Και τους « Θριάμβους της Δημοκρατίας» σε αυτές
Zero Hedge, APR 26, 2022
Authored by Yves Mamou via The Gatestone Institute,
Μετάφραση:Μ. Στυλιανού
- Αυτές οι γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι μια καλή απεικόνιση της σύγκρουσης που διαπερνά όλες τις δυτικές κοινωνίες, δηλαδή τον αγώνα μεταξύ των κινητών και των ριζωμένων, μεταξύ παγκοσμιοποιών και εθνικιστών, μεταξύ «προοδευτικών ελίτ» και κοινών πολιτών, μεταξύ εκείνων που αισθάνονται καλά παντού και εκείνων που αισθάνονται καλά εκεί που γεννήθηκαν.
- Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όλη η γαλλική πολιτική ζωή έχει χτιστεί πάνω σε μια μυθοπλασία. Στη Γαλλία, όποιος αντιτίθεται στο «προοδευτικό» κατεστημένο, όποιος αντιτίθεται στη μεταναστευτική πολιτική, όποιος επικρίνει, ας πούμε, τη βία — ή την καταπίεση των γυναικών και την ελευθερία του λόγου — στο Ισλάμ, θεωρείται ισοδύναμος με τον ανιψιό του Αδόλφου Χίτλερ.
- Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που προηγήθηκαν του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών που μόλις ολοκληρώθηκαν, όλοι οι παρατηρητές είχαν την αίσθηση ότι στη Γαλλία, μια τιτάνια μεταφυσική μάχη έλαβε χώρα μεταξύ Καλού και Κακού.
- Το κρατικό ραδιόφωνο πιστοποιούσε κάθε πέντε λεπτά ότι η Marine Le Pen ήταν «ακροδεξιά» (που σημαίνει «ρατσισμός» και «Ναζισμός»).
- Η ανακοίνωση των προθέσεων ψήφου υπέρ του Μακρόν «ήταν ένα είδος φάρσας». Όλες αυτές οι προσωπικότητες που εκφράζονται στην ψηφοφορία, δεν επιδιώκουν να «μοιραστούν μια γνώμη… αλλά να επιδείξουν την τέλεια ηθική τους». Για αυτούς τους ανθρώπους, «το να σκέφτεσαι σωστά είναι να σκέφτεσαι καλά. Και το να σκέφτεσαι καλά σημαίνει να σκέφτεσαι σαν αυτούς». — Julia de Funes, συγγραφέας, Le Figaro, 15 Απριλίου 2022.
- Στη Γαλλία υπάρχει «ένα μόνο κόμμα και αν δεν είσαι μέρος του, είσαι φασίστας, ρατσιστής, ξενόφοβος!» — Michel Onfray, καθηγητής φιλοσοφίας, συγγραφέας, Twitter, 21 Απριλίου 2022.
Οι παγκοσμιοποιοί κέρδισαν.
Ο Εμανουέλ Μακρόν επανεξελέγη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 24 Απριλίου 2022 με εκτιμώμενο ποσοστό 58% των ψήφων. Η Μαρίν Λε Πεν, η αντίπαλός του, έλαβε μόνο το 42% των ψήφων.
Αυτές οι γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι μια καλή απεικόνιση της σύγκρουσης που εξελίσσεται σε όλες τις δυτικές κοινωνίες,
Αλλά στη Γαλλία, αυτή η κλασική σύγκρουση μεταξύ της κορυφής και του βάθους της κοινωνίας δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όλη η γαλλική πολιτική ζωή έχει χτιστεί πάνω σε μια μυθοπλασία. Στη Γαλλία, όποιος αντιτίθεται στο «προοδευτικό κατεστημένο», όποιος αντιτίθεται στη μεταναστευτική πολιτική, όποιος επικρίνει, ας πούμε, τη βία — ή την καταπίεση των γυναικών και την ελευθερία του λόγου — το Ισλάμ, θεωρείται ισοδύναμος με τον ανιψιό του Αδόλφου Χίτλερ.
