Του Ηρακλή Κανακάκη (από την «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», εφημερίδα της «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»)
Το κάρο της κυβερνητικής εξουσίας, εδώ και καιρό, είχε κολλήσει στις λάσπες, με αποτέλεσμα η δόλια, πατρίδα γονατισμένη να βυθίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερη παρακμή και ανίατη στειρότητα.
Με τον ανασχηματισμό ο Τσίπρας επιχειρεί να κερδίσει πολιτικό χρόνο, μήπως με κάποια ψιχία ελεημοσύνης των Δανειστών π.χ. μικρο-ρυθμίσεις στο δημόσιο χρέος, μπορέσει να αναστρέψει το κλίμα και να κρατηθεί στο πολιτικό παιχνίδι, βρίσκοντας καινούριο αφήγημα.
ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ
Όσο, όμως, παραμένει ανοικτό το μαύρο κεφάλαιο των Μνημονίων. Όσο ο πολιτικός κόσμος και η Κυβέρνηση χορεύουν στους ρυθμούς του ζουρνά της Τρόικας και δεν βρίσκουν το κουράγιο και τη βούληση, να γράψουν τον επίλογο της σύγχρονης 6χρονης ελληνικής τραγωδίας λέγοντας, αυτό που ξεστομίζουν όλοι οι Έλληνες: «Φτάνει πια. Δεν πάει άλλο», η Ελλάδα θα αιωρείται στο γκρεμό καταπληγωμένη και αιμορραγούσα. Η Ελλάδα θα σύρεται από ήττα σε ήττα. Η Ελλάδα θα οδεύει από το κακό στο χειρότερο.
Ήδη διανύουμε τον 7ο χρόνο μίας άθλιας πολιτικής που εγκαινίασε ο Γ. Παπανδρέου, συνεχίστηκε με τον Παπαδήμο, ακολούθησε το δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος και τώρα ο Τσίπρας. Και τι βλέπουμε; Είτε με «σοσιαλιστή» στο οιακοστρόφιο του κυβερνητικού πλεούμενου, που έχει μνημονιακή ρότα, είτε με τεχνοκράτη, με δεξιό ή «αριστερό», οι συνέπειες είναι ίδιες: εθνοδιάλυση, οικονομική κατρακύλα των πολιτών προς την ανέχεια και τη δυστυχία, μεταπολεμική εικόνα της κοινωνικής ζωής.
Κι ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα: οδυνηρή και αδιάψευστη, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να συσκοτισθεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα και μπουρδολογίες περί αναπτύξεως, που ποτέ δεν έρχεται, οι πολιτικές ηγεσίες – κατώτερες των περιστάσεων και των αναγκών – επιδίδονται σε πολιτικές κοκορομαχίες και σκυλοκαυγάδες εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Αναλώνονται σε ανούσιες αναμετρήσεις και συγκρούσεις, προσωπικά καρφώματα, εξυπνακισμούς και ατάκες, λεκτικά πυροτεχνήματα, χυδαιολογίες και τσαμπουκάδες. Εγκιβωτισμένες στον κομματικό τους μικρόκοσμο θέτουν πάνω από τη σωτηρία της Χώρας την προσωπική πολιτική τους επιβίωση, τη διατήρηση των καρεκλών και προνομίων τους, την επιστροφή στην εξουσία.
Ευτυχώς που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αποδοκιμάζει και επιδεικτικά γυρίζει την πλάτη στην πόλωση, στο φανατισμό και τον διχασμό που καλλιεργούν.
Στην περίπτωσή τους ταιριάζει ο λόγος του προφήτη Ιεζεκιήλ (κεφ.34.3-4), ο οποίος απευθυνόμενος στους άρχοντες και στις αρχές της εποχής του, σε ελεύθερη απόδοση, τους κατηγορεί ότι: είναι αυτοί που κατέφαγαν το γάλα των παιδιών τους… είναι σύνδεσμος απατεώνων… ψεύτες που επισωρεύουν αδικία επί αδικίας και απάτη επί απάτης.
