Εξαιρετικά περίεργες έως και επικίνδυνες διαστάσεις έχει προσλάβει η υπόθεση της στυγερής δολοφονίας του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, με ευθύνη κυρίως της Ν.Δ.,της οποίας ήταν σημαντικό στέλεχος, αλλά και των περισσότερων κατεστημένων μέσων ενημέρωσης. Μια δολοφονία που, όπως δείχνουν όλα τα μέχρι τώρα στοιχεία δεν είχε σε καμιά περίπτωση πολιτικά κίνητρα, έγινε σχεδόν από την πρώτη στιγμή αντικείμενο κάκιστης πολιτικής εκμετάλλευσης.
Δεν είναι μόνο οι ξεκάθαρες αναφορές σε πολιτικά κίνητρα, που στιγματίζουν τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, ακόμη και με τη γελοία αναφορά στα «Εξάρχεια», μολονότι η δολοφονία έγινε σε περιοχή που απλώς είναι γειτονική των Εξαρχείων. Είναι μια συνολικότερη απόπειρα καλλιέργειας μιας αίσθησης γενικευμένης πολιτικής δίωξης, την οποία τροφοδοτούν τα συνεχή ρεπορτάζ των ΜΜΕ και κυρίως των τηλεοπτικών, που διαμορφώνει ένα κλίμα έντονης τρομολαγνείας.
Η υπόθεση αυτή, μέσα στην τραγικότητά της, καθώς πρόκειται για τη βίαιη στέρηση της ζωής ενός ανθρώπου, έχει και προεκτάσεις φαιδρές, αν αναλογιστεί κάποιος ότι θα ήταν φύσει αδύνατον στην αστυνομία να εγκαθιστά φρουρές για την προστασία καθενός από τις χιλιάδες των δικηγόρων που ενδεχομένως να κινδυνεύουν από αντιδράσεις αντιδίκων που εμφανίζονται ως θιγόμενοι.
Το ζήτημα, όμως, έχει και μια ακόμη πιο σοβαρή διάσταση, εξαιτίας του απολογητικού τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να αντικρούσει τις όποιες αιτιάσεις περί πολιτικών ευθυνών η ίδια η κυβέρνηση. Η οποία, επίσης, μπαίνει στην ίδια λογική της γενικευμένης πολιτικής εγκληματικότητας, η οποία θα πρέπει να παταχθεί.
Την τραγικότητα του γεγονότος και του μικρόψυχου προπαγανδιστικού του χειρισμού, την επιτείνει η σκέψη του τι θα συνέβαινε αν ο δολοφονημένος δεν ήταν ένας μεγαλοδικηγόρος με οικογενειακή δικηγορική και πολιτική παράδοση. Κατά πόσο θα προκαλούσε μικρό έστω ενδιαφέρον η ενδεχόμενη δολοφονία ενός από τους χιλιάδες επαγγελματίες του κλάδου, που δεν έτυχε να έχουν την ίδια κοινωνική θέση με τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο.
Τ.Ζ