Οι διπλωμάτες σχολίαζαν τις εξελίξεις, κουδουνίζοντας τα παγάκια του σκωτς… Τριγύρω οι κομψές συνοδοί τους άδειαζαν τα μακρόστενα ποτήρια της σαμπάνιας, χαμογελώντας στους αξιωματικούς του ΝΑΤΟ που αστραποβολούσαν μέσα στις άψογες στολές τους. –Θα πάρετε ακόμη ένα μπισκοτάκι; –Ω, μας κακομαθαίνετε, κύριε Πρέσβη!
Ο πόλεμος δεν άρχισε τώρα. Επί οκτώ χρόνια στο Ντονμπάς βομβαρδίζονταν νοσοκομεία, σκοτώνονταν άμαχοι, ακρωτηριάζονταν παιδιά. Η Δύση χορηγούσε τις βόμβες, τις νάρκες, τα βλήματα – και σιωπούσε. Οι αντάρτες αντιστέκονταν: είχαν δει τη φρίκη του Κτηρίου των Συνδικάτων της Οδησσού και τη σβάστικα να κυματίζει απέναντι από τα χαρακώματά τους. Στο μεταξύ, στην «ελεύθερη» Ουκρανία δολοφονούνταν δημοσιογράφοι, βεβηλώνονταν ορθόδοξοι ναοί, οργανώνονταν κάμπινγκ ναζιστικής διαφώτισης της νεολαίας και πορείες προς τιμήν των βετεράνων των Ες-Ες. Ενοχλητικές λεπτομέρειες, που ακόμη κι η ευρωπαϊκή αριστερά φρόντισε να ξεχαστούν γρήγορα…
Ο ρωσσικός λαός όμως θυμάται· τριάντα εκατομμύρια νεκροί φωνάζουν ακόμη… Η Ρωσσία μισεί τον πόλεμο, έφτασε μάλιστα στο σημείο να σταματήσει δυο φορές τους αντάρτες λίγο πριν τσακίσουν τον Ουκρανικό στρατό, επιδιώκοντας ειρηνική λύση. Για ευχαριστώ, η Δύση την περιγέλασε κάνοντας το ψήφισμα του ΟΗΕ κουρελόχαρτο και καταπατώντας κάθε συμφωνία την επόμενη μέρα από την υπογραφή της. Την περιγέλασε ξανά, βγάζοντας πρωτοσέλιδα με τους ναζί ακόμη και σε γυναικεία περιοδικά μόδας. Η Μόσχα έκανε μια τελευταία διπλωματική προσπάθεια, όμως η Δύση θεώρησε μπλόφα το τελεσίγραφο και την περιγέλασε και πάλι, στέλνοντας ακόμη περισσότερα όπλα… Τώρα, ο πόλεμος θα τελειώσει, γιατί ο ρωσσικός λαός έχει αξιοπρέπεια και δεν πουλάει τους δικούς του για να έχει γαλλικά αρώματα, γερμανικά αυτοκίνητα και Σκανδιναβούς τουρίστες…
–Λίγο ακόμη «Κύπρο»; Τη φτιάχνει ο σεφ, στα Ηνωμένα Έθνη… Πάρτε ένα κομμάτι, είναι έκτακτη! –Γιατί όχι, κυρία Επιτετραμμένη; Τι είμαστε, βάρβαροι, να ξεκινήσουμε πόλεμο στην Ευρώπη;
Ο πόλεμος δεν άρχισε τώρα. Είκοσι τόσα χρόνια πριν είχε βομβαρδιστεί το Βελιγράδι, όμως κανείς δεν έκανε μπέρτα τη σημαία της Γιουγκοσλαβίας ούτε έκλεισε τους ουρανούς για τα αμερικανικά αεροπλάνα – ούτε καν για όσα εξαπέλυαν απεμπλουτισμένο ουράνιο στα χωράφια της Βαλκανικής. Τώρα όλοι κάνουν πως το ξέχασαν κι είναι θλιβερό πως ανάμεσα τους είναι και πολλοί από εκείνους που τότε είχαν προσπαθήσει να αντισταθούν. Αντίθετα με όσα γράφουν ορισμένοι αδαείς, τα χρυσόψαρα έχουν εξαιρετική μνήμη, όχι όμως και οι «Ευρωπαίοι πολίτες». Ο σερβικός λαός όμως θυμάται, γι’ αυτό βγαίνει στους δρόμους σηκώνοντας πλακάτ με το «Ζ»… Στον πόλεμο, παίρνεις θέση.
