Η 25η Μαρτίου 1943, πρέπει να κατέχει στην Ελληνική Ιστορία μια ξεχωριστή θέση. Έρχεται αμέσως μετά τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, που απέτρεψαν την πολιτική επιστράτευση και την αποστολή της νεολαίας και του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας στα στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας της Γερμανίας. Προηγείται των μεγάλων συλλαλητηρίων του Ιουνίου και του Ιουλίου του 1943 για την αποτροπή της παραχώρησης της Μακεδονίας στο στρατοκρατικό καθεστώς της Βουλγαρίας και τη διαμαρτυρία για την εκτέλεση των 106 πατριωτών και αριστερών αγωνιστών, ως αντίποινα για το σαμποτάζ στο Κούρνοβο. Πραγματοποιείται , μάλιστα, τη στιγμή που ο ένοπλος αγώνας κατά του κατακτητή κορυφώνεται σε επίπεδο ενός δεύτερου Ελληνοϊταλικού Πολέμου που θα καταλήξει στη δημιουργία της πρώτης απελευθερωμένης από τον άξονα περιοχής της Ευρώπης, της Ελεύθερης Ελλάδας , με έκταση περίπου όση η σημερινή Ελβετία , στους ορεινούς όγκους της Δυτικής και Βορειοδυτικής Ελλάδας , από την Πίνδο μέχρι τον Κορινθιακό Κόλπο.
Στο διεθνές επίπεδο η προσπάθεια αυτή γίνεται μετά την ήττα του Άξονα στην Αφρική, μετά την ήττα των Ναζί στο Στάλινγκραντ, και ενόσω εξελίσσονται οι Μάχες στο Χάρκοβο, που θα καταλήξουν στην ήττα και την καταστροφή των ναζιστικών στρατευμάτων στο Κουρσκ.
Η 25η Μαρτίου 1943 είναι η δεύτερη φορά που η επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης γιορτάζεται εντός της Γερμανικής Κατοχής. Οι κατοχικές δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης των δωσιλόγων , προσπάθησαν να εμποδίσουν το Λαό να διαμαρτυρηθεί για τον εορτασμό στο Σύνταγμα παρεούλα με τους Ιταλούς φασίστες και τους Ναζί. Το Λαό που , ενώ οι καμπάνες χτυπούσαν, κατέβαινε διαδηλώνοντας στο Σύνταγμα, προσπαθώντας να επαναλάβει τον άθλο της 25ης Μαρτίου 1942, οπότε οι Αθηναίοι είχαν γελοιοποιήσει τις ιταλικές δυνάμεις και την κατοχική κυβέρνηση, και παρά την ιταλική επίθεση δεν διαλύθηκαν. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Την καταστολή της διαδήλωσης, που κατάφερε και έφτασε στην Πλατεία Συντάγματος ανέλαβαν πολεμικές δυνάμεις του ιταλικού ιππικού, που επιτέθηκαν επελαύνοντας με τη σπάθη κατά του Ελληνικού Λαού και υπάρχουν και σχετικές φωτογραφίες. Τα θύματα ήταν πολλά.
Η Επανάσταση του 1821 , όχι μόνο εθνικοαπελευθερωτική , αλλά και κοινωνική και με ταξικά αιτήματα, όπως πλέον γίνεται ευρύτερα δεκτό , ενέπνεε πάντα το Λαό μας. Την εποχή της πρώιμης κατοχής οι πρώτες αντιστασιακές ομάδες είχαν ονόματα επαναστατών του ’21. Ήταν, μάλιστα, έκδηλη η προσπάθεια της ταύτισης του αντιφασιστικού αγώνα με την επανάσταση του 1921. Στο λεύκωμα του ΕΑΜ “Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά (1821-1945)”, που κυκλοφόρησε το 1945 από τον εκδοτικό οργανισμό “ο Ρήγας” στα χαρακτικά του Τάσσου Αλεβίζου, του Βάλια Σεμερτζίδη, της Βάσως Κατράκη και της Λουκίας Μαγγιώρου, ο φουστανελάς κλεφταρματωλός ταυτίζεται με τον παρτιζάνο-αντάρτη του ΕΑΜ από την πρώτη κιόλας εικόνα. Εξάλου,πολλοί επιφανείς, αλλά και ακόμα περισσότεροι, λιγότερο γνωστοί αγωνιστές , έπαιρναν ονόματα επαναστατών του 1821 ως πολεμικά ψευδώνυμα, όπως ο, ήρωας του Φαρδύκαμπου, Αλέξανδρος Ρόσιος , ο καπετάν – Υψηλάντης.
