[Ο Πάτρικ Άρμστρονγκ υπηρέτησε στο Καναδικό Υπουργείο Αμύνης ως στρατηγικός αναλυτής, με ειδικότητα στην Σοβιετική Ένωση από το 1984 και ως Σύμβουλος στην καναδική πρεσβεία της Μόσχας στην περίοδο 1993-1996.Απεσύρθη το 2008 και έκτοτε αρθρογραφεί επί των διεθνών εξελίξεων σε έγκυρα διεθνή μέσα μη κατευθυνόμενης ενημέρωσης.]
Mετάφραση/Εισαγωγή Μ.Στυλιανού
Σύμφωνα με τον David Halberstam, όταν η Ουάσιγκτον σκεφτόταν να κλιμακώσει την παρουσία της στο Βιετνάμ, πραγματοποιήθηκε ένα πολεμικό παιχνίδι για να δοκιμασθούν οι επιλογές. Περισσότερα βομβαρδιστικά αεροσκάφη τοποθετήθηκαν σε αεροδρόμια στο Βιετνάμ. Οι «Κόκκινοι» επιτέθηκαν στα αεροδρόμια. Οι «Γαλάζιοι» έφεραν περισσότερα στρατεύματα για να προστατεύουν τα αεροδρόμια. Οι κόκκινοι άρχισαν να επιτίθενται στις γραμμές ανεφοδιασμού με εκείνα τα στρατεύματα (Σημείωση: κατά παράδοση, επιστρέφοντας στον πρώτο Πρωσικό Kriegsspiel, η πλευρά σας είναι“Μπλε”, η άλλη πλευρά είναι “Κόκκινη”. Οι Σοβιετικοί το έκαναν το ανάποδο.) . Περισσότερα στρατεύματα για τη φύλαξη των γραμμών ανεφοδιασμού. περισσότερες επιθέσεις στα συστήματα υποστήριξής τους. Και ούτω καθεξής: Όλα όσα σκέφτηκε η αμερικανική πλευρά αντιμετώπιζε γρήγορα και εύκολα η παράταξη του Βιετνάμ. Τα αποτελέσματα της προσομοίωσης αγνοήθηκαν: ΄Ηταν μόνο ένα παιχνίδι , όχι πραγματική σύρραξη.
Ο απόστρατος στρατηγός του USMC που έπαιζε κόκκινο – ένας μη-ανόητος έμπειρος στρατιώτης που δεν πίστευε ότι η τεχνολογία ήταν η απάντηση σε όλα (ειδικά τα προβλεπόμενα θαύματα που θα εξασφάλιζε το πολεμικό παιχνίδι στην αμερικανική πλευρά), περιφρόνησε μοντέρνο λεξιλόγιο των σχολών επιχειρήσεων, όπως «δικτυοκεντρικό» – σκέφτηκε έξω από τις έτοιμες συνταγές και χρησιμοποίησε όπλα χαμηλής τεχνολογίας. Όταν η αμερικανική υψηλή τεχνολογία αφαίρεσε τις επικοινωνίες του, όπως ήξερε ότι θα έκαναν, σιώπησε – οι επικοινωνίες του γίνονταν με αποστολές μοτοσικλετιστών, κωδικοποιημένα μηνύματα στις προσευχές της Παρασκευής και παρόμοιες τεχνικές της παλιάς σχολής. Εκτόξευσε περισσότερους πυραύλους από όσους μπορούσε να χειριστεί η μπλε πλευρά, βύθισε το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης εισβολής και τελείωσε το υπόλοιπο με στολίσκους μικρών σκαφών.
«»Το όλο θέμα τελείωσε σε πέντε, ίσως δέκα λεπτά.» Η δύναμη εισβολής επαναφέρθηκε στη ζωή, οι κανόνες τροποποιήθηκαν για να μειωθούν οι ικανότητες των υπερασπιστών – ο διοικητής της Κόκκινης Δύναμης είχε φτάσει στο σημείο να καταστρέψει τις ανασυσταθείσες δυνάμεις προσγείωσης – και η αμερικανική πλευρά «κέρδισε». Ο «Κόκκινος» στρατηγός αποχώρησε όταν αποφάσισε ότι το παιχνίδι ήταν πολύ στημένο για να μπει στον κόπο να κάνει κάτι. Όπως είπε σε μια έκθεση:«όλο αυτό το πράγμα εκπορνεύτηκε. Ήταν μια απάτη που προοριζόταν να αποδείξει αυτό που ήθελαν να αποδείξουν.»
