Ο αγαπημένος Ταγίπ Ερντογάν

 
Ο Ερντογάν μπαίνοντας στη Συρία έκανε το βήμα που δεν έχει γυρισμό. Ο Ερντογάν έστειλε, λένε, παραστρατιωτικές μονάδες και όχι τον τακτικό στρατό να εισβάλει στη Συρία αλλά έχει αναλάβει την ευθύνη. Αν βγει νικητής η Τουρκία ελάχιστα θα απέχει από το να θεωρηθεί δικαιωματικά η Περιφερειακή Δύναμη στην περιοχή μας. Αν δεν τα καταφέρει, τα ψωμιά του θα είναι μετρημένα.
Ξέρουμε ότι ο Τίλερσον στην Άγκυρα έδωσε άδεια στον Ερντογάν να στείλει στρατό στο Αφρίν για να διαλύσει τους Κούρδους (δεν τα καταφέρνει ως τώρα, 22 Φεβρουαρίου)και ότι οι ΗΠΑ του επέτρεψαν να φτάσει στο Μανμπίζ όπου υπάρχουν αμερικανικά στρατεύματα και κουρδικές ένοπλες δυνάμεις. Στόχος είναι να εμποδίσει τους Κούρδους να αποκτήσουν πρόσβαση στη θάλασσα και να ενώσουν τα εδάφη που κατέχουν ώστε να ιδρύσουν κράτος.
Δεν ξέρουμε αν οι Ρώσοι έδωσαν το πράσινο φως στον Άσαντ να στείλει στρατό στην Αφρίν για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους. Μπορεί ναι μπορεί όχι. Ο Άσαντ δεν έχει ανάγκη να πάρει άδεια για να χτυπήσει την Τουρκία όταν αυτή εισβάλει στην πατρίδα του. Οι Ρώσοι είναι αναγκασμένοι να τον βοηθήσουν γιατί αν χάσουν τον Άσαντ θα βρεθούν εκτός Μ. Ανατολής. Ο Άσαντ θέλει μια ενιαία Συρία ενώ οι Κούρδοι θέλουν δικό τους κράτος ή έστω αυτονομία, απειλώντας τη Συρία με διάσπαση. Η επίθεση της Τουρκίας τους ανάγκασε να συμπλεύσουν απέναντι στον ισχυρό κοινό εχθρό. Όσο η βοήθεια του Άσαντ αυξάνει σε σημασία, η ανεξαρτησία των Κούρδων απέναντί του θα υποχωρεί.
Η Ρωσία τα χάλασε με τους Κούρδους για χάρη του Ερντογάν. Η Τουρκία παραδοσιακά είναι φράχτης στην κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο. Τώρα, όμως, οι ΗΠΑ συμμαχούν με τους Κούρδους και απειλούν την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας. Με αποτέλεσμα η Τουρκία να αλλάζει στάση (αλλά όχι στρατόπεδο) και αντί να φράζει το δρόμο της Ρωσίας προς τη Μεσόγειο γίνεται φράχτης-εμπόδιο στη Δύση να περικυκλώσει εντελώς τη Ρωσία. Πούτιν και Ερντογάν αναβιώνουν τη σύμπραξη Λένιν και Κεμάλ για να αποφύγουν τις ίδιες απειλές. Η Τουρκία θα άλλαζε στρατόπεδο μόνο αν παραβιάζοντας Νόμους, Συνθήκες, Συμμαχίες και Διεθνείς Ισορροπίες, «άνοιγε τις πόρτες» για να κατέβουν ανεμπόδιστα οι Ρώσοι στη Μεσόγειο. Αλλά αυτή η τρέλα θα σήμανε Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Πούτιν εγκατέλειψε τους Κούρδους αλλά δεν μπορεί να παρατήσει τον Άσαντ. Η Ρωσία θα έχανε κάθε υπόληψη διεθνώς αλλά και όσα με αίμα και θυσίες κέρδισε. Δεν μπορεί όμως να εγκαταλείψει και τον Ερντογάν και να αφήσει τη Ρωσία αφύλαχτη από τη μόνη πλευρά των συνόρων της που δεν ελέγχουν οι ΗΠΑ.
Αντίστροφα, ο Ερντογάν δεν μπορεί να εγκαταλείψει τον Πούτιν επειδή οι Αμερικάνοι θα μπορούν εύκολα να τον στραγγαλίσουν καθώς ανοίχτηκε μέσα στη Συρία. Έτσι την πάτησε ο Σαντάμ όταν μπήκε στο Κουβέϊτ, νόμιζε ότι είχε την άδεια των ΗΠΑ αλλά αυτοί τον κρέμασαν.
