Στο τελευταίο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ στην Καλαμάτα, αποκλείστηκαν οι μη εμβολιασμένοι σύνεδροι.
Στη Γ.Σ. των ΕΛΜΕ, το προηγούμενο Σάββατο, το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ ανακοίνωσε πως οι μη εμβολιασμένοι εκπρόσωποι των γενικών συνελεύσεων, δεν θα συμμετέχουν, ούτε με rapid test.
Ομοσπονδίες και Συνομοσπονδίες δηλαδή, που υποτίθεται πως υπερασπίζονταi τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζόμενων (όσα έχουν απομείνει), αντί να υψώσουν συλλογική φωνή στην υγειονομική τρομοκρατία και το βαθύ διχασμό των ανθρώπων πάνω στον οποίο κάνει πάρτυ και προέλαση μια κυνική και αδιάφορη για τη δημόσια υγεία εξουσία, μετατρέπονται ξεδιάντροπα σε κομισάριους της.
Το αποψιλωμένο σύστημα δημόσιας υγείας, έστειλε 6.500 υγειονομικούς στην ανεργία, αφού πρώτα τους εξουθένωσε στις μονάδες covid και τους χειροκρότησε.
Σε πολλά σχολεία, οι μη εμβολιασμένοι εκπαιδευτικοί αποκλείονται από το γραφείο των εκπαιδευτικών από τους ίδιους τους συναδέλφους τους, ενώ βέβαια τους επιτρέπεται η είσοδος στη σχολική τάξη.
Στο μεταξύ, οι εξίσου ευάλωτοι εμβολιασμένοι επιτρέπεται να συνωθούνται στα κωλόμπαρα.
Έχοντας ντοπάρει το φόβο, το παραλήρημα της αγέλης υπερβαίνει ακόμη και τους άθλιους κανόνες των «ακαταδίωκτων», ακόμη και τις “παραινέσεις” της κουτσομπόλας της γειτονιάς, των δημοσιοκάφρων της μικρής οθόνης δηλαδή, υπερβαίνει ακόμη και τη στοιχειώδη κοινή λογική και τη στοιχειώδη ανθρώπινη υπόσταση.
Θα ήταν αφελώς αναποτελεσματικό, να βγει ο Βορίδης και να πει «θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς και να οργανώσω παρελάσεις μελανοχιτώνων».
Το κάνουν αλλιώς.
Ο ρατσισμός πάνω στον οποίο πατά και γιγαντώνεται ο φασισμός, εφευρίσκει πάντα έναν εχθρό. Αυτός ευθύνεται για τα δεινά, αυτός γίνεται το εξιλαστήριο θύμα.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο φαρμακός ήταν το κοινωνικό απόρριμα, το βδέλυγμα, ο φαύλος, «το καθάρσιο» που τιμωρούνταν με λιθοβολισμό στην Αθήνα των Θεργηλίων, για τον καθαρμό της πόλης.
Στη Χαιρώνεια, όταν έπεσε λιμός, μαστίγωναν ένα σκλάβο και τον πετούσαν απ’ τα τείχη, φωνάζοντας «έξω με την πείνα και μέσα με την υγεία και την ευημερία».
Και όταν η πανώλη εξαπλώθηκε στην Έφεσο, ο θαυματουργός Απόλλωνας υπέδειξε ένα ζητιάνο, ως το «Δαίμονα του λοιμού» προκειμένου να λιθοβοληθεί έως θανάτου.
Από τον φαρμακό στο φασισμό, μεσολάβησαν μερικοί αιώνες.
Η ιστορία κάνει κύκλους κι επιστρέφει ως τραγωδία.
Κι εμείς, στον ίδιο κύκλο, πέφτουμε με πάταγο, από τα δυο πόδια στα τέσσερα.
