Το γνωστό αμερικανικό ίδρυμα γεωπολιτικού σχεδιασμού RAND Corporation σε νέα του εκτίμηση αναφέρει ότι ο αντικειμενικός σκοπός του Τζο Μπάιντεν να ανακτήσει η Ουκρανία τα χαμένα εδάφη της από τη Ρωσία είναι μη ρεαλιστικός και το Κίεβο θα αναγκαστεί να συνθηκολογήσει χωρίς να επιτευχθεί.
Οι ΗΠΑ στην προσπάθεια τους να αποδυναμώσουν την Ρωσία, κατάφεραν να δημιουργήσουν νέες αντι-αμερικανικές συμμαχίες, με αποκορύφωμα την σύμπραξη Ρωσίας-Κίνας και στο τέλος δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν τους επιχειρησιακούς στόχους τους, αναφέρει το RAND Corporation, το οποίο συμμετέχει στον καθορισμό της εξωτερικής πολιτικής που ασκούν οι αμερικανικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες.
Η διαρροή των «UkraLeaks» μπορεί να έκανε κάτι καλό, γνωστοποιώντας στους Αμερικανούς ότι η εμμονή της κυβέρνησης Biden με την Ουκρανία θα μπορούσε να οδηγήσει στον χειρότερο γεωπολιτικό εφιάλτη της Αμερικής – την εδραίωση του άξονα Ρωσίας – Κίνας, και σε επόμενη φάση την εισβολή της Κίνας στην Ταϊβάν που θα μπορούσε να κλονίσει τα θεμέλια ενός σταθερού Ινδικού και Ειρηνικού ωκεανού κάτι που αφορά άμεσα την αμερικανική ασφάλεια.
Μια δημοσκόπηση έδειξε, «τον Μάρτιο του 2022, οι μισοί πολίτες των ΗΠΑ, σε ανάλογα ποσοστά μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών, είδαν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ως σημαντική απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ωστόσο τον Ιανουάριο 2023, το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί στο 35% μεταξύ των Αμερικανών.
Ενώ σημειώθηκε πτώση και στα δύο κόμματα, η μείωση μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων ήταν πιο απότομη:
Για τους Ρεπουμπλικάνους η άποψη ότι η επέμβαση των Ρώσων ήταν σημαντική απειλή για τις ΗΠΑ μειώθηκε από 51% περίπου στην αρχή του πολέμου σε 29% τον Ιανουάριο του 2023».
Με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα οι Ρεπουμπλικάνοι που υποστηρίζουν την άποψη ότι η βοήθεια στους Ουκρανούς είναι υπερβολική, ήταν 9% τον Μάρτιο του 2022 και αυξήθηκαν σε 17% τον Μάιο του 2022, σε 32% τον Σεπτέμβριο του 2022 και σε 40% τον Ιανουάριο του 2023.
Είναι σημαντικό ότι ακόμη και εκείνοι οι Ρεπουμπλικάνοι που υποστηρίζουν τον Πρόεδρο Μπάιντεν για την αμερικανική βοήθεια στην Ουκρανία δεν το κάνουν πλέον.
Ο κυβερνήτης της Φλόριντα DeSantis, ο βασικός αντίπαλος του πρώην προέδρου Trump για την προεδρία, κατέστησε σαφές ότι ευθυγραμμίζεται με εκείνους που δεν επιθυμούν την συνέχιση της παροχής βοήθειας προς την Ουκρανία.
«Ενώ οι ΗΠΑ έχουν πολλά ζωτικής σημασίας εθνικά συμφέροντα – διασφάλιση των συνόρων μας, αντιμετώπιση της κρίσης ετοιμότητας στο στρατό μας, επίτευξη ενεργειακής ασφάλειας και ανεξαρτησίας και έλεγχος της οικονομικής, πολιτιστικής και στρατιωτικής ισχύος της Κίνας – μπλέκονται περαιτέρω σε μια εδαφική διαμάχη μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας που δεν αποτελεί ζωτικό συμφέρον των ΗΠΑ», επεσήμανε.
Βέβαια η αλήθεια είναι πως άλλαξε ρότα γιατί είδε πως ο κόσμος επικροτεί τις απόψεις του βασικού αντιπάλου και ακλόνητου φαβορί για το προεδρικό χρίσμα, του πρώην Αμερικανού προέδρου Ν.Τραμπ.
Να σημειωθεί ότι από την έναρξη του πολέμου τον Φεβρουάριο του περασμένου έτους, η κυβέρνηση Μπάιντεν και το Κογκρέσο των ΗΠΑ έχουν διοχετεύσει σχεδόν 80 δισεκατομμύρια δολάρια ως βοήθεια στην Ουκρανία, η οποία περιλαμβάνει ανθρωπιστική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη.
Δεκάδες άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων μελών του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρέχουν επίσης μεγάλα πακέτα βοήθειας στην Ουκρανία.