***
Ιδωμένη στον ιστορικό καμβά του γίγνεσθαι, των αρχών μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είναι ένα γεγονός τεράστιας πολιτικής σημασίας για ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Γεφυρώνει στο γίγνεσθαι της ιστορίας είναι μία την Αμερικάνική Επανάσταση, την Γαλλική Επανάσταση, τις νεο-μπολιβαριανές επαναστάσεις και τις Ευρωπαϊκές επαναστάσεις και εξεγέρσεις του 1830 στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γερμανία , που θα καταλήξουν στην πρώτη Κομμούνα του 1848.
Σε σχέση με τη Λατινική Αμερική. Το 1986 ο Χιλιανός Πανεπιστημιακός, Διευθυντής Του Ινστιτούτου Ελληνικών, Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών ( ναι, η Χιλή έχει κέντρο Ελληνικών, Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών ! ) Έγραψε το κλασσικό βιβλίο “Miranda y Gecia”. Στην επανέκδοσή του 1995 υπάρχει ένα παράρτημα με τίτλο « Στρατηγός Ντε Μιράντα, Ρήγας Βελεστινλής. Παραλληλισμοί» ( έχει δημοσιευθεί παλαιότερα και στα «ιστορικά» της Ελευθεροτυπίας) , όπου ο Βενεζουελάνος στρατηγός Ντε Μιράντα, ο πρώτος πολίτης της αμερικανικής ηπείρου που επισκέφτηκε την Ελλάδα (το ημερολόγιο της επίσκεψής του κυκλοφορεί στα Ελληνικά) ήρωας της Αμερικανικής Επανάστασης, θύμα καταδιώξεων από την Ιερά Εξέταση, και κατόπιν ήρωας του πολέμου για την Ανεξαρτησία της Λατινικής , παρομοιάζεται και συγκρίνεται με το Ρήγα Βελεστινλή.
Ο Ρήγας δεν έκανε εθνικές διακρίσεις. Την αυτοκρατορία είχε ως στόχο, τον Σουλτάνο και το δυσώδες καθεστώς του πολεμούσε , και στην προσπάθεια απελευθέρωσης θεωρούσε συμμετόχους τους πάντες, , και τους Βουλγάρους και τους Σέρβους και τους Αλβανούς ( τους «Μακεδόνες» δεν τους αναφέρει ο Ρήγας, και αυτό όχι γιατί ήταν μέλος της εθνικολαϊκιστικής αριστερής τάσης, αλλά διότι δεν υπήρχαν αντιληπτοί ως εθνότητα) ακόμη και τους Τούρκους, οι οποίοι ανήκαν ακόμη και στο Γένος για τη δημιουργία μιας μεγάλης Βαλκανικής Ομοσπονδίας.
Και δεν είναι μόνο το πολιτικό, ανεξίθρησκο και έξω από διακρίσεις όνειρο του Ρήγα. Είναι και ολόκληρο το δικαιωματικό και δημοκρατικό φορτίο που και στο Ρήγα υπάρχει, αλλά και διατρέχει ολόκληρη τη συζήτηση μιας λίγο μελετημένης περιόδου , του Ελληνικού Διαφωτισμού. Αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο διαμορφώνει και την αυτό υπάρχει πάντα στο χαρακτήρα της Ελληνικής Επανάστασης, που είναι Επανάσταση κατά μιας πανίσχυρης αυτοκρατορίας, που, πέρα από τα Βαλκάνια δυναστεύει και όλη την Ανατολή. Μια βίαια αυτοκρατορία, που μεταχειρίζεται τον εξισλαμισμό, τη γενοκτονία και τις διώξεις για να επιβληθεί. Μια αυτοκρατορία που για να επιβληθεί στηρίζεται σε τοπικές μεταπρατικές δυνάμεις για να δυναστεύει τις τοπικές κοινωνίες.
