Φαντάζει αγεφύρωτο πολλές φορές το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στον θεσμικό ρόλο της δικαιοσύνης.
Το κενό αυτό βαθαίνει από την ώρα που η ισονομία και το κράτους δικαίου αποτελούν μέρος μόνο ενός απλουστευμένου ευχολογίου, μακριά από τη «νομική τεχνογνωσία» που στη θεωρία ή την πράξη δεν γεφυρώνει το δικαιϊκό σύστημα με όρους αναφοράς και προέλευσης στον κατά περίσταση ονομαζόμενο νομικό ή πολιτικό μας πολιτισμό.
Η προέκταση όλων αυτών ισχύει το ίδιο σε όσους και όσες βρίσκονται εντός των φυλακών, εκτίοντας ποινές κράτησης μέσα από όσα προβλέπει ακόμα και ο σημερινός, αναχρονιστικός, σωφρονιστικός κώδικας.
Έχουν όλοι οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες τα ίδια δικαιώματα;
Ο Χριστόδουλος Ξηρός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 22 Ιούνη και, τις τελευταίες τέσσερις μέρες, εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του, βρίσκεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας με αίτημα τη λήξη του ιδιότυπου καθεστώτος απομόνωσης υπό το οποίο βρίσκεται τα τελευταία τρειάμισι χρόνια, απ’ όποια φυλακή κι αν διαδοχικά πέρασε μετά το 2015.
Ξεκινώντας από τις φυλακές Δομοκού και μετά των Χανίων – κρατούμενος, μόνος του, σε άδεια πτέρυγα – πέρασε τον Ιούλη του 2015 στη Νιγρίτα, πάλι σε άδεια πτέρυγα, για να καταλήξει τον Νοέμβρη του 2015 στα Διαβατά, έγκλειστος μόνιμα στο πειθαρχείο, χωρίς να έχει υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα. Αν και υπόδικος, με νέες δίκες σε εξέλιξη, δεν βρίσκεται στον Κορυδαλλό και, μετά την τελευταία του μεταγωγή εκεί για την νέα δίκη του που βρίσκεται σε εξέλιξη, κρατείται σε νέο καθεστώς απομόνωσης στο Νοσοκομείο των φυλακών, χωρίς να είναι άρρωστος ή να χρήζει νοσηλείας για κάποιο λόγο.
Βρισκεται έτσι κάτω από ένα ειδικό καθεστώς μοναδικής εξαίρεσης και απομόνωσης σε μια φυλακή εντός των φυλακών, στερούμενος κάθε ανθρώπινο δικαίωμα – όπως αυτά οφείλουν να παρέχονται σε όλους τους κρατούμενους. Οι αρμόδιες αρχές καταπατούν το άρθρο 11 του σωφρονιστικού κώδικα, σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται ανώτατο όριο απομόνωσης 10 ημερών.
Κάθε υπέρβαση του ορίου, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), συνιστά κατάφωρη παραβίαση – καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κυρίως όμως ταπεινωτικό βασανιστήριο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών: ο Χριστόδουλος Ξηρός, συνεχόμενα επί τριάμισι χρόνια βιώνει την σχεδόν πλήρη απομόνωση, έχοντας επαφή μόνο με φύλακες από όποια φυλακή πέρασε, με ελάχιστη δυνατότητα επισκεπτηρίων. Ταυτόχρονα στερείται πλήρως τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε δραστηριότητα εντός των φυλακών.
Τα επανειλημμένα, δε, αιτήματα που θέτει σε όποια φυλακή κρατείται, μόνιμα απορρίπτονται με το ίδιο αιτιολογικό, ότι δηλαδή: «η επαφή με συγκρατούμενούς του εγκυμονεί κίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή του».
Ο Χριστόδουλος Ξηρός αποτελεί φαινόμενο κρατουμένου μοναδικών συνθηκών κράτησης, εξαίρεσης, στο σύνολο, μάλιστα, των κρατουμένων των ελληνικών φυλακών, καθώς η κατ’ επιλογή απομόνωση τού στερεί το κατοχυρωμένο δικαίωμα συμμετοχής στις εργασίες των φυλακών, στα μεροκάματα και τον ευεργετικό υπολογισμό ποινής, όπως νόμιμα δικαιούνται όλοι οι κρατουμενοι, σε ομαδικά ή ατομικά αθλήματα, στη γενικότερη συναναστροφή και επικοινωνία με άλλους κρατούμενους αλλά και στον εκκλησιασμό όπως επιθυμεί ο ίδιος. Του στερήθηκε και η δημιουργική ενασχόληση, αφού του αφαίρεσαν τα εργαλεία της ξυλογλυπτικής.