Για να βγουν όλοι από την δυσκολία ίσως έχουν μια απλή λύση: Μπορούν, προσώρας τουλάχιστον, να συνεχίσουν σαν μη συνέβη τίποτα. Η Ρωσία θα ενισχύει τον Άσαντ, θα τον αφήσει να σηκώσει (μαζί με τους Ιρανούς) το κύριο βάρος του πολέμου και θα επεμβαίνει μόνο σε απόλυτη ανάγκη. Ο Άσαντ και οι Κούρδοι θα το δεχτούν επειδή δεν έχουν άλλο σύμμαχο από τη Ρωσία. Θα το δεχτεί και ο Ερντογάν γιατί αν τα χαλάσει με τους Ρώσους θα τον καταπιούν οι ΗΠΑ. Αλλά και οι ΗΠΑ θα το δεχτούν επειδή μόνο έτσι θα αποφύγουν μια απ’ ευθείας σύγκρουση με τη Ρωσία. Στη ρίζα αυτής της περιπλοκής βρίσκεται η αιφνίδια και αναιτιολόγητη (αλλά όχι ανεξήγητη) εξαγγελία της Ρωσίας ότι αποσύρεται (εν μέρει) από το πεδίο των μαχών. Η μόνη ορατή εξήγηση είναι ότι η επιστροφή των νικητών από τον Πόλεμο δίνει πλεονέκτημα στον Πούτιν στις προσεχείς εκλογές.
Η Τουρκία παραμένει στο Δυτικό στρατόπεδο επειδή, επαναλαμβάνω, δεν θέλει να πέσει στα χέρια της Ρωσίας για να γλιτώσει από τη (θανάσιμη) αγκαλιά των Αμερικανών. Η αντιπαλότητα των δυο Μεγάλων της επιτρέπει μια δύσκολη και επικίνδυνη ισορροπία. Η εθελοδουλία δεν προστατεύει κανένα, όπως δεν προστατεύει την Ελλάδα ούτε καν απέναντι στα Σκόπια. Και πολύ περισσότερο δεν προστατεύει απέναντι στην Τουρκία. Το επόμενο βήμα της Τουρκίας, μετά τα όσα έγιναν, είναι να αποφασίσει, όταν το κρίνει σκόπιμο, να εγκαταστήσει δικούς της στα Ίμια, πολίτες ή στρατιώτες. Ο Ν. Κοτζιάς ξεχώρισε με την ισχυρή εμφάνισή του ως ηγέτης του κόμματος της ηττοπάθειας, διακηρύσσοντας, μετά το επεισόδιο στα Ίμια, ότι οι Έλληνες «υπερπατριώτες» πρέπει να θυμούνται την ήττα του 1897 από την Τουρκία, να μην ξεχνάνε το 1922 και να έχουν πάντα στο νου τους την απώλεια της Κύπρου. Η κυβέρνηση, όπως επί Σημίτη, φαίνεται αποφασισμένη να αποδεχθεί παθητικά οποιαδήποτε κίνηση της Τουρκίας. Στα Ίμια, τότε, είχαν επέμβει οι ΗΠΑ. Τώρα οι ΗΠΑ έχουν λόγους να μας προστατεύσουν; Όπως και να ‘χει, αν η Τουρκία περάσει από τα λόγια στα έργα, οι ελληνικές ΕΔ άραγε θα απαντήσουν ή θα ακινητοποιηθούν, όπως πάγωσαν με εντολή, τότε, του Ιωαννίδη, κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Προσώρας η Τουρκία ακολουθεί τη συμβουλή του αρχαίου Κινέζου στρατηγού Σουν Τζου ότι καλύτερος στρατηγός είναι αυτός που νικάει χωρίς να δώσει μάχη. Με τέτοιους αντίπαλους στην Αθήνα είναι εύκολο στον Ερντογάν να παριστάνει τον Κινέζο.
Θυμίζω ότι απολύτως έγκυρες πληροφορίες, παλαιότερα επί Ομπάμα, υποστήριζαν πως η Τουρκία είχε ζητήσει από τις ΗΠΑ να αδρανήσουν τρεις μέρες αν αποφάσιζε να μας επιτεθεί. Τότε η Τουρκία δεν πήρε πράσινο φως. Τώρα;
Ο Ερντογάν θυμίζει τον Αλή Πασά. Ήταν ανεξάρτητος και τολμηρός όσο ο Σουλτάνος δεν αποφάσιζε να τον τσακίσει. Τώρα ο Σουλτάνος (οι ΗΠΑ) έχουν ανάγκη τον «Αλή Πασά- Ερντογάν». Αργότερα έχουν ράμματα για τη γούνα του. Όχι, όμως, για χάρη μας.
Η Ρωσία αποφεύγει να ολοκληρώσει τις νίκες της, πχ στην Ουκρανία και τώρα στη Συρία. Αλλά ούτε οι ΗΠΑ του Τραμπ φτάνουν στα άκρα. Η Ουκρανία και η Β. Κορέα είναι παραδείγματα αναβολής. Περιμένοντας τα χειρότερα.