«Ούτε – ούτε»: «Τί μπρόκολα, τί λάχανα» ή «Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron» ;

2065
Γαλλικές εκλογές

Οι γαλλικές εκλογές αναζωπύρωσαν, όπως ήταν αναμενόμενο, την πολιτική συζήτηση. Πολύ περισσότερο που τα αποτελέσματά τους τροφοδοτούν όλες τις σύγχρονες πολιτικές αντιφάσεις μέσα στην δίνη της ευρωπαϊκής κρίσης, αναμορφώνοντας το γαλλικό πολιτικό σκηνικό.

Από την σκο­πιά της Αρι­στε­ράς η επί­δο­ση του Με­λαν­σόν ξα­να­νοί­γει την συ­ζή­τη­ση για τις δυ­να­τό­τη­τες μα­ζι­κής αρι­στε­ρής ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής μέσα στην πε­ρί­ο­δο, καθώς συ­γκέ­ντρω­σε σχε­δόν 20%, δι­πλα­σιά­ζο­ντας την επί­δο­σή του το 2012, σε μια γραμ­μή, αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και ρι­ζο­σπα­στι­κή με ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή της ρήξης με την ευ­ρω­ζώ­νη χωρίς ωστό­σο να ξε­κι­νά από την προ­ϋ­πό­θε­ση της εξό­δου.
Σή­με­ρα, στη συ­ζή­τη­ση κυ­ριαρ­χεί το δίλ­λη­μα του β γύρου. Βέ­βαια το ζή­τη­μα τί­θε­ται δια­φο­ρε­τι­κά στην γαλ­λι­κή αρι­στε­ρά υπό την πίεση της συ­γκε­κρι­μέ­νης από­φα­σης και δια­φο­ρε­τι­κά στην συ­ζή­τη­ση που διε­ξά­γε­ται στην ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά, όπου προ­βάλ­λο­νται όλες οι εγ­χώ­ριες αντι­φά­σεις, εμπει­ρί­ες και κα­τα­στά­σεις τις οποί­ες δυ­στυ­χώς κα­θο­ρί­ζουν σε με­γά­λο βαθμό η απο­γο­ή­τευ­ση, η ητ­το­πά­θεια και ο σε­χτα­ρι­σμός.
Η πρώτη δή­λω­ση του Με­λαν­σόν («ούτε – ούτε») επι­δο­κι­μά­στη­κε έντο­να και ευ­ρύ­τα­τα στους κόλ­πους της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς – αν εξαι­ρέ­σου­με το ΚΚΕ το οποίο με συ­νέ­πεια στην γραμ­μή του βα­θιού πε­σι­μι­σμού και της ητ­το­πά­θειας δεν είδε τί­πο­τα αξιό­λο­γο και θε­τι­κό στην επί­δο­ση του Με­λαν­σόν και βέ­βαια τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο οποί­ος με διά­φο­ρους ελιγ­μούς (στή­ρι­ξη Με­λαν­σόν την τε­λευ­ταία ώρα και υπο­δο­χή της νίκης του Μα­κρόν από την πρώτη στιγ­μή) προ­σπα­θεί να στη­ρί­ξει το αφή­γη­μα της «αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης» που «ατύ­χη­σε» και  υλο­ποιεί σκλη­ρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα μνη­μό­νια.
