ANDREW P. NAPOLITANO
Antiwar.com,26-3-22
[ Πέραν της απάντησης στο ερώτημα και της ταυτότητας του συντάκτη, το ενδιαφέρον του άρθρου εκτείνεται στην αξία του ως χρησιμότατης –πολύτιμης υπό τις σημερινές συνθήκες- σύντομης και περιεκτικής διδασκαλίας των βασικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου, του οποίου η κατά κόρον επίκληση σκοτίζει τον μέσο ακροατή τηλεοπτικών συζητήσεων. Ο ΄Αντριου Ναπολιτάνο είναι πρώην δικαστής του Ανώτερου Δικαστηρίου του Νιου Ζέρσεϊ, ο ανώτερος δικαστικός αναλυτής στο Fox News Channel και συγγραφέας επτά συγγραμμάτων για το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Το πιο πρόσφατο είναι το «Σύμφωνο Αυτοκτονίας: Η Ριζική Επέκταση των Προεδρικών Εξουσιών και η Θανάσιμη Απειλή για την Αμερικανική Ελευθερία».]
Μετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
Ο πρόεδρος Τζόζεφ Ρ. Μπάιντεν προκάλεσε σάλο στα μέσα ενημέρωσης την περασμένη εβδομάδα, όταν αποκάλεσε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν «εγκληματία πολέμου». Η δήλωση του Μπάιντεν προφανώς έγινε για να κεφαλαιοποιήσει τα μονολιθικά αντιρωσικά μηνύματα της κυβέρνησης και των αμερικανικών ΜΜΕ.
Είναι ο Πούτιν εγκληματίας πολέμου; Με μια λέξη: Όχι.
Εδώ είναι ο πρόλογος:
Οι εγκληματίες είναι πρόσωπα που έχουν καταδικαστεί δεόντως από δικαστήριο αρμόδιο για αυτούς και για τον τόπο του υποτιθέμενου εγκλήματός τους και όπου τα εγκλήματα είχαν καταγραφεί και γίνει αποδεκτά πριν από την υποτιθέμενη εγκληματική πράξη τους. Ο Πούτιν δεν είναι ανάμεσά τους.
Ωστόσο, η προκλητική δήλωση του Μπάιντεν αξίζει να διερευνηθεί από ιστορική και νομική άποψη, καθώς έχει εξακοντιστεί σαν να είχε νομική βάση. Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί πολιτικά για να αναφερθεί σε μη δημοφιλείς κυβερνητικούς αξιωματούχους οι οποίοι κατεύθυναν τη χρήση κρατικής δύναμης με αυτό που τα μέσα ενημέρωσης έχουν παρουσιάσει ως παράνομο ή δυσανάλογο τρόπο.
Αυτό που είναι παράνομο και δυσανάλογο είναι υποκειμενικό και το αποφασίζει ο νικητής. Οι νικητές δεν είναι ποτέ εγκληματίες πολέμου, καθώς με τη νίκη τους, ελέγχουν τον μηχανισμό της δίωξης ή άλλους μηχανισμούς με τους οποίους καλύπτονται από την πρόσβαση των εισαγγελέων.
Αν μετρήσετε τους θανάτους αθώων ανά δευτερόλεπτο, ο μεγαλύτερος κυβερνητικός μαζικός δολοφόνος εν καιρώ πολέμου ήταν ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν όταν διέταξε τη χρήση ατομικών βομβών σε πολιτικούς στόχους στην Ιαπωνία τον Αύγουστο του 1945, αφού έμαθε από αναφορές πληροφοριών ότι η ιαπωνική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να παραδοθεί μέσα σε λίγες μέρες. Αλλά επειδή οι ΗΠΑ κέρδισαν τον πόλεμο, ο Τρούμαν δεν διώχθηκε ποτέ ποινικά.
Η φράση «εγκληματίας πολέμου» εισήλθε στην φρασεολογία μας από τις δίκες της Νυρεμβέργης,για επιζώντες υψηλόβαθμους ναζί αξιωματούχους μετά τον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι δίκες αυτές υποστήριξαν ότι αξιωματούχοι της γερμανικής κυβέρνησης διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Τα υποτιθέμενα εγκλήματα εφευρέθηκαν εκ των υστέρων – μια διαδικασία που απαγορευόταν ρητά στις ΗΠΑ – και έγιναν αποδεκτά από τους Αμερικανούς, Βρετανούς και Σοβιετικούς εισαγγελείς και δικαστές. Σε μια πικρή ειρωνεία, η φράση «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» επινοήθηκε από εισαγγελέα επιλεγέντα από τον Ιωσήφ Στάλιν.
Απλά φανταστείτε ένα δικαστήριο σήμερα όπου οι εισαγγελείς μπορούν να γράψουν αναδρομικούς νόμους για κατηγορούμενους που πρόκειται να δικάσουν.
Αυτή είναι η κουλτούρα από την οποία ξεπήδησε η Νυρεμβέργη και η νομολογία που γέννησε. Παρά την κατάφωρη αδικία αυτών των δικών, η παγκόσμια κοινή γνώμη τις αποδέχθηκε γενικά.
Ο γενικός Αμερικανός εισαγγελέας στη Νυρεμβέργη, ο δικαστής Robert Jackson, πρώην γενικός εισαγγελέας των ΗΠΑ και, εκείνη την εποχή, εν ενεργεία δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, έγινε διασημότητα.. Προφανώς δεν δίστασε να εφαρμόσει αρχές στην ηττημένη Γερμανία απαγορευμένες από το Σύνταγμα των ΗΠΑ που ορκίστηκε να τηρήσει.
