Το απαιτητικό, δημοκρατικό και κοινωνικό της πρόσωπο δείχνει η γαλλική πρωτεύουσα, που κλοτσάει πια άγρια στις πρωτοβουλίες ενός ελλιπούς Μακρόν, ο οποίος ούτε τις ρωγμές στον γαλλογερμανικό άξονα έχει τη δύναμη να μπαλώσει ούτε το ανάστημα ενός Ντεγκόλ απέναντι στις ιδιοτροπίες των ΗΠΑ μπορεί να υψώσει. Περισσότερη δημοκρατία, ουσιαστικότερη κοινωνική πολιτική και οικονομικά μέτρα που συνάδουν σε μια υγιή κοινωνία απαιτούν τα συνδικάτα διαδηλώνοντας μαζικά. Με ακόμα πιο προκλητική αυταρχικότητα απαντά το palais de l’ Élysée, δίνοντας παράλληλα την άδεια στην κατά τα άλλα αριστερή πρωθυπουργό Ελιζαμπέτ Μπορν να επιχειρήσει να θέσει σε ισχύ έναν ακόμα πιο «σφιχτό» προϋπολογισμό για το επόμενο έτος χωρίς ψηφοφορία, μόνο με το «έτσι θέλω». Της… μαρκησίας ντε Πομπαντούρ, της μετρέσας του Λουδοβίκου ΙΕ΄, ο οποίος για χάρη της αγόρασε το επιβλητικό «εξοχικό» στα προάστια τότε του Παρισιού-σημερινή προεδρική κατοικία-θα γίνει, αν το τολμήσει.
Αίμα και πόνος στο ευρύ μέτωπο μαχών των ανατολικών συνόρων της Κεντρικής Ευρώπης, απώλειες εσόδων, προσδοκιών και περιουσιών στο μέτωπο της ευρωπαϊκής οικονομίας μαζί και των ευαίσθητων ισορροπιών της. Αγωνία για το αύριο γενικώς. Με το πιο σύντομο ανέκδοτο μοιάζει η βραχύβια πρωθυπουργία της Λιζ Τρας στη Γηραιά Αλβιώνα κι οι «Εργατικοί» άρχισαν να ράβουν κουστούμια ενόψει των προσεχών εκλογών. Μαδρίτη, Ρώμη, Πράγα αρχίζουν «ζέσταμα», ενώ σιγά-σιγά ετοιμάζεται να μπει στο παιχνίδι των διεκδικήσεων για μια ποιοτικότερη ζωή και η (ακόμα) μουδιασμένη Αθήνα. Μπροστάρηδες οι παραγκωνισμένοι υγειονομικοί κι οι φοιτητές που θέλουν φιλόξενη κι ευρύχωρη τη στέγη για τις σπουδές τους.
Λιγότερη θέρμανση το χειμώνα που έρχεται, λιγότερη ενέργεια στην ήδη χειμαζόμενη ευρωπαϊκή βιομηχανία, λιγότερη δημόσια υγεία, λειψή παιδεία και κοινωνική πρόνοια επιδομάτων και «καλαθιών» είναι η εμμονική συνταγή της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, η οποία κλίνει ήδη προς την απολυταρχία. Αφορμή και μόνο αφορμή είναι ο πόλεμος που εκτός της παράνομης ρωσικής εισβολής (δεν είναι δα και η πρώτη των τελευταίων δεκαετιών για να δηλώνει τόσο «αιφνιδιασμένη και σοκαρισμένη» η μισή διεθνής κοινότητα), δεν έχει κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο και καμία αξία πέραν αυτών επί των οποίων επενδύουν τα διεθνή χρηματιστήρια. Μαζί και οι αμερικάνικες, γερμανικές, γαλλικές και βρετανικές βιομηχανίες όπλων.
Στο μεταξύ τίποτα δεν έχει κριθεί ούτε στα μέτωπα των θερμών συγκρούσεων ούτε στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων. Αντιθέτως η κινητικότητα είναι μεγάλη και ένας νέος χάρτης έχει αρχίσει να διαμορφώνεται με πρωτοβουλίες όχι τόσο της Μόσχας πια αλλά κυρίως του Πεκίνου, του Νέου Δελχί και του Ριάντ. Ακόμα κι αν χάσει ο Πούτιν, το βέβαιο είναι ότι θα κερδίσουν κάποιοι άλλοι. Εκνευρίζεται η κοντόφθαλμη Ουάσιγκτον αλλά θα εκνευριστεί ακόμα περισσότερο, όταν δει τα αποτελέσματα της αφύπνισης του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού που η ίδια προκάλεσε. Η μόνη που δείχνει να απολαμβάνει την άνεση χρόνου-που δεν έχει-είναι η ΕΕ, η οποία με τη λογική «να δούμε, να αναμένουμε, να σκεφτούμε, να συζητήσουμε, να απαντήσουμε» φαίνεται να φλερτάρει με την τύχη της Κοινωνίας των Εθνών.
Κάποιοι στο Οβάλ Γραφείο πιστεύουν ότι μιας τέτοιας σημασίας πόλεμος κερδίζεται με όρους Χόλυγουντ. Κακώς. Ούτε καν με τους νεωτερισμούς που εισήγαγε το Netflix. Οι Ρεπουμπλικάνοι δείχνουν σιγά-σιγά να το κατανοούν και ζητάνε να μπει κάποιο φρένο στον ξέφρενο εξοπλισμό του Κιέβου. Ρωγμές λοιπόν και στο μέχρι τώρα αρραγές αμερικανικό σύστημα. Κι είμαστε ακόμη στην αρχή…
