«Το 13ωρο δεν θα εφαρμοστεί – Με οργάνωση και αγώνα θα ανατραπεί», «Ωράρια εξόντωσης, δουλειά τις Κυριακές Είμαστε εργαζόμενοι και όχι μηχανές» διαμηνύουν οι εργαζόμενοι με το συλλαλητήριό τους στο Σύνταγμα.
Οι εργαζόμενοι απαιτούν να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό τερατούργημα της 13ωρης δουλειάς – σκλαβιάς, απαιτούν αυξήσεις στους μισθούς και καλούν σε ξεσηκωμό και σε κλιμάκωση με απεργία στα τέλη Σεπτέμβρη.
Διατρανώνουν την αντίθεσή τους στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, που φέρνει ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στη ζωή και στη δουλειά του εργαζόμενου, απλώνει τη «διευθέτηση» της δουλειάς όπως και όσο θέλει ο εργοδότης όλο τον χρόνο, ενώ επεκτείνει και τη 13ωρη δουλειά σε έναν εργοδότη, διαλύει την ενιαία άδεια – αναψυχή κ.λπ.
Να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό τερατούργημα απαίτησε από την ομιλία του στο Σύνταγμα ο Βασίλης Σταμούλης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων σε Γάλα – Τρόφιμα – Ποτά τονίζοντας «τις επόμενες μέρες οργώνουμε τους χώρους δουλειάς με συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες, συζήτηση με τους εργαζόμενους και αποφάσεις συμμετοχής σε απεργία που θα τραντάξει κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία».
Παραθέτουμε όλη την ομιλία του:
«Ξεκινάμε με το πως περιγράφουν οι εργαζόμενοι ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που είναι αυξημένη η παραγωγή στον κλάδο τροφίμων, τα 12ωρα, την εντατικοποίηση, τη δουλειά χωρίς ρεπό. Αποτελούν λόγια των εργαζόμενων για την δουλειά μέχρι τελικής πτώσεως, “για τα καλά που κάνουν” όσοι κάνουν κόλαση τη ζωή τους.
“Δεν βλέπω την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, πάω για ύπνο και ξαναφεύγω…”. “Μου μιλάνε και δεν καταλαβαίνω τί μου λένε από την κούραση. Άσε που είμαι μέσα στα νεύρα…”. “Δεν παλεύεται, θα σηκωθώ να φύγω. Σκέφτομαι όμως μετά…”. “Έτσι ήταν η κατάσταση εδώ για χρόνια και στα 55 μου είμαι διαλυμένος. Λες και είμαι 70 χρονών…”. “Είναι επικίνδυνο, λες να πάθω κάποιο ατύχημα, όμως και πάλι σακατεμένος είμαι…”. “Έλεγα μήπως βγάλω μια δεκάρα παραπάνω, δεν ξέρεις τι σου τυχαίνει και στους γιατρούς έχω φάει ήδη περισσότερα…”. “Αυτό δεν είναι δουλειά, μαρτύριο είναι…”.
Ας δούμε με ένα παράδειγμα μια μέρα 13 ώρες δουλειάς για έναν εργαζόμενο που δουλεύει σε εργοστάσιο του κλάδου σε μια βιομηχανική περιοχή.
Έστω ότι η βάρδια ξεκινάει στις 7 το πρωί. Πρέπει να ξυπνήσει από τις 5.30 και με ένα καφέ στο χέρι να προλάβει να μετακινηθεί με ΙΧ ή μέσα μεταφοράς έως τις 6 εκεί που θα πάρει το λεωφορείο της εταιρείας (αν υπάρχει) για να είναι στο εργοστάσιο 7 παρά τέταρτο, να φορέσει τα ρούχα της δουλειάς (προετοιμασία εκτός χρόνου παραγωγής) ώστε στις 7 π.μ να χτυπήσει κάρτα. Με το διάλειμμα επίσης εκτός χρόνου εργασίας θα σχολάσει στις 20.30, μέχρι να αλλάξει θα φύγει 9 παρά τέταρτο από το εργοστάσιο. Συνολικά 14 ώρες στη φάμπρικα.
Σπίτι θα φτάσει στις 10 το βράδυ περίπου από τις 6 παρά το πρωί που έφυγε. Μέχρι να προλάβει να πάει τουαλέτα, να κάνει μπάνιο και να φάει πρέπει να πέσει για ύπνο στις 23.00 γιατί μένουν μόνο εξήμισι ώρες.
