Ο πολυκύμαντος βίος του Λάκη Γαβαλά, ενίοτε ταραχώδης και οπωσδήποτε πέρα από τα ακραία όρια της ευπρεπούς συμπεριφοράς, θα μπορούσε, λέμε τώρα, να κάνει Γερμανό αξιωματικό να χάσει το βηματισμό του. Με διεθνή παρουσία, στο μπαλέτο της Ραφαέλα Καρά (R1 Ιταλία), μόδιστρος υψηλών προδιαγραφών, θαμώνας σε παρισινά κουτούκια της παλιάς καλής γαλλικής μουσικής, Εντίθ Πιαφ και οι λοιποί, ασυλλόγιστος, πτώχευσε με την κρίση όπως, παλιότερα, οι επιχειρηματίες που απλώθηκαν στα Βαλκάνια, πχ στη Ρουμανία, φάγανε όσα κέρδισαν στα ποτά, στα χαρτιά και στις γυναίκες και τη θέση τους πήραν οι Τούρκοι. Έκτοτε, προπέτης φιλοξενούμενος τηλεοπτικών εκπομπών, ξοδεύει ανέμελα το κεφάλαιο της αφροντισιάς, θα έλεγε κανείς και της αναίδειας που διαθέτει, σε μια πτωτική πορεία, για όσους τουλάχιστον, όπως εγώ, δεν τον γνωρίζουν παρά μόνο ως «θεατές» της επικαιρότητας. Οπότε ο καθένας, κατά τη φαντασία του, μπορεί να βάλει αυτόν ή όποιον άλλο θέλει στη θέση του Κωνσταντή, των «ελεύθερων πολιορκημένων» κατά Βάρναλη-«πάλι μεθυσμένος είσαι…. Σύμβολο ο Λάκης μιας χώρας που ακκίζεται όταν δεν «κοιμάται» ενώ καθεύδει χωρίς φρένο, χωρίς αιδώ.
Είναι να αναρωτιέσαι πως γίνεται ο λικνιζόμενος Λάκης να δείχνει μια τόσο σαφή πορεία, από τα ξεχωριστά νιάτα ως την προχωρημένη κατηφορική ενηλικίωση, ενώ ο πας τυχαίος εκπρόσωπος του λαού να θυμίζει σε κάθε του εμφάνιση, ανεξαρτήτως ηλικίας, ανεξαρτήτως κόμματος, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, τον «πονηρό πολιτευτή» του Σαββόπουλου, άσμα άλλης νιότης κι αυτό. Αναλλοίωτη εικόνα δεκαετιών πολιτευόμενης υποκρισίας και αναλγησίας, σταθερή στο χρόνο, σκληρόπετση, γρανίτης, απαθής και αμετακίνητος, με θράσος χιλίων πιθήκων. Για να επιτύχει το μόνο που τον απασχολεί μόλις εκλεγεί: την επανεκλογή του. Κατά την ανενδοίαστη εξομολόγηση παλαιού υπουργού, με καταγωγή από νησιά όπου η εγγενής τρέλα τους οδηγεί στην, ενίοτε γοητευτική, αμετροέπεια.
Από επαγγελματική υποχρέωση έχω γράψει μερικούς προ-υπολογισμούς για τη χώρα, ως Καζαμίας που κανείς δεν πρόκειται να του ζητήσει λογαριασμό στο γέρμα του έτους, τι πρόβλεψε και τι όντως έγινε. Είναι προτιμότερη η αναφορά στον Γαβαλά, μια διάφανη περίπτωση, εντελώς καθώς πρέπει συμφώνως τω Νόμω, στο τέλος-τέλος πτώχευσε ως έμπορος, συνελήφθη, φυλακίστηκε. Λαϊκίζοντας, προσθέτω χωρίς τύψεις: με τα λαμόγια απ’ έξω να γιορτάζουν στην υγεία των κορόϊδων.
Τι να πούμε για τον καινούργιο χρόνο; Τον πόνο για τη χώρα που είναι στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ότι κι αν κάνει θα σκοντάψει, θα ραγίσει καρδιές, θα κλάψει; Γιατί να ξαναγράψουμε, ακόμα μια φορά, ότι την ίδια ώρα που βούλιαζε η αριστερά αντιλαλούσε η καμπάνα της κατάπτωσης της δεξιάς; Αντάμα φώναζαν «οίκαδε» με το Στρατό στη Σμύρνη, η τοτινή καταστροφή ζευγαρώνει με τα σημερινά, «ένας δεν είναι μα χιλιάδες σε μια αράδα σκοτεινή», από τον Εφιάλτη, στον Νενέκο, Φίλη και Ρεπούση(γι’ άλλους, πεθαμένους πια, το έγραψε ο Βάρναλης) αλλά τώρα αυτούς βλέπω να συνωστίζονται στα λιμάνια, ψάχνοντας βάρκα σωτηρίας, καθώς βλέπουν να μακραίνει η Αλεξάνδρεια της Εξουσίας που χάνουν.
Υπονομεύουν, όπως δύναται ο καθένας, τους κιτρινογιλεκάδες στη Γαλλία, ο καταπτοημένος αλλά σκληρόπετσος Μακρόν, η ελλιποβαρής Λεπέν και στη μέση ο Μελανσόν, ο πιο υποδειγματικός συνδυασμός ανικανότητας και δειλίας, σαν φράκο στα πυρπολημένα Ηλύσια Πεδία. Τα ίδια στην Ιταλία με τους καλοθελητές της διανόησης και της δημοσιογραφίας, ξέχειλους από ανυπομονησία να δουν αγκαλιά τον Σαλβίνι με τον Μπερλουσκόνι, για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, να έρθει το πράμα στον τόπο του. Για να ρητορεύουν περί Δημοκρατίας και Διαφθοράς ελεύθερα και απατηλά.
Και πως θα πληρωθούν όσα απαιτούν οι κίτρινοι χαχόλοι, μικρομεσαίοι παριζιάνοι προλετάριοι, ρωτάει ο κάθε ευπρεπής του δημόσιου βίου; Το 2018 ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε κατά 12.380 δις ευρώ και 149.890 άτομα απόκτησαν εντός του έτους περιουσία άνω των 50 εκ $. Φτάνουν;
Τι ακριβώς ζητάνε οι νοσταλγοί μιας άλλης εποχής με την ελπίδα μιας άλλης αριστεράς; Οι σπίθες κάθε τόσο σπινθηρίζουν αλλά ο κάμπος είναι υγρός, σχεδόν βάλτος, ακόμα. Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Θέλει και αντοχή, πείσμα και υπομονή.