Κάθε ένα από αυτά τα πολεμικά παιχνίδια προσομοίωσης υποτίθεται ότι ήταν μια εμπειρία μάθησης και δοκιμών. Το πρώτο ήταν να δοκιμάσουμε τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε στο Βιετνάμ, το δεύτερο, πιο φιλόδοξο, υποτίθεται ότι θα δοκίμαζε ολόκληρο το πακέτο του νέου αμερικανικού στρατού από κάθε άποψη – λέγεται ότι κόστισε 250.000 δολάρια και συμμετείχαν 13.000 στρατιωτικοί. Τι έμαθαν και από τα δύο; Σίγουρα τίποτα δεν μαθεύτηκε από το πολεμικό παιχνίδι του Βιετνάμ: Η Ουάσιγκτον προχώρησε και έστειλε στρατεύματα – μόνο μερικά στην αρχή, αλλά ανέβηκε στο απίστευτο ύψος των 500.000 και έριξε έναν φανταστικό αριθμό βομβών. Οι γωνίες εκάμθησαν, το φως εθεάθη στο τέλος της σήραγγας, αλλά όλοι ήξεραν ότι ήταν χαμένη υπόθεση αλλά κανείς δεν ήθελε να το πει.
Ο εχθρός αντεπιτέθηκε και υπέμεινε τα πάντα και, στο τέλος, οι ΗΠΑ πήγαν σπίτι νικημένες. Το πολεμικό παιχνίδι αποδείχθηκε μάλλον ακριβής προγνωστικός παράγοντας για το μέλλον. Και δεν φαίνεται ότι ο στρατός των ΗΠΑ έχει μάθει τίποτα ούτε από την εμπειρία του 2002. Σίγουρα τίποτα στη συμπεριφορά της Ουάσιγκτον απέναντι στο Ιράν δεν δίνει την εντύπωση ότι η ηγεσία των ΗΠΑ φαντάζεται ότι θα μπορούσε να ηττηθεί εάν επιτεθεί στο Ιράν.
Ούτε, τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν αποδείξεις ότι έμαθε κάτι σημαντικό από την πραγματικότητα του Βιετνάμ. Το Αφγανιστάν ήταν, από πολλές απόψεις, μια επανάληψη του Βιετνάμ: μια αποφασιστική δύναμη χαμηλής τεχνολογίας αντέκρουσε όλα όσα μπορούσε να σκεφτεί ο στρατός των ΗΠΑ. Το 2018, ο Les Gelb, ο μεταγλωττιστής των Εγγράφων του Πενταγώνου είπε:
Ξέρεις, εμπλεκόμαστε σε αυτούς τους πολέμους και δεν ξέρουμε τίποτα για αυτές τις χώρες, τον πολιτισμό, την ιστορία, την πολιτική, τους ανθρώπους στην κορυφή και ακόμη και στη βάση. Και, θεέ μου, αυτοί δεν είναι πόλεμοι όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου έχετε τάγματα που πολεμούν τάγματα. Αυτοί είναι πόλεμοι που εξαρτώνται από τη γνώση του ποιοι είναι οι άνθρωποι, με τον πολιτισμό να είναι σαν. Και μας πετάνε επάνω τους χωρίς γνώση. Αυτό είναι το καταραμένο βασικό μήνυμα των Εγγράφων του Πενταγώνου.
Και τώρα προχωράμε δύο δεκαετίες. Τον περασμένο Οκτώβριο ένα άλλο πολεμικό παιχνίδι μιμήθηκε μια αμερικανική άμυνα της Ταϊβάν ενάντια σε μια κινεζική επίθεση. Άλλη μια δοκιμή μιας αιθεροβάμονος αντίληψης διεξαγωγής του πολέμου. (Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει παρενθετικά πόσες από αυτές τις συλλήψεις είναι στην πραγματικότητα ιδέες σχολής εμπορικών επιχειρήσεων δεδομένης της προτίμησης των στρατηγών των ΗΠΑ για το ανώτερο δίπλωμα αυτών των σχολών Μπίζινες. . Ίσως η χειρότερη δυνατή προετοιμασία για αυτό που ο «Ιρανός» διοικητής της USMC αποκάλεσε «τρομερή, αβέβαιη, χαοτική, αιματηρή επιχείρηση». Ο Στρατηγός John Hyten, Αντιπρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, αναφέρθηκε στο πολεμικό παιχνίδι:
«Χωρίς να υπερβάλλουμε , η [Μπλε Δύναμη] απέτυχε παταγωδώς. Μια επιθετική Κόκκινη ομάδα που μελετούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 20 χρόνια απλά τύλιγε δαχτυλίδια γύρω μας. Ήξεραν ακριβώς τι θα κάνουμε πριν το κάνουμε.»