Αυτή η παράξενη κατάσταση δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 από τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Μιτεράν. Να διαιρέσουμε τη δεξιά και να τους εμποδίσουμε να επιστρέψουν στην εξουσία. Ο Mitterrand προώθησε, μέσω των κρατικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εταιρειών, ένα μικροσκοπικό ακροδεξιό κόμμα, το Εθνικό Μέτωπο, το πρώτο που τόλμησε πραγματικά να μιλήσει κατά της μετανάστευσης.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι σήμερα, τα μέσα ενημέρωσης και η «αριστερά» μαζί κατασκεύασαν μιαν Βιομηχα-νικής Ισχύος μηχανή ονειδισμού για να στιγματίσουν ως «ρατσιστή» και «ναζιστή» όποιον τόλμησε να υψώσει τη φωνή του σε θέματα μετανάστευσης ή στις αναμφισβήτητα λιγότερο συμπαθητικές πτυχές του Ισλάμ.
Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που προηγήθηκαν του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών που μόλις ολοκληρώθηκαν, όλοι οι παρατηρητές είχαν την αίσθηση ότι στη Γαλλία, μια τιτάνια μεταφυσική μάχη έλαβε χώρα μεταξύ Καλού και Κακού.
Η εφημερίδα Le Monde αναζήτησε βετεράνους κοινωνιολόγους όπως ο Έντγκαρ Μορέν σε υποστήριξη της θέσης της ότι η Γαλλία αντιμετώπιζε «ιστορικό κίνδυνο» εάν οι πολίτες της έχαναν το μυαλό τους και ψήφιζαν τη Μαρίν ΛεΠέν. Σε ένα άλλο άρθρο, η Le Monde παρέθεσε νομάρχες (εκπροσώπους του κράτους σε όλες τις περιοχές της Γαλλίας) οι οποίοι «οι ίδιοι σχεδιάζουν παραλληλισμούς» μεταξύ μιας πιθανής εκλογής της Marine Le Pen και της εισβολής των Ναζί στη Γαλλία το 1940.
Ο υπουργός Εσωτερικών Γκέραλντ Νταρμανέν εξήγησε ότι με τη Μαρίν Λε Πεν, «οι πλούσιοι μπορεί να χάσουν βάρος, αλλά οι φτωχοί μπορεί να πεθάνουν».
Ορισμένα αριστερά μέσα ενημέρωσης, όπως το L‘Obs, Ύψωσαν το φόβητρο του πυρηνικού πολέμου. “Εάν εκλεγεί η Μαρίν Λε Πεν, «είναι δυνατόν να γίνουν”48.000 Χιροσίμες».
Το ραδιόφωνο δημόσιας υπηρεσίας πιστοποιούσε κάθε πέντε λεπτά ότι η Marine Le Pen ήταν «ακροδεξιά» (που σημαίνει «ρατσιστής» και «Ναζιστής).
Και οι αριστεροί του Canard Enchainé είχαν τίτλο, «ούτε Μαρίν (της Θάλασσας_, ούτε Λε Πεν”. Ακόμα και ο Charlie Hebdo εμφανίστηκε στο εξώφυλλό του, «Κυριακή, ας απαλλαγούμε από αυτό», (που σημαίνει Le Pen)
Οι ΜΚΟ φυσικά ήταν στο κατάστρωμα. Η Licra, μια εβραϊκή αντιρατσιστική ΜΚΟ, δήλωσε ότι η νίκη της ΛεΠέν θα σήμαινε «απελευθέρωση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού». Η Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κάλεσε σε «διαδηλώσεις κατά της ακροδεξιάς». Και η ΜΚΟ SOS Racism πρόσθεσε ότι η νίκη της ΛεΠέν θα σήμαινε «τη δημιουργία ενός γαλλικού απαρτχάιντ».
Ο Αρχιεπίσκοπος του Στρασβούργου κάλεσε σε υπερψήφιση του Μακρόν, αν και η Διάσκεψη των Επίσκοπων της Γαλλίας άφησε τους Χριστιανούς ελεύθερους να «ψηφίσουν σύμφωνα με τη συνείδησή τους». Η Προτεσταντική Ομοσπονδία της Γαλλίας προειδοποίησε κατά του Κόμματος Εθνικής Συσπείρωσης της ΛεΠέν, ενώ εβραϊκές οργανώσεις (Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο Εβραϊκών Ιδρυμάτων της Γαλλίας και οι ραβίνοι της Συνεταιριστικής) κάλεσαν να «τεθούν φραγμοί» κατά της ΛεΠέν.
