«Πωλείται ζωή»
συνέντευξη στον Σωτήρη Μανιάτη – efsyn.gr
Τον γνωρίσαμε ιδιαίτερα με τον «Εξάντα», αλλά τα τελευταία χρόνια έχει υπογράψει μια σειρά από ξεχωριστά ντοκιμαντέρ, όπως το «Αγορά», «Πωλείται ζωή», ενώ απόψε θα μεταδοθεί από την ΕΡΤ-2 (21.00) η τελευταία του ταινία με τίτλο «Μέχρι την τελευταία σταγόνα» (Up to the last drop), στην οποία καταγράφει τον μυστικό πόλεμο του νερού στην Ευρώπη.
Ο Γιώργος Αυγερόπουλος, όμως, ξεκίνησε, όπως εξομολογείται, την ενασχόλησή του «με την κινούμενη εικόνα από το MEGA κι έχω στεναχωρηθεί πολύ με το επικείμενο κλείσιμό του. Τότε, νέος στο χώρο, Φεβρουάριο του 1990, το MEGA ήταν ένα πεντάρι διαμέρισμα στην οδό Ξενοφώντος. Οι συντάκτες κάθονταν σε μια μεγάλη ροτόντα, μια τραπεζαρία, και υπήρχε μία ηλεκτρική γραφομηχανή. Θεωρώ πως είναι μια απίστευτη κοροϊδία της εργοδοσίας προς τους εργαζομένους».
Κι όταν τον ρωτάμε για τις εξελίξεις στο τηλεοπτικό τοπίο, επισημαίνει: «Παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον πώς αλλάζει το τοπίο, αλλά αυτό που δεν βλέπω να αλλάζει είναι η ποιότητα του προγράμματος που προσφέρεται. Δηλαδή το αν θα αλλάξουν οι ιδιοκτήτες και ο Σαββίδης, για παράδειγμα, πάρει ένα κανάλι με απασχολεί λιγότερο από το γεγονός ότι δεν βλέπουμε τις ειδήσεις που αξίζουμε».
Η συζήτησή μας επιστρέφει στο νέο του ντοκιμαντέρ, με τον ίδιο να εξηγεί ότι στο «Πωλείται ζωή» παρουσίαζε τη «μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου στη Χιλή, όπου μπορείς να πας να αγοράσεις ένα ποτάμι ή μια λίμνη. Τώρα, αυτό εστιάζει στις πολιτικές που συνοδεύουν το νερό στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προσπαθώντας να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα τι είναι για την Επιτροπή το νερό: δημόσιο αγαθό ή εμπόρευμα της αγοράς». Πρόκειται για διεθνή συμπαραγωγή της Small Planet Productions (Ελλάδα), με το ARTE GEIE (Γαλλία, Γερμανία), την ΕΡΤ (Ελλάδα) και την KG Productions (Γαλλία).
Εκανε πρεμιέρα στο Στρασβούργο, ακολούθησαν προβολές σε Βερολίνο και Αθήνα, προβλήθηκε από ΑRΤΕ σε Γαλλία και Γερμανία, στη φινλανδική τηλεόραση, στο Russia Today σε διάφορες γλώσσες και πρόκειται να προβληθεί στις αραβικές χώρες από το Αλ Τζαζίρα Αράμπικ. Παίζεται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας μέσω κινηματογραφικών λεσχών ή διαφόρων οργανώσεων πολιτών που φιλοξενούν την ταινία.
«Αυτό», εξηγεί ο Γιώργος Αυγερόπουλος, «γίνεται και σε πόλεις της Ευρώπης για να ευαισθητοποιήσουν το κοινό τους σχετικά με την τεράστια συζήτηση παγκοσμίως για το αν το νερό θα πρέπει να είναι κάτω από ιδιωτική ή δημόσια διαχείριση. Κι αυτό είναι ίσως η καρδιά του θέματος. Θα ήμασταν άδικοι αν απαιτούσαμε από έναν ιδιώτη επενδυτή να κάνει επενδύσεις για τις επόμενες γενιές. Ο ιδιώτης σκέφτεται μέχρι το τέλος του συμβολαίου του, 20 ή 30 χρόνια».