Το πρώτο πράγμα που πήγε στραβά για τη γαλάζια δύναμη ήταν ότι ξαφνικά έχασε όλες τις επικοινωνίες της – Όπως έχω πει (και οι Κινέζοι και οι Ρώσοι σίγουρα το γνωρίζουν) ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία του αμερικανικού στυλ στις πολεμικές επιχειρήσεις είναι η συνεχής, αξιόπιστη, εξασφαλισμένη επικοινωνία. Όλα τα «έξυπνα» όπλα πρέπει να «μιλάνε» στους ελεγκτές τους όλη την ώρα: Σταματήστε τα να «μιλάνε» και αυτοί γίνονται αμέσως «ηλίθιοι». Στη συνέχεια, η αμερικανική δύναμη χτυπήθηκε με κύμα μετά από κύμα πυραύλων. Και οι πίσω περιοχές δέχθηκαν επίσης καταιγισμούς από κύματα πυραύλων. Και αυτό ήταν. Και, σε ένα άλλο πολεμικό παιχνίδι το 2020, η Πολωνία αφανίστηκε από τους Ρώσους: Η Βαρσοβία περικυκλώθηκε σε πέντε ημέρες .
Αυτό που ξεχώρισε για μένα στην αναζωογονητικά ειλικρινή παρουσίαση του Hyten ήταν το εξής: «Μελετώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 20 χρόνια». Οι αξιωματούχοι της Ουάσιγκτον δεν είναι γνωστοί για την ικανότητά τους να βλέπουν τα πράγματα από την πλευρά της άλλης πλευράς, αλλά σίγουρα αυτός ο στρατηγός το έκανε σωστά. Η Κίνα (και η Ρωσία και το Ιράν) γνωρίζουν ότι είναι στη λίστα των εκτελεστών της Ουάσιγκτον. Παρακολουθούν την Ουάσιγκτον να πολεμάει για δύο ή τρεις δεκαετίες (χωρίς να κερδίζει κανέναν από αυτούς, τους πολέμους, παρά την διαφημιστική εκστρατεία). ξέρουν πώς πολεμάει η Ουάσιγκτον. ξέρουν τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της. Το έχουν σκεφτεί πολύ. Θα μπορούσε κανείς επίσης να παρατηρήσει ότι, ενώ η Ουάσιγκτον πολεμά με ασφάλεια στο εξωτερικό, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν έχουν πολύ σκληρές αναμνήσεις από πολέμους που διεξάγονται στο έδαφός τους. Αυτό τους δίνει, όπως επισημαίνει πάντα ο Andrei Martyanov, μια μάλλον διαφορετική άποψη του πολέμου – δεν είναι κάποια υπόθεση επιλογής πολύ μακριά εκεί, είναι μια φρικτή, θανατηφόρα, αιματηρή, εξαιρετικά καταστροφική διαδικασία στο ίδιο σας το σπίτι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν καμία ιστορική εμπειρία με την υπεράσπιση των ΗΠΑ ενάντια σε ισχυρούς και βάναυσους εχθρούς. Αυτό είναι μια βαθιά πολιτισμική διαφορά, και εκδηλώνεται σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, όχι μόνο στα αντίστοιχα στρατιωτικό-βιομηχανικά συγκροτήματα. Με άλλα λόγια, οι Ρώσοι ΠΡΕΠΕΙ να κατασκευάσουν κορυφαία όπλα γραμμής, επειδή η ασφάλεια της Ρωσίας εξαρτάται από αυτό.
Το να χάνεις γι’ αυτούς δεν είναι ο αμερικανικός τρόπος να χάνεις – να μην φεύγεις, να εξηγείς και να ξεχνάς. Είναι ζωή ή θάνατος. Παίρνουν τον πόλεμο στα σοβαρά και προσπαθούν να σκεφτούν πώς να αμυνθούν ενάντια σε μια αμερικανική επίθεση. Γνωρίζουν ότι η αεροπορική υπεροχή και οι εξασφαλισμένες επικοινωνίες είναι οι ανάγκες προϋποθέσεις στον αμερικανικό τρόπο πολέμου. Ξέρουν ότι ο στρατός των ΗΠΑ αναμένει να συσσωρεύσει τεράστιες δυνάμεις ανενόχλητος. Δεν έχουν διανύσει αυτά τα χρόνια άπραγοι. Δεν θα περιμένουν τους Αμερικανούς να συγκεντρώσουν χαλαρά τη δύναμη για να τους βομβαρδίσουν. Γι’ αυτό έχουν επικεντρωθεί στον ηλεκτρονικό πόλεμο και σε πολλούς πυραύλους. Οι ΗΠΑ δεν θα έχουν ασφαλείς επικοινωνίες, δωρεάν αεροπορική ισχύ ή ασφαλείς βάσεις –δηλώνει το Πεκίνο. Η Μόσχα και η Τεχεράνη, αν χρειαστεί να πολεμήσουν, θα παλέψουν για να κερδίσουν. Και κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο, επειδή κανένας διαιτητής δεν θα εμφανιστεί να «σφυρίξει φάουλ» και να ξανακινήσει τον στόλο.