Στον Ελληνικό χώρο στους τέσσερις κοντά αιώνες της Οθωμανικής κατάκτησης έχουν γίνει ίσως και 30 επαναστάσεις και εξεγέρσεις , δεν υπήρχε ούτε μία που να μην έχει κοινωνικά και ταξικά αιτήματα. Το ίδιο και σε όλες τις περιοχές του Ευρωπαϊκού και Αμερικανικού Χώρου που έτειναν στον κλονισμό των Αυτοκρατοριών. Δεν υπήρχε ποτέ μόνο αφηρημένο και αόριστο εθνικό αίτημα. Υπήρχε και σαφές όραμα για το μετά. Το κοινωνικό αίτημα. Και το ταξικό αίτημα.
Η Ελληνική Επανάσταση άλλωστε δεν είχε μόνο ως αίτημα την εγκαθίδρυση ενός Ελληνικού Κράτους. Έθετε και την αναδιανομή της γης προς όφελος των ακτημόνων, την συντάξεων στους αγωνιστές και τις χήρες τους, την παροχή δημόσιας και δωρεάν παιδείας κ.λπ. Εμφανίζονται επίσης και πιο προωθημένα δημοκρατικά απελευθερωτικά κινήματα , σαν την Κομμούνα της Σάμου ( η πρώτη φορά που η κομμούνα δεν σημαίνει διοίκηση, αλλά αυτοδιαχειριζόμενο κοινοτισμό και κοινοκτημοσύνη) , της Άνδρου, και άλλες λαϊκές- επαναστατικές συσσωματώσεις σε άλλα μέρη, φέρνουν και κάνουν πραγματικότητα μια νέα πρόταση. Πατάνε τόσο στο Διαφωτισμό, Ελληνικό και Ευρωπαϊκό , αλλά, ίσως και στην κληρονομιά της εξέγερσης των ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη (1342-1349) την πρώτη στάση που μετά την κλασική αρχαιότητα θα έχει ως αίτημα τη “Δημοκρατία” .
Το αίτημα της Επανάστασης αποτυπώνεται έξοχα στην προμετωπίδα του προσωρινού πολιτεύματος “ Εμείς ο Λαός” , σαν το “we the people” που επέβαλε ο Τζέφερσον στο σύνταγμα των ΗΠΑ.
Οι πρώτες μάχες την άνοιξη και το καλοκαίρι του ’21, αν και ελάχιστης στρατιωτικής σημασίας, εμπέδωσαν την πεποίθηση ότι οι Έλληνες μπορούσαν να νικήσουν τους Οθωμανούς. Αλλά η νίκη εξαρτιόταν από την πολιτική τους στρατηγική. Στο εσωτερικό πολεμούσαν και συγκροτούσαν κράτος και τους πρώτους θεσμούς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στην Ευρώπη με τη βοήθεια του φιλελληνικού κινήματος αρχικά, και με τη διπλωματία αργότερα, εκμεταλλεύτηκαν τις προϋπάρχουσες γεωπολιτικές αντιθέσεις τις οποίες η ίδια η Επανάσταση είχε παροξύνει στο έπακρο. Η επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης, όπως κάθε άλλης, δεν μπορεί να νοηθεί μόνο με στρατιωτικούς όρους και ατομικούς ηρωισμούς, όπως γίνεται συνήθως μέσω μιας λαϊκίστικης εκτροπής της ιστορίας. Γιατί αυτό δεν εξηγεί την επικράτηση των Ελλήνων έναντι ενός ασυγκρίτως ισχυρότερου εχθρού. Και έτσι φτάνουμε σε μια πολιτική θεώρηση που σχηματοποιεί ένα νέου τύπου πνευματικό και ιδεολογικό φορτίο και ιδιαιτέρως ευφυείς πολιτικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν μέσα από έντονες, ακόμη και εμφύλιες, συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.
***
Δεν είναι τυχαίο που με άξονα την Ελληνική Επανάσταση αναπτύχτηκε ένα πρώιμο, μα πολύ δυνατό, διεθνιστικό κίνημα, το κίνημα του Φιλελληνισμού. Ένα παγκόσμιο κίνημα , καθώς δεν περιορίστηκε στον ευρωπαϊκό χώρο, αφού φιλελληνικές επιτροπές είχαμε και στην Αμερικανική Ήπειρο , αλλά και μέχρι την Καλκούτα και τη Βομβάη των Ινδιών, όπου πέρα από τους «Ευρωπαίους» συμμετείχαν και Ινδοί και Κινέζοι ενώ η ινδική φιλελληνική επιτροπη συνεισέφερε το, μυθικό για την εποχή, ποσό των κοντά 26.000 λιρών Αγγλίας, για την ενίσχυση της Επανάστασης.