Όμως το γαλ­λι­κό «ούτε – ούτε» δεν είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ου­δέ­τε­ρο. Εξάλ­λου στην πο­λι­τι­κή η «ου­δε­τε­ρό­τη­τα» είναι στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις, μάλ­λον «θε­ω­ρη­τι­κό σχήμα», ιδιαί­τε­ρα δε σε τέ­τοιου εί­δους διλ­λή­μα­τα όπου το πλαί­σιο είναι αυ­στη­ρά  κα­θο­ρι­σμέ­νο (δεν επι­τρέ­πει «ανα­πλαι­σί­ω­ση»). Το πιο σαφές «ούτε – ούτε» εκ­φρά­ζε­ται από το σύν­θη­μα του γαλ­λι­κού κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­νης νε­ο­λαί­ας «Ni Patrie, Ni Lepen, Ni Patron, Ni Macron (Ούτε Πα­τρί­δα, Ούτε Λεπέν, Ούτε αφε­ντι­κό, Ούτε Μα­κρόν)» το οποίο όμως απο­τε­λεί πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­πα­γαν­δι­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δή­λω­ση παρά πο­λι­τι­κή – εκλο­γι­κή τα­κτι­κή. Η τα­κτι­κή του Με­λαν­σόν επί­σης δεν είναι ου­δέ­τε­ρη. Στην «δια­βού­λευ­ση» με τους οπα­δούς του έθεσε τρεις εν­δε­χό­με­νες επι­λο­γές: την αποχή, το λευκό και τον Μα­κρόν. Η σφο­δρή επί­θε­ση που δέ­χε­ται από τον γαλ­λι­κό (και όχι μόνο) αστι­σμό δεν αφορά στην δήθεν ασαφή στάση του ένα­ντι της Λεπέν αλλά στην προ­σπά­θειά του να μην ταυ­τι­στεί με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο συρ­φε­τό την ώρα που επι­διώ­κει να ξε­κα­θα­ρί­σει την από­λυ­τη αντί­θε­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς από τους φα­σί­στες. Τα συ­στη­μι­κά μέσα επι­χει­ρούν να πουν ότι η μη στή­ρι­ξή του στον Μα­κρόν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια για Λεπέν και ενώ η τε­λευ­ταία επι­χει­ρεί να προ­σελ­κύ­σει τους ψη­φο­φό­ρους του λέ­γο­ντας ότι πάρα τις δια­φο­ρές τους είναι και οι δυο ενά­ντια στο σύ­στη­μα και τα οι­κο­νο­μι­κά τους προ­γράμ­μα­τα μοιά­ζουν. Αντί­στοι­χα με τον Με­λαν­σόν και ο Που­τού, υπο­ψή­φιος του Νέου Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ο οποί­ος, πέρα από την εν­δε­χό­με­νη κρι­τι­κή για την επι­λο­γή του κόμ­μα­τος να μην συ­ντα­χτεί προ­ε­κλο­γι­κά σε ευ­ρύ­τε­ρη ενό­τη­τα, δεν αφή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο υπο­τί­μη­σης του φα­σι­στι­κού κιν­δύ­νου και καλεί σε με­τε­κλο­γι­κή ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς και άμεσα σε αντι­φα­σι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις.
Απ’ την άλλη η σπου­δή του γαλ­λι­κού ΚΚ να σπεύ­σει να δώσει γραμ­μή Μα­κρόν δεν αφορά μόνο στον αντι­φα­σι­σμό του αλλά στην προ­σκόλ­λη­σή του στην κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή, την οποία έχει κα­τα­πιέ­σει στην πε­ρί­ο­δο της συμ­μα­χί­ας του με τον Με­λαν­σόν.
Στην ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά η σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση, χωρίς τον πρα­κτι­κό εκ­βια­σμό της επι­λο­γής, αφορά στο ζή­τη­μα της μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής, αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής. Η άποψη που απορ­ρί­πτει κάθε με­τα­βα­τι­κή λο­γι­κή και ανά­γει σε­χτα­ρι­στι­κά την μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή στην ώρα της … εφό­δου (ΚΚΕ και όχι μόνο) δεν πιέ­ζε­ται από τέ­τοια διλ­λή­μα­τα. Ξε­κι­νά από την «κα­θα­ρό­τη­τα» και φτά­νει στην μα­ζι­κή… αντι­πο­λι­τι­κή αντι­κα­θι­στώ­ντας την πο­λι­τι­κή με την προ­πα­γάν­δα (όχι όμως και στην κα­τάρ­γη­ση της μι­κρο­πο­λι­τι­κής η οποία είναι πάντα πα­ρού­σα).