Ο Πρύτανης του Μεγάλου Τζαμιού του Παρισιού, φυσικά, ζήτησε ψήφο υπέρ του Μακρόν στο όνομα του αγώνα κατά των «κακόβουλων δυνάμεων που ζητούν την εξορία των Μουσουλμάνων» και το Rassemblement des Musulmans de France (κοντά στο Μαρόκο) εξήγησε ότι «μόνο μια ψήφος για τον Εμανουέλ Μακρόν επιτρέπει στη χώρα μας να διατηρήσει τις αρχές της δημοκρατίας».
Περίπου 50 αθλητικοί αστέρες — όλοι εκείνοι οι αθλητές που δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα να πάνε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο ή να κλωτσήσουν μια μπάλα στο Κατάρ , όπου χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους κατά την κατασκευή κλιματιζόμενων γηπέδων — υπέγραψαν μια ζωντανή έκκληση για να εμποδίσουν το Εθνικό Κόμμα της ΛεΠέν και να υπερασπιστούν τις «δημοκρατικές αξίες».
Μετά τους αθλητές, ήρθαν οι καλλιτέχνες. Σχεδόν 500 ηθοποιοί, τραγουδιστές, σκηνοθέτες, παραγωγοί και χορευτές κλήθηκαν να «μπλοκάρουν τη Μαρίν Λε Πεν… της οποίας το πρόγραμμα παραμένει αυτό της ξενοφοβίας και της εσωστρεφούς στάσης.»
Τα συνδικάτα ακολούθησαν. Ενώ η Λε Πεν προηγήθηκε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών σε όλη την περιοχή με εργατικό πληθυσμό, ενώ ήταν υποψήφια των Κίτρινων Γιλέκων και των γαλλικών εργατικών τάξεων, οι δύο μεγαλύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, CFDT και CGT, κάλεσαν «στην δημιουργία ενός φράγματος » εναντίον της ΛεΠέν. Οι ηγέτες αυτών των δύο συνδικάτων συνυπέγραψαν ένα ‘αρθρο εξηγώντας ότι «η Marine Le Pen αποτελεί κίνδυνο για όλους τους εργαζόμενους».
Η περιβαλλοντολόγος και φεμινίστρια Alice Coffin τουίταρε ότι η Le Pen ετοιμαζόταν να «δολοφονήσει» όλες τις φεμινίστριες.
Η συγγραφέας Julia de Funes έμεινε έκπληκτη στη Le Figaro από αυτό το ξέσπασμα απόψεων και παρατήρησε ότι η έκθεση των προθέσεων ψήφου υπέρ του Μακρόν «ήταν ένα είδος φάρσας». Όλες αυτές οι προσωπικότητες που εκφράζονται στην ψηφοφορία, δεν επιδιώκουν να «μοιραστούν μια γνώμη… αλλά να επιδείξουν την τέλεια ηθική τους». Για αυτούς τους ανθρώπους, «το να σκέφτεσαι σωστά είναι να σκέφτεσαι καλά. Και το να σκέφτεσαι καλά σημαίνει να σκέφτεσαι σαν αυτούς. Ο καθηγητής Φιλοσοφίας και δημοφιλής συγγραφέας, Michel Onfray, σημείωσε στο Twitter ότι στη Γαλλία υπάρχει «ένα μόνο κόμμα και αν δεν είστε μέρος του, είστε φασίστας, ρατσιστής, ξενόφοβος!»
Αυτές οι συζητήσεις εμπόδισαν — αλλά ίσως ήταν η αποστολή τους — να συζητηθούν από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς τα πραγματικά προβλήματα – όπως η μουσουλμανική μαζική μετανάστευση (2 εκατομμύρια περισσότεροι μουσουλμάνοι μετανάστες υπό την προεδρία Μακρόν), ο υφέρπων εξισλαμισμός των προαστίων· η αχαλίνωτη ανομία και η έλλειψη ασφάλειας (μια επίθεση συμβαίνει κάθε 44 δευτερόλεπτα και η αστυνομία έρχεται αντιμέτωπη με αρνήσεις συμμόρφωσης κάθε 30 λεπτά). Η κατάχρηση εξουσίας από τα δικαστήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης· η αυταρχική μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής· Η αυταρχική και τρομακτική διαχείριση της πανδημίας Covid-19 από τον Μακρόν και η βία που ασκούσε εναντίον των Κίτρινων Γιλέκων — κανένα από αυτά τα θέματα δεν εξετάστηκε ποτέ κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκστρατείας.