• Δηλαδή οι ιδιώτες επενδύουν, αλλά όχι όσα απαιτούνται για να διατηρηθούν τα συστήματα στο επίπεδο που πρέπει;
«Ναι, έχουμε πολλά παραδείγματα όπου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό και χειροτέρευσε η ποιότητά του, εξαιτίας έλλειψης επενδύσεων. Αυτός είναι και ο λόγος που παγκοσμίως υπάρχει τάση να επιστρέψει η διαχείρισή του στο Δημόσιο. Η Γαλλία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, με 99 πόλεις να έχουν επαναδημοτικοποιήσει το νερό τους. Και η Γαλλία είναι η πατρίδα των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης.
»Η χώρα που εφηύρε την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως την εννοούμε σήμερα, στα τέλη του 19ου αιώνα. Πολλές επαναδημοτικοποιήσεις γίνονται και στη Γερμανία. Κάτι δηλαδή που στη Γερμανία παρουσιάζεται ως καλό και προς το συμφέρον του πολίτη, έξω από τα σύνορα αυτής της χώρας είναι αδιανόητο. Υπάρχει πίεση για νέες αγορές και ποιος είναι ο αδύναμος κρίκος; Προφανώς οι χώρες που έχουν υπογράψει μνημόνια, είναι υπερχρεωμένες, βρίσκονται σε κρίση».
• Είναι ένα θέμα που απασχολεί κι εμάς…
«Ναι, ήδη η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι πουλάει το 25% της ΕΥΑΘ και το 11% της ΕΥΔΑΠ. Αυτό που προκύπτει από το έργο είναι ότι πρέπει να δούμε πολύ προσεκτικά, ως κράτος, τη διεθνή εμπειρία και να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί στις συμφωνίες που θα υπογράψουμε. Πολλές φορές, τέτοιου τύπου συμφωνίες είναι λεόντειες υπέρ του ιδιώτη, ενώ υπάρχουν και δήμοι που έχουν καταστεί όμηροι ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης, οι οποίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να προσφύγουν σε ένα διαιτητικό δικαστήριο, διεκδικώντας τεράστια αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη ή για στόχους που δεν έχουν επιτευχθεί, όπως για παράδειγμα η αύξηση του πληθυσμού ή η αύξηση της κατανάλωσης».
• Πόσος καιρός χρειάστηκε για να ολοκληρώσεις το ντοκιμαντέρ και ποια είναι τα συμπεράσματα για όσα συμβαίνουν με το νερό στην Ευρώπη;
«Ξεκίνησε το 2013 και τέλειωσε το 2017. Νομίζω ότι η Ε.Ε. ωθεί προς την ιδιωτικοποίηση των συστημάτων ύδρευσης. Υπάρχει μια τεράστια αντίφαση όμως, καθώς το Παρίσι και το Λονδίνο παίρνουν πίσω το νερό τους, σε δημόσιο έλεγχο όπως και εκατοντάδες πόλεις της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, οι οποίες δοκίμασαν το ιδιωτικό μοντέλο για χρόνια και το απέρριψαν.
»Και την ίδια στιγμή η οικονομική και πολιτική ελίτ της Ευρώπης πιέζει χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία αλλά και η Ιρλανδία, χώρες δηλαδή που υπέγραψαν μνημόνιο να ιδιωτικοποιήσουν τα δικά τους συστήματα ύδρευσης. Οι ιδιωτικοποιήσεις συστημάτων ύδρευσης και όροι σε σχέση με το νερό υπάρχουν σε κάθε μνημόνιο που έχουν υπογράψει οι χώρες που προανέφερα. Είναι από τα πιο κοινά σημεία όλων των μνημονίων. Συνεπώς, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι μέρος της τρόικας…»
• «Εξάντα» θα ξαναδούμε;
«Μου λείπει κι εμένα ο “Εξάντας”, αλλά αυτή τη στιγμή θέλω να ολοκληρώσουμε το “Αγορά 2”, να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου και να έχουν οι επόμενες γενιές μια οπτικοακουστική καταγραφή μιας οκταετίας της ελληνικής, της ευρωπαϊκής κρίσης. Οταν τελειώσω, θα το ξανασκεφτώ… Το “Αγορά 2” έχει εξαιρετικό υλικό, εικόνες πραγματικά που δεν έχουν ξαναβγεί στη δημοσιότητα. Είναι κι αυτό συμπαραγωγή της Small Planet Productions (Ελλάδα) με τη γερμανική δημόσια τηλεόραση WDR, το ARTE και την ΕΡΤ…».
