Όχι δεν είμαστε με τους Ιρανούς, όπως δεν είμαστε με τους Ισραηλινούς, είμαστε με την λογική και το Ιράν αποδείχθηκε μετρ… της λογικής απέναντι στο παρανοϊκό καθεστώς του Ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu…
Οι Ιρανοί εκτόξευσαν, drones, υπερηχητικούς και βαλλιστικούς πυραύλους περίπου 1.000 χιλιόμετρα μακριά.
Έπρεπε να περάσουν από τον εναέριο χώρο 3 κρατών – Ιράκ, Συρία, Ιορδανία, το κυριότερο προειδοποίησαν δίνοντας άπλετο χρόνο στο Ισραήλ να αντιδράσει…
Οπότε ο στόχος του Ιράν ήταν πολιτικός και όχι στρατιωτικός.
ADVERTISEMENT
Η μαζική ιρανική επίθεση με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι η πρώτη του είδους της
Το Ιράν εκτόξευσε 185 drones, 110 βαλλιστικούς πυραύλους και 110 πυραύλους κρουζ προς το Ισραήλ.
Οι στόχοι ήταν:
Η αεροπορική βάση Nevatim στη νότια κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Η αεροπορική βάση Ramon στη νότια κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Βάση πληροφοριών και κατασκοπείας του ισραηλινού καθεστώτος στο Jabal al-Sheikh (Όρος Ερμόν) στα βόρεια κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν.
Η Ιρανική επίθεση, ήταν απάντηση στην καταστροφή του προξενείου του Ιράν στην Δαμασκό στην πρωτεύουσα της Συρίας. Ισραηλινά αεροσκάφη το ισοπέδωσαν, σκοτώνοντας 13 ανθρώπους.
Στόχος των Ισραηλινών ήταν πιθανότατα να σκοτώσουν τους στρατηγούς του IRGC του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, η παρουσία των οποίων στο κτίριο αναφέρθηκε από τις υπηρεσίες πληροφοριών.
Δηλαδή, οι ισραηλινές αρχές καθοδηγήθηκαν από τη λογική του μισθοφόρου βομβιστή, που δεν χρειάζεται να γνωρίζει τον αριθμό των μελλοντικών θυμάτων για να ολοκληρώσει την στρατηγική του.
Πρόκειται για εκπληκτική αναίδεια, πλήγμα στο διεθνές δίκαιο, άρνηση των κανόνων του πολιτισμένου πολέμου.
Οτιδήποτε έχει συμβεί στην ιστορία, ακόμη και σε σημείο που μια πυρηνική δύναμη βομβάρδισε την πρεσβεία μιας άλλης, όπως έκαναν οι Αμερικανοί με την κινεζική διπλωματική αποστολή στη Γιουγκοσλαβία το 1999.
Ωστόσο, τότε όλοι κατάλαβαν ότι επρόκειτο για «παράπλευρη ζημιά» χωρίς πρόθεση, και στην περίπτωση του Ισραήλ η πρόθεση είναι προφανής.
Κάνει την επιδρομή στη Δαμασκό το ίδιο είδος «εκτός από τις σημαίες» που ήταν η κατάληψη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τεχεράνη για το Ιράν το 1979.
Αυτή η επίθεση μετέτρεψε την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν όχι μόνο σε εχθρό της Αμερικής, αλλά και σε διεθνή παρία.
Το Ιράν χαρακτηρίζεται στην Δύση ως χώρα που καθοδηγείται από τον μυστικιστικό σιιτικό φανατισμό, είναι έτοιμη να παραβιάσει κάθε νοητό δόγμα, είναι απρόβλεπτη και εξαιρετικά επικίνδυνη.
Όταν ξεκίνησε η ανάπτυξη πυρηνικών πυραύλων σε μια τέτοια κατάσταση, κυρώσεις εναντίον του επιβλήθηκαν όχι από τη Δύση, αλλά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, δηλαδή τη Ρωσία και την Κίνα επίσης.
Πέρασαν χρόνια.
Όλο αυτό το διάστημα, το Ιράν θεωρούνταν θανάσιμος εχθρός των πρώην (υπό το προηγούμενο καθεστώς του Σάχη) φίλων του – των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, το οποίο ανακηρύχτηκε από τους αγιατολάχ ως «πιόνι του κακού» (δηλαδή της Αμερικής), που σχεδιάζει την γενοκτονία των μουσουλμάνων.
Και μετά την καταστροφή του προξενείου του Ιράν στη Δαμασκό, «το κράτος των φανατικών ισλαμιστών που καλλιεργούν το μίσος για το Ισραήλ» (σύμφωνα με το ίδιο το Ισραήλ και τη Δύση), θεώρησε το χτύπημα casus belli – μια νόμιμη αιτία για πόλεμο και ανταπόδοση για όλα, συμπεριλαμβανομένης της γενοκτονίας που εκτελούν βάναυσα οι Ισραηλινοί στην Λωρίδα της Γάζας.
Το Ιράν ανακοίνωσε αμέσως ότι θα ακολουθούσε απάντηση και στο Ισραήλ άρχισαν να προετοιμάζονται για την επόμενη Ημέρα της Κρίσης.
Η Μέση Ανατολή περίμενε την αποκάλυψη, αλλά υπάρχει ένα αλλά…
Το πλήγμα στο εβραϊκό κράτος, όσο μαζικό και αν ήταν, δεν οδήγησε σε θύματα ή σημαντικές ζημιές.
