Η εβδομάδα που πέρασε σηματοδοτεί τον έναν χρόνο από την έναρξη της γενοκτονίας, ναι της γενοκτονίας, που διεξάγει το Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού με θεατές τη διεθνή κοινότητα και συνενόχους τα κράτη που το στηρίζουν οικονομικά και στρατιωτικά.
Στην Ελλάδα, στις 7 Οκτώβρη γίναμε μάρτυρες μιας συντονισμένης μιντιακής ομοβροντίας ειδήσεων που παρουσίαζαν μονόπλευρα την ισραηλινή πλευρά, δηλαδή το κράτος που ασκεί εδώ και 80 χρόνια μια παράνομη στρατιωτική κατοχή και συστηματική εξόντωση ενός ολόκληρου πληθυσμού, ως… «θύμα».
Την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή τόσο τη συμπλήρωση του ενός έτους από την έναρξη του πολέμου, αλλά και με αφορμή τη δολοφονία ισραηλινών πολιτών στη Χάιφα από ενόπλους Παλαιστίνιους, το εξής: «Ποιος «παραγγέλνει» από τα ΜΜΕ την επιλεκτική ευαισθησία; Ποιος αποφασίζει ποιες ζωές αξίζουν περισσότερο; Ποιος δίνει γραμμή ώστε να επιλέγονται ποια θύματα θα έχουν πρόσωπο, ηλικία, οικογένεια και όνειρα και ποια θα στοιβάζονται σε έναν πενταψήφιο αριθμό νεκρών;»
Ήρθε όμως η επίσημη επέτειος και όσα βλέπαμε τις προηγούμενες ημέρες απλώς εντάθηκαν, ενώ οι φωνές λογικής που επιχειρούσαν να θέσουν το θέμα στην πραγματική του βάση, δηλαδή να μην αποστρέψουν το βλέμμα από την παράνομη κατοχή, τις δολοφονίες, τους βομβαρδισμούς και την οργανωμένη κρατική ληστεία σε περιουσίες και εδάφη, περιθωριοποιήθηκαν σε εξοργιστικό βαθμό, ακόμη και από πρόσωπα που θα πίστευε κανείς ότι θα ήταν πιο μετρημένα στις δηλώσεις τους.
Ένα παράδειγμα, προφανώς όχι το μόνο, ήταν και η ανάρτηση που έκανε στο X η Ρένα Δούρου, βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής του Γραφείου Ειρήνης του κόμματος.
«Ένας χρόνος μετά από την τρομοκρατική, βάρβαρη, απόλυτα καταδικαστέα σφαγή 1.139 αμάχων Ισραηλινών από τη Χαμάς που άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή και που προκάλεσε τη σημερινή γενοκτονία στη Γάζα», έγραφε εισαγωγικά η εκτενής ανάρτησή της.
Τι είπε λοιπόν στους ακολούθους της η κ. Δούρου; Ότι χρειάζεται «ειρήνη» και «κατάπαυση του πυρός», αλλά και πως για ό,τι συμβαίνει την ευθύνη έχουν όχι οι θύτες, αλλά τα θύματα. Κάνει λόγο για «φαύλο κύκλο της βίας» εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα, τον κατακτητή με τον κατακτημένο.
Είναι σαφές ότι η επίθεση της Χαμάς οδήγησε την αύξηση της ήδη υπάρχουσας έντασης που υπήρχε όλους τους προηγούμενους μήνες στην περιοχή. Αλλά για τη γενοκτονία ευθύνεται μόνο αυτός που την πραγματοποιεί. Κανείς δεν υποχρέωσε τον Νετανιάχου να δολοφονήσει παιδιά, να ρημάξει σχολεία και νοσοκομεία με φαιδρές δικαιολογίες, να ισοπεδώσει μια ολόκληρη περιοχή, να συγκρίνει τους Παλαιστίνιους με ζώα, να τους εγκλωβίσει σε ένα μεγάλο «κλουβί» χωρίς τροφή, νερό και φάρμακα και με βιβλικές μεταφυσικές αναφορές να τελέσει σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της μεταπολεμικής ιστορίας.
Θα περίμενε κανείς η κ. Δούρου να είναι πολύ πιο προσεκτική στις εκφράσεις της. Όμως το γεγονός ότι μετά την κατακραυγή που δέχτηκε, επέλεξε συνειδητά να μην αλλάξει «ούτε “και”» στην ανάρτησή της, δείχνει ξεκάθαρα ότι την εκφράζει απόλυτα η φρασεολογία που χρησιμοποίησε.
