Συμπληρώνονται φέτος σαράντα έξι χρόνια από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου με ΑΤΤΙΛΑ 1 και 2 και βρισκόμαστε στα ίδια αν όχι χειρότερα δεδομένα. Το ίδιο «Δόγμα» εξακολουθεί να μας στοιχειώνει και να βάζει σε δεινή δοκιμασία την εθνική μας ύπαρξη.
Η άκριτη και εθελόδουλη προσκόλληση στα «δυτικά συμφέροντα» και η πολιτική κατευνασμού των ελληνικών κυβερνητικών ελίτ, οδήγησαν στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και στην εισβολή της Τουρκίας, η οποία ως κατακτητής συνεχίζει να κατέχει και να ενσωματώνει το 40% της Κύπρου, βαδίζοντας πλέον για την επικυριαρχία σε ολόκληρη την Κύπρο. Από τότε άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και οι διεκδικήσεις της νέο-οθωμανικής Τουρκίας υπερίπτανται στο μισό ελληνικό Αιγαίο και τα νησιά μας.
Το 1938 ο Τσώρτσιλ μιλώντας στο Βρετανικό κοινοβούλιο σχολίασε ως εξής την περίφημη Συμφωνία του Μονάχου 1938, μεταξύ Χίτλερ και Δυτικών: “Οι σύμμαχοι είχαν να επιλέξουν στο Μόναχο μεταξύ ειρήνης και πολέμου, επέλεξαν την ειρήνη. Θα έχουν πόλεμο». Οι μεγάλοι πολιτικοί έχουν έναν κυνικό ρεαλισμό, όπερ σημαίνει δεν παραμυθιάζονται και δεν στρουθοκαμηλίζουν“.
Το 2017 δόθηκε στη δημοσιότητα από την Ελληνική και Κυπριακή Βουλή, ο επί χρόνια αποκρυπτόμενος «Φάκελος της Κύπρου». Εκατοντάδες σελίδες καταθέσεων ατόμων και παραγόντων, των δύο κρατών, που ξεκίνησαν το 1986 και διήρκεσαν μέχρι το 2010. Μια απλή επισκόπηση των πορισμάτων-συμπερασμάτων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εκείνο που πρυτάνευε πάντα τουλάχιστον από το 1952 (ταυτόχρονη είσοδος Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ), δεν ήταν τα ελληνοκυπριακά εθνικά συμφέροντα αλλά τα «υψηλά» στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- Δυτ. Ευρώπη)εναντίον της Ρωσίας και των εχθρικών τους αραβικών χωρών. Μιας Ρωσίας , που είτε υπό κομμουνιστικό καθεστώς είτε μετέπειτα ως χώρα της «ελεύθερης» καπιταλιστικής οικονομίας, αποτελεί τον αντίπαλο του πάλαι ποτέ «ελευθέρου δυτικού κόσμου» στην πολύπαθη περιοχή μας.