Ταυτόχρονα, έχοντας υπερφορτώσει το ισραηλινό σύστημα αεράμυνας, οι Ιρανοί έφτασαν ακόμη στην αεροπορική βάση στην έρημο Negev με υπερηχητικούς πυραύλους, από τους οποίους έγινε η επίθεση στο προξενείο του Ιράν στην Δαμασκό.
Υπάρχει συμβολικότατα για το χτύπημα.
Η επίθεση αποκρούστηκε κυρίως χάρη στο ισραηλινό σύστημα Iron Dome, τη βοήθεια των συμμάχων του Ισραήλ – αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων στην περιοχή, καθώς και των γειτόνων – της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας.
Ταυτόχρονα, το Ιράν συμπεριφέρεται σαν να ήταν ικανοποιημένο με το αποτέλεσμα, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί «ένα καλό αποτέλεσμα σε ένα κακό παιχνίδι», αν όχι για ένα πράγμα: οι Ιρανοί προσπάθησαν ανοιχτά να διασφαλίσουν ότι η βεντέτα τους περιοριζόταν στα πυροτεχνήματα – εντυπωσιακό και ακριβό, αλλά σχετικά ασφαλές.
Για παράδειγμα, όχι μόνο προειδοποίησαν όλους τους γείτονες για την επίθεση, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που συνεργάζονται με το Ισραήλ, αλλά έκαναν και διαβουλεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό που δεν έκαναν (και αυτό είναι ακόμη περίεργο) ήταν ότι δεν διένειμαν προγράμματα με χάρτη με καταφύγια βομβών και δεν ηχογράφησαν ανακοινώσεις για το ραδιόφωνο:
– Σύντροφοι Εβραίοι! Ετοιμαζόμαστε να σας εκδικηθούμε σκληρά. Παρακαλώ προετοιμαστείτε για αυτό για να μην τραυματιστείτε.
Σε γενικές γραμμές, η ανταπόδοση σε ιρανικό στυλ θυμίζει πολύ το «The Italian Job», όπου ο Mario πήγε να ληστέψει μια τράπεζα υπό το χειροκρότημα ολόκληρης της πόλης.
Η πόλη (όλος ο κόσμος) δεν επικροτεί ακριβώς το Ιράν, αλλά πείθει το Ισραήλ να συμφωνήσει μαζί του ότι το περιστατικό τελείωσε.
Η απάντηση στο ερώτημα γιατί το Ιράν συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται μπορεί να είναι εξαιρετικά βαρετή: επειδή το καθεστώς του αγιατολάχ, στο οποίο έχει αποδοθεί η επικίνδυνη απρόβλεπτη και θρησκευτική τρέλα, ενεργεί αποκλειστικά ορθολογικά εδώ και πολύ καιρό.
Ναι το Ιράν είναι φωνή λογικής, είναι προπαγάνδα της Δύσης ότι τρελοί ακραίοι μουσουλμάνοι κυβερνούν την χώρα.
Παρά την ακαμψία των κοινωνικών δογμάτων, αυτό του επέτρεψε όχι μόνο να παραμείνει στην εξουσία, αλλά και να αναπτύξει μια εξαιρετικά περίπλοκη χώρα για δεκαετίες μπροστά στην αντιπαράθεση με τη Δύση, τις κυρώσεις, τους πολέμους με τους Σουνίτες, την απειλή του τουρκικού αποσχιστισμού στην βόρεια και τακτικές απόπειρες στην πρωτεύουσα Τεχεράνη.
Το Ιράν δεν μπορούσε να αφήσει αναπάντητο το περιστατικό στη Δαμασκό.
Αλλά δεν χρειαζόταν μια επικίνδυνη σύγκρουση με το Ισραήλ τώρα, εφόσον οι προτεραιότητές του είναι η οικοδόμηση του λεγόμενου «σιιτικού τριγώνου» στην περιοχή, η μάχη για την Υεμένη και ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας.
Ο Benjamin Netanyahu συμπεριφέρεται σαν τρελός
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu συμπεριφέρεται σαν τρελός – και όχι μόνο στη Δαμασκό.
Για μια σειρά εσωτερικών πολιτικών λόγων, δεν είναι πλέον σε θέση να είναι πρωθυπουργός σε καιρό ειρήνης και παραμένει στην εξουσία μόνο σε περιόδους πολέμου.
Έχοντας ολοκληρώσει την επιχείρηση στη Γάζα, ο Benjamin Netanyahu θα ενδιαφέρεται άμεσα για μια σύγκρουση με το Ιράν, σχεδιάζοντας ακόμη και τρομερά σενάρια με χτυπήματα σε πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Το σκεπτικό αναμένεται να είναι κάπως έτσι: δεδομένου ότι το Ιράν μπορεί να «γρατσουνίσει» μια αεροπορική βάση στο Negev με έναν πύραυλο, θα είναι σε θέση να την καταστρέψει τα πάντα εάν εξοπλίσει τον πύραυλο με πυρηνικά.
Το παράδοξο του 21ου αιώνα είναι ότι η υπαρξιακή απειλή που θα μπορούσε να βυθίσει τη Μέση Ανατολή σε ακόμη πιο δαιμονισμένη τρέλα δεν προέρχεται από ριζοσπάστες μυστικιστές θεολόγους, αλλά από την εντελώς κοσμική, δυτική και φαινομενικά προβλέψιμη ελίτ του Ισραήλ, που προηγουμένως θεωρούνταν πυλώνας της λογικής στην περιοχή.
Η ζωή μας διδάσκει και μας εκπλήσσει…
