Στις 16-3-23 η εισαγγελέας της Φλώρινας, με μια προκλητικά αστήρικτη και ανιστόρητη απόφαση, επικύρωσε και δημοσιοποίησε αναγνώριση Σωματείου «μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα». Αμέσως ακολούθησε παρέμβαση του πρωθυπουργού των Σκοπίων που εγκαλεί την Ελλάδα με στόχο την αναγνώριση «μακεδονικής μειονότητας», ενώ ακολούθησε και αντίστοιχη παρέμβαση Αλβανών οι οποίοι θεωρούν τους Έλληνες Αρβανίτες Αλβανούς, εγείροντας αντίστοιχες αξιώσεις. Οι παραπάνω εξελίξεις για κάποιους ήρθαν ως «κεραυνός εν αιθρία», όμως μόνο έτσι δεν είναι καθώς υπάρχει από πίσω πολύχρονη συστηματική προσπάθεια από συγκεκριμένα κέντρα για τη δημιουργία πλασματικών «μειονοτήτων», και στην περίπτωση της Ελλάδας συντρέχουν ουσιαστικοί λόγοι για τον εθνικό, ακόμα και γεωγραφικό διαμελισμό της.
Οι λόγοι είναι:
α. Ο κατακερματισμός των λαών των Βαλκανίων είναι σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθεί με την πλήρη καθυπόταξη της Σερβίας στην υπερεθνική ελίτ (Υ/Ε) και το ΝΑΤΟ, αποτρέποντας τυχόν συμμαχίες με τη Ρωσία η οποία δίνει αγώνα σήμερα για την εθνική της ανεξαρτησία απέναντι στην Υ/Ε. Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας η επικύρωση της γεωγραφικής σταθερότητας κρατιδίων/δορυφόρων της Υ/Ε, κάτι το οποίο περνάει μέσα από την αναβάθμιση των εθνικιστικών τάσεων και αλυτρωτικών απαιτήσεων αυτών των κρατιδίων. Με λίγα λόγια αφορά την πλήρη ενσωμάτωση των Βαλκάνιων λαών στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
β. Για τα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας αποτελεί κοινό τόπο ότι η εθνική τους υπόσταση εκτός τις προαιώνιες ρίζες στην αρχαία Ελλάδα, έχει αποκτηθεί με μακροχρόνιους αιματηρούς αγώνες, κόντρα σε εξωτερικές δυνάμεις και υποτελείς κυβερνήσεις, από την ίδρυση του Νεο-Ελληνικού κράτους ακόμα, έως τον Εμφύλιο και τη Μεταπολίτευση.
Ο κοινός τόπος αυτός αποτέλεσε τη βάση για ένα ισχυρό διαχρονικό αίσθημα εθνικής απελευθέρωσης, το οποίο εκφραζόταν με διάφορους τρόπους σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας. Όσον αφορά τα Βαλκάνια ο ελληνικός λαός ήταν μαζικά αντίθετος κατά των σχεδίων της Υ/Ε, όπου εκφράστηκε με μαζικές διαδηλώσεις κατά του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας.
Υπάρχουν οι ιστορικές αιτίες που έχουν διαμορφώσει το διαχρονικό αίτημα για εθνική ανεξαρτησία — αίτημα που καθίσταται εκ νέου επίκαιρο λόγω της απώλειας της εθνικής και βέβαια της οικονομικής μας κυριαρχίας μέσα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτή είναι και η αιτία που τα σχέδια της Υ/Ε δεν γίνονται αποδεκτά από τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, κάτι το οποίο χαρακτηρίζει σχεδόν σύσσωμο τον Ελληνικό λαό, ανεξάρτητα ιδεολογικών αφετηριών και σε πλήρη αντιδιαστολή με τις ηγεσίες των περισσότερων κομμάτων. Αυτό αποτελεί ένα πολύ επικίνδυνο μείγμα αμφισβήτησης των επιλογών της Υ/Ε παρά τον πλήρη έλεγχο των κομμάτων εξουσίας, τα οποία κατά βάση λειτουργούν ως μαριονέτες της Υ/Ε, αφού άλλωστε διορίζονται κατά το δοκούν από αυτή.