Τώρα που τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών είναι γνωστά, η φούσκα των μέσων ενημέρωσης μπορεί να επανέλθει στο πώς ήταν πριν από την τιτάνια μεταφυσική μάχη. Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να γίνει είναι ότι το γαλλικό πολιτικό τοπίο έχει πλέον αναστατωθεί πλήρως. Τα κλασικά κόμματα εκτοπίστηκαν. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή από τη δεκαετία του 1980, έλαβε μόνο το 1,75% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών και το Les Républicains, στα δεξιά, κέρδισε μόνο το 4,78% των ψήφων.
Από τώρα και στο εξής, τρεις νέοι πολιτικοί σχηματισμοί μοιράζονται το εκλογικό έδαφος, και οι τρεις γύρω από μια κεντρική φιγούρα:
- Η La République en Marche είναι το κόμμα του Μακρόν (ο μεγαλύτερος αριθμός ψηφοφόρων: 9,8 εκατομμύρια ψηφοφόροι, 27,8% των ψήφων στον πρώτο γύρο). Δημιουργήθηκε το 2016 και το εκλογικό του σώμα αποτελείται από τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης, μερικούς από τους Γάλλους μουσουλμάνους και συνταξιούχους που συνήθως ψηφίζουν το κόμμα στην εξουσία.
- Το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στη Γαλλία είναι Η Εθνική Συσπείρωση, με επίκεντρο τη ΛεΠέν (8,1 εκατομμύρια ψήφοι, 23,15% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών). Το RN είναι το κόμμα της μη μουσουλμανικής εργατικής τάξης, του κόμματος των φτωχών και των μεσαίων τάξεων που συνδέονται με τις κρουασάν-μπαγκέτες τον «γαλλικό τρόπο ζωής”. Το RN αντιπροσωπεύει τους «κάπου» που αγωνίζονται κατά των «οπουδήποτε». Εάν προσθέσουμε στο RN, τις ψήφους που συγκέντρωσε ο Éric Zemmour (2,4 εκατομμύρια ψήφοι, 7%), το RN ισούται με το κόμμα του Μακρόν.
- Το τρίτο μέρος στη Γαλλία είναι το La France Insoumise, χτισμένο γύρω από την βροντερή προσωπικότητα του Jean-Luc Mélenchon (7,7 εκατομμύρια ψήφοι, 21,95% των ψήφων στον πρώτο γύρο). Ο Mélenchon είναι ένας πρώην σοσιαλιστής που ήθελε να απαγορεύσει το ισλαμικό πέπλο και ο οποίος, το 2015, στον απόηχο της θανατηφόρας τρομοκρατικής επίθεσης εκείνο το έτος στα γραφεία του γαλλικού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo, κατήγγειλε τον ισλαμικό φανατισμό ως κύριο εχθρό του. Λιγότερο από πέντε χρόνια αργότερα, ωστόσο, το 2019, ο Μελανσόν έκανε μια μεταββολή και διαδήλωσε στο πλευρό ισλαμικών οργανώσεων. Από τότε, έχει πολλαπλασιάσει τις επιθέσεις του εναντίον αστυνομικών που κατηγορούνται για «ρατσιστική συμπεριφορά», ενάντια στον κοσμικό χαρακτήρα ο οποίος «δεν πρέπει να είναι κρατικός αθεϊσμός» — αιθέρας ενάντια στις «διώξεις μουσουλμάνων» ή για «την ελευθερία να φορούν το πέπλο». Σήμερα, οι κύριοι συνεργάτες του Μελανσόν είναι ισλαμιστές, αριστεροί και «ελευθεριάζουσες» προσωπικότητες. Πρόσφατη δημοσκόπηση του IFOP επιβεβαίωσε ότι το 70% των Γάλλων Μουσουλμάνων ψήφισαν τον Μελανσόν.
Το βράδυ της αποβολής του από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο Μελανσόν κάλεσε αρκετές φορές τους οπαδούς του να μην ψηφίσουν τη ΛεΠέν. Ίσως τον άκουσαν. Οι Ισλαμιστές που ψήφισαν Μελανσόν μπορεί να ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους παγκοσμιοποιούς που ψήφισαν τον Μακρόν. Και οι δύο νίκησαν τους εθνικιστές που υποστήριξαν τη ΛεΠέν.
Οι εθνικιστές, οι Γάλλοι ( που ανήκουν) «κάπου», έχουν γίνει μειονότητα στη χώρα τους.
