Είναι κοινό μυστικό ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, γνωστός και ως Clown in chief, κατέχεται από τη διακαή επιθυμία να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης.
Δεν είναι η πρώτη περίπτωση στην Ιστορία που ισχυροί άνδρες έχουν εμμονή να διαπρέψουν σε άλλους τομείς. Η πρώτη περίπτωση που έρχεται στο μυαλό είναι ο Μεγ. Αλέξανδρος. Έχοντας ιδρύσει μία από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της εποχής του, θεώρησε ότι αν δεν έχει ένα θεό για μπαμπά είναι τελείως μπασκλασαρία. Πήγε λοιπόν στο μαντείο της Σίουα και συζήτησε με τους εκεί ιερείς την υπόθεσή του. Το περίεργο είναι ότι χρειάστηκε έναν ολόκληρο μήνα να τους πείσει. Οι ιστορικοί δε μας λένε αν στο μήνα αυτό κάποιοι από τους ιερείς χρειάστηκε να αντικατασταθούν, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλοι. Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι τελικά τα αδιάσειστα επιχειρήματα του Αλέξανδρου υπερίσχυσαν και οι ιερείς ανακοίνωσαν ότι είναι πράγματι γιος του Άμμωνα (και επομένως νόμιμος Φαραώ της Αιγύπτου).
Άλλη περίπτωση που έρχεται εύκολα στο μυαλό είναι ο Νέρωνας. ο οποίος επεδίωξε – και πέτυχε, σίγουρα δια της πειθούς – να αναγνωριστεί σαν ο σπουδαιότερος καλλιτέχνης (μουσικός, τραγουδιστής, ηθοποιός) και αθλητής (ολυμπιονίκης σε σειρά αγωνισμάτων) της εποχής του.
Άλλη περιπτωσάρα: Ο Ναπολέων, μέγας και αυτός. Πετυχημένος στρατηγός της επανάστασης, μετέπειτα πρώτος ύπατος, ήθελε να φορέσει την αυτοκρατορική τήβεννο. Πράγμα που κατάφερε, δια της πειθούς των επιχειρημάτων του, βέβαια. Πέθανε στα 51 του, εξόριστος στην Αγία Ελένη.
Ο δε Τσόρτσιλ, στα γεράματά του, πόθησε να αναγορευτεί σαν τον Νέρωνα, μεγάλος καλλιτέχνης. Είχαν και κοινά άλλωστε: Ο Νέρων έκαψε τη Ρώμη, ο Τσόρτσιλ τη Δρέσδη. Ένιγουέι, Τσόρτσιλ ήταν αυτός, ποιος θα του το αρνιόταν; Του έδωσαν ένα νόμπελ λογοτεχνίας για να μη στεναχωριέται.
Η ιστορία των βραβείων Νόμπελ ειρήνης
Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται σε ετήσια βάση από επιτροπή που ορίζει το Νορβηγικό κοινοβούλιο. Θεσπίστηκε με τη διαθήκη του Άλφρεντ Νόμπελ, μεγαλέμπορου όπλων και εφευρέτη διαφόρων εκρηκτικών ουσιών.
Το βραβείο έχουν πάρει μία σειρά επιφανείς ειρηνιστές. Σε αυτούς περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων:
– Ο Τζωρτζ Μάρσαλ (1953): Ο άνθρωπος που, δια του ρόλου του στην “επιχείρηση Overlord” και το σχέδιο Μάρσαλ, οργάνωσε την μετατροπή της Δυτικής Ευρώπης σε αποικία των ΗΠΑ.
– Ο Χένρυ Κίσινγκερ (1973): Εγκληματίας πολέμου, θεωρείται υπεύθυνος, μεταξύ άλλων, για την κατοχή της Βόρειας Κύπρου.
– Ο Άνουαρ ελ Σαντάτ (1978): Προδότης του Αραβικού έθνους, ο πρώτος Άραβας ηγέτης που αναγνώρισε το σιωνιστικό μόρφωμα.
– ο Μεναχέμ Μπέγκιν (1978): Εγκληματίας πολέμου, θαυμαστής και συνεργάτης των ναζί, από τους πρωτεργάτες της σφαγής αμάχων του Ντέϊρ Γιασίν.
– Ο Τενζίν Γκιάτσο (1989): Διεθνής πλεϊμπόϊ, πιθανότατα παιδεραστής, φερόμενος ως ο 14ος Δαλάϊ Λάμα
– Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (1990): Ο άνθρωπος που διέλυσε τη Σοβιετική ένωση. Ακόμη και ο πατέρας του Κούλη έχει ισχυριστεί ότι τον συμβούλευε να μην το κάνει για να μη διαταραχτεί η “ισορροπία του τρόμου”!
