Η χώρα μας σύρεται αυτήν τη στιγμή στην γεωπολιτική της αυτοπαγίδευση

και ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή είναι που απαιτείται να υπάρξουν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις…

ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή είναι που επιβάλλεται να εμποδιστούν πολιτικές συμφωνίες και υπογραφές που ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ την επόμενη μέρα. Οι ισχυροί μας “σύμμαχοι”, ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή επιχειρούν να διαχειριστούν με έναν αυτοτελή τρόπο το Σκοπιανό, επιδιώκοντας μέσα από τον συνολικό τους γεωστρατηγικό σχεδιασμό, να «κλειδώσουν» ένα εκτρωματικό γεωπολιτικό τετελεσμένο, που θα πυροδοτήσει καινούρια κόλαση στην Βαλκανική, και αυτό ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ μπορεί να αποτραπεί, προκειμένου να μη γεμίσει αργότερα με καινούριο αίμα τις σελίδες της ιστορίας.

Οι προειδοποιήσεις μας…

Έχουμε τονίσει από την πρώτη στιγμή πως «Η ξαφνική επικαιροποίηση του Σκοπιανού, ήταν εν πολλοίς μια δρομολογημένη διαδικασία και η ενεργοποίησή της εδράζεται σε μια σειρά από επιδιώξεις των οποίων το αποτύπωμα σχετίζεται με ευρύτερες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, σχεδιασμούς αλλά και συγκρούσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή»…
Έχουμε επίσης προειδοποιήσει πως μέσα από την δρομολογούμενη λύση… «Η Ελλάδα σύρεται σε μια διαδικασία που επιχειρείται να βαφτιστεί ΕΠΙΛΥΣΗ, ενώ στην ουσία πρόκειται για μια συνειδητή παράδοση σε ΔΙΑΡΚΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ, μέσα από την οποία «κλειδώνει» η οριστική μη επίλυση του προβλήματος, σε ένα περιβάλλον αμετάκλητης ομηρείας, που ροκανίζει την ίδια της την ακεραιότητα και οριστικοποιεί τη διαρκή αστάθεια σε ολόκληρη τη Βαλκανική…»
Και βεβαίως έχουμε κατ επανάληψη αποσαφηνίσει πως: «Κατά τα λοιπά, το πλεόνασμα αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας το οποίο επιχειρεί να «πουλήσει» ο κ. Κοτζιάς, δεν είναι παρά ο επικοινωνιακός φερετζές μιας προκλητικής δουλοπρέπειας, στην οποία επιδίδεται σύμπασα η δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση, εναρμονιζόμενη με κατ ανάθεση ρόλους, που όλα δείχνουν πως αναλαμβάνει εργολαβικά η αναπαλαιωμένη σοσιαλδημοκρατία στη μεταμοντέρνα στρατηγική του Ιμπεριαλισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη».

Η ομολογία…

Και, ώ του θαύματος, εμφανίζεται – φυσικά όχι από το πουθενά – ο κ. Νίμιτς με μια δήλωση ιδιαιτέρως αποκαλυπτική, μέσα από την οποία τουλάχιστον ομολογείται η συλλογιστική στη βάση της οποίας επιχειρεί να διαχειριστεί τον κατά τα λοιπά αμερόληπτο «διαμεσολαβητικό»του ρόλο. Λέει λοιπόν ο κ. Νίμιτς: «Η άποψη μου είναι ότι η πρόταση δεν παρεμβαίνει στην ταυτότητα, αλλά αντιθέτως ενισχύει την δύναμη της ταυτότητας της χωράς και του λαού. Από τις επαφές μου με τον λαό της χώρας σας, πιστεύω ότι έχει μια πολύ ισχυρή ταυτότητα που διήρκεσε πολλά χρόνια. Έχετε την Ανεξαρτησία σας για 25 χρόνια, αλλά είχατε την ταυτότητα σας όταν ήσασταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας ,είχατε την ταυτότητα σας όταν ήσασταν μέρος του Βασιλείου της Σερβίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»

Τι προκύπτει λοιπόν από τη συνεκτίμηση των παραπάνω διαπιστώσεων και πραγματικών περιστατικών…