Απ’ την άλλη, η άποψη που αντι­λαμ­βά­νε­ται την μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή και την με­τα­βα­τι­κό­τη­τα κυ­ρί­ως ή μόνο ως εκλο­γι­κό στόχο βλέ­πει το άμεσα προ­φα­νές, δη­λα­δή την πάλη ενά­ντια στους δα­νει­στές, την Γερ­μα­νία και το ευρώ. Αλλά και γε­νι­κό­τε­ρα από­ψεις οι οποί­ες βα­σί­ζο­νται στην ανά­δει­ξη της δια­χω­ρι­στι­κής με­τα­ξύ πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και εθνι­κών κρα­τών στο­χο­ποιούν κατά προ­τε­ραιό­τη­τα ή και απο­κλει­στι­κό­τη­τα τον Μα­κρόν, ως τον εκλε­κτό του ευ­ρω­παϊ­κού απα­ράτ – κάτι που είναι ασφα­λώς αλή­θεια, υπο­τι­μώ­ντας τους νε­ο­φα­σί­στες και σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις θε­ω­ρώ­ντας τους μι­κρό­τε­ρο κακό καθώς απο­τε­λούν του­λά­χι­στον προ­πα­γαν­δι­στι­κά ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές. Σ’ αυτές τις εκ­δο­χές το exit είναι ση­μα­ντι­κό­τε­ρο από το ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πρό­ση­μό του. Βλέ­που­με μά­λι­στα στις μέρες μας το­πο­θε­τή­σεις, όπως πρό­σφα­το άρθρο δήθεν έγκρι­του ανα­λυ­τή σε έντυ­πο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, όπου η γραμ­μές αυτές απο­γειώ­νο­νται μέσα από θε­ω­ρί­ες συ­νο­μω­σί­ας, όπου οι πά­ντες και τα πάντα, λαός, κί­νη­μα, ψη­φο­φό­ροι, κόμ­μα­τα και ψη­φο­δέλ­τια της Αρι­στε­ράς είναι όλοι ακού­σια υπο­χεί­ρια ενός γερ­μα­νι­κού σχε­δί­ου που εν πολ­λοίς οι­κο­δό­μη­σε την επι­λο­γή και τη νίκη του Μα­κρόν κάτι που δεν θα συ­νέ­βαι­νε εάν έβγαι­νε η Λεπέν! Εύ­κο­λες και ατεκ­μη­ρί­ω­τες ή/και ιστο­ρι­κά ητ­τη­μέ­νες προ­πα­γαν­δι­στι­κές «θε­ω­ρη­τι­κο­ποι­ή­σεις» για τη «νέα τάξη», την δήθεν ευ­ρω­παϊ­κή ή/και πα­γκό­σμια «δια­κυ­βέρ­νη­ση», την ανα­βί­ω­ση των «προ­τε­κτο­ρά­των» και των «αποι­κιών», της «κα­το­χής» κ.ο.κ  εν τέλει εμπει­ρι­κά απο­δει­κνύ­ε­ται πως δεν απο­δί­δουν καν την ανα­με­νό­με­νη κοι­νω­νι­κή αντα­πό­κρι­ση, όταν εκ­φέ­ρο­νται από την Αρι­στε­ρά.
Μα­ζι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή και αντι­φα­σι­στι­κή πάλη
Όμως η αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, μα­ζι­κή γραμ­μή – δυ­να­τό­τη­τα η οποία ανα­δει­κνύ­ε­ται για πολ­λο­στή φορά, τώρα στην Γαλ­λία – και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η δια­κη­ρυγ­μέ­να αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, δεν μπο­ρεί να είναι ούτε σε­χτα­ρι­στι­κή και στεί­ρα προ­πα­γαν­δι­στι­κή, ούτε να μι­μεί­ται την «ρεάλ πο­λι­τίκ» (μό­νι­μα αστι­κό προ­νό­μιο), ούτε βέ­βαια να περνά στον χώρο των θε­ω­ριών συ­νο­μω­σί­ας που αν μη τι άλλο φέ­ρουν ως πρώτο και κυ­ρί­αρ­χο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό την απα­ξί­ω­ση κάθε δυ­να­τό­τη­τας ανα­τρο­πής απ’ τα κάτω.
Η με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη δεν σχε­τί­ζε­ται με κα­νέ­να σχέ­διο στα­θε­ρο­ποί­η­σης και καμιά προσ­δο­κία κοι­νο­βου­λευ­τι­κής/ κυ­βερ­νη­τι­κής λύσης μα­κρού χρό­νου. Τέ­τοιο δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Η Βε­νε­ζου­έ­λα απο­τε­λεί το πιο ται­ρια­στό σύγ­χρο­νο πα­ρά­δειγ­μα. Η με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη και το πρό­γραμ­μα απο­τε­λούν μέ­θο­δο συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης και πο­λι­τι­κού και ιδε­ο­λο­γι­κού εξο­πλι­σμού του ίδιου του σύγ­χρο­νου προ­λε­τα­ριά­του και της δρώ­σας κοι­νω­νί­ας ώστε να απο­κτά διαρ­κώς με­γα­λύ­τε­ρη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα η ίδια η αυ­τε­νέρ­γειά του.