Το κίνημα του Φιλελληνισμού δεν εξηγείται μόνο σαν κίνηση εμπνευσμένη από τον κλασικισμό και το θαυμασμό προς την αρχαία Ελλάδα. Δεν εξηγείται μόνο από το ομόθρησκο των Ελλήνων όχι μόνο με τους ορθόδοξους Ρώσους, μα και τους καθολικούς και τον προτεσταντικό κόσμο της Δύσης. Δεν εξηγείται μόνο από το πνευματικό κίνημα του ρομαντισμού. Δεν εξηγείται μόνο ως πράξη της διεθνούς φιλανθρωπίας ή ενός άδολου ουμανισμού. Δεν εξηγείται μόνο από την τάση του περιηγητισμού που πρόσφερε προσφέρει μια επίκαιρη εικόνα της νεοελληνικής ζωής και των προβλημάτων της (σχετικά μπορεί να διαβάσει κανείς στο εξαιρετικό, πολύτομο, βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου « Οι ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα».). Δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με βάση τις προσωπικές και τυχοδιωκτικές φιλοδοξίες μεμονωμένων ατόμων (αν και αυτές δεν είναι πάντα εύκολο να διαχωριστούν από τον θαυμασμό για τον αρχαίο πολιτισμό ή το ενδιαφέρον για τον αγώνα των Ελλήνων ) . Δεν εξηγείται τέλος από τις υπαρκτές και συγκεκριμένες οι πολιτικές επιδιώξεις και οι ανταγωνισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Στην Ελλάδα και πράκτορες ήρθαν και τυχοδιώκτες και αποβράσματα. Δεν ήταν όμως τέτοιοι όλοι οι χιλιάδες φιλέλληνες που ήρθαν στην Ελλάδα, και οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Ούτε οι μυριάδες του Λαού που έδιναν τον οβολό τους στις Φιλελληνικές επιτροπές.
Στην Ευρώπη της εποχής βασιλεύουν απάνθρωπες φεουδαρχικές δυνάμεις. Φρικτά αντιδραστικά καθεστώτα. Ο Τσαρισμός, η Παλινόρθωση στη Γαλλία, η Αυστροουγγαρία του Μέττερνιχ, η Ιερά Συμμαχία. Η ξεχωριστή ζωτικότητα και τα σύγχρονα χαρακτηριστικά του νέου Ελληνισμού, γνωστά στους δυτικούς από τις Ελληνικές κοινότητες της διασποράς, αλλά και από Έλληνες λογίους που δρουν στη Δύση- π.χ. ο Τζέφερσον αλληλογραφεί και γνωρίζεται με τον Αδαμάντιο Κοραή – συσπειρώνουν και τα σπαράγματα του πολιτικού φιλελευθερισμού, ό,τι , δηλαδή, απέμεινε από τη Γαλλική Επανάσταση και αρχίζουν να σχηματοποιούν μια αντίσταση προς κάθε αντιδραστική κίνηση. Γι΄αυτό, η επαναστατική και ριζοσπαστική άνοιξη της Ελληνικής Επανάστασης γειώνεται με την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Ο φιλελληνισμός, παρά τα όποια προβλήματά του, είναι και μια γνήσια λαϊκή έκφραση στην οποία προσχωρούν οι Ευρωπαϊκοί Λαοί για να αντιδράσουν στις κυβερνήσεις που τους δυναστεύουν. Δεν είναι τυχαίο που στο φιλελληνικό κίνημα προσχωρεί ένας ολόκληρος πνευματικός κόσμος. Ούτε και το ότι η Ελληνική Επαναστατική Προσπάθεια γίνεται τηλαυγής φάρος έμπνευσης για την ευρωπαϊκή διανόηση και την Τέχνη .
Από την άλλη, τα ανακτοβούλια της Ευρώπης θα συνειδητοποιήσουν ότι η στάση τους απέναντι στο επαναστατικό έθνος πρέπει να είναι αντιπαραθετική. Κάπου εκεί το τυφλό και ουδέτερο έθνος μετασχηματίζεται σε ένα Λαό με σύγχρονα χαρακτηριστικά. Κι εκεί κάπου η γη που ελευθερώνει ο λαός γίνεται και Πατρίδα. Και μαζί με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας ταυτίζεται και η απαίτηση για τη Λαϊκή Κυριαρχία και το Κράτος Δικαίου.
