Ο Τραμπ, ο Πούτιν και η CIA

Τι υποκρύπτουν οι θεωρίες συνωμοσίας περί “ρωσικής ανάμιξης” στις αμερικανικές εκλογές
Ατμόσφαιρα αντιρωσικής ψύχωσης, που είχαν να ζήσουν οι ΗΠΑ από την εποχή του Μακαρθισμού, δημιουργείται από τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης με αφορμή τις καταγγελίες της CIA περί ρωσικής παρέμβασης στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Μόνο που αυτή τη φορά, στόχος της εκστρατείας δεν είναι κάποιοι κομμουνιστές, σαν τους Έθελ και Τζούλιους Ρόζενμπεργκ, που ψήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα, αλλά ο… Ρεπουμπλικανός εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος εμφανίζεται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως αχυράνθρωπος του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Οι θεωρίες συνωμοσίας, που χαρακτηρίστηκαν “καταγέλαστες ανοησίες” από το Κρεμλίνο, βασίζονται σε καταγγελίες της CIA (για τις οποίες μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα το παραμικρό υποστηρικτικό στοιχείο) περί διαδικτυακής πειρατείας των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών στο αρχηγείο του Δημοκρατικού Κόμματος. Υποτίθεται ότι τα στοιχεία που αλίευσαν οι Ρώσοι διαδόθηκαν μέσω Wikileaks ώστε να αμαυρωθεί προεκλογικά η Χίλαρι Κλίντον ως διαπλεκόμενη με τη Γουόλ Στριτ (σιγά την αποκάλυψη!) και να ωφεληθεί ο “φιλορώσος” Τραμπ. Αρχικά, συγκροτήματα του Τύπου έφτασαν να κάνουν λόγο μέχρι και για ευθεία παρέμβαση των Ρώσων στα ηλεκτρονικά αρχεία των εφορευτικών επιτροπών με στόχο την αλλοίωση του αποτελέσματος υπέρ του Τραμπ σε κρίσιμες Πολιτείες. Αναγκάστηκαν όμως να βάλουν στο συρτάρι αυτές τις τερατολογίες ύστερα από την εξονυχιστική επανακαταμέτρηση ψήφων στο Ουισκόνσιν, που έβγαλε ταυτόσημα αποτελέσματα με την αρχική καταμέτρηση.
Ότι η Ρωσία ασκεί κατασκοπεία στις ΗΠΑ, είναι αυτονόητο- εδώ ο πιο σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ στον κόσμο, το Ισραήλ, κάνει το ίδιο και ο Αμερικανοεβραίος Τζόναθαν Πόλαρντ έκανε 30 χρόνια φυλακή ακριβώς γιαυτό το λόγο. Όπως κατασκοπεία σε όλο τον κόσμο ασκούν οι ΗΠΑ, που παρακολουθούν μέσω του NSA ακόμη και το κινητό τηλέφωνο της Άνγκελα Μέρκελ, αλλά και τις επικοινωνίες εκατομμυρίων δικών της πολιτών, όπως έμαθαν οι πάντες από τον ωκεανό στοιχείων που έβγαλε στο φως ο Έντουαρντ Σνόουντεν. Αλλά από αυτό το σημείο, μέχρι του να υποστηρίζεται στα σοβαρά ότι το Κρεμλίνο έχει τη δυνατότητα να καθορίζει ποιος θα βγει πρόεδρος της Αμερικής η απόσταση μετριέται σε έτη φωτός.
Αν κάποιος παρενέβη με καταλυτικό, ίσως και καθοριστικό τρόπο υπέρ του Τραμπ στην τελική ευθεία της αναμέτρησης, αυτός δεν ήταν η FSB (πρώην KGB), αλλά το… FBI, με την έρευνα που διέταξε ο διευθυντής του, Τζέιμς Κόμι, για την υπόθεση το ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της Κλίντον. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία: οι αστειότητες περί ρωσικής παρέμβασης υποκρύπτουν τον πολύ σοβαρό “εμφύλιο πόλεμο” μέσα στο ίδιο το “βαθύ κράτος” της υπερδύναμης για την εξωτερική πολιτική που θα ακολουθήσει ο 45ος πρόεδρος.
Στο κέντρο αυτής της διαμάχης βρέθηκαν οι αμερικανορωσικές σχέσεις, αν και αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου (οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα, η αξία χρήσης του ΝΑΤΟ, τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή και η στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην παγκοσμιοποίηση βρίσκονται επίσης υπό επανεξέταση). Αν και εντελώς άπειρος σε θέματα διεθνούς πολιτικής, ο Τραμπ έγινε, στην προεκλογική περίοδο, εκφραστής εκείνων των κύκλων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ιεραρχούν ως υπ’ αριθμόν ένα απειλή, μεσοπρόθεσμα, την Κίνα και επείγονται να αποτρέψουν έναν στρατηγικό άξονα Μόσχας– Πεκίνου. Απέναντί τους, οι εκπρόσωποι της “ορθόδοξης” γραμμής, αφού απέτυχαν να εκλέξουν την Κλίντον, προσπάθησαν, με πολιορκητικό κριό τη CIA, να επιβάλουν άτομα της εμπιστοσύνης τους στα κρίσιμα πόστα της νέας κυβέρνησης αναφορικά- Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Πεντάγωνο, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, μυστικές υπηρεσίες.