Κλικ. «Από έκτης πρωινής οι κυρώσεις κατά των ανεμβολίαστων επεκτείνονται και στα πρόσωπα, ζώα, φυτά ή πράγματα που προέρχονται από τις αχαρτογράφητες περιοχές ανατολικά του ποταμού Ντον έως και τον Βερίγγειο πορθμό…» Κλικ, κλικ, κλικ – το φερέφωνο επανασυντονίζεται και υπακούει.
Οι Η.Π.Α. ξεκίνησαν αυτόν τον πόλεμο – κι αυτόν τον πόλεμο – ερωτευμένες ακόμη με την ψευδαίσθηση της μονοκρατορίας τους που τώρα καταρρέει. Η Ευρώπη αρνήθηκε να τον εμποδίσει, μπλεγμένη στα δίχτυα των σκοτεινών και ανομολόγητων πόθων του παρελθόντος της. Δεν τον σταμάτησαν ούτε οι στρατιώτες, ούτε οι άμαχοι της Ουκρανίας – κάποιοι λυγίζοντας μπροστά στην τρομοκρατία και κάποιοι επειδή συντάχτηκαν με τους ναζί. Τώρα, η φλόγα που σιγόκαιγε επί οκτώ χρόνια στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, απλώθηκε στο κατώφλι τους…
Όσο προσεκτικοί κι αν είναι οι Ρώσσοι, με κάθε μέρα που περνάει οι απώλειες μεταξύ των αμάχων και των απλών στρατιωτών δυστυχώς συσσωρεύονται. Την ίδια στιγμή το Κίεβο μοιάζει με τη Δημοκρατία του Σαλό, όπου ακόμη και Ουκρανοί απεσταλμένοι στις διαπραγματεύσεις δολοφονούνται ως «άνθρωποι του Κρεμλίνου». Πρακτικά ο πόλεμος έχει ήδη κριθεί, όμως μέχρι να σιγήσουν τα όπλα το τίμημα θα είναι βαρύ. Οι ναζί κρύβονται μέσα σε σχολεία, πολυκατοικίες και αυλές, αρνούμενοι να επιτρέψουν την εκκένωση των περικυκλωμένων πόλεων, χρησιμοποιώντας τους αμάχους ως ασπίδα. Γιατί να μην το κάνουν, όσο η Δύση εξοπλίζει και χειροκροτεί τους «ήρωες» που εξολοθρεύουν τις «ρωσσικές κατσαρίδες»; Ας μετανιώσουν πικρά οι «απάνθρωποι εισβολείς», που θέλουν να φέρουν την ειρήνη θυσιάζοντας τους δικούς τους φαντάρους, αντί να ισοπεδώνουν πόλεις και να καταστρέφουν υποδομές εκ του ασφαλούς, όπως υπαγορεύει το εγχειρίδιο εξαγωγής δημοκρατίας του ΝΑΤΟ…
Να κοπεί το παραμύθι: Ο ρωσσικός λαός θα δώσει τέλος και σε αυτόν τον πόλεμο. Θα καθαρίσει και πάλι την ουκρανική γη από το ναζιστικό μίασμα. Όσοι μπουν στη μέση θα το πληρώσουν ακριβά – κι εμείς μαζί, άμαχοι, απόλεμοι αλλά όχι και τόσο αθώοι από τη στιγμή που θα επιτρέψουμε όσους μας παραμυθιάζουν να μας οδηγήσουν σε αντιπαράθεση με τη Ρωσσία. Ο φασισμός θα ηττηθεί, όσο κι αν σκούζουν οι απόγονοι του Μπαντέρα και του Μένγκελε ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Ο Πούτιν δεν γίνεται Χίτλερ, όσα μουστάκια κι αν του ζωγραφίσουν. Ούτε το σφυροδρέπανο σβάστικα, ούτε το άσπρο μαύρο, ούτε θα θριαμβεύσουν οι επίγονοι των Ες-Ες επειδή έτσι θα μας πουν τα εξωνημένα δυτικά ΜΜΕ. Όποιος όμως μετέρχεται των μεθόδων του Γκαίμπελς, γίνεται φασίστας – τελεία.
