Δεν θα λογοδοτήσουν μόνο οι υπηρέτες των μνημονίων. Θα λογοδοτήσουν και οι ηγεσίες της Αριστεράς.

Επειδή, δεν είναι δυνατό, ένας ολόκληρος λαός να εμπαίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι βέβαιο πως οι υπηρέτες των Μνημονίων θα βρουν αργά ή γρήγορα τη θέση που τους αξίζει στην ιστορία. Η ιστορία θα καταδικάσει όλους όσους έβαλαν πάνω από τα γενικότερα συμφέροντα της χώρας, τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, ιδιαίτερα σήμερα του Γερμανικού κεφαλαίου, αλλά και του ελληνικού κεφαλαίου , των καπιταλιστών στη χώρα μας που πρωτοστάτησαν μαζί με την Τρόϊκα και διαμόρφωσαν τα μνημόνια. Όλους όσους καταδίκασαν σε δεινά την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και γενικότερα τα γνωστά υποζύγια όπως προσδιορίζονται οι μισθωτοί και οι μικρομεσαίοι στη χώρα μας.
Με προεξάρχουσα ευθύνη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ της ΔΗΜΑΡ, όλων δηλαδή που κυβέρνησαν με μνημονιακά προγράμματα, ευθύνη έχουν και τα άλλα μνημονιακά κόμματα που λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και «φιλοευρωπαϊκου» προσανατολισμού, που κοίμιζαν το λαό με το ευρωπαϊκό ιδεώδες, όταν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς και στην Ελλάδα κυριαρχούν δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών καπιταλιστικών ομίλων.
Για ευνόητους λόγους δεν ασχολούμαι με τη Χρυσή Αυγή, όμως, πέρα των προαναφερόμενων Κομμάτων, δεν νομίζω ότι πρέπει να μείνουν εφεξής στο απυρόβλητο οι δυνάμεις της Αριστεράς. Γιατί, δυστυχώς και αυτές, έχουν τις δικές τους ευθύνες. Με την πολυδιάσπαση και με την εμμονή καθεμιάς αριστερής δύναμης στο μαγαζάκι της, με την δυστοκία να υπάρξει κοινός βηματισμός σε ορισμένους άμεσους στόχους, όπως η απόκρουση των μνημονίων και μνημονιακών πολιτικών καταλαβαίνουμε όλοι πως η αντίδραση τρίβει τα χέρια της.
Αν όμως αυτό το καταλαβαίνει ο όποιος καλοπροαίτερος Αριστερός, δεν είναι δυνατό να μην το κατανοούν οι αριστεροί πολιτικοί φορείς. Τότε το ρητορικό ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν προσανατολίζονται στο στόχο της κοινής δράσης. Εκτιμώ πως σε αρκετές περιπτώσεις επικρατούν προσωπικές απόψεις που έχουν αφετηρία το ποιος θα ηγεμονεύει, ή κομματικοί πατριωτισμοί όπου μπαίνει πάνω από όλα η δικαίωση του δικού μας κομματικού σχηματισμού.
Αυτό όμως πως χαρακτηρίζεται; Κατά τη γνώμη μου μικροαστικός ναρκισσισμός που δείχνει πολιτική ανωριμότητα. Επιδεικνύεται αυταρέσκεια με προβολή του «δικού μας φορέα» σαν τον πιο επαναστατικό, παραγνωρίζοντας την αλήθεια πως ο λαός μπορεί να μπει σε κίνηση και να διεκδικήσει ουσιαστική αριστερή αλλαγή για τον τόπο, αν δει ένα ενωτικό, άρα πιο ισχυρό πολιτικό φορέα. Ένα φορέα που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Αν κάποιος συλλογικός φορέας προβάλλει στο προσκήνιο και δείξει πως είναι σε θέση να αντιπαλέψει τα κυβερνητικά μνημονιακά κόμματα, δηλαδή σήμερα τους (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τους πιθανούς σχηματισμούς της προσκολήσεως όπως ΠΑΣΟΚ, ‘Ενωση Κεντρώων, Ποτάμι κλπ) ) τότε μπορεί να υπάρξει μια νέα δυναμική. Δεν είναι κάτι εύκολο, πάντως αυτό που είναι βέβαιο, είναι, πως, με το σημερινό status δεν γίνεται τίποτε. Μόνο αν βρουν δίαυλους επικοινωνίας, κυρίως το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ασφαλώς και άλλες πραγματικά αριστερές δυνάμεις. μπορεί να προκύψει μια νέα προοπτική με τα σημερινά δεδομένα.
Το ουσιαστικό και επίκαιρο σύνθημα που εκπέμπει αυτή τη στιγμή ο Λαφαζάνης με προτροπή για πολιτικό, κινηματικό και εκλογικό μέτωπο όλων των αριστερών, προοδευτικών, πατριωτικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Ασφαλώς πρέπει να ξεκινήσει από τις Αριστερές δυνάμεις γι’ αυτό οφείλουν εδώ και τώρα να πάρουν θέση οι αριστερές δυνάμεις στην προτροπή αυτή Λαφαζάνη και να πάρουν θέση για το μέτωπο αυτό.
Θα επισημάνω εδώ, πως όλες γενικά οι αριστερές δυνάμεις αναφέρονται συχνά στην πολύ θετική ιστορική εμπειρία του ΕΑΜ. Όμως αν η αναφορά αυτή είναι πραγματική και όχι υποκριτική, τότε πρέπει να το αποδείξουν σήμερα , όχι με ρητορικές αναφορές, αλλά βάζοντας στην τακτική τους αυτό το στόχο αφήνοντας κατά μέρος λογής- λογής προσχήματα.
Όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας και θα κριθούν και οι ηγεσίες της Αριστεράς που οφείλουν να μην απογοητεύουν άλλο τον κόσμο της και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.