Ο διάλογος με αφορμή το κείμενο του Σπύρου Στάλια (Βλπ εδώ) για το εθνικό νόμισμα έχει φουντώσει. Παραθέτουμε στη συνέχεια παρατηρήσεις του Ν. Ιγγλέση και του Κ. Παπουλή:
Νίκος Ιγγλέσης
Καλημέρα Όθωνα.
Έγραψες ένα εκτενές κείμενο, βάζοντας πολλά θέματα που αποτελούν τουλάχιστον
το 1/3 του τελευταίου βιβλίου μου “Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού”.
Επιγραμματικά θα αναφερθώ στα σημαντικότερα.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή εξωστρεφής οικονομία (οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών
το 2019 αποτελούσαν το 40% του ΑΕΠ). Επίσης είναι μια χώρα με υπερδιογκωμένο
τον τομέα των υπηρεσιών και συρρικωμένους τους τομείς της αγροτικής παραγωγής
και ιδιαίτερα της βιομηχανίας.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους υποστηρικτές της επανόδου στο εθνικό νόμισμα,
κυρίως από το χώρο της Αριστεράς, έχουν ένα απλοποιημένο αφήγημα:
“Εισαγωγή του εθνικού νομίσματος, αύξηση της κυκλοφορίας του για ενίσχυση
των εισοδημάτων (μισθοί-συντάξεις). Η αυξημένη ζήτηση που θα δημιουργηθεί θα
προκαλέσει αύξηση της παραγωγής που θα μειώσει την ανεργία”.
Αν ακολουθηθεί μια τέτοια πολιτική θα συμβούν τα εξής :
1. Η αυξημένη ζήτηση θα κατευθυνθεί στο μεγαλύτερο μέρος της σε εισαγόμενα
προϊόντα και από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες και από τις χώρες χαμηλού
κόστους (π.χ. Κίνα). Υπάρχουν πάρα πολλά προϊόντα που δεν παράγονται καθόλου
στη Ελλάδα.
2. Οι αυξημένες εισαγωγές θα απαιτούν συνάλλαγμα για να πληρωθούν. Το συνάλλαγμα
αυτό μπορεί να βρεθεί (εκτός ευρώ) μόνο από αύξηση των εξαγωγών ή από εξωτερικό
δανεισμό.
3. Οι αυξημένοι μισθοί θα μειώσουν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων
και υπηρεσιών και στην εσωτερική και διεθνή αγορά. Άρα λιγότερες εξαγωγές και
περισσότερες εισαγωγές.
4. Η αυξημένη ζήτηση, που δε θα καλύπτεται από εγχώρια προσφορά, θα δημιουργήσει
πληθωρισμό ζήτησης, που με τη σειρά του θα απαιτεί νέα αύξηση των εισοδημάτων.
Διαφορετικά ο πληθωρισμός θα λειτουργεί ως πολιτική λιτότητας.
Γράφεις ότι “Χωρίς άμεση βελτίωση των συνθηκών ζωής υπό καθεστώς εθνικού νομίσματος
θα δημιουργηθούν τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις και θα χαθεί η κοινωνική βάση
στήριξης του εγχειρήματος”. Αυτό όντως θα συμβεί εάν οι πολιτικές δυνάμεις που
θα το πραγματοποιήσουν έχουν υποσχεθεί στους πολίτες ότι θα αρχίσουν να “τρώνε
με χρυσά κουτάλια” επειδή έφυγαν από το Ευρωσύστημα και επειδή θα
μοιράζονται δραχμές. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που θα πειστούν από μια
τέτοια θέση. Γι’ αυτό στην ΕΛ.ΑΝΤ. τονίζουμε ότι η εναλλακτική λύση πρέπει
να είναι αξιόπιστη.
Η βελτίωση των συνθηκών ζωής, η μείωση της ανεργίας, η ανάπτυξη της Ελλάδας
μπορούν να προέλθουν μόνο από αύξηση της εγχώριας παραγωγής, γι’ αυτό απαιτούνται
επιλεγμένες επενδύσεις κυρίως σε τομείς εντάσεως κεφαλαίου στον πρωτογενή και
δευτερογενή τομέα της οικονομίας.
Δασμολογική προστασία στα εγχώρια προϊόντα δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στην ΕΕ.
Αλλά και έναντι τρίτων χωρών εάν επιβάλλεις δασμούς θα σου επιβάλλουν δασμολογικά
αντίποινα. Επιλεκτικός προστατευτισμός δε γίνεται. Οι άλλοι θα σου επιβάλλουν
δασμούς εκεί θα θα πονάς περισσότερο (βλέπε ΗΠΑ-ΕΕ επί Τραμπ).
Τέλος συμφωνώ για τον πλήρη έλεγχο της εξαγωγής βασικά αποταμιευτικών κεφαλαίων.
Υπάρχουν και κάποια άλλα σημεία που δεν μπορούμε να τα εξαντλήσουμε τώρα.