Μά­λι­στα στην εποχή της «αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­σης», ιδιαί­τε­ρα στους κόλ­πους της νε­ο­λαί­ας, η ανοι­κο­δό­μη­ση της «μνή­μης του κι­νή­μα­τος» σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα απο­τε­λεί την κε­ντρι­κή πρό­κλη­ση για την οι­κο­δό­μη­ση των υπο­κει­με­νι­κών όρων της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής σε μια εποχή βα­θιάς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης όπου η επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού και οι αντι­κει­με­νι­κά ώρι­μες συν­θή­κες ανα­δει­κνύ­ο­νται διαρ­κώς.
Το ζή­τη­μα του φα­σι­σμού (του ρα­τσι­σμού και του πο­λέ­μου) βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο. Μετά τις εμπει­ρί­ες του 20ου αιώνα δεν υπάρ­χει κα­νέ­ναν πε­ρι­θώ­ριο για την υπο­τί­μη­ση της πιο σκλη­ρής και βάρ­βα­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής δια­χεί­ρι­σης, λύσης για την διά­σω­ση και διαιώ­νι­ση της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, που έχει προ­κύ­ψει πολ­λά­κις όταν η βαθιά κρίση απο­στα­θε­ρο­ποιεί το σύ­στη­μα, εκ­θέ­τει και απο­δο­μεί τα κυ­ρί­αρ­χα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα και βγά­ζει στο προ­σκή­νιο επι­θε­τι­κά τις δυ­νά­μεις των «από κάτω» να διεκ­δι­κούν το «αδύ­να­το», την ανα­τρο­πή έως και την «έφοδο στους ου­ρα­νούς».
Πο­λι­τι­κές αντι­με­τω­πί­σεις που με ευ­κο­λία ταυ­τί­ζουν κάθε εί­δους σκλη­ρή, τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή των «από πάνω» με τον φα­σι­σμό και τις χού­ντες είναι επι­πό­λαιες και στο βάθος δια­κα­τέ­χο­νται από ητ­το­πα­θή υπο­τί­μη­ση του ίδιου του κοι­νω­νι­κού υπο­κει­μέ­νου. Η «ευ­λο­γία» του μα­κρού χρο­νι­κού δια­στή­μα­τος ει­ρή­νης και σχε­τι­κά εύ­ρυθ­μης λει­τουρ­γί­ας της (αστι­κής) δη­μο­κρα­τί­ας και βέ­βαια η ιδε­ο­λο­γι­κή ήττα του ’89, έχουν αδυ­να­τί­σει την συλ­λο­γι­κή μνήμη για το μέ­γε­θος της αστι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας όταν νοιώ­σει πραγ­μα­τι­κά απει­λού­με­νη.
Κα­θή­κον και υπο­χρέ­ω­ση της σύγ­χρο­νης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι η οι­κο­δό­μη­ση κρι­τη­ρί­ων στο κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο στο οποίο απευ­θύ­νε­ται και επη­ρε­ά­ζει και βέ­βαια στα μέλη της.
Η ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά αντι­πα­ρα­τί­θε­ται με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή εδώ και δε­κα­ε­τί­ες και ιδιαί­τε­ρα στην ευ­ρω­παϊ­κή της διά­στα­ση. Η κρίση εξάλ­λου, τα μνη­μό­νια και η σκλη­ρή λι­τό­τη­τα έχουν απο­δο­μή­σει στα μάτια του κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου όλα τα επι­χει­ρή­μα­τα της πάλαι ποτέ μίας και μο­να­δι­κής, δε­σπό­ζου­σας στρα­τη­γι­κής δι­χά­ζο­ντας πλέον και το αστι­κό στρα­τό­πε­δο (πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση/ νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός – εθνι­κι­σμός/ προ­στα­τευ­τι­σμός). Η πρό­κλη­ση βρί­σκε­ται στο να προ­τεί­νει εναλ­λα­κτι­κή λύση και προ­ο­πτι­κή με μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή απεύ­θυν­ση και αντα­πό­κρι­ση, ρι­ζο­σπα­στι­κή, ρη­ξια­κή και ανα­τρε­πτι­κή του ση­με­ρι­νού κα­θε­στώ­τος – εν προ­κει­μέ­νω στην Ευ­ρώ­πη, που να δια­χω­ρί­ζε­ται με από­λυ­το τρόπο από τον εθνι­κι­σμό και την ακρο­δε­ξιά.