Πρώτον: Το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα πως οι Αμερικανοί, μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, και φυσικά μετά την δυναμική επανεισδοχή τους στη Βαλκανική, που ουσιαστικά επιβλήθηκε ως αποκρυστάλλωμα της δολοφονικής ιμπεριαλιστικής επιδρομής με το βομβαρδισμό της Σερβίας, διατηρούν τον έλεγχο των εξελίξεων, των δραματικών πολιτειακών και άλλων αλλαγών, χωρίς βεβαίως να διστάζουν να καταφύγουν και σε πιο ενεργητική ανάμειξη στις Βαλκανικές υποθέσεις, όταν διαπιστώνουν κινδύνους να «ξεστρατίσει» ο σχεδιασμός που έχουν δρομολογήσει στην ευρύτερη περιοχή. (Στο κρατίδιο των Σκοπίων, και όχι μόνο, αυτού του είδους η εμπλοκή υπήρξε πέραν του δέοντος αποκαλυπτική, ακόμη και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αλλαγής στην κυβερνητική εξουσία). 
Δεύτερον: Η απόλυτη βεβαιότητα πως η 25ετία που μεσολάβησε και η οποία σχετίζεται με το Σκοπιανό, δεν ήταν ένας παραγωγικά αξιοποιημένος χρόνος, αλλά μια περίοδος μέσα στην οποία ο χρόνος κυριολεκτικά «ροκανίστηκε», σκόπιμα και σχεδιασμένα, διότι έπρεπε μέσα σε αυτή την ιδιότυπη «επένδυση» στο χρόνο, οι δύο λαοί να προσαρμοστούν στην ιδέα του «μερικού αποσυμβολισμού», έτσι ώστε τελικά να συνηγορήσουν σε «λύσεις» που δεν θα ακυρώσουν τις πρωτογενείς αιτίες της διαρκούς αστάθειας στη Βαλκανική, αλλά θα τις συντηρήσουν «παρκαρισμένες» για …μελλοντική χρήση και αξιοποίηση. 
Τρίτον: Η διαχρονική συνενοχή του Ελληνικού πολιτικού προσωπικού, το οποίο είναι φανερό πλέον πως ΚΑΙ γνώριζε… ΚΑΙ συνηγόρησε… ΚΑΙ συγκάλυψε… ΚΑΙ συνεχίζει να παγιδεύει τη χώρα σε λογικές επικίνδυνες, αλλά και σε διεργασίες που απειλούν να την καταστήσουν Ιφιγένεια πρόθυμη να θυσιαστεί στα θεμέλια της υλοποίησης ενός φιλόδοξου, επιθετικού και άκρως επικίνδυνου στρατηγικού σχεδιασμού, που μετατρέπει τη Βαλκανική σε γεωπολιτικό αναλώσιμο.
Τέταρτον: Αυτό για το οποίο επιμένουμε να αναδεικνύουμε, ότι δηλαδή το ζήτημα του ονόματος της γειτονικής χώρας, και ο τρόπος με τον οποίο έχει εμφυτευθεί στις γεωπολιτικές διεργασίες της Βαλκανικής, αποτελεί ένα ζήτημα με πολλαπλές αναγνώσεις… αποτελεί ένα πρόβλημα με πολλαπλές επιδράσεις… και ως τέτοιο, μόνο με την πολλαπλή του υπόσταση μπορεί και πρέπει να προσεγγίζεται ΚΑΙ από το πολιτικό προσωπικό αλλά ΚΑΙ από την ίδια την κοινωνία.
ΝΑΙ… βεβαίως, η διαχείριση αυτού του ζητήματος στην τρέχουσα εποχή, προφανώς και δεν αποσυνδέεται από το πακέτο των Ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για τη Βαλκανική στο σύνολό της.
