Η επίσκεψη Λαβρόφ και η “προίκα” που έφερνε μαζί του ο τελευταίος, ιδιαίτερα η ανεπιφύλακτη θέση της Ρωσίας για επέκταση των χωρικών μας υδάτων και μάλιστα στο Αιγαίο, έως τα 12 ν.μ, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για την χώρα μας, την ώρα, μάλιστα, που μοιάζει να είναι ώρα μηδέν για το μέλλον μας.
Και όμως αυτή η μεγάλη ευκαιρία πέρασε, σχεδόν, ανεκμετάλλευτη από την υποτελή Ελλάδα, η οποία υποδέχθηκε τον Σεργκέι Λαβρόφ αμήχανα, σχεδόν φοβικά και με τα βλέμματα στραμμένα προς τους δυτικούς κηδεμόνες της.
Δεν θέλω να μηδενίσω τα αποτελέσματα της επίσκεψης, πολύ περισσότερο αν συγκριθούν με το ναδίρ που είχαν φτάσει οι ελληνορωσικές σχέσεις, μετά την τραγική πολιτική και τις τραγικές ενέργειες της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα, όμως, πέρα από δευτερεύουσες συμφωνίες, σχεδόν, τυπικής σημασίας, δεν έκανε τίποτα άλλο θετικό και σημαντικό προς την πλευρά Λαβρόφ.
Ήταν προφανές και αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι η κυβέρνηση δεν διέθετε ούτε σχέδιο ούτε προτάσεις για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου αναβαθμισμένης πολιτικής, οικονομικής και αμυντικής συνεργασίας ανάμεσα σε Ελλάδα και Ρωσία, το οποίο διακαώς επιθυμούσε η τελευταία.
Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε, έστω, να βρει τρόπο να ψελλίσει τη διαφοροποίησή της έναντι των πολλαπλών κυρώσεων που έχει αναίτια και ηλιθίως ψηφίσει σε βάρος της Ρωσίας, δικαιολογώντας τέλος πάντων ως “αναγκαστική” την ψήφο της λόγω της συμμετοχής της στην Ε.Ε και όχι γιατί έκρινε κατ’ ανάγκην ως σωστές αυτές τις κυρώσεις.
Ακόμα χειρότερα, η κυβέρνηση κράτησε μια στάση προσβλητικής σιωπής στην πρόταση Λαβρόφ να διαδραματίσει η Ρωσία ένα είδος μεσολαβητικού ρόλου για την “μείωση της έντασης” που προκαλεί η Τουρκία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάτι που αναμφισβήτητα θα ήταν θετικό και θα ευνοούσε, ιδιαίτερα, την Ελλάδα και την περιοχή μας.
Κάποιοι κάποτε πρέπει να καταλάβουν και αναφέρομαι στους καλόπιστους και όχι στους επαγγελματίες υποτελείς των δυτικών κέντρων, ότι οι επιδιώξεις Ρωσίας και Τουρκίας είναι άκρως ανταγωνιστικές στην περιοχή μας και ότι μόλις κρατούνται τα προσχήματα για να αποφύγουν αναμεσά τους μια ανοιχτή και ίσως διακεκαυμένη σύγκρουση.
Το εθνικό συμφέρον μας επομένως και ιδιαίτερα η ασφάλεια μας, η οποία απειλείται ευθέως σε αυτήν την συγκυρία, επιβάλλει στην χώρα μας να θερμάνει τις ελληνορωσικές σχέσεις, κατανοώντας, επιτέλους, ότι η Ρωσία είναι η μόνη δύναμη και όχι η Γερμανία και οι ΗΠΑ, την οποία τρέμει η Τουρκία και η οποία μπορεί να θέσει ουσιώδη προσκόμματα και εμπόδια στον επεκτατισμό της Άγκυρας.
Δεν είναι μοιραίο να βρίσκεται η χώρα μας στη σημερινή δυσχερή θέση και η οποία θέση μπορεί να εξελιχθεί και σε μια μεγάλη εθνική τραγωδία.
Αν υφιστάμεθα, σήμερα, αυτές τις μεγάλες δυσχέρειες, αυτό οφείλεται στις επιλογές μας, εσωτερικές και εξωτερικές και μόνο σε αυτές.
Πότε, επιτέλους, θα γίνει αντιληπτή αυτή η κραυγαλέα αλήθεια για να χαράξουμε νέους ορίζοντες και νέους προσανατολισμούς;
Άρης Δημητρίου