Η ιδέα ότι οι αξιωματούχοι ενός έθνους θα μπορούσαν να διωχθούν για παραβίαση ενός σώματος άγραφων νόμων προκάλεσε μεταπολεμικό ακαδημαϊκό και δικαστικό ενδιαφέρον για τη θεωρία του φυσικού δικαίου, η οποία διδάσκει ότι τα δικαιώματά μας και η κατανόησή μας για το καλό και το κακό προέρχονται από μέσα μας και γίνονται κατανοητά και προσδιορίζονται από την άσκηση της ανθρώπινης λογικής και δεσμεύουν όλα τα πρόσωπα.
Ενώ ο φυσικός νόμος απαγορεύει την επιθετικότητα, καμία κυβέρνηση στον πλανήτη δεν έχει αισθανθεί δεσμευμένη από αυτόν. Μία από τις αρχές του φυσικού δικαίου που δέσποσε στη Νυρεμβέργη και συνεχίζει να διέπει τα σύγχρονα διεθνή δικαστήρια είναι η έννοια του δίκαιου πολέμου.
Αλλά η βασική αρχή του φυσικού δικαίου είναι η αρχή της μη επιθετικότητας. Διδάσκει ότι όλη η εκδηλωθείσα ή επαπειλούμενη επιθετικότητα – από και την κυβέρνηση – είναι εγγενώς αδίκημα ως παραβίαση των φυσικών δικαιωμάτων του θύματος. Έτσι, μόνο οι αμυντικοί πόλεμοι είναι δίκαιοι.
Με άλλα λόγια. Μια χώρα –όπως ένα άτομο- μπορεί να υπερασπισθεί εαυτήν και να χρησιμοποιήσει την βία γι’ αυτό, αλλά όχι περισσότερη από όσο είναι απαραίτητη για να τερματίσει την εισβολή, ώστε ο αμυνόμενος να μην καταστεί επιτιθέμενος.
Τώρα, πίσω στον Πούτιν. Η δήλωση του Μπάιντεν για «εγκληματία πολέμου» αγνοεί την αμερικανική χρήση κρατικής βίας. Ο ίδιος ο Μπάιντεν, ενώ ήταν γερουσιαστής, υποστήριξε την ανήθικη εισβολή του Προέδρου Τζορτζ Μπους στο Ιράκ, η οποία σφαγίασε εκατοντάδες χιλιάδες με σκοπό την αλλαγή καθεστώτος. Αν ο Μπάιντεν εννοεί αυτά που λέει, ο Μπους καθώς και ο Τρούμαν και ο ίδιος είναι εγκληματίες πολέμου.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στη Χάγη των Κάτω Χωρών – το δημιούργημα μιας συνθήκης την οποία δεν έχουν υπογράψει οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Ουκρανία – συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η Νυρεμβέργη. Αυτό το δικαστήριο διεκδικεί παγκόσμια δικαιοδοσία, αλλά η αξίωσή του είναι φαντασιώδης.
Η νομική φαντασίωση της παγκόσμιας δικαιοδοσίας δημιουργήθηκε για πολιτικούς λόγους από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν για τη δίωξη τρομοκρατικών ενεργειών που διαπράχθηκαν στο εξωτερικό, όπου οι δράστες δεν ήταν πιθανό να διωχθούν ποινικά. Υποστηρίζει ότι τα αμερικανικά δικαστήρια είναι αρμόδια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττονται από αλλοδαπούς σε ξένες χώρες.
Σήμερα, το παραμύθι μιας δικαιοδοσίας είναι διμερές. Έτσι, ξένα δικαστήρια – στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Χάγη – διεκδικούν δικαιοδοσία σε ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής, της Ρωσίας και της Ουκρανίας.
Η δικαιοσύνη με συναίνεση ή νομική φαντασία δεν είναι ποτέ δίκαιη. Η δικαιοδοσία πρέπει να είναι με τη συγκατάθεση μιας κατάλληλης αρχής. Εάν ένα δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας για τον τόπο του φερόμενου εγκλήματος και τον φερόμενο ως δράστη του εγκλήματος, οποιαδήποτε απόφαση είναι φανταστική. Μπορεί ένα δικαστήριο στις Κάτω Χώρες να καταδικάσει νομικά τον Πούτιν επειδή οι δικαστές του απωθούνται από αυτό που βλέπουν στην καλωδιακή τηλεόραση; Φυσικά και όχι.
Η ιστορία της ανθρώπινης ελευθερίας δίνει ιδιαίτερη προσοχή στη διαδικασία και την προστασία των δικαιωμάτων. Μην κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία για αυτό, καθώς κάθε πρόεδρος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – συμπεριλαμβανομένου του Μπάιντεν – έχει σκοτώσει παράνομα ξένους αθώους. και έζησε ελεύθερος να καυχάται γι’ αυτό.
Αλλά η Δικαιοσύνη των Νικητών υποθέτει ότι ένα ασύδοτο δικαστήριο έχει νόμιμη εξουσία να επιλέγει ό,τι παράπτωμα μπορεί να βρει όπου μπορεί να το βρει και στη συνέχεια να το διώκει εφαρμόζοντας νόμους και κανόνες που ταιριάζουν στους στόχους του, όπως έκαναν οι Αμερικανοί εισαγγελείς. Αυτό είναι επιθετικότητα από τους δικαστές, ανεξάρτητα από το στόχο, και παραβιάζει την αρχή της μη επιθέσεως.
Ο Τζο Μπάιντεν πρέπει να προσέχει τι ζητάει.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΆ ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΑ 2021 ANDREW P. NAPOLITANO – ΔΙΑΝΈΜΕΤΑΙ ΑΠΌ CREATORS.COM
