“Ομόφωνη” υπήρξε, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, η απόφαση των κοινωνικών εταίρων για υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης, προκειμένου να διατηρηθεί, όπως ισχυρίζεται, το ελάχιστο πλαίσιο δικαίου για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους πως, σε αυτό τουλάχιστον το στάδιο των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων, η προστασία των εναπομεινάντων εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί βασική κι αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητά της. Σύμφωνα πάντως με τα όσα πληροφορούμαστε, στις «κόκκινες γραμμές» της δεν περιλαμβάνεται η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, καθώς φαίνεται να συμμερίζεται την άποψη των δανειστών αλλά και της ΝΔ πως είναι «βαθιά αντιδημοκρατικό» να προκηρύσσεται μια απεργία, αν δεν έχει ψηφίσει υπέρ της το 50+1% του συνόλου των εργαζομένων μιας επιχείρησης.
Από την άλλη βέβαια, δεν έχουν περάσει ούτε δυο βδομάδες από το θάνατο ενός 22χρονου διανομέα, του Μέμου, ο οποίος εργαζόταν σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες αλυσίδες καφέ στη χώρα, στα MIKEL. Είχε τραυματιστεί βαρύτατα μια βδομάδα νωρίτερα σε δυστύχημα στη Λεωφόρο Αθηνών, καθώς «έτρεχε» να παραδώσει μια ώρα αρχύτερα (όπως επιτάσσουν οι σύγχρονοι κανόνες της αγοράς) τις παραγγελίες που είχε αναλάβει. Πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο o συγκεκριμένος εργαζόμενος είχε αισθανθεί έστω κι ελάχιστα προστατευμένος από την όποια εργοδοτική αυθαιρεσία. Αντιθέτως, νομίζω πως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η ακραία εντατικοποίηση, οι μισθοί πείνας αλλά κι ο φόβος τυχόν απόλυσης σε περίπτωση «μη έγκαιρης παράδοσης των παραγγελιών» αποτελούσαν καθημερινότητα για αυτόν.
Επιπλέον, μόλις προ ολίγων ημερών ήρθε στην επιφάνεια μια ακόμη περίπτωση «γαλέρας», όπως αυτή περιγράφηκε μέσα από μια (ανώνυμη εννοείται) καταγγελία εργαζόμενου στα H&M στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Σύμφωνα μάλιστα με τα όσα αναφέρονται σε αυτή, στις ατομικές συμβάσεις που επιχείρησε να επιβάλει η συγκεκριμένη πολυεθνική περιλαμβανόταν, μεταξύ άλλων, η «πρόβλεψη» απόλυσης ενός εργαζομένου χωρίς αποζημίωση, στην περίπτωση που η διοίκηση της εταιρίας κρίνει πως επιδεικνύει «αντισυμβατική συμπεριφορά». Κι ο νοών, νοείτω..
Οι παραπάνω περιπτώσεις αποτελούνε μια απλή, ελάχιστη υπενθύμιση όσον αφορά στις συνθήκες που επικρατούν έξω στον πραγματικό κόσμο. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί στην πραγματικότητα πως οι εν λόγω επιχειρήσεις παρανόμησαν. Αντιθέτως, οι ίδιες διατηρούν κάλλιστα το δικαίωμα να υποστηρίξουν ότι (όσο κυνικό κι αν ακούγεται) έκαναν χρήση των εργαλείων που παρείχε, παρέχει και θα εξακολουθήσει απλόχερα να τους παρέχει το μνημονιακό καθεστώς.
Έχοντας όλα αυτά υπόψη, δεν είναι και πολύ δύσκολο να συλλάβει κάποιος πόσο αδιάφορη φαντάζει πλέον σε πολύ κόσμο η επικαιρότητα των ατέρμονων διαπραγματεύσεων, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η έκβασή τους έχει πολλάκις στο πρόσφατο παρελθόν αποδειχθεί προδιαγεγραμμένη. Είναι εξίσου εύκολο να καταλάβει την οργή που πιθανότατα αισθάνεται ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, το οποίο την ώρα που εργάζεται υπό αυτές τις συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, βλέπει διάφορους μεγαλοσχήμονες (όπως συνέβη χτες με τον Πιερ Μοσκοβισί) εντός κι εκτός χώρας να επαναλαμβάνουν θεωρίες περί ελληνικού success story. Κι είναι ίσως η πιο αδιάψευστη απόδειξη της τεράστιας απόστασης που χωρίζει τους εκπροσώπους των πολιτικών κι οικονομικών ελίτ από τον πραγματικό κόσμο.
*Πηγή: tvxs.gr