ΑΠΟΡΙΑ ΨΑΛΤΟΥ ΒΗΞ
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε το ακατόρθωτο. Το θέμα της τακτοποίησης του μιντιακού τοπίου, που είχε αναγορεύσει σε κεντρικό στρατήγημα κατά της διαπλοκής, να καταλήξει, με την πολιτική διαχείρισή του, σε βατερλό. Η εξέλιξη αυτή ήταν νομοτελειακή, από τη στιγμή που προέκρινε να γίνει με όρους, που θα επέτρεπαν να μπει κι αυτός στο παιχνίδι και όχι με όρους καθαρότητας και πραγματικής εξυγίανσης.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση και οι δορυφόροι της και προσωπικά ο… φέρελπις και… πολλά υποσχόμενος αρχηγός της, την αντισυνταγματικότητα του νόμου Παππά την ανέδειξε σε μείζον θέμα, της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Όμως, το ΣτΕ έκρινε και άλλες αποφάσεις μη σύννομες, όπως τον ΕΝΦΙΑ και τις μειώσεις των συντάξεων των ετών 2012 και 2013. Γιατί δεν συνέβη κανένας «χαμός»; Γιατί δεν γίνεται τσακωμός και σκοτωμός για ένα σωρό πραγματικών προβλημάτων, όπως είναι:
Η φτώχεια. Σύμφωνα με την Eurostat το 35,7% του ελληνικού πληθυσμού, ήτοι 4 εκατομμύρια άνθρωποι, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
2. Ο νέος φορέας-μαμούθ Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦ.ΚΑ), που ξεκινά τη λειτουργία του τον Ιανουάριο του 2017 με φανερό έλλειμμα τουλάχιστον 1,1 δις ευρώ (εκτιμώμενα έσοδα 38 δις και έξοδα 39,1 δις) και κρυφό έλλειμμα 12 δις (οφειλές του ΙΚΑ προς ΟΑΕΔ, εκκρεμείς αιτήσεις χορήγησης επικουρικών και κυρίων συντάξεων, οφειλές όλων των ασφαλιστικών ταμείων προς τον ΕΟΠΥΥ, αποπληρωμή εφάπαξ σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταβολή των αναδρομικών ποσών για νέες συντάξεις). Αυτό απλοελληνικά οδηγεί σε νέο «κλάδεμα» των συντάξιμων αποδοχών, τη στιγμή που το 44,8% – σύμφωνα με το Ενιαίο Δίκτυο Συνταξιούχων – δηλαδή περίπου 1,2 εκατομμύρια λαμβάνουν μηνιαία σύνταξη κάτω από το όριο σχετικής φτώχειας των 665 ευρώ.
3. Η ανεργία, που ανεπίσημα ξεπερνά το 1,5 εκατομμύρια και εξ αυτών η συντριπτική πλειονότητα είναι μακροχρόνιοι και μόνον οι 100 χιλιάδες περίπου παίρνουν το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ.
4. Ο εργασιακός μεσαίωνας. Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας και του Ινστιτούτου Μελετών της ΓΣΕΕ η «μεταρρύθμιση» της αγοράς εργασίας έφερε τις λεγόμενες ευέλικτες μορφές απασχόλησης μπροστά, κατά πολύ, από την πλήρη απασχόληση και μηνιαίους μισθούς για χιλιάδες εργαζόμενους, εν έτει 2016, από 100 έως 400 ευρώ.
5. Η διάλυση της ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης και του κοινωνικού κράτους. Αψευδής δείκτης η αλματώδης άνοδος, εν μέσω οικονομικής κρίσης, των ιδιωτικών προϊόντων ασφαλίσεων ζωής και των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων.
Και πάνω απ’ όλα η δημογραφική συρρίκνωση, η οποία απειλεί την ύπαρξη της Χώρας ως ιστορικά προσδιορισμένης οντότητας.
Γι’ αυτά, όταν δεν σιωπούν, κατά το «απορία ψάλτου βηξ», ακούγονται λόγια τετριμμένα και γενικόλογα περί αναπτύξεως, επενδύσεων, νέου μίγματος πολιτικής κ.τ.τ. Ο λαός περιμένει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του, που φιλοδοξεί να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, να μάθει τι θα κάνει συγκεκριμένα, βήμα-βήμα. Ποιο είναι το εθνικό του σχέδιο, αναλυτικά, για να ορθοποδήσει η Χώρα και να βγει από το σημερινό σπιράλ θανάτου. Ποια είναι η δημογραφική στρατηγική του, που θα έχει ως στόχο την αναχαίτιση της απομείωσης και γήρανσης του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού. Η μεταναστευτική στρατηγική, που θα αποσκοπεί στην επαναφορά της ασφάλειας και στην αξιοποίηση του μεταναστευτικού φαινομένου.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ
Η Ελλάδα, ασφαλέστατα, δεν πρόκειται να δει χαΐρι και προκοπή, κοινωνική και οικονομική πρόοδο ούτε με τον Κυριάκο, ο οποίος καίγεται να καταλάβει την εξουσία, όπως και ο Τσίπρας. Η διαφορά τους είναι ότι ο μεν Τσίπρας αποδείχτηκε τελείως ανέτοιμος και έμφορτος με αυταπάτες, χίμαιρες και αφέλειες. Αποκήρυξε το παρελθόν του και αποφεύγει να κοιταχτεί στον «καθρέπτη της αλήθειας», για να μην τρομάξει από τη μετάλλαξή του.
Ο δε αρχηγός της Ν.Δ. δεν χρειάζεται να προετοιμασθεί, γιατί όντας ταυτισμένος με την ιδεολογία και τις θέσεις των Δανειστών και των εκπροσώπων τους, θα τα βρίσκει έτοιμα προς υπογραφή, εφαρμογή και διεκπεραίωση.
Η ελπίδα, παρά ταύτα, που για έναν λαό είναι ότι η ρίζα για το δέντρο, το φως και το νερό για τη ζωή, θα επανέλθει στη Χώρα, όταν οι άνθρωποί της πειστούν ότι η διέξοδος βρίσκεται: στο ήθος της ολιγάρκειας, στη σκληρή δουλειά για να ξαναστηθεί η Χώρα στα πόδια της, χωρίς δανειο-εξάρτηση, στην καταδίκη και απόρριψη του σημερινού πολιτικού προσωπικού του μικροκομματισμού, του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, της διαπλοκής και του διχασμού. Δηλαδή σε νέα πολιτικά υποκείμενα και ανθρώπους με άλλη συνείδηση.
