Ανησυχούμε για τα πολιτικά τεκταινόμενα, για την καλπάζουσα ακρίβεια, για τον ”δυνητικό” παγκόσμιο πόλεμο, για το που θα φθάσει και τι μορφή θα έχει η ”πλανητική υβριδική δικτατορία” που κυοφορείται.
Και αγνοούμε ή ακόμα χειρότερα αδιαφορούμε, για την απίστευτη καθημερινή έξαρση βίας ανάμεσα σε ανήλικους, bullying κλιμακούμενο, ξυλοδαρμούς ανάμεσα σε συμμαθητές.
Λες και τα παιδιά αυτά δεν έχουν γονείς, λες και αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν μέλλον, μερικές φορές ούτε παρόν. Λες και έχουν εγκαταλειφθεί σε ένα κόσμο που δεν καταλαβαίνουν, που προσπαθούν να προσαρμοστούν και δε μπορούν. Και απελπίζονται, και θυμώνουν και οργίζονται και ξεσπούν όπου βρουν, στον μικρότερο συμμαθητή, τι πιο εύκολο ;
Παιδιά λεηλατημένα από μια κοινωνία ιοφοβική, κλιματοφοβική, από γονείς ανίκανους να φροντίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, από ένα κράτος νάρκισσων , από μια πολιτιστική παρακμή,από μια παιδεία της αμερικανιάς και της απαξίωσης κάθε αξίας, μέσα σε ”τραπερικά” πρότυπα, όπου η πνευματική τους επιβίωση και ανάπτυξη είναι αμφίβολη.
Αυτά τα παιδιά, είναι οι αυριανοί κάτοικοι μις χώρας έρμαιο των ψευδαισθήσεων και των κόμπλεξ της,….Πως θα αλλάξει η μοίρα τους άραγε ;
Περικλής Δανόπουλος
