Με επιτυχία και ευρεία συμμετοχή πραγματοποιήθηκε η πολιτική βραδιά της Iskra στο Polis Art Cafe την Τρίτη το βράδυ.
Στη συγκέντρωση φίλων και αναγνωστών της Iskra και πολλών αγωνιστών του ευρύτερου προοδευτικού και πατριωτικού χώρου, κυριάρχησε ένα κλίμα αγωνίας και προβληματισμού για το μέλλον των αριστερών, προοδευτικών, πατριωτικών ανισυστημικών δυνάμεων μετά και το δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιούλη.
Παρά την λύπη για την ήττα, στη συνάντηση της Iskra δεν υπήρξε καθόλου ατμόσφαιρα απογοήτευσης και ηττοπάθειας.
Αντίθετα, όλοι/ες ένοιωθαν την ανάγκη βαθιάς αυτοκριτικής και βαθιάς εξαγωγής συμπερασμάτων προκειμένου η Αριστερά και όλες οι προοδευτικές πατριωτικές αντισυστημικές δυνάμεις να πραγματοποιήσουν ένα νέο ξεκίνημα και μία νέα αρχή πάνω σε νέες βάσεις και με ένα ανανεωμένο πρόγραμμα και όραμα για την Ελλάδα και το μέλλον της.
Τη συνάντηση άνοιξε η Δέσποινα Σπανού και στη συνέχεια απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό ο Παν. Λαφαζάνης, ενώ στα πηγαδάκια, που ακολούθησαν, έδιναν και έπαιρναν οι συζητήσεις, οι σκέψεις και οι προτάσεις συχνά σε έντονο αλλά δημιουργικό κλίμα.
Ο Παν. Λαφαζάνης στον χαιρετισμό του τόνισε μεταξύ άλλων πως ” για την Αριστερά στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη έχει κλείσει ένα ιστορικό κεφάλαιο γεμάτο ηρωισμούς και μεγάλες κατακτήσεις, πράγματα, όμως, που δεν μπορούν να κρύψουν την τελική αποτυχία, συχνά με τραγικές καταστάσεις, όλων των ιστορικών πειραμάτων για νέες μεταβατικές και σοσιαλιστικές κοινωνίες”.
Αυτές οι αποτυχίες των προοδευτικών εγχειρημάτων δεν οφείλονται καθόλου στην ανωτερότητα του αχαλίνωτου καπιταλισμού, ο οποίος προκαλούσε και προκαλεί, πολύ περισσότερο σήμερα, εφιαλτικές καταστάσεις στους λαούς και τον πλανήτη.
Οι τελικές αποτυχίες των εγχειρημάτων της Αριστεράς και των προοδευτικών κινημάτων, παρά τις αρχικές επιτεύξεις τους και την συνεισφορά τους, οφείλονται σε θεμελιώδεις στρεβλώσεις και στρατηγικές ανεπάρκειες στις ιδεολογικές, πολιτικές και προγραμματικές αντιλήψεις και πρακτικές της Αριστεράς.
Αυτή η αποτυχία, που στις μέρες μας σφραγίστηκε και με την γελοιοποίηση που δυστυχώς προκάλεσε στον τίτλο της Αριστεράς η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στο βάθος, πέραν των πολλών άλλων αιτιών, της σημερινής μας ήττας. Είμαστε, σήμερα, δυστυχώς, μία Αριστερά που παρά τις θετικές και δημιουργικές προσπάθειες αλλά και τις αγωνιστικές στάσεις τμημάτων της, είναι κολλημένη σε ένα αριστερό παρελθόν που δεν μπόρεσε να δημιουργήσει νέες κοινωνίες και αν σήμερα αυτή η Αριστερά δεν αλλάξει η ίδια σε βάθος, δεν μπορεί να εμπνεύσει ανοδικές και νικηφόρες αναγεννητικές προσπάθειες στο μέλλον”.
Ο Παν. Λαφαζάνης τόνισε ότι : “αν ως Αριστερά δεν μπορέσουμε, μέσα από την συνέχεια των καλύτερων και των πιο ηρωικών παραδόσεων μας, να έρθουμε σε ρήξη με το κακό και αποτυχημένο παρελθόν μας, δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε η πρωτοπορία μιας μεγάλης, νικηφόρας και με προοπτική αντιπαράθεσης στο σύστημα.
Μια Αριστερά που δεν θα τολμήσει να επαναθεμελιωθεί ιδεολογικά, πολιτικά, προγραμματικά με νέες αντιλήψεις και πρακτικές για να ξαναγειωθεί πλατιά μέσα στην κοινωνία χωρίς σεχταρισμούς, αποκλειστικές αλήθειες, χωρίς την μεσσιανική αίσθηση μίας αλαζονικής πρωτοπορίας, αλλά με πλήρη συναίσθηση των αλλαγών που συντελούνται γύρω μας, είναι μία Αριστερά που δεν θα ενδιαφέρει κανένα.
Η επαναθεμελίωση της Αριστεράς είναι η μεγάλη πρόκληση που έχουμε μπροστά μας και το μεγάλο στοίχημα για να συλλάβουμε και να φέρουμε σε πέρας το δίδυμο μεγάλο μεταβατικό αίτημα των καιρών για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της πατρίδας μας. Για μία Ελλάδα που θα πάψει να είναι μισο- αποικία και πεδίο καταλήστευσης και παραγωγικής ερήμωσης, μία Ελλάδα κυρίαρχη, ανεξάρτητη, παραγωγική και καινοτόμα, που δεν θα διώχνει τα παιδιά της, μία Ελλάδα βαθιά δημοκρατική και οικολογική, με πολυδιάστατες διεθνείς πολιτικές και οικονομικές σχέσεις, μία Ελλάδα ασφαλή, δίκαιη με ένα ανανεωμένο και βαθιά δημοκρατικό στρατηγικό όραμα για ένα καινούριο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα“.
Ο Παν. Λαφαζάνης κατέληξε πως “ένας στρατός μπορεί να χάσει μία ή περισσότερες μάχες. Μόνο όμως αν χάσει το ηθικό του, τις δημιουργικές του ικανότητες και την εμπιστοσύνη στο δίκιο του αγώνα του, θα χάσει τον πόλεμο.
Υπάρχουν ήττες που οδηγούν στην ασύντακτη διάλυση, στην απογοήτευση, στο μακελειό των ηττημένων και στο τέλος.
Υπάρχουν όμως και ήττες που γίνονται πρόκληση για ανασύνταξη, επαναθεμεμελίωση, νέο πρόγραμμα και νέες πολιτικές και ευκαιρία για ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα και μία νέα αρχή με βάσιμες νικηφόρες προσδοκίες.
Διαλέγουμε και παίρνουμε. Η δεύτερη επιλογή σημαίνει πάντως ετοιμότητα να σπάσουμε αυγά και να αλλάξουμε βαθιά τον ίδιο τον εαυτό μας. Μπορούμε;”
Κ. Τ