Αλλά και ΝΑΙ… βεβαίως, ως πρόβλημα έχει μια ιστορική διαδρομή μέσα στο χρόνο, που ΚΑΙ δεν ήταν πάντα συνυφασμένη με το περιεχόμενο αυτών των σχεδιασμών, αλλά ΚΑΙ αποτέλεσε ιστορικά ένα χρήσιμο εργαλείο – μήτρα που γέννησε, ανατροφοδότησε, και σε τελευταία ανάλυση μπετονάρισε, ισχυρούς εθνικισμούς και εμπρηστικούς αλυτρωτισμούς, που υπερενισχύουν τη γεωπολιτική αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή.
ΝΑΙ.. βεβαίως, η πολιτική του διαχείριση, προφανώς και επιβάλλεται να ενσωματωθεί σε μια Εξωτερική πολιτική, με μια συνολικά διαφορετική φιλοσοφία για το ζήτημα της εξάρτησης,για την αντίληψη αναφορικά με τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, και για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την ίδια την άσκηση εθνικής κυριαρχίας.
Αλλά και ΝΑΙ… βεβαίως, όταν το τιμόνι της χώρας έχει παραδοθεί σε ένα πολιτικό προσωπικό απολύτως δουλοπρεπές και πρόθυμο να ενδώσει… Όταν η ίδια η χώρα σύρεται σε μια ψευδεπίγραφη διαπραγμάτευση μέσα από την οποία επιδιώκεται να «ομολογήσει ενοχή» και να αυτοπαγιδευτεί με το αμετάκλητο κύρος της υπογραφής της, σε μια διαρκή γεωπολιτική ομηρεία, τότε δεν είναι ώρα για αμπελοφιλοσοφίες και φλυαρίες ατελεύτητες. Είναι ώρα για αποφάσεις. Είναι ώρα για στοχευμένες πολιτικές δράσεις. ΚΑΙ από την κοινωνία… Αλλά ΚΑΙ από τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες, που δεν θέλουν να παραμείνουν θεατές σε ένα έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας που επιχειρείται να θυσιαστεί με στόχο την χρηστική (για λογαριασμό τρίτων) υπερενίσχυση των αλυτρωτισμών και των εθνικισμών, που θα αναβιώσουν αργά ή γρήγορα την κόλαση στην Βαλκανική.
Ο κ. Νίμιτς λοιπόν υπήρξε σαφής και ειλικρινέστατος. «Η πρότασή μου δεν παρεμβαίνει στην ταυτότητα αλλά αντιθέτως ενισχύει την δύναμη της ταυτότητας της χωράς και του λαού»είπε, και φυσικά αποδέκτες αυτής της δήλωσης είναι οι Σκοπιανοί. Εμείς τι ακριβώς κάνουμε;;;
Συνειδητοποιούμε κατ αρχήν πως πρόκειται για μια δήλωση που ανατροφοδοτεί και μπολιάζει με ψευδεπίγραφη ιστορική αυτοπεποίθηση, μια νέα έκρηξη εθνικιστικού παροξυσμού στη γειτονικής χώρα;;;
Συνειδητοποιούμε πως αυτή η δήλωση, διατυπώνεται σε έναν ιστορικό χρόνο που κλιμακώνεται μια γενικότερη σύγκρουση εθνικισμών στη Βαλκανική και πιο ιδιαίτερα στην ίδια τη γειτονική χώρα, με τον Αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό να προϊδεάζει για δυσάρεστες εξελίξεις την επόμενη μέρα;;;
Αξιοποιούμε το περιεχόμενο αυτής της δήλωσης ως στοιχείο αποκαλυπτικό ομολογημένων και ανομολόγητων προθέσεων, προκειμένου να περάσουμε επιτέλους σε μια «επιθετική» διάσταση της Ελληνικής διπλωματίας, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ και ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ…