Μάλλον πολλά έγραψα.
Φιλικά
Νίκος Ιγγλέσης
Κώστας Παπουλής
Χαίρομαι που ΄βλέπω αυτη την συζήτηση….
1) Διάβασα το σχόλιο του Νίκου, αλλά παραβλέπει κάτι…. την αναγκαία υποτίμηση η οποία ισοφαρίζει το ισοζύγιο πληρωμών.
Η υποτίμηση διορθώνει την ανταγωνιστικότητα, στρέφει την ζήτηση σε εγχώρια αγαθά μέσω υποκατάστασης εισαγωγών από εγχώρια αγαθά, διαφοροποιεί την ζήτηση λόγω αλλαγής τιμών μέσω στροφής στην εγχώρια ζήτηση κλπ
2) Δεν γίνεται με ένα μέσο οικονομικής πολιτικής να καταφέρεις δύο σκοπούς… Οσοι σκοποί τόσα και τα μέσα…
Έτσι αν θέλεις να μιεώσεις την ανεργία και συγχρόνως να μην έχεις εξωτερικό έλλειμμα τότε πρέπει να χρησιμοποιήσεις επεκτατική οικονομική πολιτική αλλά και συγχρόνως συναλλαγματική.
3) η υποτίμηση χρειάζεται χρόνο προσαρμογής, αν σε κανονικές συνθήκες είναι ένα εξάμηνο, στην Ελλάδα θα χρειαστεί πάνω απο 12 μήνες. Αρα θα υπάρξει δύσκολη περίοδος στο βαθμό που δεν έχουν εξασφαλιστεί συναλλαγματικά διαθέσιμα. Εδώ πρέπει να γίνει έλεγχος ειισαγωγών να βάλεις προτεραιότητες,
4) Πληθωρισμός εμφανίζεται (κατά μία βέβαια άποψη) οταν υπάρχει η σχετική πλήρη απασχόληση κεφαλαίου και εργασίας. Στην Ελλάδα απέχουμε πολύ απο αυτό το σημείο. Πληθωρισμό θα έχουμε εισαγόμενο, ο οποίος μάλλον ή σίγουρα δεν θα είναι διψήφιος ακόμη και με υποτίμηση 50% .
5) Χρειάζεται έλεγχος στην κυκλοφορία των κεφαλαίων γιατί είναι αδύνατο να υπάρξει σταθεροποίηση της ισοτιμίας, ελευθερία της νομισματικής πολιτικής, και ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. (το γνωστό ασύμβατο τρίγωνο).
Γενικά η Δραχμή μπορεί να ισορροπήσει ως ένα βαθμό την οικονομία. Δηλαδή να την φέρει στο σημείο πλήρης απασχόλησης της οικονομίας. Να μειώσει δηλαδή ουσιαστικά την ανεργία. Στο βαθμό που δεν ακολουθήσει βιομηχανική πολιτική, τότε η απόσταση απο τον Βορρά θα παραμείνει Και εδώ σωστά μπαίνει το ζήτημα της Ε.Ε.. Η προστασία δεν είναι απαραίτητα δασμοί, αλλά μπορεί να είναι στήριξη συγκεκριμένων κλάδων απο το κράτος, δημόσιες στοχοποιημένες επενδύσεις, επιδότηση εξαγωγών κλπ
Παρόλο αυτά ακόμη και αν δεν ακολουθήσει βιομηχανική πολιτική κλπ, η ουσιαστική έξοδος απο το σύστημα της ευρωζώνης θα οδηγήσει στην μείωση της ανεργίας. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων θα είναι μεν μειωμένη (σε σχέση με το Βορρά), αλλά αναλογικά με την παραγωγικότητα της εργασίας κλπ. Ετσι η Ελλάδα αν έβγαινε απο το ευρώ θα είχε σε σχέση με την Γερμανία ιδια περίπου ανεργία αλλά μισθούς γύρω στο 50%-60%. .(Αυτή δεν είναι διαπίστωση δικιά μου αλλά του Κρούγκμαν)Για να αλλάξει αυτό χρειάζεται βιομηχανία δηλαδή αήξηση παραγωγικότητας κλπ . Θα βγαίναμε απο την κόλαση της ανεργίας….
Θέλω να πω οτι και απο το ευρώ να φεύγαμε απλώς θα μας έκανε πολύ καλό. Χωρίς να αναιρώ οτι μία έξοδος ή άλλη σχέση με την Ε.Ε. δεν πρέπει να συμβεί, ίσως όχι ταυτόχρονα.
Δυστυχώς αυτή η συζήτηση έχει σταματήσει και η πατρίδα μας και ο α λαός της, εντός αυτών των ευρωπαϊκών συντεταγμένων που κινείται δεν έχει καμία τύχη.
Να είσαστε καλά και μακάρι κάποια στιγμή (σύντομα) να ξαναανοίξει αυτή η συζήτηση στην ελληνική κοινωνία.
Κώστας Παπουλής