Επιλέγοντας τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Exxon Mobil, Ρεξ Τίλερσον για υπουργό Εξωτερικών, ο Τραμπ αγνόησε αυτές τις πιέσεις. Ο Τίλερσον είχε κλείσει μεγάλες δουλειές με τους Ρώσους και με αυτή του την ιδιότητα είχε οικοδομήσει πολύ καλή, προσωπική σχέση με τον Πούτιν. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι “άνθρωπος των Ρώσων”, ούτε προδικάζει κατ’ ανάγκην την πολιτική που θα ασκήσει ως υπουργός Εξωτερικών, όταν δεν θα εκπροσωπεί τους μετόχους της πετρελαϊκής πολυεθνικής, αλλά τους “μετόχους” της κυβέρνησης ολιγαρχών και στρατοκρατών που φτιάχνει ο Τραμπ.
Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή του ερέθισε τα “γεράκια” που επιθυμούν τη συνέχιση μιας ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας με τη Ρωσία. Βάζοντας και τον ίδιο τον Ομπάμα στο χορό, επιδιώκουν είτε να απορριφθεί η υποψηφιότητα Τίλερσον από τη Γερουσία (όπου οι Ρεπουμπλικανοί έχουν πλειοψηφία μόνο μιας ψήφου στην αρμόδια επιτροπή και δύο εδρών στην ολομέλεια του σώματος, με κάποιους από τους γερουσιαστές του κόμματος να απειλούν ήδη ότι θα καταψηφίσουν), είτε να πειθαναγκάσουν τους Τραμπ και Τίλερσον να συνεχίσουν τη σκληρή γραμμή, σε πρώτη φάση με παράταση των υφιστάμενων κυρώσεων ή και με την επιβολή νέων σε βάρος της Ρωσίας.
Ενδεχόμενη έξοδος από την ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα στις σχέσεις Αμερικής- Ρωσίας θα ήταν ασφαλώς μια θετική εξέλιξη, ιδιαίτερα για τις χώρες της Ευρώπης, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα, που πλήττονται άμεσα από τις Δυτικές κυρώσεις και τα ρωσικά αντίμετρα στις εξαγωγές τους. Κάτι τέτοιο όμως παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο, καθώς ο ακήρυκτος πόλεμος στο εσωτερικό των αμερικανικών ελίτ είναι άγνωστο πού θα καταλήξει. Ήδη, ο αλλοπρόσαλος Τραμπ εκπέμπει άκρως αντιφατικά μηνύματα- μόλις προχθές τάχθηκε στην Πενσυλβάνια υπέρ μιας “ελεύθερης ζώνης” στη βόρεια Συρία, κάτι που επιδιώκει πεισματικά η Τουρκία και θα μπορούσε να φέρει τις ΗΠΑ σε μετωπική σύγκρουση με τη Ρωσία.
Το κυριότερο, ακόμη κι αν επιχειρηθεί τελικά κάποιος, ούτως ή άλλως εύθραστος, συμβιβασμός με τη Ρωσία, αυτό δεν θα εντάσσεται σε μια πιο “φιλειρηνική” εξωτερική πολιτική του Τραμπ, αλλά, αντίθετα, στην προσπάθεια να κλείσει ένα μέτωπο για να επιδοθεί, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και αποτελεσματικότητα, στην υπεράσπιση των αμερικανικών, ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σ’ όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι την επιλογή του Τίλερσον στηρίζουν σχεδόν όλοι οι νεοσυντηρητικοί ιέρακες της κυβέρνησης Μπους, που έμειναν στην ιστορία για τον πόλεμο του Ιράκ και το Γκουαντάναμο (Τσέινι, Ράις, Ράμφελντ), όπως και ο υπουργός Άμυνας του Μπους και του Ομπάμα, Ρόμπερτ Γκέιτς, ο οποίος ήταν ο άνθρωπος που πρότεινε το αφεντικό της Exxon Mobil στον Τραμπ.
Στο ίδιο συμπέρασμα παραπέμπουν τα πρώτα δείγματα γραφής του Τραμπ. Έβαλε σε καίρια πόστα της διοίκησής του (σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, διοικητής της CIA κα) ανθρώπους που τάσσονται υπέρ της ακύρωσης της συμφωνίας με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και διόρισε πρεσβευτή στο Ισραήλ ένα πρόσωπο που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των εβραϊκών εποικισμών στη Δυτική Όχθη και υπέρ της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, κάτι που σημαίνει τη χαριστική βολή στην υπόθεση του παλαιστινιακού κράτους. ‘Οσο για την Κίνα, οι προκλητικές κινήσεις του Τραμπ στο θέμα της Ταϊβάν και η απειλή του ότι θα εγκαταλείψει την πολιτική της “Μίας Κίνας” έχουν ήδη φορτίσει εξαιρετικά επικίνδυνα την ατμόσφαιρα στην ανατολική Ασία, αυξάνοντας τους κινδύνους ακόμη και για μείζονα στρατιωτική κρίση στα Στενά της Ταϊβάν. Έχοντας κερδίσει τις εκλογές με σημαία τον εθνικισμό (Να κάνουμε την Αμερική πάλι μεγάλη) και τη μισαλλοδοξία, ο Τραμπ δεν προοιωνίζεται τίποτα το καλό για τους λαούς και την παγκόσμια ειρήνη.

ΑΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