Ιστορικές αιτίες
Οι ιστορικές αιτίες έχουν σχέση με τη μακρόχρονη πάλη των ελληνικών πληθυσμών για την προστασία του βασικού δικαιώματός τους στην επιβίωση σε εδάφη που επί αιώνες υπήρχαν, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας. καθώς και στην προδοτική στάση των εκάστοτε κυβερνήσεων που σε αγαστή συνεργασία με τα συμφέροντα εξωτερικών συμφερόντων, υπονόμευαν πάντα και καθοριστικά τον αγώνα των ελληνικών λαϊκών στρωμάτων με τραγικά αποτελέσματα.
Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου αφέθηκαν να συρρικνωθούν σταδιακά κατ’ εντολή των “συμμάχων” μας, που δεν υποστήριξαν, όχι την ένωση με την κυρίως Ελλάδα –διαχρονικό και δίκαιο αίτημα των Ελλήνων- αλλά ούτε καν εγγυήσεις για την προστασία των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής, για να υπάρχει η σημερινή καρικατούρα του Αλβανικού κράτους το οποίο συνεχίζει την πολιτική εξαφάνισης των Ελλήνων Βορειο-Ηπειρωτών.
Το ’22 σφαγιάστηκαν και ξεριζώθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί από όλη τη Μικρά Ασία και η εθνοκάθαρση στη περιοχή ολοκληρώθηκε με το αναμενόμενο πογκρόμ των Ελλήνων στη Κωνσταντινούπολη το ’55 και το ’64. Ακόμα και τότε οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έλαβαν κανένα μέτρο κατ’ εντολή των “συμμάχων”, που χρειάζονταν ένα Τουρκικό κράτος το οποίο θα εξασφάλιζε τα συμφέροντά τους. Η διχοτόμηση της Κύπρου είχε ήδη δρομολογηθεί με τις ευλογίες πάντα των «συμμάχων» μας, οι οποίοι μετά τον εμφύλιο και έως σήμερα εγκαθίδρυσαν κυβερνήσεις άμεσα ελεγχόμενες, οι οποίες διασφάλιζαν με ό,τι μέσα κρινόταν αναγκαία πως ο αγώνας για εθνική απελευθέρωση και το διαχρονικό αίτημα για εθνική ανεξαρτησία του λαού δεν θα μετουσιωνόταν σε πολιτική επιλογή καμίας Ελληνικής κυβέρνησης.
Δεν είδαμε καμία σοβαρή προσπάθεια για υποστήριξη των ελληνικών πληθυσμών που εκδιώχθηκαν με τη βία διαχρονικά από τα πατρογονικά τους εδάφη, καμία προσπάθεια ακόμα και ανεύρεσης των Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου της εισβολής της Κύπρου, τους οποίους μετονόμασαν σε “αγνοούμενους”.
Αντ’ αυτού βλέπουμε από συγκεκριμένα παρακρατικά κέντρα, κόμματα, ΜΚΟ και αυτοαποκαλούμενες «αντικαπιταλιστικές» γκρούπες να εργάζονται για τον περαιτέρω διαμελισμό της Ελλάδας, υποστηρίζοντας τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ.
Αιτίες για τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο της ΕΕ και της Υ/Ε
Το μεταπολιτευτικό μοντέλο διακυβέρνησης υπηρέτησε τυφλά τα συμφέροντα των ελίτ, οδηγώντας την ελληνική οικονομία στην πλήρη εξάρτηση από τους οικονομικούς θεσμούς της παγκοσμιοποίησης και καθιστώντας τη χώρα και τυπικό προτεκτοράτο, χωρίς ίχνος οικονομικής κυριαρχίας. Κατ’ επέκταση, η χάραξη αυτόνομης πολιτικής για την εθνική κυριαρχία από κυβερνήσεις/μαριονέτες της ΕΕ και της Υ/Ε καταντά ανέκδοτο. Ο μόνος λόγος ύπαρξης σήμερα των «κομμάτων εξουσίας» δεν είναι άλλος από τον περαιτέρω κατακερματισμό της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, με την παραχώρηση όλων των ενεργειακών υποδομών, αποθεμάτων και τον απαραίτητο γεωγραφικό διαμελισμό, είτε αυτός αναφέρεται ως «συνεκμετάλλευση του Αιγαίου» είτε ως «αναγνώριση μειονοτήτων».