Ο εργαζόμενος σωματικά, πνευματικά, ψυχικά τσακισμένος από την έντονη, (μονότονη), κουραστική, αλλοτριωμένη 13ωρη εργασία κατευθείαν από τον καταναγκασμό του σημερινού, στον καταναγκασμό του αυριανού μεροκάματου. Πλέον δε μιλάμε ότι δεν θα υπάρχει ελεύθερος χρόνος αυτό συμβαίνει και με τη 12ωρη δουλειά. Τώρα τα αφεντικά θα κλέβουν και από το χρόνο του ύπνου. Στο παράδειγμα δεν περιλαμβάνονται οι εναλλασσόμενες βάρδιες, η ευέλικτη προσέλευση, η νυχτερινή εργασία, η εργαζόμενη γυναίκα στις γραμμές παραγωγής αλλά και στον ποιοτικό έλεγχο, τα γραφεία και αλλού.
Εκτός του παραδείγματος είναι η φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, το νοικοκυριό, τα ψώνια, το μαγείρεμα,…. Εκτός 24ωρου είναι κάθε άλλη δραστηριότητα.
Όταν ο εργαζόμενος δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο, όταν με τα 10ωρα και τα 13ωρα μειώνεται έως και εκμηδενίζεται ο ελεύθερος χρόνος του, όταν αναγκάζεται να απέχει από κάθε δραστηριότητα και ζει για να δουλεύει, μετατρέπεται σε μηχανή που παράγει κέρδη για τον βιομήχανο. Επιδεινώνονται συνολικά οι όροι ζωής του. Η ζωή του καταστρέφεται. Δεν απομένει χρόνος για την ανάπτυξη της πνευματικής, φυσικής και κοινωνική του ζωής, όπως και καθόλου χρόνος για συλλογική δράση που αποτελεί την ανώτερη μορφή αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου.
Οι κίνδυνοι για εργατικά ατυχήματα πολλαπλασιάζονται και οι 13 ώρες δουλειάς σημαίνουν ανεπανόρθωτη φθορά της υγείας του εργαζόμενου. Χωρίς ελεύθερο χρόνο δεν αναπληρώνεται κανονικά η εργατική του δύναμη. Ο εργαζόμενος θεωρείται αναλώσιμος, μια κακοσυντηρημένη μηχανή με μικρότερη διάρκεια ζωής. Δεν διστάζουν για οτιδήποτε μπροστά στο κέρδος. Αυτή είναι η σαπίλα του εκμεταλλευτικού τρόπου παραγωγής.
Αντίστοιχα και με τη διευθέτηση, την παράταση του εργάσιμου χρόνου, άσχετα εάν μετά δίνεται ο αντίστοιχος χρόνος σε ρεπό η μικρότερη χρονικά εργάσιμη μέρα και η ένταση της εκμετάλλευσης μεγαλώνει και η φθορά της ικανότητας για εργασία και της υγείας του εργαζόμενου δεν αναπληρώνεται.
Προκλητικά λένε ότι αυτό το μαρτύριο είναι επιλογή του εργαζόμενου. Στην πραγματικότητα αυτές οι συνθήκες δουλειάς και ζωής επιβάλλονται από την εργοδοσία κάτω από καθεστώς τρομοκρατίας και εκβιασμών όπως έχει αναδειχθεί και από τις παρεμβάσεις των συνδικάτων σε μία σειρά χώρους δουλειάς του κλάδου.
Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμά της εταιρείας δεν μπορεί να παραμείνει στη δουλειά. Απειλές για απόλυση σε όποιον τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, φράσεις όπως “εδώ κουμάντο κάνω εγώ”, πρέπει να βγει η παραγωγή, πρέπει να προλάβουμε. Ο πελάτης θα χαθεί αν δεν βγει η παραγγελία όταν τη θέλει. Όποιος δεν δέχεται τα 12ωρα απολύεται.
Για ποια συναίνεση των εργαζόμενων μιλάνε; Θυμίζει μεγάλους χώρους δουλειάς που έβγαζαν πρόγραμμα για βδομάδες και μήνες με 12ωρο-7ήμερο και γύριζαν με ένα χαρτί για υπογραφές το ΣΚ “ότι η εργασία γίνεται με συναίνεση του εργαζόμενου”.
Επιδίωξη των βιομηχάνων είναι να δουλέψει ο εργαζόμενος κάτω από πιέσεις και απειλές για όσο αντέξει, μέχρι τελικής πτώσεως.
Όσο αυξάνεται ο ημερήσιος και εβδομαδιαίος χρόνος, όσο τραβάνε τους δείκτες του ρολογιού προς τα πάνω, τόσο αυξάνεται ο κλεμμένος εργάσιμος χρόνος που καρπώνεται ο βιομήχανος.
Η στρατηγική των βιομηχάνων, των επιχειρηματικών ομίλων προωθείται με σχέδιο απ’ όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και των συμπληρωμάτων τους με σειρά αντεργατικών νόμων για την ευελιξία και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με την εφαρμογή σχετικών οδηγιών και αποφάσεων της ΕΕ, πατώντας πάνω σε προηγούμενο αντεργατικούς νόμους.
“Η εργασία υπό διωγμό” έλεγε χαρακτηριστικά σε προηγούμενες παρεμβάσεις του ο πρόεδρος του ΣΕΒ, “δε γίνεται όποιος θέλει να δουλέψει μια ώρα παραπάνω την ημέρα ουσιαστικά να του απαγορεύεται”. Φαίνεται ο μαϊμού εργαζόμενος σε ταβέρνα είχε περάσει και από τους βιομήχανους πριν πάει στην Κεραμέως για να ζητήσει και 13η ώρα δουλειάς στον ίδιο εργοδότη.
Οι εργαζόμενοι δούλευαν 8ωρο πριν πολλές δεκαετίες, όταν δεν υπήρχαν υπολογιστές, ρομπότ, 5G και τεχνητή νοημοσύνη. Τώρα μας λένε ότι “Αν δεν αυξηθεί η παραγωγικότητα, θα προσπαθήσουμε να μοιράσουμε μια πίτα η οποία δεν είναι αρκετή”. Όμως ότι οι μισθοί τελειώνουν το δεύτερο δεκαήμερο του μήνα, δεν ευθύνεται η πίτα που είναι μικρή. Η πίτα μεγαλώνει αλλά γύρω απ’αυτή στρογγυλοκάθονται πάντα αυτοί που κρατάνε το ταψί στα χέρια τους, αυτοί που κλέβουν το μόχθο και τον ιδρώτα των εργαζόμενων. Αλήθεια τα κέρδη τους ρεκόρ προέρχονται από άλλη πίτα;
Καμία αύξηση της παραγωγικότητας δεν πρόκειται να οδηγήσει σε αύξηση των μισθών αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν το επιβάλουν με την οργάνωση και τον αγώνα τους. Αν δεν υποχρεωθεί η μεγαλοεργοδοσία σε ένα συμβιβασμό, που και αυτός βέβαια προσωρινός είναι, γιατί δεν κόπτονται οι βιομήχανοι όπως λένε για τους χαμηλούς μισθούς αλλά μόνιμο μέλημά τους είναι να μεγαλώσουν την ψαλίδα ανάμεσα στο τί παράγει ο εργαζόμενος και τί επιστρέφει τελικά στον ίδιο, να θωρακίζουν και να αυξάνουν το ποσοστό κέρδους. Αίτημα των εργαζόμενων είναι ο μειωμένος και σταθερός χρόνος εργασίας με αύξηση μισθών, η κατοχύρωση τους μέσα από ΣΣΕ. Ο πλούτος που παράγουμε φτάνει για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων αλλά το εμπόδιο είναι το δικό τους κέρδος. Το ότι όλο και λιγότερο μέρος επιστρέφει σε εμάς από τη συνολικότερη επίθεση που δεχόμαστε στους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία, σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Γιατί για παράδειγμα αρνούνται την υπογραφή ΚΣΣΕ στον κλάδο των τροφίμων; Τα στοιχεία για τα οποία πανηγυρίζουν δείχνουν ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε, η ποσοστιαία συμμετοχή της βιομηχανίας σε αυτό επίσης αυξήθηκε και ο κλάδος των τροφίμων, που έχει επιχειρήσεις και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, επίσης αύξησε το “μερίδιο” που έχει στην μεταποίηση.
Γιατί θέλουν να αποκλείσουν την πλειοψηφία των εργαζόμενων από την κλαδική σύμβαση χαρακτηρίζοντας τους ως ανειδίκευτους; Αυτούς δεν είναι που καλούν να συμβάλουν στην αύξηση της παραγωγικότητας;
Οι εργαζόμενοι έχουμε πείρα. Πληρώσαμε την κρίση τους και όλοι οι αντεργατικοί νόμοι παραμένουν σε ισχύ και ενισχύονται. Πληρώνουμε και την ανάπτυξη τους. Τρανταχτή απόδειξη είναι ότι ζητάνε ξανά να πληρώσουμε με ενίσχυση της ευελιξίας για να κάνουν επενδύσεις. Τέλος το 8ωρο, τέλος το 5ήμερο. Το πόσο θα δουλέψεις, αν θα σε κρατήσουν παραπάνω για υπερωρίες δεν το ξέρεις ακόμα και αν σου έχουν επιβάλει εκ περιτροπής εργασία με την αιτιολογία του “περιορισμού της οικονομική δραστηριότητας της επιχείρησης”. Οι βιομήχανοι θα μπορούν να επιβάλλουν όσες ημέρες και ώρες εργασίας θέλουν. Από 1 ημέρα (8 ώρες) έως 6 ημέρες και 78 ώρες την εβδομάδα. Η ζωή των εργαζόμενων να είναι λάστιχο στα χέρια της μεγαλοεργοδοσίας.
Αυτή είναι η “δίκαιη εργασία για όλους” όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Ένα σύνθημα που χρησιμοποιείται απ’ όλους όσους υπερασπίζονται και συγκαλύπτουν την εκμετάλλευση για να αποσπάνε από τους εργαζόμενους τη συναίνεση στην πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα τους, τη ζωή τους. Απ’ όλους όσους καλλιεργούν αυταπάτες και ψέματα ότι η λύση βρίσκεται…. “σε μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου”. Οι βιομήχανοι φαίνεται ότι επικροτούν και επαυξάνουν “να βοηθήσουμε σε ένα πράγμα αυτή τη στιγμή: Έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο καπιταλισμού που μετράμε πια τα αποτελέσματα της οικονομίας με βάση κάποιους δείκτες. Πρέπει σε αυτούς τους δείκτες να προσθέσουμε περισσότερο την ευημερία των ανθρώπων”. “Στην Ισπανία, η συνεννόηση κοινωνικών εταίρων και κυβέρνησης οδήγησε σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που στοχεύει να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα” έχει πει ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Με παράδειγμα την Ισπανία, την κυβέρνηση που είχαν πρότυπο ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και τη συμβολή των εκεί εργατοπατέρων, οι βιομήχανοι “έκαναν τη δουλειά τους” ενίσχυσαν την ευελιξία και την ανταγωνιστικότητα μέσα από το “νέο κοινωνικό συμβόλαιο”. Επομένως οι υπέρμαχοι του κοινωνικού εταιρισμού, της στήριξης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται κατά του νομοσχεδίου και οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού να κλαψουρίζουν γιατί δεν τους κάλεσαν σε διάλογο. Το σίγουρο είναι ότι έχουν αρκετή “βρώμικη δουλειά” να κάνουν όλοι τους.
Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που τα αστικά επιτελεία δουλεύουν “υπερωριακά” για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, την πολεμική προετοιμασία και την αντιμετώπιση κρίσεων. Όλα στο βωμό του κέρδους, όλα στο βωμό του να χρηματοδοτηθεί η προετοιμασία του πολέμου, να στηριχθούν με άνοδο της παραγωγικότητας οι επενδύσεις στην πολεμική οικονομία και συνολικά. Οι εργαζόμενοι να πληρώσουμε σήμερα με τον ιδρώτα μας, με 13 ώρες δουλειά, με κάθε θυσία τα κέρδη τους και αύριο με το αίμα μας στα πολεμικά σφαγεία για “τ’ αφέντη το φαΐ”.
Το 1886 χαρακτήριζαν ως τρελούς του πρωτοπόρους εργάτες που μπήκαν μπροστά στη διεκδίκηση του 8ωρου. Το 2025, που έως τώρα έχουν χυθεί ποταμοί αίματος και δεν τολμάνε να ξεστομίσουν κάτι τέτοιο, χαρακτηρίζουν ως σύγχρονο το ….13ωρο.
“Απαλλαγείτε όμως πρώτα απ΄όλα από τα αφεντικά της βιομηχανίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε. Μέσα στο σύστημα σας οι μηχανές σας φέρνουν την υπερπαραγωγή που οδηγεί τον πραγματικό παραγωγό στην Αθλιότητα και στο Θάνατο. Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε “Αύξηση του Εθνικού Πλούτου”. “Εθνικού”! Τι ειρωνεία! Τη χώρα μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε! Απολογία Σπάις, Σικάγο 1886».
«Στέλνουμε ένα δυνατό μήνυμα στην κυβέρνηση, στην εργοδοσία, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα δεχτούμε να μας γυρίσουν πίσω στον 19ο αιώνα. Δεν θα δεχτούμε να μας φορτώσουν το 13ωρο, να μας στερήσουν το δικαίωμα στη ζωή, στη ξεκούραση, στην οικογένεια, στον ελεύθερο χρόνο. Δεν θα γίνουμε δούλοι στον 21ο αιώνα» τόνισε ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.
Κατήγγειλε την κωλυσιεργία της Διοίκησης της ΓΣΕΕ να ορίσει συνεδρίαση προκειμένου να αποφασίσει απεργιακή κινητοποίηση. Στο φόντο αυτό, απαίτησε να συγκληθούν άμεσα τα όργανα της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, ενώ διαβεβαίωσε πως σε κάθε περίπτωση τα συνδικάτα δε θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα αλλά βάζουν μπροστά από τώρα την προετοιμασία πανεργατικής απεργίας.
Επεσήμανε ότι οι εργαζόμενοι καλούνται να κάνουν θυσίες για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για τα γεράκια του πολέμου σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «το χτύπημα στα δικαιώματα και η πολεμική προετοιμασία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».
Ακόμη, ο Μ. Μπεκρής έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό σημειώνοντας πως «δεν ξεχνάμε ούτε μια στιγμή τα εγκλήματα του Ισραήλ με την κάλυψη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Δεν δεχόμαστε η χώρα μας να στηρίζει με κάθε τρόπο αυτό το έγκλημα, να συνεργάζεται στρατιωτικά και πολιτικά με το κράτος–δολοφόνο. Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Λευτεριά στην Παλαιστίνη, να σταματήσει τώρα η σφαγή, να σταματήσει η κατοχή, να ανοίξουν δίοδοι για ανθρωπιστική βοήθεια προς τον παλαιστινιακό λαό που αντιμετωπίζει τον λιμό».
Ηλ. Χατζηευσταθίου: Οι 8 ώρες δουλειάς είναι ήδη πολλές
«Πόσες ώρες μπορεί μια εργαζόμενη στα σούπερ μάρκετ ή ένας εργαζόμενος στις αποθήκες να κουβαλάνε εμπορεύματα χωρίς να τσακίσουν την μέση τους; Πόσες ώρες μπορεί μια ταμίας να είναι σκυφτή χωρίς να αποκτήσει μυοσκελετικά προβλήματα; Πόσες ώρες μπορεί ένας πωλητής να τρέχει από πόστο σε πόστο χωρίς να πέσει κάτω;», αναρωτήθηκε η Ηλιάνα Χατζηευσταθίου, πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας.
Στηλίτευσε τη συνταγή της «ευελιξίας» που αναγκάζει χιλιάδες εμποροϋπαλλήλους να δουλεύουν με «σπαστά» ωράρια, με 4ωρες και 6ωρες συμβάσεις που μετατρέπονται σε 10ωρες βάρδιες όταν το έχει ανάγκη η εργοδοσία. «Την ευελιξία δεν την ζούμε μόνο εμείς. Τη ζούνε μαζί μας οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, που δεν προλαβαίνουμε να τους δούμε. Τη ζούνε τα παιδιά των συναδέλφων μας, που πέφτουνε για ύπνο πριν προλάβουν να τους πούνε οι γονείς τους καληνύχτα», σχολίασε.
«Οι 8 ώρες δουλειάς είναι ήδη πολλές», είπε και παρουσίασε τα αιτήματα του Συλλόγου για υπογραφή ΣΣΕ στο Εμπόριο, με αυξήσεις στους μισθούς, 8ωρο – 5ήμερο, σταθερό προγράμματα και κατάργηση της δουλειάς τις Κυριακές. «Μπαίνουμε μπροστά, σε κάθε κατάστημα, κάθε αποθήκη και γραφείο για την προετοιμασία της απεργίας, όταν αυτή αποφασιστεί. Οργανώνουμε συσκέψεις, συνελεύσεις, περιοδείες να φτάσει παντού το κάλεσμά μας», κατέληξε.
Γ. Δούκας: Το νομοσχέδιο θα μείνει στην Ιστορία ως μνημείο απανθρωπιάς και βαρβαρότητας
«Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης θα μείνει στην Ιστορία ως μνημείο απανθρωπιάς και βαρβαρότητας» τόνισε ο Γιώργος Δούκας, εργαζόμενος στην Επιθεώρηση Εργασίας.
Αναφέρθηκε στις «αλχημείες της κυβέρνησης, που δεν προσμετρά το διάλειμμα ως χρόνο εργασίας, ούτε και το λεγόμενο “χρόνο προετοιμασίας” ο οποίος μπορεί να φτάσει αθροιστικά την 1 ώρα, ο εργαζόμενος μπορεί να παραμείνει στη δουλειά ακόμα και 14μιση ώρες!» δηλαδή εργαζόμενος «θα περάσει την πύλη του εργοστασίου στις 8 το πρωί και θα εξέλθει στις 10.30 το βράδυ!»
Κατήγγειλε ότι «διευρύνεται η δυνατότητα για διευθέτηση του χρόνου εργασίας και επιπλέον προβλέπεται η διαδικασία “ταχείας πρόληψης”» δηλαδή ο εργαζόμενος «καλείται να εργαστεί ευκαιριακά, χωρίς καμία εκπαίδευση ακόμα και σε κλάδους υψηλής επικινδυνότητας και 2 μέρες μετά πετάγεται στο δρόμο».
Όσον αφορά την ασφάλεια και υγεία στην εργασία επεσήμανε ότι «η μεγάλη αύξηση των ωρών εργασίας αυξάνει εκθετικά και την πιθανότητα εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας» ενώ αναφέρθηκε και στην τραγική υποστελέχωση στην Επιθεώρηση Εργασίας.
Αντ. Μαυρομμάτη: Διαλύουν την υγεία μας, τσακίζουν τις ζωές μας
«Διαλύουν την υγεία μας, τσακίζουν τις ζωές μας», κατήγγειλε η Αντιγόνη Μαυρομμάτη, γραμματέας του Συνδικάτου Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής.
Ως …πραγματική σερβιτόρα και όχι αποκύημα της αρρωστημένης φαντασίας των κυβερνητικών στελεχών, διαβεβαίωσε πως καμία εργαζόμενη και κανένας εργαζόμενος δε θέλει να δουλεύει 13 ώρες.
«Μας προκαλεί η υπουργός. Την προκαλούμε κι εμείς με τη σειρά μας, ιδιαίτερα οι γυναίκες εργαζόμενες», είπε, καλώντας τη Ν. Κεραμέως να εξηγήσει στις καμαριέρες, τις λαντζέρισσες, τις σερβιτόρες, τις μαγείρισσες που ζουν «το θαύμα του Τουρισμού από την ανάποδη» και παραπατούν από την κούραση στο τέλος της κάθε βάρδιας τα …οφέλη του 13ωρου.
«Πραγματικούς εργαζόμενους δεν δέχονται να δουν», σχολίασε και πρόσθεσε πως τα στελέχη του υπουργείου σγναγελάζονται μόνο με εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ αλλά και της Ομοσπονδίας του κλάδου (ΠΟΕΕΤ). Ειδικά για τους τελευταίους υπενθύμισε πως έχουν προχωρήσει πέρα από τον «πάτο του 13ωρου» στον «απόπατο” της τοπικής ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων της Ρόδου, τα άρθρα της οποίας προβλέπουν τη δυνατότητα δουλειάς ακόμα και για δυο 8ωρα μέσα στο ίδιο 24ωρο».
«Το σύγχρονο και το αναγκαίο σήμερα είναι να παλέψουμε για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, με λιγότερες ώρες δουλειάς»
ΠΗΓΗ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