Στο οικογενειακό τραπέζι υπήρχε πάντα μιά άδεια θέση.
Η μάνα μου για χρόνια αρνιόνταν να το δεχθεί.
Απο συνήθεια έφερνε ένα πιάτο παραπάνω.
Μετά το επέστρεφε πάντα στη θέση του
με δάκρυα να τρέχουν στα μεγάλα της μάτια
που προσπαθούσε να τα κρύψει.
Τα σκούπιζε ,έκανε την προσευχή της κι επέστρεφε
στο τραπέζι.
Μερικές φορές της έπιανε το χέρι ο πατέρας και της έλεγε
“άστο
ποιός ξέρει
μπορεί ν’ ανοίξει η πόρτα και να μπεί
τόσα χρόνια παρακαλάμε να συμβεί”.
Ύστερα από 33 χρόνια πιάσαν οι ευχές.
Στο τραπέζι όμως τούτη τη φορά ήταν άδεια η θέση του πατέρα. Τα μάτια του ήταν παντού,στο δρόμο,στην πόρτα αλλά αυτός είχε φύγει.
Στο κρεβάτι του σαν ήταν κοίταξε ψηλά έγειρε λίγο το κεφάλι ψιθύρισε κάποιες λέξεις κι έκλεισε παντοτινά τα πονεμένα μάτια του.
Ναζίμ Ζαζά
Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα.
Nuntiusweb