Ο πόλεμος έχει αποκαλύψει την εξάντληση των αποθεμάτων κρίσιμων πυρομαχικών, ακόμη και οι ΗΠΑ δίνουν αγώνα δρόμου για να συγκεντρώσουν πυρομαχικά.
Όπως επισημαίνει ο John Daniel Davidson, Senior Editor στο «The Federalist», «Ποιο είναι το σχέδιο εάν (και πραγματικά, πότε) η Κίνα αποφασίσει να εισβάλει στην Ταϊβάν;
Κανείς δεν φαίνεται να έχει μια απάντηση – ή ακόμη και να φαίνεται πρόθυμος να αναγνωρίσει ένα πρόβλημα.
«Ούτε οι πολιτικοί μας ηγέτες έχουν απάντηση στην ολοένα και πιο προφανή πραγματικότητα ότι η αμερικανική στήριξη στην Ουκρανία σπρώχνει την Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας και βοηθά στην επιτάχυνση ενός συνασπισμού υπό την ηγεσία της Κίνας για να αμφισβητήσει το αποθεματικό νομισματικό καθεστώς του δολαρίου ΗΠΑ και να εισάγει μια νέα πραγματικότητα που στηρίζεται στον πολυπολικό κόσμο.
«Εν τω μεταξύ, η οικονομική αβεβαιότητα συνεχίζεται στις ΗΠΑ, με τον πληθωρισμό να συνεχίζει να πλήττει σκληρά τις αμερικανικές οικογένειες, τις αμερικανικές τράπεζες να πτωχεύουν και κάποιοι μιλάνε για επικείμενη ύφεση».
Το RAND Corporation υποστηρίζει ότι ένας παρατεταμένος πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών, γιατί απλά η Ρωσία δεν θα εξαντληθεί.
«Ο εδαφικός έλεγχος, αν και είναι εξαιρετικά σημαντικός για την Ουκρανία, δεν είναι η πιο σημαντική διάσταση του μέλλοντος του πολέμου για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συμπεραίνουμε ότι, εκτός από την αποτροπή πιθανής κλιμάκωσης σε πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ ή χρήσης πυρηνικών από την Ρωσία, η αποφυγή ενός μακροχρόνιου πολέμου πρέπει να αποτελεί επίσης υψηλή προτεραιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες από το να υποστηρίζουν οι ΗΠΑ τις εδαφικές βλέψεις της Ουκρανίας.
Υπογραμμίζουν τη σημασία να «τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».
Και αυτό θα είναι δυνατό εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλάξουν τη δυναμική του πολέμου, «ξεκαθαρίζοντας τα σχέδιά τους για μελλοντική υποστήριξη στην Ουκρανία, δεσμευόμενες οι ΗΠΑ για την ασφάλεια της Ουκρανίας, διαβεβαιώνοντας σχετικά με την ουδετερότητα της χώρας και θέτοντας όρους για ελάφρυνση των κυρώσεων για τη Ρωσία (τα δύο τελευταία εξυπηρετούν και τα ρωσικά συμφέροντα».
Το RAND Corporation υποστηρίζει ότι μια συνθήκη ειρήνης θα συνεπαγόταν συμβιβασμούς κατόπιν διαπραγματεύσεων σε ορισμένα από τα βασικά πολιτικά ζητήματα που διακυβεύονται για τις δύο πλευρές.
Η Ουκρανία θα ήθελε ισχυρές δεσμεύσεις της Δύσης για την ασφάλειά της, καθώς δεν εμπιστεύεται τη Ρωσία ότι θα τηρήσει οποιαδήποτε συμφωνία.
Μια διευθέτηση θα μπορούσε να καλύψει άλλα θέματα, όπως ένα ταμείο ανοικοδόμησης, το διμερές εμπόριο, τα πολιτιστικά θέματα και την ελευθερία κινήσεων ανθρώπων και αγαθών, καθώς και τις προϋποθέσεις για την άρση των δυτικών κυρώσεων στη Ρωσία.
Το RAND Corporation, φυσικά, παραδέχεται ότι σε μια συνθήκη ειρήνης θα πρέπει η Ουκρανία να αποδεχθεί ότι δεν θα πάρει πίσω όλα τα χαμένα εδάφη της.
«Αλλά το βασικό αποτέλεσμα θα ήταν η επιστροφή σε κάποιο βαθμό κανονικών σχέσεων μεταξύ των πρώην εμπόλεμων.
«Είναι σημαντικό ότι τα μέρη θα μπορούσαν να συμφωνήσουν να διαφωνήσουν για το καθεστώς ορισμένων εδαφών, ακόμη και όταν συνάπτουν όρους για άλλα ζητήματα.
Για παράδειγμα, η Σοβιετική Ένωση και η Ιαπωνία εξομάλυναν τις διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις το 1956, αλλά οι εδαφικές διαφορές μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας δεν επιλύθηκαν ποτέ».