Ni Patrie, Ni Le Pen, Ni Patron, Ni Macron

Από την επόμενη κιόλας του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών κύριο θέμα της σχετικής ελληνικής συζήτησης έγινε η στάση απέναντι στους δύο νικητές.
Η πολιτικά ορθή στάση, θέλω να πω.
Ομοθυμαδόν οι εκπρόσωποι του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου υπέδειξαν πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την ανοικτή -και ανεπιφύλακτη, ”από την έποψη της δημοκρατίας”- υποστήριξη του Μακρόν. Όσοι εξέφρασαν την δυσθυμία τους έστω γι’ αυτό ”το χειρότερο από όλα τα πιθανά δίδυμα” που προέκυψε, κρίθηκα ανεύθυνοι, ανόητοι, στόκοι, όπως φιλελεύθερος ιεροφάντης συνόψισε τους πρέποντες χαρακτηρισμούς. Ήρθε και η δήλωση του Μελανσόν κι έδεσε το πράγμα.
Η ρητή κατηγορία απέναντι στους δυσφορούντες ή τους διαφωνούντες με την …επιβαλλόμενη πανστρατιά του”συνταγματικού τόξου” είναι πως κάνουν πλάτες στη Λεπέν. Κοινώς, όποιος δεν είναι με τον Μακρόν είναι εναντίον της δημοκρατίας. Έστω κι αν είναι προφανές πως είναι το μέινστριμ που κατ’ εξοχήν στρώνει τον δρόμο στην Ακροδεξιά μέσα από τη συνεχώς διευρυνόμενη αποδοχή της ατζέντας της. Κι ακόμα περισσότερο μέσα από τη μανιακή προσήλωση σε μια οικονομική κοινωνική πολιτική που αδιαφορεί για τους χαμένους των τελευταίων δεκαετιών, όταν δεν διασκεδάζει με τις δυστυχίες τους.
Στην ελληνική παραλλαγή της συζήτησης, βεβαίως, υπάρχει έντονη η αίσθηση του γελοίου. Όπως σωστά τέθηκε από τις στήλες των ”Νέων”, σιγά μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα κανείς στη Γαλλία για άποψη του Τσίπρα σχετικά με το ζήτημα. Μόνο που, όπως είναι προφανές, το ενδιαφέρον για την άποψη των ”Νέων” εις Παρισίους είναι απείρως μικρότερο. Και παρ’ όλα αυτά διατυπώνεται με επιμονή και παρρησία.
Το γελοίο του πράγματος, όμως, προκύπτει και από ένα άλλο γεγονός. Το οποίο είναι πως, αν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλο0γών βρισκόταν η Λεπέν με τον Μελανσόν, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι δεξιοί και οι ακροκεντρώοι, εκεί κι εδώ, στην καλύτερη περίπτωση δεν θα έπαιρναν θέση. Στην χειρότερη θα συντάσσονταν με τη Λεπέν. Σε καμιά των περιπτώσεων, πάντως, δεν θα βρίσκονταν, έστω με πολλές επιφυλάξεις, στο πλευρό του ‘‘αριστερού λαϊκιστή’‘. Ως προς αυτό, άλλωστε, οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις μιλούν καθαρά. Οι ψηφοφόροι του φιλελεύθερου Φιγιόν ψηφίζουν τέσσερις φορές περισσότεροι Λεπέν από ό,τι αυτοί του Μελανσόν, από τον οποίο δεν μεταφέρεται παραλίγο πάνω από 1% προς το Εθνικό Μέτωπο. -λιγότερο και από ο περιθώριο στατιστικού λάθους.
Είναι πολύ γνωστά όλα αυτά. Όπως είναι γνωστό πως η Αριστερά βρέθηκε και βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη γραμμή του αγώνα εναντίον της ρατσιστικής Ακροδεξιάς. Σήμερα, όμως τα παιδιά στο Παρίσι, που φωνάζουν ”Ούτε Πατρίδα Ούτε Λεπέν Ούτε Αφεντικό Ούτε Μακρόν”, παίρνουν σαφή θέση και ενάντια στην ”κεντρώα” οικονομική Ακροδεξιά, που, χωρίς καμιά επιφύλαξη ή συστολή, με το πιο προπετή τρόπο, εδώ και δεκαετίες καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Αυτό το Ni Patron είναι που κολάζει περισσότερο τους καθ’ ημάς ”αντιλαϊκιστές’. Οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν ζήσει ποτέ υπό την ”επίβλεψη’ ενός πραγματικού αφεντικού. Πράγμα που κάνει αδύνατο να καταλάβουν τα απολύτως αντιπροσωπευτικά λόγια του ιδιωτικού υπαλλήλου στη χώρα μας σήμερα: ”Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από μερικά χρόνια της έκαναν τρεις άνθρωποι. Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου μου υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατ. άνεργοι, που περιμένουν πως και πως να μου φάνε τη θέση. Έτσι, λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνων την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που επαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Κι έτσι ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου”.
Όποιος δεν μπορεί, σχεδόν ”κατασκευαστικά”, να δείξει την απαιτούμενη ενσυναίσθηση, ώστε να νιώσει τι ο αντιπροσωπευτικός αυτός εργαζόμενος λέει, μπορεί να καταναλώνεται σε ποικίλα φληναφήματα. Αδυνατεί- ή αδιαφορεί- να καταλάβει πως η μόνη απάντηση στον φασιστικό κίνδυνο είναι αυτή που βάζει πάνω από όλα τα συμφέροντα των κατώτερων τάξεων και κατηγοριών του πληθυσμού. Αυτών που ψήφισαν, μαζί με την πλειοψηφία των νέων και των υποβαθμισμένων παρισινών προαστίων, Αριστερά. Και που δεν αντέχουν να ψηφίσουν το Αφεντικό. Όχι από μίσος, φθόνο, μνησικακία κι άλλα ”κακά” συναισθήματα, όπως αναλύουν από καιρό τώρα πλείστοι όσοι πολιτικοί επιστήμονες ψυχαναλυτικών προδιαγραφών και στη γαλάζια μας πατρίδα. Από καθαρό ορθολογισμό αρνούνται να ψηφίσουν έτσι, όπως του λένε όλοι οι νουνεχείς.
Νi Le Pen, Ni Patron, λένε οι νέοι και άλλοι στη Γαλλία. Για να έχουν δική τους ζωή. Για να έχουν ζωή.