Καταδικασμένος για μια σειρά βαρύτατων αδικημάτων καταπάτησε την ευεργετική διάταξη της άδειάς του, τη στιγμή μάλιστα που άλλοι συγκρατούμενοί του δεν απολάμβαναν αυτό το δικαίωμα. Αποτέλεσμα, τότε, μέσα από την λογική των αποφάσεων που υιοθετούσαν τα συμβούλια των φυλακών, μια σειρά κρατουμένων, στο πλαίσιο της κατ’ επίφαση συλλογικής ευθύνης, τιμωρητικά και προς παραδειγματισμό, να υποστούν τις συνέπειες με το κόψιμο των αδειών τους, ενώ ο ίδιος ο Χ. Ξηρός να βρεθεί στην ιδιότυπη αυτή απομόνωση.
Προέχει η προστασία της ζωής
Παρά τον άμεσο κίνδυνο που αντιμετωπίζει για τη ζωή του εδώ και μέρες, ως απεργός πείνας με γρήγορη απώλεια βάρους, πτώση σακχάρου, άμεσο κίνδυνο για την όρασή του και αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού του συστήματος, οι αρμόδιες αρχές δεν έχουν ακόμα απαντήσει στο αγωνιώδες αίτημά του να βγει από την απομόνωση στην οποία εντελώς αυθαίρετα έχει επί χρόνια τεθεί.
Εξακολουθούν να σιωπούν μη δίνοντας καμμία απάντηση για το πώς γίνεται στα ελληνικά κολαστήρια, εντός της Ευρώπης των δικαιωμάτων, η απομόνωση κρατουμένου – ανθρώπου, για να μην ξεχνιόμαστε – δήθεν για το καλό του, δήθεν για τη δική του ασφάλεια και προστασία από αόρατους εχθρούς – τους οποίους ποτέ οι αρχές των φυλακών και το αρμόδιο υπουργείο δεν τόλμησαν να προσδιορίσουν ή να κατονομάσουν – επί τριάμισι ολόκληρα χρόνια να αποτελεί μέρος ενός κατά φαντασίαν κράτους δικαίου.
Είναι επίσης εύλογη και δικαιολογημένη η αντίδρασή του όταν, εκφράζοντας «την αντίθεσή του απέναντι στο σχέδιο σωματικής και ψυχικής εξόντωσής του», σε μια στιγμή απόγνωσης, με δεδομένη και τη συντριπτική επιβάρυνση στον ψυχισμό που αυτονόητα επιφέρει η παρατεταμένη απομόνωσή του, τον Δεκέμβρη του 2017, θεωρώντας χαμένη κάθε ελπίδα για την καλυτέρευση των συνθηκών κράτησής του, έβαλε φωτιά στο κελί του.
Δικαιωματισμός, συμπαράσταση και αλληλεγγύη αλά καρτ δεν υφίσταται σε αυτές τις περιπτώσεις. Το προφανές διεκδικεί ο Χ. Ξηρός, τη στιγμή που η ζωή για άλλον ένα πολιτικό κρατούμενο τίθεται σε κίνδυνο.
Η διαρκής και παράνομη κράτησή του σε μόνιμες συνθήκες απομόνωσης, αποτελεί άλλο ένα εκδικητικό μέσο που χρησιμοποιεί η κρατική εξουσία και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί προς παραδειγματισμό.
Το κίνημα των δικαιωματικών μαζί με δημοσιογράφους πρώτης γραμμής κάνουν ότι δεν βλέπουν άλλη μια φορά τηρώντας σιγή ιχθύος.
Η ζωή του κινδυνεύει άμεσα πια. Μήπως είναι ώρα το πολιτικό κίνημα αλληλεγγύης προς τους κρατούμενους και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μαζί με τους κρατούμενους που αγωνίζονται εντός των τειχών, να δείξει έμπρακτα τις δικές του προθέσεις και ευαισθησίες;
Όπως αντίστοιχα έκανε τελευταία με τους Βασίλη Δημάκη, Περικλή Μ, την Ηριάννα Β.Λ., τον Δημήτρη Κουφοντίνα και τόσους άλλους στο παρελθόν, ταυτόχρονα με τον άλλο απεργό πείνας Τουργκούτ Καγιά – βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 31 Μάη 2018 στις φυλακές Κορυδαλλού – διαμαρτυρόμενος για την απόφαση του Αρείου Πάγου περί έκδοσής του στο φασιστικό καθεστώς Ερντογάν, από το οποίο ζητείται επειδή είναι κομμουνιστής.
Όσο αντίθετοι κι αν τυχόν είμαστε με τις πράξεις του Χριστόδουλου Ξηρού, η ευκαιρία να κάνει συνολικά το κίνημα την αυτοκριτική του για την σιωπή που επικρατεί και εξακολουθητικά μας εκθέτει όλους, δεν είναι η στιγμή να γίνει. Προέχει να μείνει ζωντανός ένας κρατούμενος.
Μετά ας συζητήσουμε ό,τι επιβάλλεται χωρίς φόβο και πάθος.
Πηγή: http://omnia.gr
