Αύριο θα πάμε στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση. Και πολύ καλά θα κάνουμε γιατί τίποτα από όσα πόθησαν όσοι αγωνίστηκαν στο Σικάγο το 1886, στην Αθήνα το 1893 και το 1894, στη Θεσσαλονίκη το 1936, τίποτα από όσα έκαναν τους εκτελεσμένους του 1944 στην Καισαριανή να κοιτάξουν στα μάτια το θάνατο , δεν είναι δεδομένο . Ούτε το ίχνος από το ξεροκόμματο που πέταξαν κάποτε για το φόβο της εξέγερσης στους πεινασμένους δεν έχει μείνει.
Ούτε το οκτάωρο , το αίτημα για ισομερή κατανομή της ημέρας ανάμεσα στην εργασία, τον προσωπικό χρόνο και την ανάπαυση, υφίσταται , γιατί η οκτάωρη εργασία είναι πλέον πολυτέλεια . Η Κυριακή αργία δεν υπάρχει, αφού όλο και περισσότερες εκμεταλλεύσεις ανοίγουν την Κυριακή. Το αίτημα για κοινωνική ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη, δεν χρειάζεται να πούμε πόσο επίκαιρό είναι , γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο σχεδιασμός είναι για ένα σύστημα υγείας που θα αφορά όλο και λιγότερους , αφού πολλαπλασιάζονται οι ανασφάλιστοι, ενώ όσοι κατορθώσουν, κάποτε, να βγουν στη σύνταξη, θα αναγκαστούν να εκμετρήσουν το λιγοστό εναπομένον του βίου τους σε ακραία φτώχεια.
Και ενώ η ανέχεια και η στέρηση, μας έχουν επιβληθεί από τους μηχανισμούς ιδεολογικής αναπαραγωγής του καθεστώτος, ως δεδομένες και μη αναστρέψιμες, οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να ηγηθούν στην προσπάθεια της ανατροπής της εξαθλιωτικής κατηφόρας είναι πολυδιασπασμένες, με «σοβαρότατα ιδεολογικά , προγραμματικά , και πολιτικά» ζητήματα να τις χωρίζουν.
Πως μπορούμε να κάνουμε την προσπάθεια μαζί , αφού κάποιοι θέλουν να επιβληθεί η γραμμή ότι η κότα έκανε το αβγό , ενώ οι άλλοι ότι το αβγό έκανε την κότα και ως εκ τούτου οι μεν είναι κοτιστές και οι άλλοι αβγουλαδόροι . Είναι πασίγνωστο στην προαιώνια παράδοση της θρησκευτικότητας του αριστεροχωρίου ότι οι κοτιστές και οι αβγουλαδόροι δεν μπορούν να συνυπάρξουν , όπως δεν μπορούσαν να αναμιγνύονται οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρίτες.
Δε θα σταθώ εδώ σε επιλογές με τις οποίες η γραμμή δείχνει να θολώνει και το πολιτικό ακροατήριο, όχι μόνο της αριστεράς , και ένας ολόκληρος κοινωνικός χώρος, που δυνάμει, ίσως και συγκυριακά , θα μπορούσε να είναι μαζί μας, να αντιλαμβάνεται τον πολιτικό μας λόγο ως αδυναμία αναγνώρισης του καίριου διακυβεύματος και της εκτίμησης της συγκυρίας κατά το θουκυδίδειο «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν».
Το χειρότερο όμως είναι ότι αγνοούμε όσους με αγωνία και πανικό παλιότερα, και παθητικότητα, πλέον, βλέπουν την αποτέφρωση του σύμπαντος , και προτάσσουν ως αίτημα, τότε, και ως προσευχή, σήμερα, τη διάσωση έστω, και επικεντρωνόμαστε στους, όλο και λιγότερους, άδοντες και ακολουθούμε αυτή τη γραμμή. Τους άδοντες δεν πρέπει να τους κακοκαρδίζουμε, κι ας είναι φάλτσοι . Για κακή μας τύχη, όμως, το φάλτσο το αναγνωρίζει το αφτί του κόσμου, που ποτέ δεν μπορείς να τον πείσεις ότι είναι ο γιαλός στραβός.
Τα βλέπει ο κόσμος αυτά και μας έχει ρίξει , σε όλους, δύο μούντζες νούμερο 4 , ή για να το πούμε έτσι πιο επιστημονικά , έχει χαθεί η αξιοπιστία μας.
Αστεία πράγματα. Δηλαδή αν έχω εγώ από το σύντροφό μου άλλη άποψη για την ονομασία της ΠΓΔΜ , δημιουργεί μεταξύ μας ένα τεράστιο χάσμα για να αγωνιστούμε μαζί για το δικαίωμα στην οκτάωρη εργασία με αξιοπρεπείς απολαβές. Αν έχω άλλη άποψη για την τεκνοθεσία δεν μπορούμε να αγωνιστούμε μαζί για την κοινωνική ασφάλιση και τη δημόσια υγεία. Αν έχουμε άλλη άποψη για τα ελληνοτουρκικά και την ιμπεριαλιστική αλυσίδα , δεν μπορούμε να πάμε μαζί να αγωνιστούμε για τη δωρεάν δημόσια παιδεία, ή για την παραμονή της ενέργειας, του νερού , των υποδομών σε δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία.
