Ο στολίσκος της αλληλεγγύης δεν έφτασε στη Γάζα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Ισραήλ κέρδισε κάτι. Το ακριβώς αντίθετο. Και τώρα πρέπει να μιλήσουμε για την ειρήνη
Η εικόνα ήταν πολύ χαρακτηριστική. Καθισμένοι κάτω από την επιτήρηση των ανθρώπων που τους φρουρούν, οι άνθρωποι που συνελήφθησαν πάνω στα σκάφη του στόλου της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένων και όσων συμμετείχαν από την Ελλάδα. Μπροστά τους ένας ακροδεξιός πολιτικός και υπουργός της κυβέρνησης Νετανιάχου, τόσο ακροδεξιός που κρίθηκε ακατάλληλος να υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ, να τους αποκαλεί τρομοκράτες.
Και αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να θεωρούνται «τρομοκράτες» άνθρωποι που απλώς κουβαλούσαν ανθρωπιστική βοήθεια και δεν προέβαλαν καμία αντίσταση στους πάνοπλους ένστολους που τους συνέλαβαν.
Από την άλλη, αυτούς τους είπαν μεν τρομοκράτες, αλλά τουλάχιστον απλώς τους συνέλαβαν. Σχεδόν 20.000 παιδιά – που θεωρήθηκαν προφανώς τρομοκράτες – έχουν σκοτωθεί στη Γάζα από όταν ξεκίνησε η πολεμική επιχείρηση του Ισραήλ.
Εκ πρώτης όψεως το Ισραήλ κέρδισε και σε αυτή την αμφισβήτηση της ισχύος του. Κανένα καράβι δεν έφτασε στη Γάζα. Όμως, εάν το ξανασκεφτούμε στην πραγματικότητα έχασε. Άδειασε απότομα η κλεψύδρα της ένοχης ανοχής και τώρα πρέπει να μιλήσουμε για την ειρήνη.
Γιατί στα μάτια πολύ μεγάλου μέρους της παγκόσμιας κοινής γνώμης -ευτυχώς – το δίκιο δεν ήταν και δεν είναι ποτέ με αυτούς που βομβαρδίζουν και δεν αφήνουν την ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει.
Το δίκιο είναι με αυτούς που προσπάθησαν να σπάσουν τον φραγμό και να εξασφαλίσουν ότι η βοήθεια θα φτάσει εκεί που πρέπει, στους άμαχους και τα παιδιά που λιμοκτονούν και υποφέρουν.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι επιτακτικό: ολοένα και περισσότερο η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών παίρνει θέση. Γιατί δεν συντάσσονται με αυτή και οι δυτικές κυβερνήσεις; Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να υπάρξουν κάποιες συμβολικές αναγνωρίσεις Παλαιστινιακού Κράτους, και αυτές χωρίς σαφείς δεσμεύσεις για το πώς αυτό μπορεί όντως να φτιαχτεί. Το σχέδιο Τραμπ στηρίχτηκε σχεδόν ομοθύμως παρότι του λείπουν κρίσιμες δεσμεύσεις και κυρίως η προοπτική Παλαιστινιακού Κράτους. Απέναντι στον στολίσκο έγιναν μεν παρασκηνιακές ενέργειες και διαβήματα για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια όσων συλλαμβάνονταν, αλλά όταν το Ισραήλ προχώρησε σε πράξεις που μόνο ως κρατική πειρατεία μπορούν να χαρακτηριστούν δεν υπήρξε ούτε καταγγελία, ούτε διαμαρτυρία.
Και αυτό ξεσκεπάζει την ουσία του προβλήματος που έχουμε μπροστά μας: μια τεράστια απόσταση ανάμεσα σε αυτό που θέλει η κοινωνία των πολιτών παγκοσμίως και αυτό που κάνουν -έστω κάποιες υπό το κράτος «ηθικού πανικού»- οι κυβερνήσεις, δηλαδή ότι επιμένουν να θεωρούν «τοποτηρητή» της Δύσης και ανάχωμα κατά της τρομοκρατίας μια χώρα που πολύ συχνά ασκεί κρατική τρομοκρατία.
Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι απλώς να αποδώσουμε ευθύνες αυτή τη στιγμή. Η βασική πρόκληση είναι να μπει ένα φραγμός στη βία, να σταματήσουν να σκοτώνονται άνθρωποι, να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν και οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν την πατρίδα που τους αναλογεί.
Σε αυτή τη βάση εάν κάτι προέχει αυτή τη στιγμή αυτό είναι να υπάρξουν βήματα προς την ειρήνη και την ανοικοδόμηση στη Γάζα. Να σταματήσει η μηχανή του θανάτου και οι άνθρωποι να μπορέσουν να ζήσουν. Και αυτό σημαίνει ειρηνευτική διαδικασία. Το σχέδιο Τραμπ έχει πολλά προβλήματα και ελλείμματα, ωστόσο έχει σημασία ότι στηρίζεται από ένα ευρύτερο φάσμα δυνάμεων, την ώρα που φραστικά το αποδέχεται και το Ισραήλ. Το γεγονός ότι στο σχέδιο Τραμπ η Χαμάς απάντησε, με έναν τρόπο που δεν συνιστά απόρριψη αλλά διαπραγμάτευση, ανοίγει έναν δρόμο και φέρνει όλες τις πλευρές αντιμέτωπες με ιστορικές ευθύνες. Εάν είναι να δοθεί μια ευκαιρία στην ειρήνη, αυτή είναι τώρα.