***
Όχι ότι οι επαναστατικές δυνάμεις αποτελούνταν από αγίους. Αντίθετα, οι νίκες τους πάμπολλες φορές κατέληγαν σε λουτρά αίματος των ηττημένων. Μα και η καταστολή της επανάστασης από τις οθωμανικές δυνάμεις με λουτρά αίματος αντιμετωπιζόταν και , εν τέλει, επανάσταση χωρίς αίμα, και χωρίς σφαγές , ποτέ δεν υπήρξε στην ιστορία.
Μη μπορώντας να ανακόψει την πορεία της ιστορίας, η ευρωπαϊκή αντίδραση, θα συμμετάσχει στη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Κι αυτό και για να κατανικήσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία και για να βάλουν πόδι στο επαναστατικό έθνος και να το ποδηγετήσουν. Αλλά και πάλι , το Ναβαρίνο δεν είναι ούτε ατύχημα, ούτε μόνο επιλογή των αυτοκρατοριών της Ευρώπης. Είναι και νίκη των Ευρωπαϊκών Λαών, νίκη της λαϊκής πίεσης κατά της απολυταρχίας.
Με τη στερέωση του μικρού πρώιμου Ελληνικού Κράτους, μια μεγάλη περίοδο δεκάδες προοδευτικοί άνθρωποι της Ευρώπης θα έρχονται να μείνουν, να ζήσουν και να πολεμήσουν για την Επανάσταση. Και η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη.
Στην πιο κρίσιμη στιγμή, τα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια, για να φενακίσουν την επανάσταση, θα επιβάλουν ένα εξέχον μέλος του γραφειοκρατικού συστήματός τους ως Κυβερνήτη της Ελλάδας. Τον Ιωάννη Καποδίστρια, που θα αναστείλει την εφαρμογή του Συντάγματος και των λαοπρόβλητων νομοθετικών και εκτελεστικών σωμάτων, σε αντίθεση με την πετυχημένη προηγούμενη προσπάθειά του που κατέληξε στην οικοδόμηση ενός φιλελεύθερου πολιτεύματος στην Ελβετία. Ο πρώτος από τους δύο Γιάννηδες, του λόγου του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία. Προσωρινά αποκοιμίζουν την επανάσταση και στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Αλλά, ακόμη κι όταν έρθει ο Βαυαρός μονάρχης με την κουστωδία του και πάλι ο Λαός μας με το οπλοστάσιο την παρακαταθήκη της προσπάθειας της προηγούμενης περιόδου θα εξεγερθεί και θα αποκτήσει και πάλι Σύνταγμα.
Σε λίγο, το 1848 θα αρχίσουν να ξεσηκώνονται σε λαϊκές εξεγέρσεις όλοι οι Λαοί της Ευρώπης. Και στην Ελλάδα θα έχουμε πολλές εξεγέρσεις το 1848 -1849. Εξεγέρσεις που καταστέλλονται από τους Βαυαρούς με φρικτή βαρβαρότητα. Αλλά και τότε θα γεννηθεί μια ξεχωριστή πολιτική κίνηση, εκείνη του “ριζοσπαστισμού” στον Ελλαδικό χώρο , στα Επτάνησα.
Αργότερα στην Κομμούνα του Παρισιού του 1873, ο τύπος της Ελλάδας θα πάρει πολύ θετική θέση και κάποιες εκατοντάδες Έλληνες θα συμμετάσχουν στο λαϊκό αγώνα.
Δυστυχώς, παγιδευμένοι στην ελληνοκεντρική ιδεαλιστική αντίληψη, αγνοούμε πεισματικά τη σημασία της Ελληνικής Επανάστασης ως παγκόσμιου γεγονότος τεράστιας σημασίας. Θα έπρεπε να τη μελετάμε περισσότερο. Και ο καθένας, με τη διαφορετικότητά του θα έχει να αναδείξει και άλλες ξεχωριστές πτυχές.
