και τα είπα-ξείπα και τα οποία είναι ξεκάθαρα, μόνο στον κοσμοπολίτικο ευρωπαϊκό διεθνισμό τους, παρόμοιο με εκείνον των χρηματιστικών ελίτ, είτε στην τυχοδιωκτική εθνοκαπηλία τους, που συχνά οδηγεί σε μεγάλες προδοσίες ( βλ. Κύπρος 74), συμπληρώνουν και υποτίθεται δίνουν βάθος και ανθεκτικότητα, στη νέα “μεταμνημονιακή” κανονικότητα.
Δεν ξέρω αλλά πολύ αμφιβάλλω κατά πόσον η 7η Ιουλίου του 2019 θα αφήσει πίσω της ως “παλιά σκουριά” την δεκαετία των τυπικών και με τη βούλα μνημονίων και των μεγάλων κοινωνικών αντιδράσεων και θα εγκαινιάσει μία νέα περίοδο κοινωνικής και πολιτικής σταθεροποίησης, με κοινωνική αφασία και αδράνεια και την μακρόχρονη αποδοχή των θεμελιωδών κανόνων μίας νέας τάξης μισοαποικίας στη χώρα, με πολιτικά κόμματα “συμμορίες“, που απλώς θα δημαγωγούν, ενώ στην πράξη, θα συμπεριφέρονται υπαλληλικά και θα έχουν ως μόνο στόχο την κατοχή , την ληστεία και την λεηλασία του κράτους και μέσω του κράτους.
Νομίζω ότι πολλοί βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα και οριστικές προφητείες για “κανονικές” εξελίξεις στο μέλλον, χωρίς να υπολογίζουν ότι αυτή η νέα “κανονικότητα” θα είναι τόσο παροδική και εύθραστη, όση ήταν η “άνοιξη” και η νέα εποχή που θα έφερνε ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά η αποτυχία μίας νέας μετεκλογικής “κανονικότητας” με κυρίαρχο τον Μητσοτάκη και ψευτό-“αντιπολίτευση” τον ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει αυτόματα και κάτι θετικό, ως εναλλακτική λύση για την χώρα.
Αυτό το τελευταίο, είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ικανότητα να εμφανισθεί στο προσκήνιο μία Αριστερά που θα έχει πετάξει στην άβυσσο όλη την “παλαιά σκουριά” που κουβαλάει και την βαραίνει και θα έχει ανοίξει δρόμους πλήρους και εκ βάθρων επιτυχούς επαναθεμελίωσής της, ως μια μεγάλη ριζοσπαστική, βαθιά δημοκρατική και γνήσια πατριωτική δύναμη, με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση και ανασυγκρότηση της Ελλάδας.