Ας δούμε λοιπόν φωτογραφικά μερικά συμπεράσματα και παραδοχές που περιγράφονται με ανατριχιαστικό τρόπο στον εν λόγω «Φάκελο», που αποτελείται από τέσσερις τόμους:
«Η εκδήλωση της πραξικοπηματικής ανατροπής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δεν ήταν ένα στιγμιαίο γεγονός. Ήταν το αποκορύφωμα της συνωμοτικής δραστηριότητας η οποία εκπορευόταν από διάφορους κύκλους στην Αθήνα και στόχευε στην ενδονατοϊκή επίλυση του Κυπριακού.» ( Α τόμ σελ. 339)
Όπως γράφει ο Σπύρος Παπαγεωργίου, βασικός συνεργάτης του Γρίβα-Διγενή, από την περίοδο της «Χ» δεκαετία του 1940:
«Αντιθέτως την Αμερικήν ενδιέφερε κυρίως ο τερματισμός της εκκρεμότητος διά την αποκατάστασιν της ενότητος των συμμάχων της του ΝΑΤΟ και η εξασφάλισις της Κύπρου από τυχόν έλεγχο της Ρωσσίας. Την ολοκληρωτικήν άλλωστε Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα με εκμίσθωσιν ως βάσεως εις τους Τούρκους της περιοχής της Καρπασίας εδέχθη αμέσως η Αμερική διά του δευτέρου σχεδίου Άτσεσον» (Σπ. Παπαγεωργίου, Τα κρίσιμα ντοκουμέντα του Κυπριακού, 1959‐1967, τόμ. Β΄, σελ. 240-287). (Α τόμος, σελ. 287 Φακέλου)
Ο Πέτρος Αραπάκης, Αρχηγός ΓΕΝ ΤΟ 1974 ανέφερε στην κατάθεσή του:
«Οι σχεδιασμοί ξένων κέντρων αποφάσεων απέβλεπαν στην εξυπηρέτηση συμμαχικών συμφερόντων σε βάρος, στην περίπτωση αυτή, της Ελλάδας και της Κύπρου και υπέρ της Τουρκίας. Η εξόντωση του Μακαρίου απέβλεπε, πέρα από την αποτροπή του κινδύνου «κουβανοποίησης» της Κύπρου και της πρόληψης τριτοκοσμικών ενεργειών του, που θα μπορούσαν να αποβούν σε βάρος του Ισραήλ και των Δυτικών συμμάχων, στη διαμόρφωση συνθηκών ικανών να δικαιολογήσουν τη δημιουργία τουρκικής βάσης στη βόρεια Κύπρο, σύμφωνα με συμμαχική επιδίωξη».
«Βασική πολιτική επιλογή σε διάφορους κύκλους στην Αθήνα ήταν η αποτροπή οποιασδήποτε σοβιετικής επιρροής στην Κύπρο. Αυτό θα επιτυγχανόταν με την επιβολή λύσης που θα διασφάλιζε τα νατοϊκά συμφέροντα στη βάση της διπλής ένωσης, αγνοώντας τις ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας. (Α τόμος σελ. 376)
«Η πραξικοπηματική ηγεσία της ΕΦ(Εθνική φρουρά) αντιμετώπισε πλημμελώς τις διασταυρωμένες πληροφορίες τις οποίες ελάμβανε για την επικείμενη τουρκική εισβολή. Αλλά και κατά την έναρξη της εισβολής η αντιμετώπιση ήταν χλιαρή έως απαθής. Οι δυνάμεις της ΕΦ που χρησιμοποιήθηκαν για την καταδίωξη στην Πάφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ήσαν αριθμητικά και οπλικά υπέρτερες από τις αντίστοιχες που απέστειλε για την αντιμετώπιση του τουρκικού προγεφυρώματος στο χώρο της αποβίβασης την πρώτη μέρα της εισβολής (βλέπε πίνακα σελ. 348). (ο.π σελ.378)»
Χαρακτηριστική είναι η ακόλουθη δήλωση του Υφυπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Ρ. Ελσγουόρθ στη σύσκεψη της 19 ης Ιουλίου 1974 στην Αθήνα με την ηγεσία της Χούντας:
«Η παρούσα κυπριακή κρίσις, αν δεν τύχη επιδεξίου και πολιτικώς σώφρονος χειρισμού, θα ηδύνατο να φέρη τους Σοβιετικούς εις Α. Μεσόγειον, με μεγάλας επιζημίους συνεπείας δι’ όλους» (απόσπασμα από τα πρακτικά της σύσκεψης, σελ. 3).
