Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας απαράδεκτης κατάστασης βίας, νοθείας, εργοδοτικών και κομματικών παρεμβάσεων, σε αρχαιρεσίες συνδικάτων, σε συνέδρια εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών στον ιδιωτικό τομέα, που στόχο έχουν τον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος και των συσχετισμών, που διαμορφώνονται στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕπου θα γίνει το Μάρτη του 2019. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΥΕ.
Πρόκειται για πάλη μηχανισμών και για ανταγωνισμό των εργοδοτικών – κυβερνητικών συνδικαλιστών (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ) με τους κομματικούς μηχανισμούς (ΠΑΜΕ), έξω από τα προβλήματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης.
Παλεύουν να αποκτήσουν ένα άδειο συνδικαλιστικό «κουφάρι», έτσι όπως έχουν καταντήσει τη ΓΣΕΕ, η οποία όμως είναι γεμάτη με προνόμια από την υλοποίηση προγραμμάτων ΕΣΠΑ που εκχωρούν οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες, για να την έχουν του χεριού τους, να είναι ο «πολιορκητικός κριός» για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και να τη χρησιμοποιούν στο πλαίσιο της λεγόμενης «ΚοινωνικήςΣυμμαχίας», της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού εταιρισμού. Γι’ αυτό το λόγο, γίνεται και ο μεγάλος καυγάς!
Οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν όλες τις αντεργατικές τους μεταρρυθμίσεις, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, αφού εξασφάλιζαν τη συναίνεση μιας ηγεσίας ξεκομμένης απ’ τα προβλήματα της Εργατικής Τάξης. Αποκορύφωμα ήταν η στάση της στην τελευταία μνημονιακή οχταετία, όπου δικαιολόγησε τα μνημόνια και λειτούργησε ως «αμορτισέρ» για την εκτόνωση της εργατικής και λαϊκής δυσαρέσκειας, και έφτασε στην κρίσιμη στιγμή του δημοψηφίσματος του 2015 να συμπαραταχθεί με τις δυνάμεις του «Μένουμε Ευρώπη» και σήμερα στη συγκρότηση κοινού μετώπου με τους εργοδότες με πρόσχημα την ανάπτυξη της χώρας μας!
Απέναντι λοιπόν σ’ αυτήν την εξωνημένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ μια τέτοια αντιπαράθεση μηχανισμών ούτε ωφελεί, ούτε έχει να προσφέρει κάτι θετικό για την Εργατική Τάξη. Η κατάσταση αυτή γίνεται αποκρουστική στα μάτια των εργαζομένων και απομακρύνει όλους όσοι θέλουν να ενταχθούν στη συλλογική πάλη για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Έτσι ο αριθμός των συνδικαλισμένων εργατών θα μειώνεται, προς δόξαν της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων, ενώ η βία, η τρομοκρατία, οι απολύσεις, η απλήρωτη, ανασφάλιστη και «μαύρη» εργασία θα συνεχίσουν να ζουν και να βασιλεύουν.
Οι μηχανισμοί αυτοί δεν πείθουν για τις καλές τους προθέσεις. Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει τις εργοδοτικές παρεμβάσεις, τις «μαϊμού» αρχαιρεσίες και τις αδιαφανείς διαδικασίες, μόνο που και το ίδιο, όπου το παίρνει, χρησιμοποιεί ανάλογες μεθόδους.
Χωρίς να θέλουμε να ταυτίσουμε τις ευθύνες που έχει ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός, για τη σημερινή κατάσταση εκφυλισμού και απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, επισημαίνουμε ότι με την τακτική που ακολουθούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ενισχύεται η αποστράτευση, η απογοήτευση αλλά και η αναποτελεσματικότητα των αγώνων.
Η διέξοδος, λοιπόν, δεν βρίσκεται σε έναν άγονο ανταγωνισμό των μηχανισμών για τον έλεγχο ενός συνδικαλιστικού κινήματος, ξεδοντιασμένου και ανήμπορου να υπερασπίσει την Εργατική Τάξη. Οι ταξικές, αγωνιστικές και διεκδικητικές δυνάμεις, καθώς και κάθε τίμιος αγωνιστής συνδικαλιστής και εργαζόμενος πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας χρειάζεται επαναθεμελίωση και ανασυγκρότηση σε νέα βάση. Έτσι όπως είναι σήμερα, δεν αλλάζει και το μόνο που θα επαναλαμβάνεται θα είναι ένας πόλεμος μηχανισμών με «εγγυητές» τις δυνάμεις καταστολής, την αστυνομία και τους μπράβους, μια εικόνα θλιβερή που δεν έχει καμιά σχέση με τις αξίες του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος και που γίνεται αποκρουστική στην πλειονότητα των εργαζομένων! Εξάλλου, αποτελεί κατάντια, για ακόμα μια φορά, η ηγεσία της ΓΣΕΕ να «..ζητά άμεσα συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης…» για να κάνει τα συνέδριά της με την περιφρούρηση των ΜΑΤ και της αστυνομίας.
Χρειάζεται να ανοίξει μια συζήτηση μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος με στόχο την αλλαγή της δομής του, που θα διασφαλίζει τη δημοκρατική συμμετοχή των εργαζομένων και τον καθορισμό της πορείας από τους ίδιους τους εργαζόμενους και που δεν θα αναπαράγει τους μηχανισμούς. Συγκρότηση μεγάλων και ισχυρών πρωτοβάθμιων κλαδικών συνδικάτων και ενοποίηση των συνδικάτων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ είναι διατεθειμένες να συμβάλλουν σε μια τέτοια προοπτική.