Κι επιτέλους, να τελειώνουμε με την υποκρισία: όποιος θέλει ειρήνη, θα πρέπει να σταθεί όρθιος και να πολεμήσει ενάντια στους εχθρούς της, όπως κάνουν οι αντάρτες του Ντονμπάς. Για εμάς στην Ελλάδα, αυτό δεν σημαίνει τίποτε λιγότερο από αγώνα ενάντια στο ΝΑΤΟ και διεθνιστική αλληλεγγύη, όχι γενικά και αόριστα, αλλά με τους λαούς εκείνους που αγωνίζονται ενάντια στα σχέδια του. Όποιος πραγματικά σέβεται την ειρήνη, την ελευθερία και την ανθρώπινη ζωή, δεν μπορεί παρά να επιδιώκει την άμεση και χωρίς όρους αποναζιστικοποίηση, αποστρατιωτικοποίηση και ουδετερότητα της Ουκρανίας, μιας πολύπαθης περιοχής, που επί δεκαετίες έχει γίνει πεδίο επικίνδυνων πολιτικών, στρατιωτικών και βιολογικών πειραματισμών. Το λάθος της Μόσχας ήταν ότι το αντιλήφθηκε αργά.
Ο πόλεμος δεν άρχισε τώρα – τώρα όμως είναι ευκαιρία να τελειώσει. Οι δοκιμαζόμενοι λαοί του «Παγκόσμιου Νότου» το νιώθουν αυτό και παίρνουν τις αποστάσεις τους από την αντιρωσσική υστερία. Οι άνθρωποι του «ανεπτυγμένου κόσμου» ωστόσο εθελοτυφλούν: παρασυρμένοι από την πολυετή προπαγάνδα, τον υλικό ευδαιμονισμό και τα στερεότυπά τους, δεν βλέπουν ούτε τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου ούτε την ηθική χρεοκοπία της Δύσης. Όσοι σήμερα «στηρίζουν την Ουκρανία», τάσσονται στην πραγματικότητα με το μέρος του ΝΑΤΟ και των ναζί – ορισμένοι αφελώς, άλλοι συνειδητά. Το θέαμα είναι θλιβερό, όμως δεν τίθεται θέμα: οι Ρώσσοι θα τα καταφέρουν και χωρίς εμάς, όπως οι Ιρανοί, οι Σύριοι και τόσοι άλλοι ακόμη οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, τιμωρούνται μόλο που δεν καβάλησαν κανένα «σύνορο».
Μπροστά στην αλήθεια, ο «πολιτισμένος κόσμος» διάλεξε την προπαγάνδα των ΜΜΕ και των κυβερνήσεων του. Λένε πως τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν το σεξ. Το κυνήγι απαγορεύεται, ο πόλεμος αργά η γρήγορα θα τερματιστεί, οπότε μας απομένει η τρίτη περίπτωση. FUBAR, που λένε και οι ένδοξοι σύμμαχοί μας… Όσοι ντύνεστε με ουκρανικές σημαίες φροντίστε να καβατζώσετε αρκετές, γιατί ο επόμενος χειμώνας θα είναι κρύος. Αν μάλιστα τρώγονται κιόλας τόσο το καλύτερο, καθώς το ουκρανικό σιτάρι ή θα το σπείρουν μέσα στο Μάρτη ή καθόλου.
Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και εκατόν τρία από τη στρατιωτική περιπέτεια της Ελλάδας και των συμμάχων της στη Μεσημβρινή Ρωσσία. Ο νοών νοείτω, όμως οι ανόητοι περισσεύουν στην κυβέρνηση και τις γαλαζοκίτρινες μαζορέτες της. Το ΚΚΕ «πήγε πρεσβείος» κι ο ηγέτης των κλόουν με προσωπική του πρωτοβουλία έστειλε Καλάσνικωφ στον Ουκρανό ομόλογό του. Κάποιοι ίσως διαβλέπουν την επερχόμενη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση στην οποία καταδίκασε τον εαυτό της η μωροφιλόδοξη και επιλεκτικά ευαίσθητη Ευρώπη, κανένας ωστόσο δεν μιλάει για τον εξευτελισμό μας per se. Μη γελιέστε όμως, θα τα βρούμε όλα μπροστά μας: την πείνα, την ακρίβεια, την περιστολή όσων πολιτικών ελευθεριών έχουν απομείνει και μαζί τους Ναζί-που-δεν-είναι-Ναζί που θα καταφεύγουν ηττημένοι, οργισμένοι και πάνοπλοι στην αγκαλιά της αιματοβαμμένης μητέρας τους.
Chicken will come home to roost, όπως ίσως να μας έλεγε κι ο Malcolm X, αν δεν τον είχαν σκοτώσει.