Πράγματι την παραμονή της τουρκικής εισβολής ,το πρωί της 19ης Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο του Πρωθυπουργού Ανδρουτσόπουλου σύσκεψη στην οποία παρευρέθηκαν, μεταξύ άλλων, οι Σίσκο, Χ. Τάσκα και Υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ρ. Ελσγουόρθ , όπου, σύμφωνα με την κατάθεση του Μπονάνου ( τότε Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων), ο Σίσκο ανέφερε ότι η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη και κατά την επίσκεψή του στη συνέχεια στην Άγκυρα κάτι έπρεπε να δώσει στους Τούρκους. Διευκρίνισε περαιτέρω ότι αυτό αφορούσε την παραχώρηση στους Τουρκοκυπρίους διεξόδου προς τη θάλασσα. Τα ανωτέρω επιβεβαιώνονται και από τα πρακτικά τα οποία τήρησε η ελληνική αντιπροσωπία.
Εν τω μεταξύ δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητοι οι δύο θάνατοι των αμερικανών πρεσβευτών σε Ελλάδα και Κύπρο εκείνη την περίοδο. Ο Χένρυ Τάσκα, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα το 1974, έχασε τη ζωή του, αφού έπεσε θύμα «μυστηριώδους ατυχήματος» στις Άλπεις, μετά που είχε εκφράσει την πρόθεση να μιλήσει για τα γεγονότα του 1974.
Ο Ρότζερ Νταίηβις, πρέσβης των ΗΠΑ στη Λευκωσία, δολοφονήθηκε στις 20 Αυγούστου 1974. ( ο. π σ 374)
Ο δικτάτορας Ιωαννίδης και οι τότε συνεργάτες του ουδέποτε δικάστηκαν για το πραξικόπημα και την προδοσία της Κύπρου, γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι σε μια τέτοια δίκη θα αποκαλύπτονταν πολλά για την συμμετοχή των Δυτικών στα γεγονότα που επέτρεψαν, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, την κατάκτηση της Βόρειας Κύπρου. Πρυτάνευσε και πάλι το γενικότερο συμφέρον του «ελεύθερου δυτικού κόσμου» έναντι της κομμουνιστικής απειλής.
Η διαχρονική ελληνική Ιφιγένεια, συνεχίζει και σήμερα να έχει το κεφάλι της σκυμμένο, κάτω από την μάχαιρα , υπέρ των στρατηγικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, τα οποία ουδέποτε ανέχθηκαν μια αυτόνομη δημοκρατική ελληνική πολιτεία. Γιατί, τι το διαφορετικό βλέπουμε πάλι σήμερα να επικρατεί στην ελληνοτουρκική διαμάχη; Τι σημαίνει «βρείτε τα» που μας επαναλαμβάνουν και μας πιέζουν διαρκώς οι «φίλοι και σύμμαχοί μας»; Εμείς γενικά δεν έχουμε ακόμη χάσει κάτι για να το βρούμε (αν εξαιρέσουμε το 40% της Κύπρου). Οι Τούρκοι θεωρούν ότι έχασαν από την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και ψάχνουν να το πάρουν πίσω με την επανακατάκτηση της Ελλάδας. Διακόσια χρόνια ύστερα από την Επανάσταση του 1821 και των αμέτρητων μετέπειτα αγώνων για να έχει ο ελληνισμός την εστία του, κυκλοφορεί στον αέρα της Δύσης, με υποκίνηση της Τουρκίας ,ένας έντονος αναθεωρητισμός. Να ικανοποιηθεί η Τουρκία για να παραμείνει στη Δύση, με θυσία της ελληνικής Ιφιγένειας. Αυτό έστω και αργά θα συνεγείρει την ελληνική αντίσταση γιατί όπως λέει και ο μεγάλος μας Ανδρέας Κάλβος :
«Ω Έλληνες, ω θείε ψυχαί, που εις τους μεγάλους κινδύνους φανερώνετε ακάμαντον ενέργειαν και υψηλήν φύσιν……
Πάνω από τα όποια «Δυτικά συμφέροντα», πάνω από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρίσκεται η Ελλάδα και η ύπαρξή της μέσα στο χρόνο. Αργά ή γρήγορα θα γίνει πολύ φανερό ότι η Ιφιγένεια δεν πρέπει να πάει στην Αυλίδα.