Σε αντίθεση λοιπόν με το εκφυλισμένο λαϊκό αίσθημα των Σκοπιανών, όπως και μεγάλου μέρους –αν όχι της πλειοψηφίας– των σημερινών αλβανικών πληθυσμών, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την παρεμβατική πολιτική των ελίτ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ως φίλια προσκείμενη στις καλλιεργούμενες εθνικιστικές τους φαντασιώσεις, το αντιπαγκοσμιοποιητικό αίσθημα – έστω και αν δεν εκφράζεται πλήρους περιεχομένου – των ελληνικών λαϊκών στρωμάτων αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην πλήρη ενσωμάτωση των λαών της χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια) στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εθνότητες –αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι– οι οποίες ερίζουν τέτοιες αξιώσεις προέρχονται από κρατίδια που είτε είναι καθολικά αφομοιωμένα στη ΝΔΤ είτε είναι κατασκευάσματα αυτής, όπως τα Σκόπια, τα οποία προήλθαν από τον διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Η δημιουργία πειθήνιων κρατιδίων που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντα της Υ/Ε αποτελεί πρότυπο διακυβέρνησης το οποίο θα πρέπει να εφαρμόζεται με οποιοδήποτε κόστος, έστω και αν αυτό σημαίνει την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, ακόμα και εδαφικών. Η επικράτηση της ΝΔΤ στα Βαλκάνια αποτελεί σημαντικό βήμα προς την πλήρη κυριαρχία –οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική– της Υ/Ε παγκόσμια, δηλαδή προς την “παγκόσμια διακυβέρνηση”, για την οποία μιλάνε ανοιχτά πλέον στελέχη της και εν πολλοίς θα κριθεί με τη νίκη ή όχι της Ρωσίας. Με αυτή τη γραμμή ευθυγραμμίστηκαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις που υποστήριξαν τη Συμφωνία των Πρεσπών, βάζοντας τις βάσεις για τη δημιουργία Μακεδονικού κρατιδίου/μπανανίας, όπως είναι σήμερα τα Σκόπια και το Κόσοβο, και συνεχίζουν σήμερα τον περαιτέρω διαμελισμό της Ελλάδας.
Έτσι η προσπάθεια για νομοθετικό τετελεσμένο από την εισαγγελία της Φλώρινας για ύπαρξη ουσιαστικά μακεδονικής μειονότητας εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό, δηλαδή της καθολικής ενσωμάτωσης των βαλκανικών λαών στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα από την ίδρυση κρατιδίων δορυφόρων της Υ/Ε και του ΝΑΤΟ. Στην Ελλάδα, για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει αναγκαστικά να διαρραγεί η εθνική συνείδηση του ελληνικού λαού, αφού οι αντιπαγκοσμιοποιητικές τάσεις στο λαϊκό αίσθημα αποτελούν πλέον αναπόσπαστο τμήμα του εθνικού του αυτοπροσδιορισμού, αλλά και γιατί θα πρέπει να νομιμοποιηθούν τα κρατίδια/δορυφόροι με κάποιου είδους εθνική ταυτότητα και γεωγραφικά σύνορα.
Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη αναλύσει και προειδοποιήσει εδώ και χρόνια, η ενσωμάτωση της χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η οποία συνεπάγεται αντικειμενικά την παραχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας, με τη σειρά της έχει ως συνέπεια και τη γεωγραφική της συρρίκνωση, πέρα από την καθολική οικονομική και πολιτική της εξάρτηση.
Η μετατροπή της Ελλάδας όπως την ξέραμε, σε ένα περιφερειακό κρατίδιο της ΕΕ και της Υ/Ε, χωρίς εθνική υπόσταση και χωρίς έλεγχο σε κανένα επίπεδο (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό), ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Αποτελεί συνέπεια της πολύπλευρης εξάρτησής της και των πολιτικών επιλογών να μη διαμορφώσει πρόγραμμα Οικονομικής Αυτοδυναμίας το οποίο θα μας επέτρεπε την απεξάρτηση από τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης οι οποίοι μας καθιστούν προτεκτοράτο, με όλες τις συνέπειες που τώρα βλέπουμε να εξελίσσονται ξεκάθαρα μπροστά μας.