• Άλλη αντίληψη…
• Άλλη φιλοσοφία προσέγγισης…
• Και μια συνολικά διαφορετική στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στις απολύτως δικαιολογημένες «εθνικές» μας ευαισθησίες;;;

Αξιοποιούμε αυτή τη δήλωση ως πρώτης τάξεως αφορμή (πραγματική και διόλου προσχηματική) για μια αμετάκλητη μεταστροφή στην εθνική στάση, που δεν θα είναι διατεθειμένη, στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου αντιεθνικισμού, να τροφοδοτεί αλλότριους εθνικισμούς και επικίνδυνους αλυτρωτισμούς, προβαίνοντας σε παραχωρήσεις και απαράδεκτους ιστορικούς, πολιτισμικούς  και άλλους αποσυμβολισμούς;;;  

Πλεόνασμα υποκρισίας…

Είναι ώρα αποφάσεων. Αποφάσεων αλλά και δράσης. Η γενικόλογη πολιτική ρητορική εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα, είναι προφανές πως δεν αρκεί σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, που η πατρίδα μας σύρεται σε μια πρωτοφανή γεωπολιτική ομηρεία, με χορογράφους τους ισχυρούς της σύμμαχους.
Η χώρα μας σύρεται ΑΥΤΗ τη στιγμή στην γεωπολιτική της αυτοπαγίδευση, και ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή είναι που απαιτείται να υπάρξουν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις.
ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή είναι που επιβάλλεται να εμποδιστούν πολιτικές συμφωνίες και υπογραφές που ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ την επόμενη μέρα.
Και αυτή η υποχρέωση, επειδή ακριβώς συνιστά κορυφαία και αμετακίνητη μέσα στο χρόνο ιστορική πρόκληση, δεν μπορεί να παραπέμπεται εις το διηνεκές, με απεραντολογίες που θα περιγράφουν το συνολικό πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας. 
ΟΧΙ γιατί αυτό το πρόβλημα δεν είναι υπαρκτό… 
Αλλά γιατί οι χορογράφοι της εξάρτησης, αν και έχουν διασφαλισμένη την υποτέλεια των άβουλων προτεκτοράτων τους, εν τούτοις, αποσπούν… αποσυνδέουν… και επιχειρούν να διαχειριστούν με έναν αυτοτελή τρόπο το Σκοπιανό, επιδιώκοντας μέσα από τον συνολικό τους γεωστρατηγικό σχεδιασμό, να «κλειδώσουν» ένα εκτρωματικό γεωπολιτικό τετελεσμένο, που θα πυροδοτήσει καινούρια κόλαση στην Βαλκανική, και αυτό ΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑμπορεί να αποτραπεί, προκειμένου να μη γεμίσει αργότερα με καινούριο αίμα τις σελίδες της ιστορίας. Αναρωτηθήκαμε άραγε γιατί το κάνουν;;;
Αυτό που λοιπόν που αποτελεί στρατηγική επιλογή διαχείρισης από τους χορογράφους της εξάρτησης, οφείλουμε πρώτοι απ όλους να το αντιληφθούμε όλοι εμείς.
Όλοι εμείς που οφείλουμε να γυρίσουμε οριστικά την πλάτη στους κάθε λογής κουφιοκεφαλάκηδες της απεραντολογίας, που θυμήθηκαν πολύ όψιμα το συνολικότερο πλέγμα της εξάρτησης της χώρας, όχι βεβαίως διότι το στοχοποιούν και το αντιπαλεύουν από πεποίθηση (δυστυχώς δεν ανήκουν σε αυτούς των οποίων την άποψη προφανώς και σεβόμαστε) αλλά γιατί το επικαλούνται όποτε βολεύει και με τρόπο εντελώς προσχηματικό, προκειμένου να θολώσουν τα νερά και να κουκουλώσουν πίσω από αυτό, όχι μονάχα την πολιτική τους ανεπάρκεια, αλλά και κατ επέκταση την προκλητική συνενοχή τους απέναντι στα τεκταινόμενα.
Μιλάμε για όλους εκείνους, που όταν ο αείμνηστος κ. Καψής προσυπέγραφε την παραμονή των Αμερικανικών βάσεων (που θα έφευγαν), εκείνοι, αγαπούσαν ΠΑΣΟΚ που έδιωξε τις Αμερικανικές βάσεις (που τελικά έμειναν)…
Μιλάμε για όλους εκείνους, που όταν το ΝΑΤΟ διαμέλιζε τη Γιουγκοσλαβία και ρήμαζε τη Βαλκανική Γη με τις βόμβες του θανάτου, εκείνοι συνέχιζαν να αγαπάνε ΠΑΣΟΚ που διευκόλυνε ΚΑΙ με τη σιωπή ΚΑΙ με την ανοχή του αυτές τις επιχειρήσεις…
Μιλάμε για όλους εκείνους, που όψιμα πλειοδοτούν σε αντιεξαρτησιακή υποκρισία με μπόλικη αντινατοϊκή – κατά συνθήκην – μεγαλοστομία, μόνο που λησμόνησαν πως δεν διαθέτουν κανενός είδους αντινατοϊκές περγαμηνές. Κνώδαλα του καιροσκοπισμού ήταν πάντα, και τέτοια θα παραμείνουν.

• Δεν τους είδαμε να συμμετέχουν μαζί με άλλους όταν η ΝΑΤΟϊκή στρατιά εκτρέπονταν κατεξευτελιζόμενη στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να μην «εισβάλει» στη Γιουγκοσλαβία, γιατί και τότε αγαπούσαν ΠΑΣΟΚ. Ή μήπως ήταν μαζί με τους διαδηλωτές και ακτιβιστές και δεν τους είδαμε;;;
• Δεν τους είδαμε να σταματούν τα τραίνα στη Θεσσαλονίκη, έμφορτα με πολεμικό υλικό, γιατί όπως είπαμε αγαπούσαν ΠΑΣΟΚ – η αγαπούσαν γενικώς – και δεν είχαν χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες… Σωστά;;;
• Δεν τους είδαμε να συμμετέχουν στον αποκλεισμό που μπλοκάρισε το Νατοϊκό κομβόι στην Κοζάνη πριν από λίγο καιρό… Κάνουμε λάθος;;;
• Δεν τους είδαμε καν να έχουν τη μεγαλοσύνη ψυχής να βγάλουν το σκασμό απέναντι σε τέτοιες παρεμβάσεις. Αντίθετα τους είδαμε να τολμούν να λοιδορούν τα πάντα, στη λογική του «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»…