Ή μάλλον μπορούμε , αλλά μέχρι την κάλπη. Εκεί αρχίζουν και μπερδεύονται τα πράγματα. Δεν υπάρχει βραχυπρόθεσμος στόχος να βελτιώσουμε κάπως την κατάσταση με πολιτική – κοινοβουλευτική παρέμβαση . Και μετά , άμα σταθεί ο κόσμος στα πόδια του να κοιτάξουμε να ανατάξουμε και το χώρο και να πορευτούμε και για την ανατροπή. Και εκεί όποιος κατορθώσει και πείσει τους πολλούς. Αυτή η συζήτηση είναι οπορτουνισμός και φτου κακά .
Αντίθετα, η αριστερή συζήτηση συνοψίζεται ως εξής. Ενώ δεν έχουμε ψωμί να ταΐσουμε τα παιδιά μας, δεν μπορούμε να πληρώσουμε το ηλεκτρικό, μας κυνηγάνε οι τράπεζες και οι φορατζήδες , δεν μπορούμε να αγοράσουμε ούτε παντόφλα από το καλάθι , καθόμαστε και ακούμε διαφωνίες, σε προγραμματικό επίπεδο κυβερνητισμού, για το τι και πως θα το διαχειριστούμε , μετά τις επόμενες εκλογές, τις οποίες μετά βεβαιότητος, όπως καταλαβαίνω από τα ντοκουμέντα μας, εκτιμάμε ότι θα κερδίσουμε .
Στο πνεύμα αυτό χάνουμε μεν τον οραματικό λόγο, αλλά έχουμε οι «κοστολογημένες» και σοφότατες προτάσεις, αν και «διαμετρικά αντίθετες» . Π.χ. ως κυβερνητικό πρόγραμμα προτείνουμε , οι μεν κοτιστές , σχοινοτενείς μελέτες και με επεξεργασίες για το πως θα ευρεθεί ικανό συναλλαγματικό απόθεμα, ώστε να χρηματοδοτηθεί το κολχόζ που θα παράξει το φύκι που έχει πολυφαινόλες , η εκμηχάνιση της παραγωγής του οποίου , θα αποτελέσει την ατμομηχανή του πενταετούς αντιιμπεριαλιστικού πλάνου. Εκεί θα διασπαστούμε, διότι οι αβγουλαδόροι, θέλουμε να παράξουμε μεταξωτές κορδέλες από το φύκι ώστε να στηριχτεί ο ανάλογος αντικαπιταλιστικός σχεδιασμός. Εκεί θα αλληλοκαταγγελθούμε και ο ρέφερυ θα σφυρίξει λήξη στις συνεργασίες και τα μέτωπα . Μέχρι τρεις μήνες πριν τις εκλογές , η μεγάλη θεά η ανάγκη μας υποχρεώνει να έχουμε μια συνέργια στη δράση, από εκλογές και μία διετία μετά έχουμε αδελφομαχία και πόλεμο όλων εναντίων όλων. Και πάμε σαν της Άρτας το γιοφύρι που ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν .
Αυτά σε περίληψη είναι τα σοβαρότατα προβλήματα που εμποδίζουν την ένωση της Αριστεράς που δε συμβιβάστηκε και δεν ξεπουλήθηκε, αλλά, δυστυχώς, γίνεται γραφική.
Εμείς σύντροφοι χάνουμε και τα αβγά και τα καλάθια και κερδίζουν χωρίς ιδρώτα οι κλεφτοκοτάδες.
Θα πάμε λοιπόν αύριο σε 17 διαφορετικά συλλαλητήρια , όπου συμπαθείς, αλλά, φευ, φυλλοροούσες και ολιγάριθμες, συλλογικότητες θα έχουν εξασφαλίσει τους οργανωτικούς τους όρους, η καθεμία για τον εαυτό της, στα δικά της 18 τετραγωνικά του δρόμου που για λιγότερο από 30 λεπτά θα ελέγχει. Έτσι θα τιμήσουμε την Πρωτομαγιά και θα πάμε στα σπίτια μας , που την επόμενη ημέρα θα τα βγάλει στο σφυρί ο δικαστικός κλητήρας
Το ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικό να φωνάζουμε, όλοι μαζί, για όσα μας ενώνουν, και χωριστά, για όσα διαφωνούμε, εντός του Κοινοβουλίου, με ακροατήριο πανελλήνιο, λόγω των δυνατοτήτων που έχει μία κοινοβουλευτική δύναμη, και να διαμορφώνουμε άλλους όρους στην πολιτική.
Προέχει να δικαιωθεί ως μήτρα της ζωής το αβγό , ή η κότα , και να διασωθούν οι διμελείς γραφειοκρατίες που συναπαρτίζουν τα μικρομαγαζάκια των κοτιστών και των αβγουλαδόρων.
Καλή Πρωτομαγιά
* Ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος είναι δικηγόρος.
Nuntiusweb