***
Σήμερα υπάρχει μία νέα απειλή. Η ενωσιακή και νατοϊκή προσπάθεια για την υποχώρηση του εθνικού κράτους σε όφελος των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων. Το εθνικό κράτος δεν είναι μια αθώα ή ευγενής έννοια. Είναι μια πραγματικότητα που έχει προκαλέσει πολέμους και καταστροφές. Παρόλα αυτά, σήμερα, είναι ο μόνος εγγυητής των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών των ευρωπαϊκών Λαών, αφού η Ε.Ε. φενακίζει κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των φτωχότερων στρωμάτων, που υπάρχουν μετά από μεγάλους αγώνες δύο αιώνων, προς όφελος ενός μεταμοντέρνου, νεωτερικού , ολοκληρωτικού υπερκρατικού αφηγήματος προς όφελος την νεοφιλελεύθερης οικονομικοκοινωνικής αντίληψης, με απώτερο σκοπό τη νομαδοποίηση της εργατικής τάξης της ευρωπαϊκής περιφέρειας, όπως κυνικά και απερίφραστα έχει δηλώσει ο κ. Γιούνγκερ.
Οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις της Ε.Ε. και του Νάτου, και πάντως τα ισχυρότερα μέλη τους, μη έχοντας καμία διάθεση να ικανοποιήσουν την Τουρκία , ή την Αλβανία , ή την ΠΓΔΜ, πιέζουν την Ελλάδα να αποδεχτεί να κατευνάσει, με δικά της, και όχι δικά τους έξοδα, τις αξιώσεις αυτές , στο Αιγαίο, στην ΑΟΖ του Ιονίου, στην ονομασία της ΠΓΔΜ, χωρίς να διασφαλίζεται η απάλειψη του αλυτρωτικού λόγου από το σύνταγμα και την εκπαίδευση, αλλά και ο σεβασμός της Ιστορίας. Και αυτά είναι σημάδια κάμψης της βούλησης της χώρας μας ως κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους και, μάλιστα, χωρίς πόλεμο.
Αυτά είναι εθνικά ζητήματα για τα οποία ο Λαός μας εξεγείρεται. Γιατί , ναι , κινδυνεύουμε να χάσουμε και έδαφος και ψυχές, από αυτή την εξέλιξη. Αλλά και σήμερα, αυτή τη στιγμή, χάνουμε και έδαφος και ψυχές , και αυτά είναι, εξίσου, εθνικά θέματα για τα οποία πρέπει να γίνουν ογκώδη προοδευτικά και δημοκρατικά συλλαλητήρια.
Με το μνημονιακό πρόγραμμα , ούτε το δικαίωμα στην εργασίας προστατεύεται , ούτε η μητρότητα και η λοχεία, ούτε η οικογένεια, ούτε ο κατώτατος μισθός, ούτε το ελάχιστο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Τα νέα ζευγάρια δεν παντρεύονται και δεν τεκνοποιούν, αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν. Πέρσι για πρώτη φορά από το 1943 κλείσαμε με αρνητικό ισοζύγιο ανάμεσα στους θανάτους και τις γεννήσεις. Χάνουμε ψυχές και από τον αποκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Χάνουμε ψυχές γιατί μεταναστεύει ό,τι καλύτερο έχουμε να επιδείξουμε σαν χώρα.
Χάνουμε όμως και έδαφος. Με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς επιχειρείται η απόσπαση της μικροϊδιοκτησίας της εργατικής τάξης και των ασθενέστερων εισοδηματικά στρωμάτων. Μέχρι το τέλος του 2018 θα γίνουν 15.000 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Αν λοιπόν πλειοδοτήσουν funds που βρίσκονται στην Τουρκία, στις ΗΠΑ, στο Λουξεμβούργο, στην Ουγκάντα , στην Ελβετία, και γίνουν οι πρώην μικροϊδιοκτήτες ενοικιαστές στα σπίτια τους , χάνουμε έδαφος. Αν π.χ. αποκτήσουν Ισλανδοί 5.000 ιδιοκτησίες στη Νέα Σμύρνη, για το φόρο, τα δημοτικά τέλη, και άλλα ζητήματα των Ισλανδών πολιτών δεν θα έχει νομιμοποιημένη παρέμβαση το Ισλανδικό Κράτος ;
Είναι, επομένως, η ευκαιρία τώρα, βάζοντας πίσω αντιθέσεις, υποσημειώσεις , δεύτερες σκέψεις , να επιτευχθεί, επί τέλους η ενότητα για να τελεσφορήσει η προσπάθεια για την ανατροπή, για την ανάταξη της κοινωνίας με ριζοσπαστικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Δεν είναι εύκολη και ανέξοδη προσπάθεια. Στην ιστορική εξέλιξη θα συναντήσουμε πολλές κινηματικές προσπάθειες και λαϊκές εξεγέρσεις που καταστάλθηκαν βίαια. Μα και κάθε βίαια συντριβή των λαϊκών κινημάτων ήταν και μια τεράστια νίκη των λαών στην εξέλιξη της Ιστορίας. Εκεί που βήμα – βήμα χτίζεται η προσπάθεια για τη νίκη κατά της βαρβαρότητας.