Το πε­ρι­στα­τι­κό στο γαλ­λι­κό ερ­γο­στά­σιο με τους ερ­γά­τες να γυ­ρί­ζουν την πλάτη στον Μα­κρόν αλλά ταυ­τό­χρο­να να απο­θε­ώ­νουν την Λεπέν απο­τε­λεί «ει­κο­νο­γρά­φι­ση»
της πρό­κλη­σης. Εξάλ­λου επει­δή ακρι­βώς τα κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ρια της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς διεκ­δι­κού­νται και από την ακρο­δε­ξιά επι­χει­ρεί­ται από τις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις η γνω­στή προ­σέγ­γι­ση της «θε­ω­ρί­ας των άκρων» η οποία στο­χεύ­ει και χτυ­πά­ει την αρι­στε­ρά και βέ­βαια από πίσω (όχι φα­νε­ρά μέχρι την τε­λευ­ταία στιγ­μή) κάνει πλά­τες στης ακρο­δε­ξιά.
Οι κάθε εί­δους Μα­κρόν – υπη­ρέ­τες της σκλη­ρής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής της λι­τό­τη­τας οδη­γούν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις κάθε εί­δους Λεπέν και αυτό ακρι­βώς είναι το στοι­χείο που πρέ­πει να απο­κα­λυ­φθεί στα μάτια της κοι­νω­νί­ας. Κάτι τέ­τοιο όμως έχει ορι­σμέ­νες αυ­στη­ρές προ­ϋ­πο­θέ­σεις:
Α) την οι­κο­δό­μη­ση πο­λι­τι­κών αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των και ορ­γα­νώ­σε­ων αντί για την ανα­ζή­τη­ση εύ­κο­λων τρό­πων εκλο­γι­κής προ­σέλ­κυ­σης είτε με τον δήθεν «χα­ρι­σμα­τι­κό» και επι­κοι­νω­νια­κά «αγώ­γι­μο» ηγέτη, είτε με τις όψιμα πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νες στον χώρο της Αρι­στε­ράς θε­ω­ρί­ες για τον αρι­στε­ρό λαϊ­κι­σμό, θε­ω­ρί­ες ρε­φορ­μι­σμού, υπο­κα­τά­στα­σης και εν τέλει ήττας του κι­νή­μα­τος και της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής,
Β) την επι­λο­γή της ανά­δει­ξης με κάθε τρόπο και ευ­και­ρία της τα­ξι­κής δια­χω­ρι­στι­κής που η ίδια η κρίση εντεί­νει παρά την συ­σκό­τι­σή της μέσω ερ­γα­λεί­ων δα­νει­σμέ­νων από την αστι­κή ερ­γα­λειο­θή­κη όπως η εύ­ρυθ­μη λει­τουρ­γία της οι­κο­νο­μί­ας (της αγο­ράς), η προ­τε­ραιό­τη­τα της ανά­πτυ­ξης, ο ρόλος του νο­μί­σμα­τος, η προσ­δο­κία της «εθνι­κής λύσης» στον 21ο αιώνα… και,
Γ) την ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης μέσα από επι­λο­γές μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής, βα­σι­σμέ­νης στην ενιο­με­τω­πι­κή αντί­λη­ψη, στην με­τα­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση και πρό­γραμ­μα, με εμπι­στο­σύ­νη στην «κοι­νω­νι­κή ζή­τη­ση» που ολο­έ­να και συ­χνό­τε­ρα ανα­δει­κνύ­ε­ται μέσα στην κρίση, στην αυ­τε­νέρ­γεια των μαζών και πάνω απ’ όλα στην επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού.
Στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες στην Ελ­λά­δα, όπου το πλήγ­μα από την ήττα της ρι­ζο­σπα­στι­κής δυ­να­μι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την απο­γο­ή­τευ­ση που σκόρ­πι­σε πα­ρά­γει σε­χτα­ρι­σμό και ητ­το­πά­θεια στους κόλ­πους της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και πα­θη­τι­κή αμη­χα­νία στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, το πρώτο βήμα είναι αναμ­φι­σβή­τη­τα η επι­μο­νή στις πλα­τιές, με­τω­πι­κές επι­λο­γές εξο­πλι­σμέ­νη με υπο­μο­νή και προ­σή­λω­ση στην εξέ­λι­ξη της τα­ξι­κής πάλης. Η Γαλ­λία δεί­χνει, για άλλη μια φορά τα όρια του ιστο­ρι­κού, κρι­σια­κού πλαι­σί­ου και δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια υπο­τί­μη­σης ούτε για τις δια­κυ­μάν­σεις της συ­στη­μι­κής αστά­θειας που συ­νο­δεύ­ο­νται από την κλι­μά­κω­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας και την απει­λή του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου ούτε για τις εν­δε­χό­με­νες κοι­νω­νι­κές εκρή­ξεις αλλά και ούτε για το πο­λι­τι­κό κενό που εμ­φα­νί­ζε­ται ως πρό­κλη­ση για την σύγ­χρο­νη, μα­ζι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά που χρεια­ζό­μα­στε.
Πηγή: rproject.gr

3 Σχόλια

  1. Μελανσόν ε!Τι μας λέτε πάλι ,μωρέ παιδιά κατακαημένα!Ώστε το ξεβράκωμα της βρωμερής σοσιαλδημοκρατίας είναι απαισιοδοξία!Αισιοδοξία για σας είναι το λιβάνισμα σε ομπάμες και ολάντ!Ανεπίδεκτοι μάθησης ή απλά …;

    • Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή… Με το συμπάθιο, αλλά καταλαβαίνετε κυριολεκτικά ό,τι κάνετε κέφι… Βεβαίως, μπορείτε να συνεχίσετε… Όπως μπορείτε και να συνεχίσετε να ψάχνετε γωνίες στα τάλιρα, κατά το κοινώς λεγόμενο… Απλώς, ανεπίδεκτος μαθήσεως… (Αλήθεια, μπορείτε να μας υποδείξετε ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ κείμενο της Iskra, όπου λιβανίζουμε – όπως λέτε – τον Ομπάμα και τον Ολάντ;;; Ψάξτε, ψάξτε, ΔΕΝ θα < το> βρείτε!!!).

  2. Βρέ παιδιά έλεος πιά. Προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε τίς διαφορές ανάμεσα σε διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις και άκρη δέν βγάζουμε. Και αυτό κυρίως λόγω τού οτι διάφοροι αριστεροί αρνούντσι να μιλήσουν μία πραγματική κατανοητή γλώσσα και κρύβονται πίσω από όρους ταξικούς, αντικαπιταλιστικούς, αριστερούς, ριζοσπαστικούς κλπ. αρνούμενοι στήν πράξη να πούν αυτό που θέλουν ώστε κι εμείς να καταλάβουμε. Πχ. σε όλα αυτά που γράφει ο σρθρογράφος σε ποιά ακριβώς σημεία διαφέρει από το ΕΠΑΜ το οποίο αν και δέν δηλώνει αριστερό, έχει ίσως πιό ριζοσπαστικές θέσεις επιβολής μίας πατριωτικής και δημοκρατικής εξουσίας και μετασχηματισμού τής κοινωνίας από οτι εκφράζει ο αρθρογράφος με τίς θέσεις του. Μόνο που τόν λόγο τού ΕΠΑΜ τόν καταλαβαίνεις ( διαφωνείς ή συμφωνείς ) ενώ από τόν λόγο τών αριστερών τής ΛΑΕ σού μένουν μόνο τα συνθήματα.!!!
    Μάθετε να μιλάτε ρε παιδιά συγκεκριμένα γιά να βοηθήσετε και τήν δική μας σκέψη αλλά και να προσφέρετε και στόν γενικότερο προβληματισμό γιά τό τί μέτρα πρέπει να παρθούν, γιά να επιτύχουμε μία πλατιά και νικηφόρα ενότητα τού λαού.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας