Υπάρχει ένας σαφής ορισμός του σχεδίου απελευθέρωσης: η αναχώρηση των εποίκων εισβολέων από τη γη της Παλαιστίνης και η πλήρης επιστροφή του στον παλαιστινιακό λαό. Αυτή η προσέγγιση, παρεμπιπτόντως, αντικατοπτρίζει το αυθόρμητο πνεύμα του αραβικού λαού στο σύνολό του, όχι μόνο του παλαιστινιακού λαού.
Οι αναλυτές και οι σχολιαστές που ασχολούνται με ομιλίες του Σεβασμιωτάτου σαγέντ Χασσάν Νασράλλα εστιάζουν συνήθως στο εκάστοτε ζήτημα της επικαιρότητας, και αυτό σημαίνει, στην τρέχουσα στιγμή της Γάζας, μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσουν τάσεις κλιμάκωσης ή αποκλιμάκωσης στη σύγκρουση με τον Σιωνιστικό εχθρό. Έτσι το ερώτημα ήταν στην αρχή: Θα πυροδοτήσει η Χεζμπολάχ τον πόλεμο στο μέτωπο του Λιβάνου; Ύστερα έγινε: Πόσο θα κλιμακώσει η Χεζμπολάχ ως απάντηση στη δολοφονία του μάρτυρα ηγέτη Σάλεχ αλ Αρούρι στο νότιο προάστιο της Βηρυτού (το οποίο είναι γνωστό ότι είναι το κύριο προπύργιο της Χεζμπολάχ) και στη δολοφονία του Ράζι Μουσαβί, ανώτερου ηγέτη της Δύναμης Κούντς, στα περίχωρα της Δαμασκού στην περιοχή Σαγίντα Ζεϊνάμπ;
Η Χεζμπολάχ εισήλθε στον πόλεμο την επομένη της επιχείρησης «Πλημμύρα αλ Άκσα» σε ένα μέτωπο μήκους άνω των εκατό χιλιομέτρων, από το νότιο Λίβανο μέχρι το κατεχόμενο Γκολάν, με περισσότερες από 700 στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσα σε 3 μήνες και με καθημερινές απώλειες σε μάρτυρες. τόσο από τους μαχητές της Χεζμπολάχ όσο και από τους μαχητές άλλων Παλαιστινιακών και Λιβανικών παρατάξεων.
Εδώ δε θα ασχοληθούμε με το πώς και πότε θα επεκταθεί και θα εμβαθύνει αυτό το μέτωπο, άλλωστε πάνω σε αυτό εργάστηκαν δεκάδες αναλυτές και σχολιαστές, ούτε με κάποια άλλη διάσταση της ομιλίας του Σαγέντ Χασσάν σχετική με την επικαιρότητα. Το πιο σημαντικό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι δύο άλλες θεμελιώδεις, αλληλένδετες διαστάσεις που εκτείνονται σαν ένα αδιάρρηκτο νήμα σε πολλές από τις ομιλίες του. Ο σαγέντ Χασσάν Νασράλλα πάντα συνέπλεκε την επικαιρότητα μαζί τους, επαναβεβαιώνοντάς τις προοδευτικά σε μια επιμελή εκπαιδευτική τάση στην οποία συνεχίζει να χρησιμοποιεί όλες τις εξαιρετικές του δεξιότητες στη δημόσια επικοινωνία για να οδηγήσει στην εμπέδωσή τους.
Παρόλα αυτά, αυτοί δύο πυλώνες χάνονται συχνά στη βιασύνη της αναζήτησης στα λόγια του σαγιέντ Χασσάν Νασράλλα άμεσων πολιτικών συνεπειών, καθώς συχνά παραβλέπονται από τους αναλυτές και τους σχολιαστές ως «ρητορικά συμπληρώματα», ενώ είναι θεμελιώδεις πυλώνες που θα είναι καθοριστικής σημασίας αν δεκάδες εκατομμυρίων ακροατών του ενεργήσουν σύμφωνα με τη λογική τους. Αυτό θα είναι αρκετό για να ανατρέψει ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή μας και να την οχυρώσει, και μια τέτοια μακροχρόνια συστηματική προσπάθεια, με στοχευμένη εκπαιδευτική διάσταση, παραμένει χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομιλίας του Σεβασμιωτάτου.
Θα πάρω την ομιλία του Σεβασμιωτάτου σαγέντ Χασσάν Νασράλλα την 1/3/2024, στην τέταρτη επέτειο από το μαρτύριο του Κασσεμ Σολεϊμανί, του Αμπου Μάχντι αλ Μούχαντις και των συναγωνιστών τους, ως βάση για τον καθορισμό και την αποκρυστάλλωση αυτών των δύο πυλώνων, αν και όποιος παρακολουθεί τα λόγια του σαγέντ Χασσάν θα θυμηθεί αναπόφευκτα πολλούς συνδέσμους με αυτούς τους δύο πυλώνες σε άλλες ομιλίες του. Είναι αυτονόητο ότι ο συγγραφέας αυτών των γραμμών είναι ο μόνος υπεύθυνος για οποιαδήποτε πιθανή παράβλεψη ή υπερβολή στην ανάγνωση ή κρίση που ακολουθεί.
- Ο πρώτος πυλώνας είναι η θέση αρχών για την παρουσία αποίκων που εποίκισαν την Παλαιστίνη.
- Ο δεύτερος πυλώνας είναι η θεμελιώδης θέση σχετικά με αυτό που ονομάζεται «διεθνής νομιμότητα», τις αποφάσεις και τα όργανα της.
Αυτοί οι δύο πυλώνες είναι αλληλένδετοι και αλληλοδιαπλεκόμενοι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, διότι αν κανείς ξεκινήσει από τη βάση της αποκαλούμενης «διεθνούς νομιμότητας» και των αποφάσεων και των οργάνων της, ακόμα κι αν το «Ισραήλ» δεν δέχεται να συμμορφωθεί με αυτές, θα πρέπει να αποδεχτεί το δικαίωμα ύπαρξης της σιωνιστικής οντότητας και το δικαίωμά της στην ασφάλεια και την κυριαρχία… όπως κάθε φυσιολογικού κράτους. Αυτό καθιστά τη διαμάχη μαζί της μια σύγκρουση για τα σύνορα, όχι έναν αγώνα ύπαρξης, και καθιστά οποιαδήποτε πράξη αντίστασης εναντίον της, ως εκ τούτου, «τρομοκρατία». Καθιστά επίσης την πράξη αντίστασης, ακόμη και όταν αναγνωρίζεται η νομιμότητά της, μόνο μια απάντηση στην τρομοκρατία και την εγκληματικότητα της οντότητας, όχι μια απάντηση στην ίδια την πραγματικότητα της ύπαρξής της ως κατοχικής οντότητας.
Υπάρχει βέβαια διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου, διότι η αντίσταση που έρχεται μόνο ως «απάντηση» στα εγκλήματα της σιωνιστικής οντότητας και στην εμμονή σε αυτά τα εγκλήματα μπορεί να σταματήσει μέσω μιας πολιτικής συμφωνίας με αυτήν την οντότητα, εάν σταματήσει τα εγκλήματά του και την επιμονή σε αυτά. Ενώ η αντίσταση που έρχεται ως απάντηση στο γεγονός ότι η ίδια η σιωνιστική κατοχή υπάρχει εδώ και 75 χρόνια, δεν μπορεί να σταματήσει παρά μόνο όταν επιτευχθεί η πλήρης απελευθέρωση, και αυτό είναι σημαντικό για την οικοδόμηση ενός ακριβούς οράματος για τη φύση της σύγκρουσης.
Τι σηματοδοτεί η επιβεβαίωση της ύπαρξης της κατοχής εδώ και 75 χρόνια;
Ως εκ τούτου, η έμφαση στο γεγονός ότι η κατοχή υπάρχει εδώ και 75 χρόνια αποτελεί απαραίτητη βάση για οποιοδήποτε σχέδιο απελευθέρωσης και ο σαγέντ Χασσάν Νασραλλα επανέλαβε αυτόν τον αριθμό επανειλημμένα στην ομιλία του την 1/3/2024 και είναι ένας αριθμός με μεγάλη σημασία: «Οι αδικίες κατά του παλαιστινιακού λαού για 75 χρόνια… 75 χρόνια καταπίεσης, βασανιστηρίων, φυλακών, εκτοπισμού και διασποράς… ενός λαού που δεν μπορεί να ξεχάσει τη γη του, την ιστορία του, το παρόν του, το μέλλον του, ή τους ιερούς του τόπους, όπως διαπιστώνουν με μεγάλη λύπη οι Ισραηλινοί μετά από 75 χρόνια».
Η επί 75 χρόνια κατεχόμενη γη χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο απελευθέρωσης και πρέπει να είναι σαφές ότι απελευθέρωση εδώ σημαίνει την αποχώρηση των αποικιοκρατών εποίκων από τη γη μας, όχι την αναζήτηση φόρμουλας συμβίωσης με τον σφετεριστή κατακτητή. Δεν είναι καθόλου δουλειά μας να αναζητούμε τέτοιες φόρμουλες και είναι ντροπή να αποτελούν το πρόγραμμα οποιουδήποτε «απελευθερωτικού κινήματος».
Αυτή η θέση ήταν ξεκάθαρα προφανής εκ των προτέρων, επομένως αυτό δεν είναι καινούργιο. Αναφέρουμε εδώ, ως ένα από τα πολλά παραδείγματα, την ομιλία του σαγέντ Χασσάν Νασράλλα κατά την Ημέρα Αντίστασης και Απελευθέρωσης στις 7/10/2019, όταν απευθύνθηκε στους Παλαιστίνιους λέγοντας: «Μπορείτε να αναγκάσετε τους σιωνιστές εισβολείς να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου ήρθαν… Ας πάνε οι Φαλάσα στην Αιθιοπία. …Ας επιστρέψουν οι Ρώσοι Εβραίοι στη Ρωσία».
Την 1/3/2024 και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ο σαγέντ Χασσάν Νασράλλα επέστρεψε στο ίδιο σημείο επανειλημμένα. Υπάρχει διαρκής έμφαση στο αναπόφευκτο της κατάρρευσης του «Ισραήλ».
Μετά την επιχείρηση «Πλημμύρα του αλ Άκσα», η ομιλία επικεντρώθηκε στο πώς αυτή η πρωτότυπη επιχείρηση θέτει τα θεμέλια για τον την κατάρρευσή του. Όπως είπε: «Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που, αν χάσει την ασφάλεια, δεν μπορεί να επιβιώσει. Οι άνθρωποι του δεν θα μείνουν γιατί η σύνδεση με τη γη είναι μια ψεύτικη σύνδεση, είναι μια επινοημένη σύνδεση, είναι μια υποκριτική σύνδεση που είναι εντελώς επίπλαστη. Οι Άγγλοι είναι αυτοί που τους έφεραν στην Παλαιστίνη».
Πρόσθεσε: «Το Ισραήλ είναι μια τεχνητή οντότητα και οι άνθρωποι του είναι σαν ένα συνονθύλευμα που έχει μαζευτεί από όλο τον κόσμο, και ο καθένας έχει μια δεύτερη εθνικότητα και οι αποσκευές του είναι έτοιμες. Η σύνδεση με τη γη βασίζεται στην ασφάλεια, και στο ότι είναι η χώρα όπου ρέει μέλι και γάλα. Όταν δεν είναι πια η χώρα όπου ρέει μέλι και γάλα, και όταν χάσουν την ασφάλεια, «τέλειωσε», κατέληξε ο Σεβασμιώτατος, «Το όραμά μας για το μέλλον του Ισραήλ είναι οι σιωνιστές που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους και φεύγουν από τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα σύνορα και τα περάσματα. Αυτή είναι η σκηνή που έρχεται».
Στη συνέχεια εστίασε στην αντίστροφη μετανάστευση έξω από τη σιωνιστική οντότητα, ειδικά από τις ελίτ και τους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου, και στη συνέχεια ακολούθησε μια επέκταση, στο σημείο Νο. 11 της ομιλίας του, στο ζήτημα της «επιβίωσης του Ισραήλ» και του αναπόφευκτο του χαμού του.
Αλλά η ουσία είναι η εξής: «Δεν μπορείς να μείνεις εδώ. Υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει φόβος, υπάρχει άγχος, δεν υπάρχει ασφάλεια, υπάρχει μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Θέλετε να ζήσετε ειρηνικά; Εσύ, ο κάτοχος του αμερικανικού διαβατηρίου, πήγαινε στην Αμερική και εσύ, Βρετανέ, πήγαινε στη Βρετανία και εσύ, Γάλλε, πήγαινε στη Γαλλία. Εσείς οι Ισραηλινοί δεν έχετε τίποτα άλλο παρά αυτό το μέλλον, και η γη της Παλαιστίνης από τη θάλασσα μέχρι το ποτάμι είναι μόνο και αποκλειστικά για τον παλαιστινιακό λαό».
Και εδώ είναι η ουσία. Υπάρχει ένας σαφής ορισμός του σχεδίου απελευθέρωσης εδώ: η αναχώρηση των εποίκων εισβολέων από τη γη της Παλαιστίνης και η πλήρης επιστροφή της στον παλαιστινιακό λαό. Αυτή η προσέγγιση, παρεμπιπτόντως, αντικατοπτρίζει τα αυθόρμητα συναισθήματα του αραβικού λαού στο σύνολό του, όχι μόνο του παλαιστινιακού λαού, και η ρίζα του προβλήματος παραμένει στην απομάκρυνση από αυτές τις θέσεις που σημειώθηκε μεταξύ των ηγεσιών όλων των κομμάτων δυστυχώς.
Για το νόημα της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης
Ο Άραβας διανοούμενος ή στοχαστής, παρεμπιπτόντως, μπορεί να υπερασπιστεί αυτή την ερμηνεία του προγράμματος απελευθέρωσης της Παλαιστίνης είτε ξεκινάει από ισλαμική, από εθνικιστική, μαρξιστική ή ακόμα και ανθρωπιστική σκοπιά.
Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν ο σαγέντ Χασσάν αναφέρθηκε στη στροφή που σημειώθηκε στη δυτική κοινή γνώμη υπέρ του παλαιστινιακού ζητήματος μετά τη σιωνιστική επίθεση στη Γάζα, δεν τη στήριξε στις παραχωρήσεις σε θέματα αρχής που έκαναν οι συμβιβαστές και οι Άραβες οπαδοί της ομαλοποίησης των σχέσεων με τη σιωνιστική οντότητα στο πλαίσιο του προσχήματος «να κερδηθεί η δυτική κοινή γνώμη». Αντίθετα, επεσήμανε ότι «η σκηνή σήμερα όταν διεξάγουν δημοσκοπήσεις μεταξύ της αμερικανικής νεολαίας, περισσότερο από το 50% όχι μόνο υποστηρίζει να δοθούν στους Παλαιστίνιους τα δικαιώματά τους. Πάνω από το 50% λέει ότι το κράτος του Ισραήλ πρέπει να διαλυθεί και όλη η γη της Παλαιστίνης να επιστρέψει στον παλαιστινιακό λαό. Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό;»
Ναι, η διάλυση της σιωνιστικής οντότητας και η επιστροφή ολόκληρης της Παλαιστίνης στον παλαιστινιακό λαό είναι το ζητούμενο. Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: “Φύγετε!”. Είναι σημαντικό για τη Χεζμπολάχ να συνειδητοποιήσει ότι η παραγωγή εθνικιστικών, αριστερών και άλλων επιχειρημάτων για το αναγκαίο της εξάρθρωσης της σιωνιστικής οντότητας και της αποχώρησης του κατακτητή όχι μόνο δεν μειώνει την αξιοπιστία της θέσης της, αλλά την αυξάνει και την ενισχύει. Έτσι η θέση δεν μπορεί να απορριφθεί σαν είναι αποτέλεσμα «θρησκευτικού φανατισμού».
Θυμάμαι μια συζήτηση με έναν αριστερό Ευρωπαίο φίλο πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, όπου προσπαθούσα να τον πείσω για τη συγκεκριμένη θέση και εκείνος απάντησε λέγοντας: «Δεν χρειάζεσαι ιδεολογικά επιχειρήματα για να στηρίξεις τη θέση σου φίλε μου. Ας υποθέσουμε ότι φιλοξενείς κάποιον και αυτός συμπεριφέρεται άσχημα και διαπράττει συνεχείς παραβιάσεις εναντίον σου, τότε έχεις το δικαίωμα να του ζητήσεις να φύγει. Ως εκ τούτου, οι Εβραίοι έχασαν το δικαίωμα διαμονής στην Παλαιστίνη μετά από συνεχή εγκλήματα εκεί για δεκαετίες».
Ο σαγέντ Χασσάν ήταν ακριβής, φυσικά, στο ότι δεν μίλησε για Εβραίους, αλλά ειδικά για τους εποίκους εισβολείς που πρέπει να φύγουν, δεδομένου ότι αυτό είναι το νόημα της απελευθέρωσης (στο Παλαιστινιακό πλαίσιο), αλλά πιστεύω ότι κάθε Εβραίος που περπατά η γη της Παλαιστίνης σήμερα είναι αντικειμενικά μέρος του σιωνιστικού σχεδίου, ανεξάρτητα από το πώς μιλάει, επειδή η ουσία του σιωνιστικού σχεδίου είναι η εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη και η ίδρυση μιας πολιτικής οντότητας εκεί.
Γιατί προωθούνται συμβιβαστικές λύσεις σε στιγμές αυξανόμενης αντίστασης;
Πρέπει εδώ να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στη διαφορά μεταξύ από τη μια μεριά αυτών που αντιτίθενται σε συγκεκριμένες σιωνιστικές πολιτικές, από ανησυχία για τους Εβραίους, φοβούμενοι δηλαδή τις συνέπειες που θα έχει ο υπερβολικός εξτρεμισμός και η εγκληματικότητα της σιωνιστικής οντότητας στους ίδιους τους δράστες, όπως βλέπουμε με κάποιες δυτικές ή εβραϊκές προσωπικότητες που επικρίνουν αυτή ή την άλλη πολιτική της κατοχικής οντότητας και από την άλλη μεριά εκείνων που πραγματικά υποστηρίζουν την αντίσταση και αντιτίθενται στην κατοχή.
Ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού είναι ο αμερικανός γερουσιαστής Bernie Sanders, ο οποίος ξεπέρασε κάθε όριο στην καταδίκη της «τρομοκρατικής» επιχείρησης Πλημμύρα του αλ Άκσα, αλλά στη συνέχεια επέστρεψε στο αίτημα να δείξει αυτοσυγκράτηση η σιωνιστική οντότητα στην επιθετικότητά της κατά της Γάζας.
Σημειώνουμε εδώ ότι ορισμένοι δυτικοί πολιτικοί άρχισαν να υποβάλλουν προτάσεις όπως η κατάπαυση του πυρός, η αναγκαιότητα παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας και η «λύση των δύο κρατών», ακριβώς με την κλιμάκωση της αντίστασης που προκάλεσε μεγάλες απώλειες στις κατοχικές δυνάμεις στη Γάζα, την απόλυτη αποτυχία των κατοχικών δυνάμεων στην επίτευξη των στόχων της επιθετικότητας και την προσχώρηση στον αγώνα των αντιστασιακών στην Υεμένη, τον Λίβανο και το Ιράκ.
Είναι σαφές εδώ ότι ο στόχος είναι ο περιορισμός της αντίστασης, η προώθηση των ψευδαισθήσεων μιας «πολιτικής λύσης» και ο περιορισμός της αυξανόμενης λαϊκής υποστήριξης για την ένοπλη αντίσταση ιδιαίτερα αλλά και της προθυμίας να συμμετέχουν σε αυτήν μεταξύ των Αράβων, των Μουσουλμάνων και των ελεύθερων ανθρώπων του κόσμου.
Ως εκ τούτου, η συζήτηση για «τη λύση των δύο κρατών και άλλα παρόμοια» επέστρεψε, όπως είπε ο Σαγέντ Χασσάν, προσθέτοντας: «Αν είχε πέσει η Γάζα τις πρώτες μέρες, όλα θα είχαν τελειώσει και κανείς στον κόσμο δεν θα έκλαιγε για αυτό.
Αυτή η τεράστια ηθική δύναμη παρά την περιορισμένη υλική δύναμη της αντίστασης στη Γάζα και του λαού της Γάζας και των ανδρών, γυναικών και παιδιών της Γάζας, είναι μια μορφή δύναμης που έχει επιβληθεί στον κόσμο. Γι’ αυτό όλος ο κόσμος άρχισε να αλλάζει γνώμη, να αναθεωρεί και να αναζητά λύσεις. Γιατί; Γιατί υπάρχει μια εικόνα δύναμης στη Γάζα, παρά την τεράστια αδικία».
Προς την απελευθέρωση των Αράβων και των Παλαιστινίων από τα δεσμά της «διεθνούς νομιμότητας»
Αυτά συνέβησαν στο πλαίσιο του διλλήματος μεταξύ δύο οδών: του μονοπατιού αυτού που ονομάζεται «διεθνής νομιμότητα» από τη μια και του μονοπατιού της αντίστασης και της οικοδόμησης δυνάμεων ικανών να ασκήσουν την αντίσταση, από την άλλη. Είναι σαφές ότι αυτό που ονομάζεται «διεθνής νομιμότητα» σημαίνει ουσιαστικά δυτική ηγεμονία και ότι αυτή η ηγεμονία αντιμετωπίζει τη σιωνιστική οντότητα ως προστατευόμενό της και ότι δεν παρεμβαίνει ως μεσολαβητής παρά μόνο για να κατεβάσει το ταβάνι της αντίστασης, να διχάσει τις τάξεις της , και να τροφοδοτήσει καιροσκοπικές και συμβιβαστικές τάσεις ανάμεσά της.
Ο σαγέντ Χασσάν απαντά: «Αυτό που συνέβη στη Γάζα είναι ένα μάθημα για όλους μας, γιατί απέδειξε ότι οι διεθνείς θεσμοί, το διεθνές σύστημα, η διεθνής κοινότητα και το διεθνές δίκαιο δεν είναι ικανά να προστατεύσουν κανέναν λαό, δεν είναι ικανά να προστατεύσουν κανέναν.»
Τα διεθνή ψηφίσματα και η διεθνής κοινότητα δεν προστατεύουν κανέναν, και επομένως η έκκληση να παραδοθούν τα όπλα και να βασιστούμε σε αυτά δεν είναι απλώς μια διαφορά απόψεων, αλλά μάλλον «τύφλωση της καρδιάς, τύφλωση της όρασης και τύφλωση της διορατικότητας», καθώς « Η εμπειρία λέει ότι αν είσαι αδύναμος, ο κόσμος δεν θα σε αναγνωρίσει και δεν θα σε προστατεύσει». Ο κόσμος δεν σε υπερασπίζεται, και ο κόσμος δεν κλαίει για σένα. Ακόμα και τα δάκρυα θα αρνηθούν να βγουν για σένα. Αυτό που σας προστατεύει είναι η δύναμή σας, το θάρρος σας, οι γροθιές σας, τα όπλα σας, τα βλήματα σας και η παρουσία σας στο πεδίο. Και αν είσαι δυνατός, επιβάλλεις τον σεβασμό σου στον κόσμο».
Αυτά είναι λόγια από χρυσάφι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, και προορίζονται για όσους ρίχνουν τις ελπίδες τους στις διεθνείς αποφάσεις και τη «διεθνή νομιμότητα» και τη δέσμευση της σιωνιστικής οντότητας σε αυτά, και στη «γελοία κουβέντα» που υπάρχει, όπως είπε ο Σεβασμιώτατος , γιατί η «διεθνής νομιμότητα» δεν ήταν ποτέ με το μέρος των λαών. Η διεθνής νομιμότητα δεν παρήγαγε ποτέ μια απόφαση υπέρ των καταπιεσμένων και ηττημένων, στο πλαίσιο του αγώνα μας με το σιωνιστικό κίνημα παρά μόνο για να δικαιολογήσει κάποιο κέρδος για τους σιωνιστές.
Το ψήφισμα 181, για παράδειγμα, το ψήφισμα διχοτόμησης της 29/11/1947, ήρθε να δώσει κάτι στον σιωνιστή εχθρό στην Παλαιστίνη όταν δεν είχε τίποτα. Και το ψήφισμα 242, μετά τον πόλεμο του 1967, ήρθε να εδραιώσει τη διεθνή νομιμότητα της σιωνιστικής κατοχής στα εδάφη που κατείχε παραπάνω, αυτή που της παραχωρήθηκε από την υποτιθέμενη «διεθνή νομιμότητα» στο ψήφισμα 181, καθώς το πρώτο ψήφισμα χορηγούσε στο σιωνιστικό εχθρό το 55% της Παλαιστίνης, ενώ το δεύτερο ψήφισμα της χορηγούσε 78%. Στη συνέχεια, η «διεθνής νομιμότητα» επικύρωσε τις συμφωνίες και τις συνθήκες με τον σιωνιστικό εχθρό για να τον κάνει «φυσιολογικό κράτος» ακόμη και χωρίς να επιστρέψει το υπόλοιπο 22% της Παλαιστίνης.
Χρειάζεται να «ξεκαθαρίσουμε το λογαριασμό» επομένως με τη γραμμή της παραμονής στα πλαίσια της «διεθνούς νομιμότητας» μεταξύ των Αράβων και των Παλαιστινίων, αν θέλουμε να δούμε το Παλαιστινιακό ζήτημα, και συνεπώς την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με τη σωστή προοπτική. Το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την αντιμετώπιση της χρήσης της έννοιας της «διεθνούς νομιμότητας» για τον αφοπλισμό της αντίστασης στον Λίβανο (που είναι η μόνη εγγύηση για την αποτροπή του εκσιωνισμού και αμερικανοποίησης του Λιβάνου), επειδή η ρήξη με τη «διεθνή νομιμότητα» έχει γίνει η απαραίτητη προϋπόθεση. για την απελευθέρωση του αραβικού και παλαιστινιακού πολιτικού μυαλού από τις παγίδες της αναγνώρισης της νομιμότητας της κατοχής και από τη μείωση του πλαφόν του «αγώνα» στην αναζήτηση «ομαλοποίησης με καλύτερους όρους».
Ευχαριστώ πολύ τον σαγέντ Χασσάν Νασράλλα που “βομβάρδισε τις αποικίες” της πολιτικής συμβιβασμού με τον σιωνιστικό εχθρό στα πολιτικά μυαλά και που επανέφερε τον όρο «απελευθέρωση της Παλαιστίνης» στη σωστή του προοπτική.