Στον πραγματικό κόσμο, οι μεγαλοστυομίες για «απελευθέρωση» της Ουκρανίας φιμώθηκαν σε δύο εβδομάδες από μια τεράστια ρωσική κινητοποίηση. Σίγουρα κάποιος στο Πεντάγωνο το παρατήρησε αυτό. Η περιπέτεια του βρετανικού καταδρομικού στα ανοικτά της Κριμαίας (τυχαία το μοναδικό από τα έξι πλοία της κατηγορίας του που είναι πραγματικά κατάλληλο για θάλασσα – από μόνο του μια όχι πολύ εντυπωσιακή απόδοση) μπορεί επίσης να έχει διδάξει μερικά μαθήματα σχετικά με τις συνέπειες ανόητων χειρονομιών.
Τίποτα δεν μαθεύτηκε από τα πολεμικά παιχνίδια προσομοίωσης του Βιετνάμ ή του Ιράν.Που να οφείλεται αυτό; Ο Στρατηγός Χάιτεν είπε :
«… Οι ΗΠΑ επανεκτίμησαν την ιδέα των κοινών πολεμικών συγκρούσεων. Είπε ότι η νέα στρατηγική που αναπτύσσεται «δεν είναι αρκετά μια προσέγγιση άγραφου κειμένου, επειδή δεν μπορείτε ποτέ να πάρετε ένα άγραφο φύλλο χαρτιού εάν θέλετε να σχεδιάσετε από τώρα μέχρι το 2030, πρέπει να ξεκινήσετε με αυτό που έχετε».
Αυτό ακούγεται καλό – «λευκό φύλλο» – αλλά γνωρίζετε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει πραγματικά. Το Βιετνάμ υποτίθεται ότι θα δίδασκε ένα μάθημα (και ο στρατός των ΗΠΑ σίγουρα βελτιώθηκε) αλλά, ουσιαστικά, έκανε τα ίδια πράγματα ξανά στο Αφγανιστάν. Και για διπλάσιο χρονικό διάστημα. Αμφιβάλλω αν αυτή η άσκηση θα προκαλέσει την αλλαγή πλήρους κλίμακας για την οποία μιλάει. Ο εφησυχασμός πιθανότατα θα επιστρέψει.
Ακόμα κι έτσι, κάποιος θα ήθελε να είναι μια μύγα στον τοίχο όταν ο ανώτερος στρατός των ΗΠΑ ενημερώνει τον Πρόεδρο: «Τραγική αποτυχία». Ήττα στο Αφγανιστάν (σύντομα στο Ιράκ και στη Συρία), ρωσική και κινεζική στρατιωτική δύναμη, υπερηχητικοί πύραυλοι ελιγμών, ηλεκτρονικός πόλεμος, πολυεπίπεδη αεράμυνα. Οι ενημερώσεις δεν μπορεί να είναι πολύ αισιόδοξες, έτσι δεν είναι; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που η μεγάλη άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα τελείωσε τόσο ήσυχα; Θα μπορούσε αυτό να είναι στο παρασκήνιο της απόφασης να σταματήσει η προσπάθεια να εμποδιστεί η ολοκλήρωση του Αγωγού Nord Stream; Θα μπορούσε αυτός να είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Μπάιντεν ζήτησε να συναντηθεί με τον Πούτιν; Οι πολεμιστές του καναπέ δεν θα το καταλάβουν ποτέ αυτό φυσικά, αλλά ίσως μπορεί κανείς να ελπίζει ότι οι στρατηγοί θα το καταλάβουν – ο Hyten φαίνεται να το έχει αντιληφθεί, αλλά, όπως οι αμερικανικοί πόλεμοι είναι μια ακολουθία μονοετών πολέμων επειδή κάθε διοικητής κλωτσάει την αποτυχία πιο πέρα για να ανησυχήσει ο διάδοχός του, ο αντικαταστάτης του μπορεί να επιστρέψει στον εφησυχασμό του πως είναι στην κορυφή του «μεγαλύτερου στρατού στην ιστορία του κόσμου».
Αλλά, μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα μάθουν λίγη ταπεινοφροσύνη.