– Γιτζάκ Ράμπιν (1994): Εγκληματίας πολέμου, ¨πρωθυπουργός” του σιωνιστικού μορφώματος, γνωστός για τη διαταγή “σπάστε τα χέρια και τα πόδια τους”, την οποία εφήρμοσαν με μεγάλο ζήλο οι τρομοκρατικές ομάδες του σιωνιστικού στρατού.
– Σιμόν Πέρες (1994): Εγκληματίας πολέμου, “πρωθυπουργός” της κατοχικής προσωρινής οντότητας, αρχιτέκτονας του σχεδίου της “νέας μέσης ανατολής”.
– Medecins Sans Frontieres (1999): “Φιλανθρωπική” οργάνωση που προωθεί τα συμφέροντα της Γαλλικής Αποικιοκρατίας. Ο εκ των ιδρυτών της, Μπερνάρ Κουσνέρ, διετέλεσε ΝΑΤΟϊκός επίτροπος στο κατεχόμενο Κόσοβο.
– Σιρίν Εμπαντί (2003): Ιρανή φιλοδυτική αντικαθεστωτική. Ήταν επιφανής δικαστής στο Ιράν επί σάχη. Μετά την Ισλαμική Επανάσταση έχασε τη θέση της και ξεκίνησε να αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία προφανώς επί σάχη ανθούσαν στο Ιράν.
– Μπαράκ Ομπάμα (2009): Πρόεδρος των ΗΠΑ, ξεκίνησε κανα-δυο πολέμους αλλά είχε μοντέρνο λουκ. Παρά τις υποσχέσεις του δεν έκλεισε το κολαστήριο του Γκουαντανάμο, αλλά προώθησε το πιασάρικο σλόγκαν “Yes we can”. Είναι και μαύρος, τουλάχιστον εξωτερικά.
– Λιου Ξιαομπο (2010): Κινέζος αντιφρονών, δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του παρόλο που του δώσαν το βραβείο, αλλά σημασία έχει ότι ήταν φιλοδυτικός.
– Ευρωπαϊκή Ένωση (2012): Το μαγαζί της φον ντερ Κάργιεν και της Κάργια Κάλας. Ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Την εποχή που βραβεύτηκε ασχολιόταν, μεταξύ άλλων, με το βιασμό της Ελλάδας.
– Ντμίτρι Μουράτοφ (2021), Αλες Μπιαλιάτσκι (2022): Ρώσος και Λευκορώσος αντίστοιχα. Φιλοδυτικά μηδενικά.
– Ναργκές Μοχαμμαντί (2023): Ιρανικό φιλοδυτικό μηδενικό, αντιπρόεδρος του μαγαζιού της Σιρίν Εμπαντί (δες παραπάνω)
Με τέτοιους προκατόχους, είναι πιθανότατο, αν όχι βέβαιο, ότι μπορεί και ο Τράμπ να πάρει την πολυπόθητη διάκριση. Στα “συν” του, η δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί, η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην κατεχόμενη αλ Κουντς, ο βομβαρδισμός αμάχων στη Συρία και την Υεμένη, ο συνεχιζόμενος εφοδιασμός με όπλα των νεοναζί της (πρώην) Ουκρανίας και του σιωνιστικού βδελύγματος. Στα πλην η αντίθεσή του στη γουόκ ατζέντα.
Αν πάντως η αρμόδια επιτροπή αρνηθεί να τον βραβεύσει, μπορεί να βάλει τα μεγάλα μέσα: Να ανακοινώσει μέσω Truth Social ότι επιβάλλει δασμούς 750% στα προϊόντα της Νορβηγίας και όσων χωρών αγοράζουν πετρέλαιο και ξυλεία από τη συμπαθή χώρα. Ευρωπαίοι είναι, σε μια βδομάδα το πολύ θα έχουν προσαρμοστεί.
Εκτός και αν, πριν προλάβει να πάρει το πολυπόθητο βραβείο, του συμβεί κανένα απρόοπτο. Ας μην ξεχνάμε τη βαρυσήμαντη δήλωση της Σερσέϊ Λάνιστερ: “When you play the game of thrones, you win or you die. There is no middle ground”.
Το πραγματικό ερώτημα, επομένως, δεν είναι αν θα πάρει το νόμπελ ειρήνης ο Τραμπ, αλλά τι θα κάνει μετά. Δεδομένου του απρόβλεπτου χαρακτήρα του εν λόγω λεβέντη, το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί, αλλά εμείς θεωρούμε πιθανό το επόμενο βήμα να είναι να απευθύνει τελεσίγραφο στη Σουηδική Ακαδημία: “Το νόμπελ λογοτεχνίας για το art of the deal ή 1550% δασμούς. Thank you for your attention to this matter!”