Φυσικά, το τι «θα περίμενε κανείς», αποτυπώνει και το έλλειμμα και αυτού που θα το περίμενε. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα εντυπωσιακά χάπενινγκ όπως η επίσκεψη του Στέφανου Κασσελάκη στη Ραμάλα, έχει δώσει ουκ ολίγα παραδείγματα κραυγαλέας μεροληψίας υπέρ του Ισραήλ και μάλιστα, διαχρονικά.
Άλλωστε ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτή που στένεψε σε ασφυκτικό βαθμό τη στρατιωτική και οικονομική συνεργασία των δύο κρατών, και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αναγνώρισε de facto και… χειρογράφως την Ιερουσαλήμ ως «ιστορική πρωτεύουσα» του Ισραήλ, κάτι που μέχρι τότε δεν είχαν κάνει ούτε οι στενότεροι σύμμαχοι του Νετανιάχου.
Άλλωστε, για την ανάγκη «σύμπτωσης» των γεωστρατηγικών συμφερόντων Ελλάδας – Ισραήλ αρθρογραφούσε από το 2012 η ίδια η Ρένα Δούρου, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει στην -τότε αριστερή- βάση του ΣΥΡΙΖΑ τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Σιμόν Πέρες.
Για να μην κολλάμε όμως στα «παλιά», τα παραδείγματα είναι πολλά ακόμη και εντός του τελευταίου έτους, δηλαδή από την 7η Οκτώβρη του 2023 έως σήμερα.
Για παράδειγμα, η πρώτη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 7/10/23, για την οποία δέχτηκε σφοδρή κριτική από τα μέλη του και μιλούσε -σε γραμμή Δούρου θα έλεγε κανείς- για «συνεχιζόμενη βία από όλες τις πλευρές στην περιοχή».
Λίγους μήνες αργότερα, οι βουλευτές Πέτρος Παππάς και Ευάγγελος Αποστολάκης, φωτογραφίζονταν εντός της Βουλής όλο χαμόγελα με βουλευτές της ΝΔ και… τιμώμενο τον πρέσβη του Ισραήλ.
Τον Απρίλιο, ο τότε πρόεδρος του κόμματος Στέφανος Κασσελάκης κανόνιζε να συναντηθεί με τα «γεράκια» της AIPAC στις ΗΠΑ, δηλαδή με το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπι που επί της ουσίας κατευθύνει μέσω των χρηματοδοτήσεών του τη… «συνείδηση» των γερουσιαστών και συνεπώς την εξωτερική πολιτική της χώρας. Η συνάντηση ακυρώθηκε μετά την κατακραυγή.
Έναν μήνα αργότερα, ο τότε βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Όθων Ηλιόπουλος, από τον «αέρα» της ΕΡΤ και με την ιδιότητα του καθηγητή του Χάρβαρντ, σχολίαζε τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ (με τη συμμετοχή χιλιάδων Εβραίων φοιτητών μάλιστα) ως «τρομοκρατία την οποία ζουν οι φοιτητές που είναι Ισραηλίτες [sic] ή οι φοιτητές που είναι Εβραίοι. Χάνεται μια ευκαιρία φιλίας μεταξύ Αραβικών και Ισραηλιτικών [ξανά sic] φωνών, παρόλο που κάποιοι Εβραίοι φοιτητές συμμετέχουν κατηγορώντας το κράτος τους. Ξανααναπαράγουμε δυστυχώς κάποια αντισημιτικά πρότυπα στα αμερικανικά πανεπιστήμια».
Βέβαια, η απλή καταγραφή γεγονότων δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος για να εξαχθούν συμπεράσματα. Άλλωστε, θα μπορούσε κανείς δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι υπάρχουν δεκάδες άλλες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση. Πράγματι, υπάρχουν. Αλλά είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι έχουν υπάρξει και τα παραπάνω, που συχνά περνούν στη λήθη της πολιτικής και παραπολιτικής επικαιρότητας.
Αγαπητή κ. Δούρου, οι λέξεις πλέον έχουν σημασία. Έχουν βάρος και βαρύτητα. Αυτός, δεν είναι ένας ακόμη πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Δεν παρακολουθούμε μια σύγκρουση που θα κάποια στιγμή θα τελειώσει. Δεν είναι καν μία ακόμη σφαγή από αυτές που μας έχει συνηθίσει και το Ισραήλ και πολλοί άλλοι.
Είμαστε μάρτυρες, κ. Δούρου, του μεγαλύτερου εγκλήματος της μεταπολεμικής ιστορίας. Μια μέρα η Ιστορία θα μας κάνει δύο ερωτήσεις: «με ποιον ήσουν» και «τι έκανες για να το σταματήσεις».
Και οι απαντήσεις που θα δώσει ο καθένας και η καθεμιά μας, πρέπει να είναι σαφείς.
ΠΗΓΗ DOCUMENTO