Αλίμονο αν οι εξεγερμένοι Έλληνες του 1821 περίμεναν πότε θα ωριμάσουν οι διεθνείς συνθήκες, ώστε να εξεγερθούν μαζί τους και όλοι οι Βαλκανικοί Λαοί, αφού τα χτυπήματα της διεθνούς αντίδρασης θα ήταν αμείλικτα στο πρώιμο επαναστατικό κράτος που θα διαμορφωνόταν μετά την επανάσταση. Δεν περίμεναν, αγωνίστηκαν και δικαιώθηκαν.
* Ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος είναι Δικηγόρος
Nuntiusweb
Η Επανάσταση του 1821 ήταν καθαρά εθνική εξέγερση μόνο των Ελλήνων, παρά το γεγονός ότι οι υποκινητές της προσπάθησαν να ξεσηκώσουν και άλλα υπόδουλα έθνη. Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο της Επανάστασης είναι ότι ήταν μια καθολική εξέγερση στην οποία δεν υπήρχε κανένα απολύτως στοιχείο ταξικής διεκδίκησης. Όλοι οι Έλληνες επαναστάτησαν είτε ήταν πλούσιοι είτε ήταν φτωχοί. Ειδικά μάλιστα στη θάλασσα, η Επανάσταση εκδηλώθηκε σε νησιά με μεγάλο πλούτο, με κατοίκους που ζούσαν μέσα στη χλιδή όπως η Ύδρα και οι Σπέτσες, καθώς και εκεί όπου απολάμβαναν μεγάλα προνόμια από το Οθωμανικό Κράτος, όπως για παράδειγμα στη Χίο, στη Σάμο και στη Σύμη. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι οι βαθύπλουτοι Έλληνες πλοιοκτήτες με συγκεντρωμένο ολόκληρο το θαλάσσιο εμπόριο στα χέρια τους, διέθεσαν πρόθυμα τα καράβια τους στον Αγώνα, οι ίδιοι ηγήθηκαν της Επαναστάσεως σαν Ναύαρχοι, για να βρεθούν στη συνέχεια μετά την απελευθέρωση πάμπτωχοι και ολοκληρωτικά κατεστραμμένοι.
Ο Ρήγας Φεραίος όντως επεδίωκε το ξεσήκωμα όλων των Βαλκανικών λαών, χωρίς να τον εμποδίζει η διαφορά γλώσσας και κουλτούρας. Καλούσε όλους τους πολίτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά των Τούρκων. To “Τούρκοι” ήταν οι γηγενείς με την αλλοιωμένη Εθνική συνείδηση. Ο αγώνας του Ρήγα ήταν για τους Γηγενείς, ενάντια στους Εισβολείς Τούρκους. Με τα λόγια του ίδιου: «Οι ΄Ελληνες…δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον». «Σταυρός, η πίστις και καρδιά, δουφέκια και καλά σπαθιά, γκρεμίζουν Τυραννίαν τιμούν Ελευθερίαν». Και τέλος, «Παρασταίνει όλον το ΄Εθνος το πλήθος του λαού, το οποίον είναι ως θεμέλιον της εθνικής παραστήσεως και όχι μόνον οι πλούσιοι και οι προεστοί»
Ναι μεν ξεσηκώθηκαν και πλούσιοι και φτωχοί το ’21,γι’ αυτό άλλωστε το λέμε εθνικοαπελευθερωτική και όχι κοινωνική επανάσταση.Όμως όλοι όσοι ξεσηκώθηκαν δεν είχαν τους ίδιους στόχους ούτε το ίδιο όραμα για το μελλοντικό κράτος.Όσον αφορά τώρα στην εθνικότητα,νομίζω,ότι πολλοί από τους ήρωες του ’21ήταν στην καταγωγή Αρβανίτες.