Μιλάμε για όλους εκείνους σε τελευταία ανάλυση, που επιχειρούν παραμένοντας γλοιώδεις, σερνόμενοι και πολιτικά αυτοεξευτελιζόμενοι, να αναβιώσουν την καρικατούρα του γυφτογκόμενου της δεκαετίας του 70, να ζητιανέψουν ραντεβουδάκι με τον πλατωνικό τους έρωτα αλλοτινών εποχών και αλλοτινών μεγαλείων.

Επίλογος…

Θεωρούμε πως είναι απαραίτητο, να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και τον ιστορικό τους ρόλο, όλοι εκείνοι που επέλεξαν να αφορίζουν συλλήβδην τους πάντες με κορώνες υποτιθέμενου αντιεθνικισμού, και να αναλάβουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, που θα ανακόψουν ΣΗΜΕΡΑ κιόλας την πορεία προς το τελικό στάδιο της προσυπογραφής, όλων αυτών που ενέδωσαν στην απροκάλυπτη δουλοπρέπεια.
Θεωρούμε πως είναι απαραίτητο, η κοινωνία στο σύνολό της να μη συμβιβαστεί πλέον με λογικές και πρακτικές που ροκανίζουν το χρόνο για να εκφυλίζουν τις αντιστάσεις των ανθρώπων στα αυτονόητα. 
Η γνωστή ρήση Μητσοτάκη (σε δέκα χρόνια κανείς δε θα μιλά για το Μακεδονικό), δεν ήταν πρόβλεψη. Ήταν στρατηγική προτροπή. Τα δέκα χρόνια μπορεί υπό προϋποθέσεις να είναι χρόνος ικανός για όσους επέλεξαν συνειδητά να επενδύσουν στον εκφυλισμό και στην κοινωνική λήθη…
Ως γεωπολιτικός χρόνος όμως, είναι ελάχιστος για όλους εκείνους που ξέρουν να διαθέτουν μακροπρόθεσμη στρατηγική και μακροπρόθεσμη στόχευση. 
Καμία ολιγωρία πλέον δεν πρέπει να γίνει ανεκτή. Η λύση πρέπει να δοθεί και πρέπει να δοθεί ΑΜΕΣΑ με την κοινωνία στο δρόμο, αποφασισμένη να ανακόψει τη δουλοπρέπεια. 
Η λύση πρέπει να δοθεί ΤΩΡΑ, και μέσα από αυτήν πρέπει να στοχοποιηθεί αμετάκλητα η ουσία του αλυτρωτισμού και των παραμέτρων που τον συντηρούν και τον αναπαράγουν, και πρέπει να στοχοποιηθεί με όρους Διεθνούς Δικαίου.
Η λύση πρέπει να απαιτηθεί ΤΩΡΑ, μέσα από μια ουσιαστική μεταστροφή στη φυσιογνωμία της Εξωτερικής πολιτικής, και αυτή τη μεταστροφή, μόνο η μαχόμενη κοινωνία μπορεί να την επιβάλει. 
Η λύση πρέπει να επιβληθεί ΤΩΡΑ, όχι ως προϊόν διαρκών και ανεπίτρεπτων υπαναχωρήσεων, αλλά ως αποτέλεσμα μιας άλλης αντίληψης για την άσκηση εθνικής κυριαρχίας, που δεν θα είναι πατενταρισμένη σε Αμερικανικές προδιαγραφές για υποτελή προτεκτοράτα, αλλά θα αποτυπώνει τη δυναμική μιας κυρίαρχης χώρας, που οικοδομεί αποφασιστικά σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς ταπεινωτικές εκπτώσεις στα αυτονόητα. 
Και αυτό, δε θα είναι μονάχα ύψιστη συνεισφορά στη συνολική διαχείριση των εθνικών υποθέσεων, αλλά και κορυφαία διεθνιστική βοήθεια στους λαούς της Βαλκανικής, που επιχειρείται να φυλακιστούν σε στρατηγικά αδιέξοδα, για να κληθούν την επόμενη μέρα να πληρώσουν βαρύτατο τίμημα αυτών των επιλογών.